บทที่ 31: พันนิชเชอร์
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 31: พันนิชเชอร์
เวลายามราตรี
เมืองแมนฮัตตันภายใต้แสงจันทรา
ชายในเสื้อกันลมสีดำกำลังเดินไปตามถนนในย่านเฮลคิทเช่น
คิ้วของชายคนนั้นมีรอยย่นลึกและสีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมขณะที่ดวงตาของเขากวาดไปตามถนนโดยรอบเป็นครั้งคราว
ทันใดนั้นเอง ก็ได้มีเสียงปืนดังขึ้นอย่างหนักหน่วงในระยะไกลพร้อมกับเสียงกรีดร้องดัง
เสียงกรีดร้องฝูงชนจำนวนมากได้ดังขึ้นและเกิดความตื่นตระหนกกลางถนน
เมื่อเผชิญหน้ากับฝูงชนที่กำลังวิ่งตรงหน้า สายตาของชายคนนั้นก็เปลี่ยนไป จากนั้นเขาก็สลัดอารมณ์บนใบหน้าและเร่งฝีเท้าไปยังที่ที่เสียงปืนปะทุขึ้น
...
เขาก้มศีรษะลงและหลบกระสุนที่กำลังพุ่งเข้ามา
ไม่มีวี่แววของอารมณ์บนใบหน้าของแฟรงค์เลย แม้จะต้องถูกโจมตีอย่างดุเดือดจากแก๊งอำมหิตก็ตาม
แฟรงค์ยกมือขึ้นเพื่อจัดการกับหนึ่งในสมาชิกแก๊งติดอาวุธที่อยู่ฝั่งตรงข้ามถนน แฟรงค์ลดร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาลงและหลบกระสุนที่ยิงกวาดเข้ามาอย่างชำนาญ
พลังยิงของแก๊งอำมหิตค่อนข้างสูงกว่าที่เขาคาดไว้ ภายใต้เสียงปืนที่รุนแรง กระทั่งแฟรงค์ที่เป็นทหารผ่านศึกที่มีประสบการณ์การต่อสู้อย่างกว้างขวางก็ยังต้องลำบาก ประสบการณ์การต่อสู้หลายปีของเขาไม่เพียงแต่เพิ่มขีดความสามารถในการต่อสู้ของเขา แต่ยังทำให้เขามีความอดทนมากขึ้น
ดังนั้นแม้ว่าเขาจะเสียเปรียบ แฟรงค์ก็ยังสามารถรักษาจังหวะของเขาในการต่อสู้ได้ โดยใช้วิธีการต่างๆ อย่างต่อเนื่องเพื่อทำให้คนของแก๊งอำมหิตที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหมดสภาพ
คลิก คลิก คลิก--
แฟรงก์หลบกระสุนอีกนัดที่กำลังบินพุ่งเข้ามา เขากำลังจะยิงปืนสวนกลับไป แต่กลับได้ยินเสียงคลิกของปืนบราวนิง ไฮ-พาวเวอร์ในมือเท่านั้น คิ้วของเขาขมวดทันที จากนั้นเขาจึงทิ้งปืนในมือของตนลงไป
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ปืนพกที่ไม่มีกระสุนย่อมไม่ต่างจากเศษเหล็ก
“กระสุนของมันหมดแล้ว!”
อีกด้านหนึ่งแก๊งอำมหิตได้สังเกตเห็นการกระทำของแฟรงค์
"ฮ่าฮ่า คราวนี้มาดูกันว่ามันหนีไปได้ยังไง!"
"ตอนนี้มันก็ไม่ต่างกับไอ้บ้าที่ตายไปแล้วหรอก..."
“ฉันจะยิงมันให้เต็มรูเลย!”
ฝั่งตรงข้าม เสียงตะโกนของแก๊งอำมหิตไม่มีผลต่อแฟรงค์เลย ในฐานะทหารผ่านศึกที่เคยประสบกับสนามรบจริงและเห็นสงครามที่โหดร้าย การยั่วยุระดับนี้เป็นแค่เรื่องเด็กๆ สำหรับแฟรงค์
ด้วยมือข้างหนึ่ง เขาถอดระเบิดลูกสุดท้ายออกจากเสื้อเกราะกันกระสุนและโยนมันข้ามไป
ตู้ม--
เขาไม่สนใจซากปรักหักพังที่บินไปทุกทิศทางจากการระเบิดครั้งใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเขา แฟรงค์เอื้อมมือไปกระชากปืนกลมือเล็กๆ จากมือของซากศพที่เกลื่อนกลาดและพูดอย่างเย็นชาว่า "แต่ดูเหมือนว่าฉันจะเจอกระสุนแล้วนะ..."
