บทที่ 39: ว่าจ้าง
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 39: ว่าจ้าง
ปัง--
หมัดแห่งความโหดเหี้ยมได้เกือบพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของเขา...
คุณนายคอนนี่หันหลังกลับโดยไม่รู้ตัว เธอคว้าแขนเสื้อของสามีและกำแน่น เธอหลับตาลงและทนไม่ได้ที่จะเห็นฉากนองเลือดที่กำลังจะเกิดขึ้น
ทว่าหลังจากนั้นไม่กี่วินาที คุณนายคอนนี่ก็ลืมตาขึ้น ภาพก่อนหน้านี้ค่อนข้างแตกต่างจากที่เธอคิด
มีคนได้รับบาดเจ็บ แต่คนที่ได้รับบาดเจ็บไม่ใช่ไรอันอย่างที่เธอคาดไว้เลย
แต่กลับเป็นชายผิวดำคนแรกที่ลงมือ
ในร้านอาหารจีน ไรอันยังคงยืนอยู่ตรงนั้นโดยที่ขาข้างหนึ่งของเขายกสูงขึ้นไปอากาศ
ชายผิวดำที่ถูกเตะขึ้นไปลอยสูงอยู่บนผนังค่อยๆ หล่นลงมากองกับพื้น
"ไอ้หนู แกกำลังล้อเล่นผิดคนแล้ว!"
เมื่อเห็นเพื่อนของพวกเขาโดนเตะกระแทกกำแพง คนที่เหลือก็มองหน้ากัน ผู้นำของพวกเขายกไม้เบสบอลขึ้นและเหวี่ยงใส่ไรอันอย่างโหดเหี้ยม
แคร่ก---
ไรอันสะบัดขาของเขาและเตะไม้เบสบอลที่กำลังจะเข้ามาทันที ตามด้วยการเปลี่ยนทวงท่าและเตะชายคนนั้นออกจากร้านอาหารจีน คนที่เหลือไรอันก็สามารถจัดการด้วยสองสามกระบวนท่า จากนั้นชายผิวดำก็ยกปืนขึ้นมาเล็งเขาอย่างไม่ลังเล
ทว่าก่อนที่เขาจะเหนี่ยวไก...
เท้าของไรอันก็กระแทกลงมา พลังอันทรงพลังของขาเหล็กอันยิ่งใหญ่ทำให้เกิดรอยแตกตื้นๆ บนพื้นของร้านอาหารจีน ในทันทีทันใด ลูกเตะก็ได้พุ่งใส่ชายที่ยกปืนขึ้นและเตะปืนในมือของเขาจนมันแหลกเป็นชิ้นๆ ไรอันก้าวเท้าต่อไปและไล่ชายผิวดำออกไปตามถนน
หลังจากกำจัดอันธพาล ไรอันก็ค่อยๆ วางเท้าลงพื้น เขาหันไปมองอันธพาลคนเดียวที่เหลืออยู่ในร้านอาหาร
ชายผู้รอดชีวิตก้มลงมองเพื่อนที่ล้มลง เงยหน้าขึ้นมองไรอันและยอมรับความพ่ายแพ้ เขาโบกมือไปมาอย่างอ้อนวอนและเดินกลับออกไปที่ประตูพร้อมกับพูดว่า "ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่มาเพราะพวกเขาสั่ง ฉันไม่ชอบคนพวกนี้ด้วยซ้ำ พวก... "
“เธอเป็นใครกันแน่? เธอมาจากไหนกัน?”
เมื่อคุณนายคอนนี่กลับมามีสติ เธอก็มองไปรอบๆ ร้านอาหารและถามไรอัน
"ผมชื่ออาซิง มาจากเกาะเผิงไหล"
[คะแนนชื่อเสียงจากคอนนี่ +5]
[คะแนนชื่อเสียงจากจิน +5]
ดูเหมือนว่าคนจีนจะมีความเข้าใจเรื่องเกาะลึกลับนี้ดีมาก
...
จิน ผู้เป็นเจ้าของร้านอาหารจีนตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง เขารีบเปิดเครื่องเก็บเงินสดของร้านอาหารเพื่อหยิบธนบัตรหนาๆ ออกมาและส่งให้ไรอัน
“ให้”
"อะไรนะ?"
ไรอันก้มศีรษะลงและมองไปที่เงินที่อีกฝ่ายมอบให้เขา เขาถึงกับชะงักไปครู่หนึ่งเลย
“ฉันรู้จักคนพวกนี้ พวกเขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ และจะกลับมาหาเธอแน่นอน เอาเงินนี้ไปและออกไปจากย่านฮาร์เล็มโดยเร็วที่สุดเถอะ”
จินหลินทำเช่นนี้ไม่เพียงเพราะเขาเป็นห่วงไรอัน แต่ยังเป็นห่วงว่าจะมีคนมาตามรังควานร้านอาหารจีนของเขามากขึ้นด้วย พวกเขาทั้งคู่ก็เป็นเพียงคนธรรมดาที่เปิดร้านอาหารเพื่อทำมาหากิน ไม่ได้ต้องการมีส่วนร่วมในการต่อสู้ระหว่างไรอันกับอันธพาลเลย
วิธีการดังกล่าวอาจจะค่อนข้างเห็นแก่ตัว แต่มันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเลือกได้
“ผมเข้าใจแล้ว” ทัศนคติของจินหลิน เจ้าของร้านอาหารชัดเจนมาก ไรอันก็ไม่ได้โกรธอะไร เพราะพูดอีกอย่างหนึ่ง ถ้าเขาเป็นคนธรรมดาที่เผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ เป็นไปได้ว่าเขาจะเลือกวิธีการแบบเดียวกันไม่มากก็น้อย ทั้งหมดเพียงเพื่อหลีกห่างจากปัญหา
โชคดีที่เขาไม่ใช่คนธรรมดาอย่างจินหลินที่ไร้ทางสู้และทำได้เพียงยอมรับมัน
ไรอันผลักธนบัตรที่อยู่ตรงหน้าเขาออกไป "ผมจะไป แต่ผมจะไม่รับเงินนี้ ถ้าผมรับเงินนี้แล้ว แก๊งอันธพาลพวกนี้กับผมจะต่างกันยังไง?”
