ตอนที่ 29 กล่องของขวัญลึกลับ

ทะลุมิติมาสร้างสวนสัตว์ในฝัน ตอนที่ 29 กล่องของขวัญลึกลับ

ฟางเย่น่าปลาเค็มขนาดใหญ่ออกมาจากพื้นที่ของระบบ แล้วเขย่ามันไปมาต่อหน้าเจ้าหมาป่าทั้ง 2 “เอ้านี่ ชอบไหม?”

หมาป่าทั้ง 2 มองมาที่ปลาเค็มขนาดใหญ่บนมือของฟางเย่แล้วดมกลิ่นอย่างสงสัย

เขาโยนเจ้าปลาเค็มออกไปไม่ไกลมากนัก นั่นทําให้เฮยตันตาเป็นประกายแล้ววิ่งตามไปอย่างตื่นเต้น ขาของมันแตะกับพื้นแล้วดันตัวมันขึ้นไปกลางอากาศพร้อมกับงับไปที่เจ้าปลาเค็มที่ลอยอยู่

สุดยอด!

เซียวอวี่ที่มองอยู่ก็ลุกขึ้นด้วยความสนใจ แต่เมื่อเห็นว่าเฮยตันวิ่งออกไปแล้วนอนลงกับพื้นพร้อมกับมองเจ้า หมาป่าตัวใหญ่เล่นราวกับพี่ใหญ่ที่น่านับถือ

เมื่อฟางเย่เห็นเฮยตันมีความสุขกับของเล่นเล็กๆ นี้ก็ทําให้เขารู้สึกมีความสุขและรู้สึกผิดในเวลาเดียวกัน

พื้นที่อยู่อาศัยของพวกมันในตอนนี้นับว่าแย่มาก เพราะความคิดของคนที่ชอบคิดว่าสวนสัตว์เป็นเพียงแค่ที่อยู่ อาศัยของสัตว์ ทําให้พวกเขาไม่คิดจะมอบพื้นที่ในการวิ่งเล่นและทํากิจกรรมอื่นๆ

การที่สัตว์จะวิวัฒนาการมาถึงปัจจุบันได้นั้น ความสามาถต่างๆ ของพวกมันต่างถูกจดจําไว้โดยยีนส์ของพวกมันโดย ไม่ต้องเรียนรู้แม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นการติดตามรอยเท้า การล่าเหยื่อ การเล่นรวมถึงการสร้างงรักและดูแลลูกของพวกมัน ทว่าในพื้นที่ที่ถูกจํากัดแบบนี้ การที่พวกมันจะสามารถใช้ความสามารถต่างๆ ได้นั้นค่อนข้างจํากัด

สัตว์ในสวนสัตว์ระยะแรกนั้นจะถูกจํากัดอยู่ในพื้นที่ที่ไม่ตรงกับความเป็นอยู่ในธรรมชาติของพวกมัน อีกทั้งมันยังต้องเจอกับนักท่องเที่ยวมากหน้าหลายตาอีก

ในระยะยาวจะทําให้พวกมันเกิดความรู้สึกเบื่อ หงุดหงิดและสุดท้ายก็จะตายเพราะความเครียดสะสม

ซึ่งการแสดงออกของพวกมันมักจะแสดงออกมาในช่วงนั้น ไม่ว่าจะเป็นช้างที่ส่ายหัวไปมาพร้อมกับเดินไปมา

นักท่องเที่ยวที่มองอยู่ก็รู้สึกว่าเจ้าช้างตัวนั้นกําลังเต้นอยู่และถ่ายรูปอย่างมีความสุข พร้อมกับบอกลูกหลานลี่ของตัวเองว่าเจ้าช้างตัวนั้นกําลังเล่นสนุกอยู่

ทว่าอันที่จริง มันกําลังรู้สึกเครียดจากการที่อยู่ในพื้นที่แคบและความเหงาเนื่องจากไม่มีคู่ ทําให้มันกลายเป็นเหมือน เครื่องจักรที่ทําได้แค่เดินไปมาเท่านั้น

อีกหนึ่งตัวอย่างก็คือนกที่มักจะทําร้ายตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นจิกขนของมันหรือถ้าร้ายแรงมากก็จะจิกขนของตัวเองจนขาด

นั่นทําให้การสร้างพื้นที่ที่เหมาะสมและสิ่งบันเทิงให้แก่สัตว์เป็นได้รับการพัฒนาขึ้นมาหลังจากที่พวก เขาศึกษาการกระทําของสัตว์เหล่านี้ และความรู้เกี่ยวกับพฤติกรรมของสัตว์ที่มากขึ้น