"ไอ้สารเลวเอ้ย..."
สมาชิกแก๊งที่อยู่สุดขอบระเบิดได้เดินโซเซมาทางเขา ความตกใจของแรงระเบิดทำให้สมองของเขาอยู่ในสภาวะสับสน เขาก้มศีรษะลงและเห็นร่างกายที่กระจายอยู่รอบตัวเขา ซึ่งหลายคนเป็นใบหน้าที่คุ้นเคย
มันทำให้ผู้รอดชีวิตยกปืนกลมือขึ้นในอ้อมแขนของเขาขึ้นโดยไม่รู้ตัวและตะโกนไปทางแฟรงค์
ปัง--
อย่างไรก็ตามโดย แฟร์งคไม่รอให้อีกฝ่ายทำอะไร กระสุนก็ได้บินไปหยุดการกระทำของเขาทันที
แฟรงค์มองไปที่ร่างที่ทรุดลงตรงหน้า แต่สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลย กระสุนที่ฆ่าชายคนนั้นไม่ได้มาจากปืนของเขา
แฟรงก์หันศีรษะและจ้องไปที่มุมที่เต็มไปด้วยความมืดมิด ถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "แกเป็นใคร?"
"..."
ความเงียบนั้นไม่ได้ทำให้แฟรงค์ลดการระวังลงเลย ในทางกลับกัน เขายกปืนกลมือขึ้นและพูดซ้ำโดยยังคงมีสีหน้าเหมือนเดิม "แกเป็นใคร?"
"คนที่เดินผ่านไปมา"
“หา?!”
แฟรงค์รู้สึกประหลาดใจมากกับเสียงหนึ่งที่พลันดังมาจากด้านหลังเขา
[คะแนนชื่อเสียงจากแฟรงก์ แคสเซิล +20]
แฟรงค์หันกลับมาอย่างรวดเร็ว เขาเห็นชายในชุดเสื้อกันฝนสีดำที่มีสีหน้าบูดบึ้งก้าวออกมาจากเงามืด
ใช่แล้ว ทุกคนคงจะรู้กันว่าคนผู้นี้คือใคร
ถูกต้อง ชายในชุดกันฝนสีดำที่มีสีหน้าเหมือนกำลังแบกภาระอันหนักอึ้งไม่ใช่ที่ไหน เขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากไรอัน
แน่นอนว่าตัวตนของเขาในตอนนี้น่าจะเป็น -- เวสลีย์ กิบสัน สมาชิกขององค์กรลึกลับในตำนานภาคีนักฆ่า
“แกคิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดของแกเหรอ?”
เมื่อจ้องมองไปที่ชายที่จู่ๆ ก็มาถึงตรงหน้าเขา สีหน้าของแฟรงค์เริ่มดูเคร่งเครียดขึ้น
เขาค่อนข้างมั่นใจในการตัดสินใจของตัวเอง เขาได้กำหนดตำแหน่งของที่ซ่อนของคู่ต่อสู้อย่างชัดเจนโดยทิศทางของวิถีกระสุนมาก่อน แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าตำแหน่งที่เขาคิดไว้จะพลาดไปมากขนาดนี้ ความผิดพลาดเช่นนี้ย่อมเป็นอันตรายถึงชีวิตอย่างแน่นอน หากมันเกิดขึ้นในสนามรบ
“อืม” เมื่อเผชิญหน้ากับท่าทางที่ไม่ไว้วางใจของแฟรงค์ รอยยิ้มขมขื่นก็ปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของไรอัน ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนไปและดูจริงจังมากขึ้น "ฉันขอยอมรับเลยว่านายเก่งมาก"
“ใครจ้างแกมา?”
