บทที่ 37 เจ้าจะตายถ้าไม่เย็บศพ

บทที่ 37 เจ้าจะตายถ้าไม่เย็บศพ

[เย็บศพยี่สิบสองศพ ให้รางวัลโฮสต์ด้วยทักษะกระบี่ดอกท้อ 】

  

ทักษะกระบี่ดอกท้อ เป็นทักษะกระบี่ที่เป็นเอกลักษณ์ของ"ไซเตียวเสี้ยน" ฉวนเปาเป้า

  

ทักษะกระบี่ทั้งชุดนี้ เบาบางและว่องไวมาก ซึ่งเหมาะที่สุดสำหรับผู้หญิงในการฝึก

  

เอ่อ ให้รางวัลเป็นทักษะกระบี่ของผู้หญิงงั้นเหรอ?

  

กระบี่ดอกท้อมีเก้ากระบวนท่า แต่ละกระบวนท่ามีการเปลี่ยนแปลงหลายร้อยแบบและทรงพลังมาก

  

ในตอนนั้น ฉวนเปาเป้าเพิ่งฝึกฝนถึงกระบวนท่าที่ห้า และนางได้กลายเป็นปรมาจารย์ชั้นหนึ่งในยุทธจักรแล้ว

  

หากฝึกกระบวนท่าทั้งเก้าได้ นางจะสามารถผงาดขึ้นในยุทธภพได้อย่างแน่นอน

  

บุตรสาวของฉวนเปาเป้าและกานว่านเซียง เรียกว่ากานซือซือ และหยางจิ่วรู้สึกว่า รางวัลที่ระบบมอบให้ในครั้งนี้ ควรเป็นของกานซือซือ

  

เมื่อหยางจิ่วเดินออกจากประตูตำหนักยมบาล เขาเห็นเสี่ยวซวนจื่อยืนอยู่ใต้โคมไฟสีแดงไม่ไกลนัก เขาจึงเดินไปทำความเคารพด้วยรอยยิ้ม

  

"หยางจิ่วเจ้ายังไม่ตายงั้นเหรอ?"เสี่ยวซวนจื่อคว้ามือของหยางจิ่วอย่างตื่นเต้น

  

หยางจิ่วรู้สึกประทับใจมากและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เสี่ยวซวนจื่อ ศพหญิงสาวในห้องหมายเลข 20 อักขระหวง ถูกเย็บเสร็จแล้ว"

  

“เย็บเสร็จแล้วงั้นเหรอ?” เสี่ยวซวนจื่อค่อนข้างตกใจ

  

ฉางกวนเฟิงอยู่ในวงการเย็บศพมากว่าสิบปี และระดับของเขาก็สูงมาก ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่ถูกจัดให้เป็นขุนนางเทียนระดับหก

  

หยางจิ่วเย็บศพ ที่ฉางกวนเฟิงไม่สามารถเย็บได้?

  

หยางจิ่วผู้นี้ สามารถสร้างความประหลาดใจให้กับผู้คนได้จริงๆ!

  

ทั้งสองลากันที่ประตูตำหนักยมบาล เสี่ยวซวนจื่อรีบวิ่งไปรายงานเว่ยจงเซียน และหยางจิ่วออกจาก สำนักตงฉ่าง เพื่อกลับไปที่ร้านเย็บศพเพื่อนอน

  

เว่ยจงเซียนก็ตกใจเช่นกัน เมื่อรู้ว่าร่างของฉวนเปาเป้าถูกเย็บโดยหยางจิ่ว

  

หยางจิ่วเป็นช่างเย็บศพโดยธรรมชาติจริงๆ

  

สำนักตงฉ่างมีผู้มีความสามารถเช่นนี้ และเขาจำเป็นต้องได้รับการฝึกฝนเป็นอย่างดี สำนักตงฉ่างจะต้องชนะการแข่งขันเชิงกลยุทธ์เกี่ยวกับช่างเย็บศพอย่างแน่นอน

  

