ตอนที่ 23 เปย์เป็นแสน ขนไม่ได้จับ
ทะลุมิติมาสร้างสวนสัตว์ในฝัน ตอนที่ 23 เปย์เป็นแสน ขนไม่ได้จับ
“สวัสดีทุกคน!” ฟางเย่พูดทักทายพร้อมกับหาวเล็กน้อย
“อรุณสวัสดิ์ผู้อํานวยการ
ผู้อำนวยการ ทําไมใต้ตาของคุณถึงขนาดนั้นละ? แถมยังหาวด้วย?”
'ฉันว่าฉันรู้นะ....
ผู้อํานวยการต้องพึ่งออกกําลังกายมาทั้งคืนแน่เลย!
ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะผู้อํานวยการ!
“เอ่อ พวกคุณพูดเรื่องอะไรกันเนี่ย ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย
ฟางเย่อ่านข้อความแล้วพูดอย่างปวดหัวกับความคิดของคนเหล่านี้ “มันไม่ใช่อย่างนั้น! เมื่อวานสวนสัตว์ของเราพึ่ง ได้รับสมาชิกตัวใหม่มา ผมเลยต้องดูแลมันทั้งคืนจนไม่ได้หลับได้นอน เจ้าตัวน้อยตัวนี้หายากมากด้วย!”
สมาชิกใหม่? แถมหายากด้วย?
เหล่าผู้ชมรู้สึกสงสัยแล้วพิมพ์ความเห็นของตัวเองมาอย่างสนุกสนาน
ยีราฟ, ช้าง, เสือดาวหิมะ, นกช้อนหอยหงอน (crested ibis), หรือแม้กระทั่งโลมา
เขาอ่านข้อความไปเรื่อยๆ แล้วส่ายหัวเบาๆ “ไม่มีใครเดาถูก แต่ว่ามีคนใกล้เคียง”
“อย่าบอกนะว่าเสือขาวนะ?”
ฟางเย่ดีดนิ้วแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “บิงโก! เป็นเสือโคร่งขาวครับ!”
คําพูดของเขาทําให้เหล่าผู้ชมรู้สึกตกตะลึง
เชี่ย นี่ฉันฝันไปรึเปล่าเนี่ย? เมื่อกี้ผู้อํานวยการบอกว่าเสือขาวใช่ไหม ไม่ใช่จิ้งจอกขาวนะ?”
“เสือขาว! โคตรเจ๋ง!
ผู้อํานวยการ คุณไม่ได้โกหกใช่ไหม?
“เสือขาวก็แค่เสือเผือกไม่ใช่หรือไง สัตว์สีเผือกก็ไม่ได้หายากอะไรขนาดนั้น พวกคุณจะตื่นเต้นกันไปทําไม?”
ขอแก้ความเข้าใจของสหายด้านบนนิดนึง เสือขาวไม่ใช่สัตว์สีเผือกแต่มันเกิดจากการกลายพันธุ์ของยีนส์ ซึ่งปัจจุบัน มีพวกมันไม่กี่ร้อยตัว คุณคิดว่ามันหายาก ยังล่ะ?”
“ฮ่าฮ่า! พวกเกรียนคีย์บอร์ดโดนตบหน้าไปหนึ่งฉาด!!”
ฟางเย่พูดอธิบาย “อันที่จริง เสือขาวนั้นมีการกล่าวถึงในประวัติศาสตร์มากมาย ไม่ว่าจะเป็นการถวายส่วนต่างๆ ของเสือให้จักรพรรดิหรือความเชื่อเกี่ยวกับเทพเจ้าเสือขาว ผู้ชอบดื่มเลือดของมนุษย์”
“ประวัติศาสตร์บางส่วนก็เป็นจริง ในขณะที่บางส่วนก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้ จนกระทั่งเมื่อกษัตริย์ของอินเดียได้จับเสือ โคร่งขาวเบงกอลแล้วตั้งชื่อมันว่า”โมฮาน (Mohan)“แล้วทําให้ทุกคนรู้ว่าเสือขาวนั้นมีอยู่จริงและไม่ได้เป็นแค่ตํานาน”
“เสือขาวนั้นเกิดจากการกลายพันธุ์ของยีนส์ ไม่ใช่สัตว์สีเผือกแต่อย่างใด และเพราะสีขนของมันนั้นโดดเด่นเกินไปจนทําให้มันไม่มีสีใช้ในการพลางตัว ส่งผลให้มันไม่สามารถหาเหยื่อได้ในธรรมชาติจนทําให้มันต้องหิวตาย ทําให้พวกเรา เห็นเสือขาวได้เพียงในสวนสัตว์”
ข้อมูลเหล่านี้ทําให้เหล่าผู้ชมตกตะลึง
ผู้อํานวยการไปรู้ข้อมูลพวกนี้มาจากไหน?'