เมื่อถอดเครื่องแบบร้านอาหารออกและวางไว้บนโต๊ะ ไรอันก็พยักหน้าให้กับคนทั้งสองที่อยู่ในร้านอาหารจีน จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเดินไปที่ประตูร้านอาหารจีน
การไม่ได้ทำงานในร้านอาหารจีน ส่งผลกระทบต่อเขาน้อยมาก เพราะไรอันไม่ได้ตั้งใจมาที่ย่านฮาร์เลมเพื่อทำงานอยู่แล้ว
"เดี๋ยวก่อน!"
คุณนายคอนนี่เหลือบมองเครื่องแบบของไรอันแล้วมองไปที่ด้านหลังของเขา
หลังจากลังเลไม่กี่วินาที เธอก็รีบเรียกไรอัน ซึ่งกำลังอยู่ที่ทางเข้าของร้านแล้ว
“เธอไม่จำเป็นต้องออกไปหรอกอาซิง” คุณนายคอนนี่เอื้อมมือไปลูบแขนสามีของเธอ พลางมองไปที่สีหน้าประหลาดใจของไรอัน "เราจะจ้างเธอต่อ เพื่อปกป้องความปลอดภัยของร้านอาหารของเรา"
...
ณ สรวงสวรรค์ย่านฮาร์เลม
ชั้นสองในสำนักงาน
"ในร้านตัดผมเหรอ?"
คอร์เนลขมวดคิ้วเล็กน้อยกับชื่อที่ชาเมคพูดขึ้นมา
เขาเคยทำงานกับเฮนรี่มาก่อนตอนที่เขายังเด็ก และได้รับการดูแลจากเขา ดังนั้นเขาจึงเคารพอดีตเจ้านายของเขามาก แม้ว่าชายคนนั้นจะไม่โหดเหี้ยมอีกต่อไปหลังจากที่เขาออกจากคุก แต่เขาก็ยังคงเคารพมากอยู่ดี เขาเคารพอีกฝ่าย จนถึงขั้นอนุญาตให้ร้านตัดผมของเขาเป็นจุดปลอดภัยของย่านฮาร์เลม
"แกแน่ใจเหรอว่าเขาอยู่ในร้านตัดผม?"
"แน่นอนครับ" ชาเมครีบพยักหน้า เขาไม่มีวันโกหกต่อคอตตอนเมาธ์เด็ดขาด "ชายชาวเอเชียที่สวมเสื้อกันฝนสีแดง ผมเห็นเขาอยู่ในร้าน กำลังตัดผม ผมไปที่ร้านตัดผมเมื่อเช้านี้และก็มีเรื่องกับป๊อบนิดหน่อย"
"..."
เมื่อได้ยินเช่นนั้น คอร์เนลที่นั่งบนเก้าอี้ของเขาก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
จากนั้นเขาก็ค่อยๆ พูดว่า "ในเมื่อเรื่องทุกอย่างเกี่ยวข้องกับป๊อป..."
ทว่าก่อนที่คอร์เนลจะพูดจบ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก
"วิลลิส นายไม่เคยเรียนรู้สิ่งที่เรียกว่ามารยาทเลยหรือไง? นายไม่เห็นเหรอว่าตอนนี้ฉันกำลังคุยกับใครอยู่?”
คอร์เนลขมวดคิ้วใส่ 'ไดมอนด์แบ็ค' -- วิลลิส สไตรเกอร์ได้บุกเข้ามาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"ไอ้หมอนั่นโผล่มาอีกแล้ว!" วิลลิสไม่สนใจคำพูดของอีกฝ่าย เขาเหลือบมองไปทางมาร์ตินที่อยู่ในห้อง จากนั้นเขาก็พูดกับคอร์เนลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ว่า "ชายในชุดกันฝนสีแดง เขาโจมตีกลุ่มคนของเราที่กำลังรวบรวมเงินบริจาค"
“เป็นมันอีกแล้ว!”
คอร์เนลยังคงเคารพป๊อบ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมรับคนที่มาสร้างเรื่องให้เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"คราวนี้มันอยู่ที่ไหน?" คอร์เนลล์ถามขณะพยายามระงับความโกรธที่คลุกกรุ่นภายในใจ
"ที่ร้านอาหารของคู่สามีภรรยาชาวจีน"
เมื่อได้ยินว่าเหตุการณ์ไม่ได้เกิดขึ้นที่ร้านตัดผม คอร์เนลล์ก็ขมวดคิ้ว เขาลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปหาไดมอนด์แบ็ค "ฉันอยากเจอมันในวันพรุ่งนี้ ไม่ว่าจะตายหรือมีชีวิตอยู่ก็ตาม ทำให้มันเข้าใจกฎของฮาร์เลมซะ"