เว่ยจงเซียนอารมณ์ดี จิบชาร้อนๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: "พรุ่งนี้ คำสั่งจะถูกส่งตรงเพื่อส่งเสริมให้หยางจิ่วเป็นขุนางเทียนระดับห้า"

  

ทั้งคู่เป็นช่างเย็บศพของขั้นเทียน และท่านปู่สามเป็นขุนนางเทียนระดับสอง ซึ่งมีเงินเดือนสูงกว่า

  

หยางจิ่วได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากขุนนางเทียนระดับเก้า เป็นขุนนางเทียนระดับห้า เขานำหน้า ฉางกวนเฟิงอย่างมั่นคง และเงินเดือนของเขา ก็ย่อมสูงกว่าฉางกวนเฟิงแน่นอน

  

เสี่ยวซวนจื่อมีความสุขมากในเรื่องหยางจิ่ว จากก้นบึ้งของหัวใจ

  

...

  

ในความฝัน หยางจิ่วเห็นฉวนเปาเป้าที่กำลังสิ้นหวัง

  

ฉวนเปาเป้าต้องการปกป้องทารกในครรภ์ แต่นางหมดหนทาง ไม่มีใครทนความเจ็บปวดที่เกิดจากความสิ้นหวังแบบนั้นได้

  

ฉวนเปาเป้าถูกผ่าท้องจนตายทั้งเป็น

  

เมื่อเขาตื่นขึ้นมา หยางจิ่วเหงื่อออกมาก

  

หยางจิ่วตระหนักได้ว่า ความชั่วร้ายของยุทธภพ สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนจากเรื่องครั้งนี้

  

เมื่อกานซือซือมาส่งซาลาเปา หยางจิ่วก็มองนางต่างออกไป

  

เมื่อตอนกินซาลาเปานึ่ง หยางจิ่วถามทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัวว่า "ซือซือ บิดามารดาของเจ้าอยู่ที่ไหน"

  

"ท่านอาจารย์มาช่วยข้า และท่านอาจารย์บอกว่า บิดามารดาของข้าถูกโจรสังหาร"กานซือซือจำสิ่งเหล่านี้ไม่ได้เลย ดังนั้นนางจึงไม่มีความรู้สึกอะไรพิเศษในใจ

  

บางครั้งนางก็สงสัยว่า บิดามารดาของนางหน้าตาเป็นอย่างไร? และถ้าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ นางจะมีความสุขไหม?

  

หยางจิ่วถามอีกครั้ง: "แล้วเจ้ารู้ชื่อบิดามารดาของเจ้าไหม?"

  

กานซือซือส่ายหัว

  

หยางจิ่วหยิบซาลาเปาอีกอันแล้วถามต่อไป: "แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่า ชื่อของเจ้าคือกานซือซือ"

  

"ท่านอาจารย์บอกข้า" กานซือซือยิ้ม

  

นางรู้สึกสงสัย ทำไมจู่ๆ พี่จิ่วถึงสนใจประสบการณ์ชีวิตของข้ากัน?

หรืออาจจะเป็น...

  

ไม่ ไม่ ไม่ ท่านจะไปขอแต่งงานข้ากับท่านอาจารย์ไม่ได้ ท่านจะต้องสังหารเราทั้งคู่แน่ๆ

  

กานซือซือกำลังคิดอย่างบ้าคลั่ง

  

ส่วนหยางจิ่วขี้เกียจคิด ไว้ค่อยว่ากันเรื่องนี้ทีหลัง

  

"ซือซือ วันนี้แดดกำลังพอดีเลย เหมาะมากสำหรับการฝึกกระบี่" หลังจากกินซาลาเปาแล้ว หยางจิ่วก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ร้านซาลาเปา

  

ร้านซาลาเปามีสวนหลังบ้าน ถึงจะไม่กว้าง แต่ก็สามารถฝึกกระบี่ได้

  .

กานซือซือตามมา และถามด้วยความประหลาดใจ "พี่จิ่ว ท่านอยากสอนวิชากระบี่ให้ข้าหรือ?"