"ฉันได้ยินมาว่าเสือขาวเป็นเจ้าแห่งการฆ่าฟัน ในช่วงสมัยโบราณที่มีการสลักรูปเสือขาวไว้เป็นเครื่องรางสําหรับทหารด้วย!”
ใครที่ได้รับความรู้โปรดพิมพ์บอกด้วย!
‘ความรู้ +1!’
น่าเสียดายที่เราไม่มีเสือขาวที่เป็นเสือท้องถิ่นของเรา”
ต่อให้เราจับมันได้ เราก็ไม่สามารถปกป้องพวกมันได้อยู่ดี
ผู้อํานวยการพูดเยอะไปแล้ว! พาพวกเราไปดูหน่อยสิ!”
ฟางเย่น่านิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากพร้อมกับส่งเสียง “ชู่” เสือน้อยของเรากําลังหลับอยู่ ดังนั้น พวกคุณต้องเงียบๆ นะ!”
“ถึงอันที่จริง เจ้าตัวน้อยจะหลับลุกมากก็เถอะ เสียงนิดหน่อยไม่ได้ทําให้มันตื่นเหรอก แต่ถึงมันจะตื่นมันก็หลับต่ออยู่ดี” ฟางเยี่ยิ้มแล้วเดินไปที่กล่องไม้
เจ้าตัวน้อยนอนอยู่บนเตียงผ้าพร้อมกับนอนหลับอย่างมีความสุข ปากของมันอ้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับเลียปากของมัน เป็นครั้งคราว ราวกับกําลังฝันถึงตอนที่กําลังกินนมอยู่
“เสือขาวน้อยน่ารักมากเลย!”
ไม่แปลกเลยที่เสือขาวถึงถูกยกย่องให้เป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์! ขนสีขาวตัดดําของมันดูเท่มาก!
‘โว้วววว!!!’
‘นับแต่วันนี้’
แต่วันนี้ ฉันขอประกาศว่าฉันคือแฟนคลับเดนตายของเสือขาวตัวน้อย!
“ฉันจําคุณได้นะ! คุณพึ่งบอกว่าคุณเป็นแฟนคลับของจิ้งจอกเงินไม่ใช่เหรอ?”
สหายจะใจแคบไปแล้ว ความรักของเราไม่สิ้นสุดเหรอกนะ!!”
“อ๊าา! มันขยับฝ่าเท้าเล่นด้วย!
[เย่หยิงเหลียนจี่ EUN) มอบเครื่องบิน! : เจ้าเสือน้อยน่ารักมาก! ฉันรักมัน!!
เต้าจีเซีย(1) มอบจรวด! : ขอแสดงความยินดีกับผู้อํานวยการด้วย! ด้วยเจ้าเสือน้อยนี่จะทําให้สวนสัตว์ หลินไห่กลายเป็นหนึ่งในสวนสัตว์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศได้เลย!]
[คิริน 2 (12) มอบจรวด! : ผู้อํานวยการตั้งชื่อให้เจ้าเสือน้อยแล้วหรือยัง? แล้วจะให้ไปดูมันได้ตอนไหน?]
