ตอนที่ 28 เลีย

ทะลุมิติมาสร้างสวนสัตว์ในฝัน ตอนที่ 28 เลีย

เฮยตันยังคงไม่พอใจกับแค่หู มันอ้าปากกว้างกว่าเดิมแล้วงับหัวของเซียวอวี่เข้าไปในปากของมันทั้งหัว

แม้ว่าภาพตรงหน้ามันจะดูน่ากลัวซักแค่ไหนแต่สําหรับสัตว์แล้ว สิ่งเหล่านี้คือเรื่องทั่วไปที่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา

กรงเล็กที่แหลมคมและฟันที่สามารถฉีกกระชากเนื้อของเหยื่อได้อย่างง่ายดาย เป็นอาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดของพวกมันตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับเหยือหรือศัตรู

ทว่ากับเพื่อน พี่น้องหรือครอบครัวแล้ว อาวุธเหล่านั้นต่างไร้ซึ่งพิษภัยใดๆ เพราะนี่เป็นทักษะที่พวกมันได้รับในตอ นที่เล่นกันตอนเด็ก

เฮยตันจับหน้าผากของเซียวอวี่แล้วเลียตั้งของเธออย่างรักใคร่ คลอเคลียไปทั่วหน้าของเซียวอวี่

สัตว์นั้นไม่มีการใช้ภาษาที่ซับซ้อนแบบมนุษย์ นั่นทําให้การกระทําของพวกมันนับเป็นสิ่งที่สําคัญมากที่ใช้ในการสื่อสารกัน และการกระทําของเฮยตันก็แปลความหมายได้ว่า

ที่รัก! ผมรักคุณ!!

วันนี้อากาศดีมาก ดังนั้น เรามาจูบกันท่ามกลางแสงแดดเถอะ!

ดมกลิ่นปากของผม แล้วรับความคิดถึงของผมไปซะ!

ผมรักคุณ คุณรักผมไหม?

พวกเรามาเล่นกันไหม?

เมื่อถูกเยยทานขนาบข้างแบบไม่ห่างแบบนี้ ทําให้เซียวอวี่ได้แต่ก้มหัวลงแล้วปล่อยให้มันจับหน้าของเธอไปเรื่อยๆ

“ที่พวกเธอกําลังทําอะไรกันเนี่ย!?” ฟางเย่ที่เดินเข้ามาก็พบกับฉากบาดตาบาดใจ(?) แล้วรู้สึกอิจฉาขึ้นมาเล็กน้อย

พวกแกเป็นหมาป่า ไม่ได้หมายความว่าจะมารังแกหมาโสดแบบนี้ได้นะโว้ย!

เขาเดินเข้าไปในกรงทําให้เจ้าหมาป่าทั้ง 2 ที่กําลังสวีตกันอยู่หันมามอง

คนล้างกรงมาแล้ว!!

ความสัมพันธ์ของฟางเย่และหมาป่าทั้ง 2 นั้นค่อนข้างตื้นเขิน เพราะเขาทําเพียงแค่นําอาหารมาให้มันและทําความสะ อาดกรงให้แก่พวกมันเท่านั้น ยังดีที่พวกมันถูกเลี้ยงโดยผู้ดูแลตั้งแต่เด็ก ทําให้มันไม่ได้หวาดกลัวผู้คนมากนัก

เมื่อเห็นฟางเย่เดินเข้ามา เฮยตันก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อยแต่ก็ยังสะบัดหางอย่างร่าเริงแล้วเดินเข้ามาหาเขา

มันยืนตรงแล้วมองมาที่ตาเขา ทําตัวราวกับหมาน้อยที่แสนเชื่อง ลิ้นของมันเลียจมูกของตัวเองเป็นพักๆ ราวกับกําลังรออะไรอยู่

ผู้ดูแล คุณมีอาหารมาให้เหรอ?

ทว่าเซียวอวี่นั้นต่างออกไป เธอเพียงแค่มองมาอย่างห่างๆ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีโมโหร้ายแต่อย่างใด

ฟางเยี่ยิ้มแล้วคิดกับตัวเองว่าวันนี้เขาจะต้องสร้างความสนิทสนมกับเจ้าสองตัวนี้ให้ได้ “ฉันเอาของเล่นมาให้!”