  

หยางจิ่วดูสง่างาม พยักหน้าและพูดว่า: "ใช่ ข้ามีวิชากระบี่อยู่ และข้าคิดว่า มันเหมาะกับเจ้ามาก"

กานซือซือรู้สึกตื่นเต้นมาก นางได้เรียนรู้ทักษะดาบเพียงเล็กน้อยที่สำนักอาจารย์ แต่หยางจิ่วได้มอบกระบี่ดอกท้อที่สวยงามให้นาง หากนางไม่ได้เรียนรู้ทักษะกระบี่อันทรงพลัง นางจะต้องรู้สึกเสียดายกระบี่ดอกท้อ

  

หยางจิ่วยืมกระบี่ดอกท้อของกานซือซือ และฝึกฝนตั้งแต่กระบวนท่าแรกจนถึงกระบวนท่าที่เก้า

  

ทักษะกระบี่ดอกท้อ บางเบาและสง่างาม ราวกับดอกท้อที่ผลิบาน ราวกับดอกไม้ที่ร่วงหล่น

  

กานซือซือตื่นตากับภาพที่ได้เห็น จนนางจำการเคลื่อนไหวไม่ได้ในตอนท้าย

  

หยางจิ่วสามารถรู้ถึงพลังของวิชากระบี่ดอกท้อนี้ได้ ก็ต่อเมื่อเขาลงมือเอง

  

กระบวนท่าที่เก้าของวิชากระบี่ดอกท้อ ให้ความรู้สึกเหมือนสามารถแข่งขันกับทักษะเก้าดาบพิฆาตวัวได้

  

"พี่จิ่ว ข้าจำอะไรไม่ได้เลย" เสียงของกานซือซือรู้สึกผิดหวัง

  

หยางจิ่วยิ้มและพูดว่า: "ไม่เป็นไร ข้ามีเวลา ทักษะกระบี่ชุดนี้ทรงพลังมาก มันไม่สามารถเชี่ยวชาญได้ภายในสามหรือสี่วัน"

  

เวลาต่อมา หยางจิ่วแสดงกระบวนท่าอย่างช้าๆ เขาสอนกานซือซือทีละกระบวนท่า

  

แม้ว่ากานซือซือจะเรียนรู้ได้ช้ามาก แต่หยางจิ่วก็อดทนมาก เขาไม่เคยทุบตีหรือดุด่า สาธิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า และแม้แต่สอนภาคปฏิบัติ จนกระทั่งกานซือซือเรียนรู้ได้อย่างเต็มที่

  

เว่ยอวี่เหยียนนั่งด้านหนึ่ง และมองดูด้วยรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของนางเป็นครั้งคราว

  

หลังจากผ่านไปทั้งวัน กานซือซือไม่ได้เรียนรู้กระบวนท่าแรกได้เลยด้วยซ้ำ

  

"พี่จิ่ว ข้าโง่หรือเปล่า"กานซือซือเหงื่อออกมากจากความเหนื่อยล้า และน้ำเสียงของนางก็เศร้า

  

หยางจิ่วปลอบ: "วิชากระบี่ดอกท้อนี้ ฝึกฝนได้ยากมาก เจ้าต้องมั่นใจในตัวเอง การทำงานหนักสามารถชดเชยได้"

  

ถ้าระบบไม่บังคับมอบวิชากระบี่ดอกท้อ ตัวเขาก็คงไม่ต่างกับกานซือซือเท่าไหร่นัก

  

หลังฟ้ามืด สำนักตงฉ่างยังคงไม่แจกจ่ายศพหยางจิ่ว หรือมาตามปล่อยเขาไปที่ตำหนักยมบาล เพื่อเย็บศพในนั้น

  

หยางจิ่วรู้สึกหดหู่มาก

  

ไม่มีเย็บศพ ดังนั้นจึงไม่มีรางวัล

  

ถ้าไม่มีรางวัลให้ อารมณ์เขาก็จะแย่ลง

  