สร้างทางเลือกในการอยู่อาศัยให้แก่พวกมัน ทําให้พวกมันรู้สึกถึงความท้าทายและมอบสิ่งที่มันควรได้รับของเล่นอย่างเจ้าปลาเค็มยางขนาดใหญ่นี้เป็นเพียงแค่อุปกรณ์ทั่วไปเท่านั้น

ด้วยลักษณะ กลิ่นและรูปร่างของมันก็ทําให้หมาป่าที่ไม่เคยพบมันมาก่อนสามารถเล่นได้อย่างสนุกสนาน

“เอาล่ะ เล่นกันไปก่อนนะ! ฉันต้องไปแล้ว” ฟางเย่บอกลาเจ้าหมาป่าทั้งสองพร้อมกับใส่ต้นไม้ที่ตายไปแล้วในกรุงลง ไปในแต่ละส่วนจัดแสดงสัตว์พื้นที่ละต้นสองต้น

สําหรับระบบแล้ว เจ้าต้นไม้ตายเหล่านี้แทบจะไร้ประโยชน์และมูลค่าของพวกมันก็เพียง 10 เหรียญใบไม้เท่านั้น

แต่สําหรับการสร้างความบรรเทิงให้แก่สัตว์แล้วมันนับว่ามีค่ามหาศาลและหาได้ง่ายอีกด้วย

สัตว์กินเนื้อสามารถใช้มันเพื่อลับกรงเล็บของมันได้ หรืออาจจะมาฉีกต้นไม้ตายต้นนี้หรือไม่ก็มีดมมันเล่นก็ได้

เขายังไม่มีทุนพอจะสร้างอะไรที่ซับซ้อน เพราะฉะนั้นเขาจึงใช้ต้นไม้ตายเหล่านี้เป็นสิ่งสร้างความบรรเทิงให้แก่สัตว์ทั้งหลายเป็นขั้นแรก

“เย่ เย่ เย่! ไปสวนสัตว์กันเถอะ! ไปดูจิ้งจอกกันเถอะ! ไปดูเสือกันเถอะ!!!” ถังเสี่ยวในกระโดดไปมาอย่างน่ารัก ที่ด้าน หลังของเธอกําลังสะพายกระเป๋ารูปหมี่ยิ่งทําให้ดูสดใสมากไปอีก

เจ้าแมวอ้วนนอนมองเจ้านายของตัวเอง มองไปที่ผมทรงทวินเทลที่สะบัดไปมาอย่างจริงๆ

“โฮกก! ฉันคือเสือตัวใหญ่!!” เธอยกแมวอ้วนของตัวเองขึ้นมาแล้วถูกหน้าของเธอกับมันอย่างมีความสุข

ทว่ามันกลับไม่ชอบสิ่งที่เธอทํามากนักแล้วจึงเอาขาหน้าของมันผลักหัวของถังเสี่ยวซินออกไป

“ฮ่ม! ฉันไม่สนแกแล้วเจ้าแมวตัวเหม็น! ไปละ! ทําตัวดีๆ ด้วยล่ะ!!” ถังเสี่ยวซินชินกับท่าทางไม่สนโลกของมันแล้ว เธอจึงไม่รู้สึกอะไรมากนัก

เธอวิ่งออกจากห้องไปพร้อมกับนึกย้อนไปถึงตอนที่เธอดูไลฟ์ของจิ้งจอกที่อยู่ในสวนสัตว์ และเมื่อรู้ว่าสวนสัตว์นั้นเป็น

สวนสัตว์ของเมืองยิ่งทําให้เธอดูไลฟ์ของผู้อํานวยการแทบทุกวันเมื่อมีเวลาว่าง

แม้ว่าเธอจะอยากไปเล่นสนุกที่นั่น แต่คําพูดของคุณพ่อถังทําให้เธอไม่กล้า

จนกระทั่งเธอได้เห็นเจ้าเสือขาวตัวน้อย! มันน่ารักมาก!!

เมื่อถึงเสี่ยวบินเห็นเจ้าเสือขาวน้อยแสนน่ารักเป็นครั้งแรก เธอก็ตกหลุมรังมันในทันที

ด้วยความที่เธอเป็นคนในเมืองหลินไห่ ดังนั้นเธอจะต้องไปดูมันให้ได้!!

