บทที่ 6: [ด่าน 0] ศึกชี้ชะตา (1)
บทที่ 6:[ด่าน 0] ศึกชี้ชะตา (1)
ดวงตะวันเริ่มขึ้น
ป้อมปราการที่ถูกปกคลุมด้วยราตรีน้ำเงินเข้มได้ถูกย้อมเป็นสีแดงด้วยแสงตะวันยามเช้า ข้ายืนอยู่บนกำแพงของป้อมปราการ
ข้าสามารถมองเห็นได้จากระยะไกลว่าถูกพวกแมงมุมปิดล้อมไว้หมดแล้ว
แมงมุมที่แฝงตัวเป็นหินในช่วงเวลากลางคืนได้เริ่มที่จะเคลื่อนที่เมื่อแสงแดดสาดส่องลงมา
ภาพที่สัตว์ประหลาดมีขายาวมากมายนับร้อยเคลื่อนที่พร้อมกันช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่ง
ข้าไม่รู้สึกถึงมันเลยยามที่ดูหน้าจอเกมผ่านจอภาพ
ทว่าพอมาอยู่ที่นี่ ข้าก็รู้สึกถึงความหวาดกลัวที่ข้าไม่เคยพานพบ
อึก
ข้ากลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
ข้าจะสามารถเอาชนะสิ่งเหล่านั้นได้จริงๆ หรือ? ด้วยทหารที่เหนื่อยล้าและมีสกิลระดับต่ำมากขนาดนี้?
"องค์ชาย”
ขณะที่ข้ากำลังคิดเรื่องนั้น ก็มีเสียงคนเรียกข้าจากด้านหลัง
เมื่อข้ามองหันหลังกลับไป ก็พบว่าลูคัส อัศวินคุ้มกันข้าผู้มีผมสีทองกำลังยืนอยู่ ข้าพยักหน้าเล็กน้อย
“ลูคัส”
"ข้างนอกมันหนาว ได้โปรดเข้าไปข้างในเถอะองค์ชาย”
"ข้าไม่เป็นไร ข้าต้องเฝ้าดูตำแหน่งของพวกแมงมุง เพื่อให้เราจึงสามารถส่งทหารของเราไปตามนั้นได้”
ข้าไม่ได้พูดลอยๆ ข้ากำลังติดตามตำแหน่งของพวกมันจริงๆ
พูดให้ถูกก็คือ… ข้ากำลังค้นหาตำแหน่งของ 'ราชินี' อยู่
ลูคัสส่ายศีรษะเล็กน้อยในขณะที่เขามองข้าจากด้านข้าง
“องค์ชาย ท่านเป็นคนที่คาดเดาไม่ได้จริงๆ”
“หืม?”
“เมื่อไม่กี่วันก่อน ท่านดูไม่มั่นคงมาก”
ข้าสัมผัสได้ถึงความกังวลของเขาที่มีต่อข้า บนใบหน้าอันนิ่งสงบของเขา
“มันเหมือนกับว่าท่านไม่ใช่ตัวเอง”
“ข้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เหรอ?”
"ขอรับ องค์ชาย ท่านเป็นแบบนั้น…ตั้งแต่ข้าเริ่มดูแลท่าน ราวกับว่าท่านกำลังรอความตายมาหา”
หลังจากนั้นไม่นานลูคัสก็ยิ้มออกมา
"แต่ตอนนี้ท่านแตกต่าออกไปง”
ข้ายิ้มและคอยๆ หันไปหาเขาอย่างเชื่องช้า
“ฮ่าฮ่า เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นยังไง ข้าเป็นคนบ้า แปลกหรือที่เห็นข้าเปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืน?”
“...ไม่ว่าจะเป็นเพราะชีวิตของท่านตกอยู่ในอันตรายหรือเพราะเหตุผลอื่น ๆ… ข้าก็ไม่มีทางรู้เลยว่าทำไมท่านถึงเปลี่ยนไป แต่...
ลูคัสพึมพำ
“ข้าชอบท่านที่เป็นอยู่ตอนนี้มากเลยองค์ชาย”
“......”