ฟางเย่มึนงงกับของขวัญที่โผล่ขึ้นมาอย่างมหาศาล
เมื่อครู่เขาพึ่งพูดความรู้ทางวิทยาศาสตร์มากมาย แต่กลับได้ของขวัญเพียงแค่น้อยนิด
ตอนนี้แค่เขาให้คนอื่นๆ ดูเจ้าตัวน้อยนอนหลับ ผู้ชมกลับตื่นเต้นจนให้ของขวัญเขามาขนาดนี้เนี่ย!
อา...เจ้าคน(เสือ)หน้าตาดีนี่มัน!!
“เจ้าตัวน้อยยังไม่มีชื่อ มีใครมีชื่ออะไรดีๆ ไหม ส่วนถ้าคุณอยากมาดูเจ้าตัวน้อยคงต้องใช้เวลาอีกซัก 2 เดือนเพื่อให้
มันโตกว่านี้อีกซักหน่อย แต่ไม่ต้องห่วง ผมจะไลฟ์เรื่อยๆ แล้วพาทุกคนมาเยี่ยมมันแน่นอน!”
“ตกลง! ฉันอยากดูเสือขาวตัวน้อยนี่ทั้งวันเลย!
"ฉันจะตั้งชื่อมันว่าอะไรดีนะ!?
เทพสงคราม! (R), ไร้เทียมทาน! (JEE) ปีศาจขาว! (
“สหาย นายอ่านนิยายกําลังภายในเยอะไปแล้ว! เรียกมันว่าเจียนเจียดีกว่า!”
“เอ่อ...คุณไม่เห็นเหรอว่ามันเป็นเพศผู้
“ฉันว่าเรียกว่าต้าไป๋ (เจ้าขาวตัวใหญ่) ดีกว่า! ทั้งเรียบง่ายแล้วความหมายตรงตัว!
ฟางเย่เห็นว่าทุกคนกําลังตื่นเต้นกับเจ้าตัวน้อยก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมาหน่อยๆ เขาจึงยกเสือขาวตัวน้อยขึ้นมาอย่างเบามือ
พร้อมกับหอมแก้มมันเบาๆ
เขาพูดกับตัวเองในใจ “ฮ่ม! ฉันสามารถจับแล้วหอมมันยังไงก็ได้ แต่พวกคุณทําได้แค่ดูเท่านั้น!
เจ้าตัวน้อยขยับตัวเล็กน้อยด้วยดวงตาที่ยังปิดสนิท แล้วส่งเสียงคํารามเบาๆ อย่างน่ารัก
“อ๊าา! น่ารัก น่ารักเกินไปแล้ว!!
“ฉันก็อยากหอมแก้มมันบ้าง! แงง
แนะนําให้คนที่อยากเล่นกับเสือขาวตัวน้อย ให้ไปเล่นกับแมวหรือไม่ก็สุนัขของพวกคุณเอาเองนะ!'
‘แล้วถ้าไม่มีล่ะ?”
งั้นก็เอาผ้าขนหนูมาเล่นซะ!”
เจ้าเสือขาวตัวน้อยราวกับรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง ทําให้มันลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ
“เดี๋ยวนะ ทําไมตาของมันถึงมัวๆ อย่างนั้นล่ะ? มันป่วยหรือเปล่า?”
ฟางเย่วางมันไว้บนเสื่อซึ่งปกคลุมไปด้วยผ้านุ่มๆ แล้วอธิบาย “เจ้าตัวน้อยพึ่งเกิดได้ไม่ถึง 10 วัน แล้วมันก็พึ่งลืมตา ได้ไม่นาน อีกอย่างสายตาของมันก็ยังไม่ดีมากนักซึ่งมันเป็นเรื่องปกติสําหรับลูกเสือที่พึ่งเกิด อาจจะต้องรอให้มันอายุซัก 20
วันก่อนที่มันจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน”
เสือขาวตัวน้อยพยายามฝืนตัวแล้วยืนขึ้น ทว่าด้วยขาที่ยังไม่แข็งแรงทําให้ราวกับว่ามันกําลังคลานไปกับพื้น มันเดินด้วยขาที่ยังไม่แข็งแรงราวกับคนเมาอยู่ไม่กี่กำวก่อนที่จะล้มตัวลงไปบนผ้าปู