ไม่เพียงเท่านั้นเธอได้ชวนเพื่อนสนิทของตัวเองไปด้วย แต่น่าเสียดายที่เพื่อนของเธอติดเรียนพิเศษอยู่ทําให้ไม่มีเวลาไปเที่ยวสวนสัตว์ด้วยกัน

ถังเสี่ยวซินได้ศึกษาการเดินทางมาไว้ล่วงหน้าแล้ว โดยในตอนแรกเธอจะต้องไปขึ้นรถสาธารณะสาย 27 ที่หน้าบ้าน

จากนั้นก็นั่งต่อไป 3 สถานีแล้วจึงไปขึ้นรถสาธารณะสาย 35 แล้วนั่งยาวไปจนถึงสวนสัตว์

ในขณะที่เธอกําลังนั่งรอรถสารธารณะสาย 35 อยู่ เธอก็มองไปรอบๆ อย่างสงสัย

ทําไมคุณตาคุณยายแบกกระเป๋าแล้วเข็นรถขนของกัน? จะไปไหนกันเนี่ย?” แต่เมื่อเธอมองไปที่ป้ายข้างทางก็ทําให้เธอเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

รถสาธารณะสายนี้มีจุดหยุดอยู่ที่ตลาด แล้วจึงตรงไปที่สวนสัตว์หลินไห่

“พวกเขาต้องไปซื้อของกันแน่นอน ถังเดี่ยวซินฟันธง!!” เธอคิดอย่างอารมณ์ดี

ในเวลานี้ ฟางเย่กําลังเดินตรวจตราตามปกติพร้อมกับสํารวจกรงสัตว์แต่ละกรงไปด้วย

เขาได้ซื้อต้นไม้ตายมาประดับในแต่ละกรงแล้ว นั่นทําให้สัตว์ในแต่ละกรงดูมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าเดิม ราวกับว่าเจ้าต้น ไม้ตายเหล่านี้ไปกระตุ้นสัญชาตญาณของพวกมันให้ตื่นขึ้น

เจียวเจียวกําลังเดินอยู่บนท่อนไม้พร้อมกับลับเล็บของเธออย่างจริงจัง ทําให้ท่อนไม้นั้นมีรอยเล็บเกิดขึ้นไปทั่ว

[เสือโคร่งไซบีเรียน : เจียวเจียว

อารมณ์ : มีความสุขมาก!

เมื่อฟางเย่เห็นแบบนั้นแล้วเขาก็มีความสุขยิ่งกว่าเดิม

ความจริงแล้ว ถ้าเขาอยากที่จะลับเล็บให้แก่เจียวเจียว ก็ควรใช้วัสดุที่คุณภาพดีกว่านี้เพื่อให้เธอรู้สึกสบายมากขึ้น

ทว่าที่เขาเลือกท่อนไม้และไม้ที่ตายแล้วเพราะว่ามันคือสิ่งที่สัตว์มักจะทํากันในธรรมชาติ

พวกมันไม่ได้ทําเพื่อให้เล็บของตัวเองแหลมคมอย่างเดียว แต่ยังหาเพื่อสร้างกลิ่นไว้บนไม้เหล่านั้นเป็นการบ่งบอกอาณาเขตของตัวเอง

ขณะที่ฟางเย่กําลังมองเจียวเจียวเล่นสนุกอยู่นั้นก็มีเสียงของเด็กหญิงดังขึ้น “ผู้อํานวยการหรือเปล่าคะ?”

ฟางเย่หันไปแล้วพบกับเด็กหญิงตัวเล็กสูงประมาณ 150 เซนติเมตร ทําผมทรงทวินเทลและใส่ชุดสีน้ำเงินสดใส กำลังมองมาที่เขาอย่างสงสัยและตื่นเต้นราวกับได้พบกับดาราที่ชื่นชอบ

ฟางเยี่ยิ้มให้แก่เด็กหญิงตัวน้อยแล้วถามอย่างสงสัย “เด็กน้อย รู้จักพี่ด้วยเหรอ?”

ถังเสี่ยวซินตอบกลับอย่างรวดเร็ว “คะ! หนูเห็นผู้อํานวยการไลฟ์เจ้าเสือขาวน้อยด้วย! มันน่ารักมากเลย!”

“เสือขาวน้อยเป็นยังไงบ้างคะ? แล้วจิ้งจอกสามารถเข้าใจที่คุณพูดได้ด้วยเหรอ? ทําไมคุณกับคุณเสือตัว ใหญ่ถึงสนิทกันขนาดนี้เหรอคะ?”

วินาทีนั้นเองที่มีเสียงแจ้งเตือนของระบบดังขึ้น

ตง!

(ด้วยชื่อเสียงที่เพิ่มขึ้นทําให้มีนักท่องเที่ยวหลายคนเดินทางมาที่สวนสัตว์หลินไม่มากขึ้น นี่คือก้าวที่สําคัญของสวนสัตว์หลินไห่! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ด้วย!]

[คุณได้รับ กล่องของขวัญลึกลับ!!]