“ได้โปรดเป็นแบบที่ท่านเป็นอยู่ตอนนี้เถิด องค์ชาย”
หลังจากหัวเราะออกมาดังๆ แล้ว ข้าก็แตะบนไหล่ของลูคัส
“เอาล่ะ เพื่อที่จะ ‘เป็นต่อไป’ ในแบบที่เจ้าชอบข้า ก็มาทำให้ดีที่สุดในวันนี้กันเถอะลูคัส!”
"ขอรับองค์ชาย!"
ลูคัสตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น
ข้าตัดสินใจกลับเข้าไปในอาคาร เพื่อวิเคราะห์ตำแหน่งของศัตรูให้เสร็จสิ้น
“ลูคัส”
ข้าพูดขณะที่เรากำลังเดินไปด้วยกันอย่างเงียบๆ
“ถ้าแผนการครั้งนี้ล้มเหลว เจ้าสามารถทิ้งข้าและหนีออกไปจากที่แห่งนี้ได้เลย”
"อะไรนะขอรับ?”
“เจ้ามีความสามารถมากกว่าที่จะเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่”
"เพราะเจ้าเป็นตัวละครหลัก”
"แม้ว่าข้าจะล้มเหลว เจ้าก็ต้องช่วยโลกไว้”
"นั่นคือสิ่งที่ข้าต้องการจะพูด”
"องค์ชาย”
"แต่-"
"อัศวินไม่เคยทอดทิ้งผู้เป็นเจ้านายขอรับ”
ลูคัสหัวเราะหลังจากกล่าวจบ ข้าก็ยิ้มหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด
“แม้ว่าเจ้านายของเจ้าผู้นั้นจะเป็นไอ้บ้าไร้ความสามารถก็ตามเหรอ?”
"ท่านไม่ได้เป็นคนบ้าหรือไร้ความสามารถ ข้าเชื่อมาตลอด”
“......”
"ข้าจะไปดูเหล่าทหารเป็นครั้งสุดท้ายก่อน ไว้เจอกันนะขอรับ”
ลูคัสโค้งคำนับแล้วเขาก็วิ่งลงไปที่ค่ายทหาร
“...ขอบคุณลูคัส”
ข้าพึมพำกับตัวเอกของข้าที่ใช้ผ่านด่านความยากของโคตรไอรอนแมนมาได้
ทว่าแผนที่ข้ากำลังใช้ตอนนี้ มันดูตรงมากจนข้าแทบไม่อยากจะเรียกมันว่าแผนการด้วยซ้ำ
“เราไม่สามารถเอาชนะกองทัพแมงมุมดำ ด้วยวิธีการธรรมดาๆ เราต้องใช้แผนการพิเศษ”
การประชุมครั้งนี้เป็นการอธิบายแผนเป็นครั้งสุดท้าย
“ดังนั้นเราจึงต้องใช้วิธีสกปรกเหมือนกัน”
หลังจากข้ายิ้มแล้ว ข้าก็ชี้ไปที่ด้านนอกของป้อมปราการ
"พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของแมงมุมคืออะไร?”
สมาชิกปาร์ตี้ดูเหมือนจะไม่เข้าใจว่าข้ากำลังจะสื่อถึงอะไร ข้าจึงเริ่มอธิบาย
"พวกมันอยู่กันเป็นฝูง แมงมุมแต่ละตัวไม่มีความคิด แล้วผู้ใดเป็นคนสั่งให้พวกมันทำอะไรล่ะ?”
ลูคัสจึงเป็นผู้ตอบว่า
"ราชินีของพวกมัน”
"ใช่แล้ว ในกองทัพของพวกมันมีคนออกคำสั่งฝูงอยู่ ซึ่งคือราชินี”
“แต่ราชินีคือ…”
ข้ารู้ว่าลูคัสกำลังจะพูดอะไร ข้าพยักหน้า
"เราจำเป็นต้องมองหาตัวราชินีในที่ๆ ห่างไกลออกไป ซึ่งไกลมากจนไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่าได้เลยด้วยซ้ำ”
“......”
"ปกติแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะเลย มันยากที่จะหาตัวราชินี ต่อให้เจอตัวแล้วก็เข้าโจมตีระยะประชิดได้ยาก”
แกร๊ก! ข้าหักนิ้วของข้า
"แต่ข้ามีความสามารถพิเศษในการค้นหาราชินีอยู่”
สร้างแผนที่
เป็นควมสามารถที่ทำให้เห็นพื้นที่ทั้งหมดจากแผนที่ขนาดเล็กที่ย่อส่วนมาได้
"และเดเมียนก็มี-"
ข้ามองตรงไปที่เดเมียน
"ความสามารถในการโจมตีเจ้าสัตว์ประหลาดเวรนั่น”
ลักษณะพิเศษตัวละคร ดวงตาพันลี้
ความสามารถในการยิงโดน ขอเพียงแค่มองเห็น
ข้าเป็นคนหาเป้าหมายและเดเมียนจะทำการยิงมัน แผนของข้าคือจัดการกับราชินีของพวกมัน
"แต่องค์ชาย”
ลูคัสเช็ดเหงื่อเย็นเหยียบที่ไหลออกจากใบหน้าของเขา
“แม้ว่าราชินีแมงมุมดำจะไม่ใช่สัตว์ประหลาดที่เก่งกาจต่อสู้ แต่ข้าคิดว่าท่านคงไม่สามารถฆ่ามันด้วยลูกศรธรรมดาได้ ถึงแม้ว่าท่านจะสามารถหาที่ซ่อนของมันได้ก็คงไม่อาจ...”
"ปืนใหญ่มานา”
ข้าชี้ไปที่ด้านบนของศีรษะของพวกเรา
“เราจะใช้ปืนใหญ่มานา ซึ่งเป็นอาวุธที่ตั้งอยู่ที่นี่”
ในยามแรกที่ข้าได้เข้ามายังโลกใบนี้ สิ่งแรกที่ข้ารีบตรวจสอบคืออาวุธที่ทรงพลังในคลังของพวกเรา
มันเป็นอาวุธระดับ SR มันเพียงพอแล้วที่จะสร้างความเสียหายให้กับราชินี
"ปืนใหญ่มานาเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่มีประสิทธิภาพ แต่มันไม่ได้มีความสามารถในในการโจมตีเป้าหมายในระยะไกลนะขอรับ…”
“ข้าได้คิดเผื่อส่วนนั้นไว้แล้ว เราจะเพิ่มระยะโดยการบังคับทะลวงขีดจำกัดแกนเวทย์มนตร์ของปืนใหญ่”
มันฟังดูง่ายก็จริง แต่การทะลวงขีดจำกัดหมายความว่าของชิ้นนั้นจะถูกทำลาย
สิ่งประดิษฐ์ที่ใช้พลังมานา ซึ่งหากตัวแกนเสียหาย มันย่อมทำงานผิดปกติอยู่แล้ว
แต่ตอนนี้เรากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย มันไม่สำคัญหรอกว่าสิ่งประดิษฐ์จะแพงและหายากแค่ไหน ข้ายอมที่จะเสียมันไปได้!
.แผนจะเป็นเช่นนี้ ข้าจะเป็นคนหาราชินีแล้วเดเมียนก็จัดการมัน ในระหว่างนี้พวกเจ้าทุกคน..."
ข้ามองลูคัส เคนและลิลลี่
“จงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อป้องกันศัตรูเอาไว้”
พวกเขาทั้งสามกลืนน้ำลายพร้อมกัน ข้าชี้ไปที่ลูคัส
“ลูคัส เจ้าคอยสั่งทหารที่อยู่รอบๆ ซื้อเวลาให้มากที่สุดในขณะที่สกัดกั้นศัตรูในแนวหน้า”
"ขอรับองค์ชาย!"
“เจ้าต้องปกป้องปืนใหญ่ด้วยทุกวิธี เข้าใจไหม?”
“ข้าพร้อมยอมถวายชีวิตขอรับ”
ลูคัสกล่าวด้วยใบหน้าที่มุ่งมั่น แล้วข้าก็หันไปมองไปยังเคนที่นั่งถัดจากเขา
"เคน!"
"ขอรับองค์ชาย!
"เอานี่ไป ข้าได้รวบรวมยาฟื้นฟูชทั้งหมดในป้อมแห่งนี้มาแล้ว”
ข้ายื่นเข็มขัดที่มียาสีแดงจำนวนหนึ่งติดอยู่ให้เคน เคนรับมันด้วยความสับสน
"เจ้าจงออกไปข้างนอกและคอยหลอกล่อความสนใจศัตรูเอาไว้ซะ พูดง่ายๆ ก็คือดึงดูดความสนใจจากพวกมัน”
“......”