เขาค่อยๆ คุกเข่าลงไปให้ตัวของเขาอยู่ระดับสายตากับมัน

การพยายามสื่อสารกับหมาป่านั้น ขั้นตอนแรกคือการก้มตัวลงมาก่อน นั่นก็เพราะสัตว์จะตัดสินว่าสิ่งมีชีวิตใดที่เป็น ภัยต่อมันนั้นขึ้นอยู่กับร่างกายของสิ่งมีชีวิตตัวนั้นกับมัน

สิ่งมีชีวิตที่มีขนาดใหญ่กว่านั้นอันตราย ทําให้พวกมันมักจะถอยออกไปแล้วสังเกตสถานการณ์มากกว่า

แม้กระทั่งสิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายเช่นเสือที่อาศัยอยู่ในป่า ก็ไม่โจมตีมนุษย์ตั้งแต่ครั้งแรก เพราะพวกมันจะคิดว่า

“เชี่ย! เจ้าตัวโตนั่นสูงตั้ง 180 เซนติเมตร แต่ฉันสูงแค่ 120 เซนติเมตรเอง! ตัวใหญ่ชิบ! น่ากลัว!!

เมื่อฟางเย่ก้มตัวลงมาให้อยู่ในระดับเดียวกับพวกมัน ก็จะเปลี่ยนจาก “ยักษ์' กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีขนาดใหญ่พอๆ

ทําให้เขาในสายตาของเจ้าหมาป่าตัวใหญ่ดูเป็นมิตรมากกว่าเดิม

อีกทั้งการก้มตัวลงพร้อมกับคุกเข่า 1 ข้างก็เป็นการป้องกันไม่ให้เราล้มลงในขณะที่กําลังเล่นกับหมาป่าเหล่านี้ด้วย

ถ้าเล่นกันอยู่แล้วเขาเกิดล้มลง มันจะทําให้เจ้าหมาป่ารู้สึกว่าอันตรายจากคนตรงหน้านั้นต่ำมาก นั่นทําให้ต่อให้มัน

ไม่อยากโจมตีแต่ก็รู้สึกว่าเจ้าสิ่งมีชีวิตอ่อนแอตรงหน้านั้นไม่เหมาะสมที่จะมาเป็นเพื่อนกับมัน

เฮยตันดมกลิ่นของเขา ในขณะที่เซียวอวี่ก็มองมาที่ฟางเย่ที่กําลังคุกเข่าอยู่อย่างสงสัย

ฟางเย่ยิ้มเมื่อพบว่าการผูกมิตรเจ้าหมาป่าทั้งสองนั้นประสบความสําเร็จในขั้นแรก เขาจึงเอื้อมมือออกไปลูบขนของเฮยตันอย่างอ่อนโยน

ขั้นต่อไปคือการใช้งานทักษะแรงดึงดูด

ตาของเฮยตันขยายขึ้นอย่างรวดเร็ว หางของมันสะบัดไปมาจนแทบจะกลายเป็นพัดลมขนาดย่อม มันมองมาที่ฟาง

เย่พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ ราวกับกําลังจะบอกว่า

นายคือน้องชายที่พลัดพรากของฉันงั้นเหรอ!!?"

เฮยตันพุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของฟางเย่แล้วลูบหัวของมันกับอกของฟางเย่อย่างรวดเร็ว แล้วในตอนนั้นเองที่มันก็เอาขา

หน้าทั้งสองข้างวางไว้บนไหล่ของฟางเย่

ขนของมันลูบกับผิวของฟางเย่และลิ้นยาวๆ ของมันก็เลียไปทั่วหน้าของเขา

เขาสามารถรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นของเจ้าหมาป่าตัวใหญ่นี่เลย!

แต่เหมือนมันจะรู้สึกว่าวิธีการนี้มันจะไม่สามารถแสดงความรู้สึกของมันได้ดีพอ มันจึงใช้ลิ้นของมันเลียไปที่

ปากของฟางเย่แล้วพยายามเปิดปากของเขา

แม้ว่ามันจะดูแปลก แต่มันคือวิธีที่หมาป่าใช้ในการทักทายและสิ่งนี้เกิดขึ้นในทุกๆ วันของพวกมัน

สําหรับหมาป่าแล้ว นี่ไม่เพียงแต่วิธีการแสดงความเป็นมิตรและมารยาทของหมาป่าเท่านั้น แต่การเลียให้

พวกของมันก็เป็นการรับรู้ข้อมูลต่างๆ จากเพื่อนของมันไม่ว่าจะเป็นมันกินอะไรมา เพื่อนของมันป่วยหรือเปล่า? รวมถึงรับรู้ ว่าความสัมพันธ์ของหมาป่าในฝูงเป็นอย่างไร