เมื่อได้ยินคำตอบจากชายอีกคน แฟรงค์ก็ไม่ลังเลที่จะยกปืนกลมือขึ้นและยิง
'บัดซบ ล้อกันเล่นหรือไงวะ?!'
เมื่อต้องเผชิญกับการโจมตีของปืนกล แม้ว่าเขาจะมีลางสังหรณ์ในใจ แต่ไรอันก็ยังคงประหลาดใจกับoblypที่โหดร้ายของพันนิชเชอร์ที่โจมตีโดยไม่พูดอะไร
สมกับเป็นไอ้แก่บ้าในโลกมาร์เวล เขายิงกระสุนจนหมดแม็ก
แม้จะประหลาดใจ แต่ไรอันก็ยังคงดูสงบนิ่ง ด้วยการมองเห็นแบบไดนามิกสุดๆ และการตอบสนองที่รวดเร็วจากทักษะการเร่งอะดรีนาลีนของเขา ทำให้เขาหลบกระสุนที่อยู่ตรงหน้าเขาได้อย่างง่ายดาย ในขณะที่หยิบปืนของตัวเองออกมาและยิงปืนสวนใส่แฟรงค์
เมื่อเผชิญหน้ากับการยิงตอบโต้ของไรอัน แฟรงค์ก็ยังคงเหมือนเดิม กระทั่งตำแหน่งของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย
ตามการตัดสินใจของเขา มันเป็นไปไม่ได้ที่กระสุนจะพุ่งเข้าใส่ร่างกายของเขา
อย่างไรก็ตาม แฟรงก์กลับลืมภาพก่อนหน้านี้ไปอย่างเห็นได้ชัด
ทันใดนั้นกระสุนที่เขาคิดว่าไม่สามารถโจมตีโดนเขาได้ก็เปลี่ยนเส้นทางการบินของมันและกลายเป็นการโจมตีที่อันตรายทันที จากการยิงที่ไม่เป็นอันตรายก่อนหน้านี้
[คะแนนชื่อเสียงจากแฟรงก์ แคสเซิล +75]
ในช่วงเวลาความเป็นและความตาย สัญชาตญาณจากทหารช่วยแฟรงค์ไว้
เขาตัดสินใจในเสี้ยววินาทีและไม่ได้เลือกที่จะหลบ แต่ตัดสินใจที่จะรับการยิงด้วยหน้าอกของเขา
เสียงทื่อได้ดังขึ้น แรงกระทบของกระสุนทำให้แฟรงค์ทำหน้าบึ้งตึงโดยไม่รู้ตัว แต่เสื้อเกราะกันกระสุนของเขาสามารถปกป้องเขาจากการโจมตีที่ร้ายแรงนี้ได้
“แกเป็นใครกันแน่?”
หลังจากเห็น [กระสุนโค้ง] มหัศจรรย์ของของไรอัน แฟรงค์กลับไม่โกรธและเลือกที่จะตอบโต้
แม้ว่าพฤติกรรมบางอย่างของแฟรงค์จะดูบ้าคลั่งและรุนแรง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหาเท่านั้น
ความโหดร้ายเป็นสิ่งที่เขาใช้ในการต่อสู้กับอาชญากรรม ในความเป็นจริง เขาเองก็เป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีประสบการณ์ในการต่อสู้หลากหลายรูปแบบ ทั้งยังมีความเชี่ยวชาญด้านวิศวกรรมการทหารพอๆ กัน แถมยังคุ้นเคยกับทักษะทางการแพทย์ทั่วไปและทักษะการช่วยเหลือในสนามรบด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุการณ์ที่ฆ่าครอบครัวของเขา แฟรงค์คงไม่เลือกที่จะต่อสู้กับกองกำลังชั่วร้ายในย่านเฮลคิทเช่นด้วยวิธีนี้หรอก
เมื่อรู้สึกถึงแรงกระแทกที่รุนแรงในหน้าอก แฟรงค์ก็มองตรงไปที่ไรอัน
เขาไม่คิดเลยว่าแก๊งอำมหิตจะสามารถจ้างคนที่สามารถจัดการกับเขาได้
ถ้าแก๊งอำมหิตมีพลังมากขนาดนั้น พวกเขาคงไม่ได้เป็นแบบในตอนนี้แน่