“หลักการโจมตีของแมงมุมดำนั้นเรียบง่าย พวกมันจะโจมตีมนุษย์ที่อยู่ใกล้ที่สุด”
ข้ายังคงคุยกับเคนที่หน้าซีดเผือดต่อไป
"ซึ่งพวกมันไม่มีสมอง ถ้าเจ้าซ่อนตัว พวกมันก็จะไม่เจอเจ้าแน่นอน”
“......”
“ดึงดูดความสนใจของพวกมัน และใช้ลักษณะพิเศษของเจ้าล่อพวกมันออกมาจากฐานมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ดึงดูดความสนใจของพวกมันและให้พวกมันเข้าหาเจ้า เจ้าคิดว่าพอจะทำได้ไหม?”
เคนพยักหน้าอย่างหนักพร้อมกับกัดฟันแน่น
"ข้าจะพยายามทำให้ดีที่สุดองค์ชาย”
"ขอบคุณ ข้าขอให้เจ้าโชคดี”
หลังจากแตะไหล่ของเคน ข้าก็เดินไปหาสมาชิกปาร์ตี้คนต่อไป
"ลิลลี่”
"ค่ะ องค์ชาย!"
"ข้าจะขอมอบหน้าที่แสนทรหดให้กับเจ้าเช่นกัน”
ข้ายื่นเข็มขัดที่มียาสีน้ำเงินจำนวนหนึ่งให้ลิลลี่ ลิลลี่เม้มริมฝีปากของนางและยอมรับมันไป
"จากด่านหน้าที่นี่ มีทางเข้าป้อมกลางที่มีปืนใหญ่มานาเพียงทางเดียว"
“......”
"ในกรณีที่พวกแมงมุมสามารถเข้าถึงปืนใหญ่ได้ ข้าอยากให้เจ้าช่วยใช้กายาเพลิงเพื่อคอยปิดทางเข้าเอาไว้"
สกิลไฟจะหลบการโจมตีทางกายภาพด้วยการใช้มานา ถ้านางมีโพชั่นมานามากมายขนาดนี้ นางน่าจะสามารถใช้พลังได้นานไม่น้อย
ดูเหมือนว่าลิลลี่จะรู้อยู่แล้วว่าข้าต้องออกคำสั่งให้ใช้ร่างกายของนางเป็นโล่ นางจึงไม่แสดงท่าทีตื่นตระหนกใดๆ เลย
ทว่าข้าเห็นเลือดได้ไหลออกมาจากริมฝีปากของนาง
“โถงทางเข้ามันแคบ ดังนั้นแมงมุมจะต้องเข้ามาทีละตัวหรือมากสุดก็สองตัว”
“......”
"ทั้งหมดที่เจ้าต้องทำคืออดทน แค่นั่นก็เพียงพอแล้ว”
ข้าสั่งให้ลิลลี่ที่มีความสามารถนี้เพราะนางกลัวอาวุธมีคม ให้รับการโจมตีด้วยจากกรงเล็บและฟันอันแหลมคมของพวกแมงมุมด้วยร่างกายของนาง
ลิลลี่เป็นคนแข็งแกร่ง นางจึงค่อยๆ พยักหน้าของนาง
"ข้าจะพยายาม องค์ชาย”
"ดีมาก”
ข้าหันตัวไปยังสมาชิกคนสุดท้าย
"เดเมียน”
“......”
"เจ้าจะมากับข้า”
เดเมียนเงียบและพยักหน้า ดูเหมือนเขาจะกลัวมากแต่ก็ไม่หันสายตาหนีไปเมื่อสบตาข้า
การอธิบายแผนการจบลงเพียงเท่านี้ จริงๆ แล้วยังมีอีกสองสามอย่างที่ข้าอยากจะพูด—
ปัง-ปัง-ปัง-
มีเสียงกลองดังมาจากด้านนอก เป็นการประกาศบอกถึงการโจมตีของศัตรูที่กำลังเข้ามา
"กองทัพแมงมุมดำได้มุ่งหน้าตรงมาหาเรา! พวกสัตว์ประหลาดพากันแห่มาแล้ว!”