เนื่องจากหมาป่าเป็นเหมือนบรรพบุรุษของหมาบ้าน ทําให้ลักษณะนิสัยดังกล่าวได้สืบทอดต่อๆ กันมาอีกด้วย

เหล่าคนรักหมาต่างรู้ว่าพวกมันชอบมาเลียปากและเลียหน้าของเจ้าของ ซึ่งนี่เป็นวิธีการแสดงความรักในแบบของพวกมัน

แน่นอนว่าเจ้าของหลายคนก็ไม่ได้ชอบนิสัยดังกล่าวของพวกมันนัก ยิ่งนึกถึงตอนที่พวกมันไปกินน้ำจากในส้วมมา

แล้ว....

“เฮยตัน... แกดูคึกดีนะ” แม้ว่าฟางเย่จะไม่ชอบแต่เขาก็ยังคงให้มันเลียต่อไป เพราะนี่เป็นวิธีที่จะทําให้เขาได้เป็น เพื่อนกับเจ้าหมาป่า

ถ้าเขาดันเฮยตันที่กําลังแสดงความเป็นมิตรออกไป ก็จะทําให้มันรู้สึกเศร้าใจ อีกทั้งยังจะทําให้มันรู้สึกว่ามัน

แสดงความรักต่อคุณแต่คุณกลับปฏิเสธมัน

เซียวอวี่วิ่งเหยาะๆ เข้ามาพร้อมกับแยกเขี้ยวที่แหลมคมของมันออกมา ดวงตาของเธอหรี่แคบราวกับใบมีดแล้วมอง

ไปที่เฮยตันอย่างดุร้าย พร้อมกับส่งเสียงขู่ออกมา

“นี่นายไม่รู้กฎไง!!

หมาป่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ใช้ชีวิตร่วมกันเป็นสังคม

ในฝูงของหมาป่า จะมีการแบ่งลําดับชั้นของหมาป่าอย่างชัดเจน และแม้หมาป่า 2 ตัวก็มีการแบ่งลําดับชั้นไม่ต่างกัน

แม้ว่าเฮยตันจะเป็นหมาป่าเพศผู้ที่แข็งแรงกว่า แต่นิสัยของมันค่อนข้างอ่อนโยน

ทําให้ในหมาป่าทั้ง 2 ตัวนั้น เซียวอวี่จึงเป็นผู้ที่มีลําดับชั้นสูงกว่า

นั่นทําให้การทักทายเจ้าสิ่งมีชีวิตตรงหน้า เซียวอวี่จะต้องเป็นคนที่ได้ทักทายก่อนที่เฮยตันจะมาหากับเขาได้

เฮยตันหันมามองเซียวอวี่อย่างน่าสงสาร แต่ก็ยังคงเชื่อฟังภรรยาของตัวเองแล้วส่งเสียงร้องเบาๆ อย่างน่าสงสาร

มันเอาขาทั้ง 2 ข้างลงจากไหล่ของฟางเย่แล้วเดินมาอยู่ข้างๆ เซียวอวี่พร้อมกับหูและหางที่ลู่ลงติดกับพื้น

ฟางเย่ก็เลิกเล่นกับเฮยตัน เพื่อแสดงความคํารพในลําดับชั้นในหมู่หมาป่าทั้ง 2

เจ้าหนุ่มนี่ฉลาดไม่เบา

เซียวอวี่มองไปที่ฟางเย่อย่างพึงพอใจ จากนั้นเหมือนกับภาพย้อนที่เขาพึ่งโดนเลียหน้าจนแฉะไปเมื่อครู่

แผล็บ! แผล็บ! แผล็บ! แผล็บ! แผล็บ!

ฟางเย่กอดเซียวอวี่อย่างอ่อนโยนแล้วลูบขนของเธอเบา ๆ

“เด็กดี...พอได้แล้ว!” หลังจากที่การทักทายเสร็จสิ้น เจ้าหมาป่าทั้งสองก็ล้มตัวลงนอนอยู่ข้างตัวของฟางเย่พร้อมกับหลับตาพร้อมอย่างสบายใจ

พวกมันได้นับฟางเย่เป็นพวกแล้ว ทําให้การแสดงออกของพวกมันเต็มไปด้วยความผ่อนคลาย

ฟางเย่ก็นั่งอยู่กับพวกมันอย่างมีความสุข แต่เขาก็ยังไม่ลืมของขวัญที่เขาเตรียมมา!