เมื่อรู้สึกแย่ ข้าอยากไปหอหยุนหยูเพื่อสนุกกับสาวๆ

  

ด้วยความทุกข์ทรมานทั้งคืน หยางจิ่วจึงไปหาเสี่ยวซวนจื่อในวันรุ่งขึ้น โดยหวังว่านอกจากศพจากตำหนักยมบาลแล้ว สำนักตงฉ่างยังสามารถแจกจ่ายศพให้กับร้านเย็บศพหมายเลขเก้าได้ตามปกติ

"ใต้าเท้าหยาง ผู้ว่าการได้ตัดสินใจ ที่จะให้ท่านมีความเชี่ยวชาญในศพเหล่านั้น ในตำหนักยมบาล"เสี่ยวซวนจื่อรู้ว่าตำหนักยมบาลนั้นอันตรายมาก แต่ถ้าหยางจิ่วต้องการปีนให้สูงขึ้นไปอึก เขาก็ต้องพิชิตศพใน ตำหนักยมบาลให้ได้

  

ตามกฎที่เพิ่งตั้งขึ้นโดยสำนักตงฉ่าง ช่างเย็บศพในตำแหน่งขุนนางเทียน จะต้องเข้าไปในตำหนักยมบาลทุกๆ สามวัน

  

ยกตัวอย่าง ท่านปู่สาม ศพบางศพในตำหนักยมบาล เขาสามารถเย็บได้เพียงไม่กี่ครั้งในทุกคืน และเป็นเรื่องปกติที่ศพบางศพ จะต้องใช้เวลาเย็บเป็นเวลาหลายเดือน

  

แต่ตราบใดที่เขาสามารถเย็บศพได้อย่างปลอดภัย เขาก็ถือว่ามีความสามารถที่ยอดเยี่ยม

หยางจิ่วกล่าวด้วยรอยยิ้ม: "เสี่ยวซวนจื่อ ได้โปรดให้ศพข้ามากกว่านี้ ถ้าข้าไม่เย็บศพในสักคืน ข้าจะรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว ถ้าข้าไม่สามารถเย็บศพติดต่อกันสองครั้งได้ คืนนี้ข้าอาจตายได้นะ”

  

เมื่อได้ยินสิ่งที่หยางจิ่วพูดอย่างจริงจัง เสี่ยวซวนจื่อก็โบกมือเป็นเชิงแสดงว่า เขาจะทำสิ่งนี้ให้สำเร็จอย่างแน่นอน

  

หยางจิ่วมาที่ร้านซาลาเปา และยังคงสอนกานซือซือถึงวิธีฝึกกระบี่

  

เมื่อยามดึก หยางจิ่วได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่ตะโกน:

  

"ร้านเย็บศพหมายเลขเก้า พร้อมที่จะเย็บศพ  ร้านเย็บศพหมายเลขเก้า พร้อมที่จะเย็บศพ"

  

ผลงานของเสี่ยวซวนจื่อน่าเชื่อถือจริงๆ

  

เจ้าหน้าที่ตงฉ่าง นำศพของชายอายุยี่สิบต้นๆ ผิวคล้ำและฝ่ามือหยาบกร้านมาให้

  

เขาถูกแทงหลายครั้งและบาดแผลก็ลึกมาก

  

แต่บาดแผลฉกรรจ์มาจากด้านบนศีรษะ

  

มีดแทงผ่านจุดกลางศรีษะ เกือบทิ่มเข้าไปในสมอง

  

มันต้องเป็นความเกลียดชังอย่างสุดซึ้ง ที่จะสังหารอย่างโหดร้ายแบบนี้ใช่ไหม?

  

หยางจิ่วจุด ล้างมือ จุดธูปหอม และเริ่มเย็บศพ

  

แผลมีดอื่นๆ เย็บง่าย เหลือไว้แค่ส่วนหัวที่แบะออก เขาไม่มีที่ให้เริ่มต้นเย็บเลยจริงๆ