เสียงตะโกนอันสิ้นหวังของหน่วยสอดแนมดังขึ้น ความตึงเครียดพุ่งผ่านกระดูกสันหลังของข้า
มันเริ่มขึ้นแล้ว
ด่านฝึกสอนที่จะตัดสินชีวิตและความตายของพวกเราทุกคน...
ณ ที่ตั้งของปืนใหญ่
ทหารซ่อมบำรุงที่ถือปืนใหญ่มานามองมาที่ข้าพร้อมกับเหงื่อที่เต็มไปทั่วทั้งกาย
"แบบนี้จะไม่เป็นไรจริงๆ หรือองค์ชาย?”
"ไม่ต้องห่วง ทำตามที่บอกไปก็พอแล้ว”
"ขอรับองค์ชาย!"
ทหารซ่อมบำรุงกัดฟันของเขาและกระชากตัวจำกัดพลังที่อยู่รอบๆ แกนมานาออก
ครืนน…!
มานาที่ไหลออกมาจากแกนเวทย์มนตร์ได้พุ่งเหมือนกระแสไฟฟ้าผ่านลำกล้องปืนใหญ่
ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์เลวร้ายนี้ ข้าคงจะมองดูมันอย่างละเอียดด้วยความสนใจ แต่ข้าไม่มีเวลาสนใจเรื่องนั้นแล้ว
ข้ากัดฟันและมองออกไปนอกกำแพง
แคร่ก แคร่ก!
พวกมันกำลังมา
ฝูงแมงมุมสีดำมาจากทุกทิศทุกทาง
กรงเล็บอันชั่วร้ายของพวกมันที่ยื่นออกมาเหมือนคราดมีไว้เพื่อสังหารมนุษย์
"เข้าสู่รูปกระบวนทัพได้!”
ลูคัสยืนอยู่บนกำแพงป้อมปราการพร้อมกับออกคำสั่ง
"พวกเจ้ามีหน้าที่คอยซื้อเวลาเอาไว้จนกว่าทางองค์ชายจะสามารถจัดการกับราชินีของพวกมันลงได้!"
"ขอรับ!”
พวกทหารตอบพร้อมกัน
ต้องขอบคุณลูคัสที่ทำให้ทหารสามารถยืนหยัดได้เช่นนั้น ถึงพวกเขาจะเคยสูญเสียความตั้งใจและกำลังใจในการต่อสู้ไปแล้วก็ตาม
ลูคัสที่กำลังทหารอย่างเชี่ยวชาญก็หันมาหาข้าแล้วพยักหน้า
ข้าพยักหน้าตอบไป
จากนั้นข้าก็มองดูเคนที่กำลังเตรียมพร้อมที่จะวิ่งออกจากป้อมปราการ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเตรียมใจ ส่วนลิลลี่ก็ยืนอยู่ตรงโถงทางเข้าคลังปืนหลักที่ชั้นหนึ่ง และเดเมียนที่ยืนอยู่ทางขวาด้านข้างข้า
ข้าเปิดดูความสามารถของข้าอีกครั้ง
'สร้างแผนที่’
เป็นความสามารถที่ทำให้ข้ามองเห็นพื้นที่ทั้งหมดเป็นแผนที่ขนาดเล็กได้
มันเป็นทักษะที่สามารถนำมาใช้วันละครั้ง ดังนั้นนี้เป็นครั้งแรกที่ข้าใช้มันจริงๆ
ข้าเหลือบมองแผนที่อย่างรวดเร็ว ตากวาดมองแผนที่พร้อมเลียริมฝีปากที่แห้งผาก เจ้าอยู่ไหนกันนะราชินี? อยู่ที่ไหน?
'ราชินีอยู่ที่ไหนกัน?’
ทว่ายามนั้นเอง...
"อะไรกัน…?"
หลังจากไม่กี่วินาทีที่ข้ามองหาราชินีบนแผนที่
'เครื่องหมายของบอสมัน..."
ข้าไม่เห็นมันเลย
เป้าหมายของภารกิจในคราวนี้ก็คือ—-ราชินีของฝ่ายศัตรู—
'ไม่มี?’
มองไปที่ไหนก็ไม่เห็นเลย
ครืน-!
ฝูงแมงมุมสีดำกำลังวิ่งกรู่เข้ามาที่หน้ากำแพงแล้ว
