บทที่ 32 ผงยิ้มเก้ามรณะ

บทที่ 32 ผงยิ้มเก้ามรณะ

ศพนั้นเป็นคนแคระที่มีเคราและริมฝีปากเป็นสีม่วง ซึ่งน่าจะถูกวางยาพิษ

  

ผู้ที่ถูกวางยาไม่จำเป็นต้องเย็บแผล แต่ที่โหดร้ายคือ นิ้วมือ นิ้วเท้าของเขาถูกตัดออก และสุ่มบรรจุในถุงกระดาษ

  

หลังจากวางยาคนตายแล้ว ยังตัดนิ้วหัวแม่เท้าทิ้ง นี่มัน ความเกลียดชังแบบไหนกันนะ?

  

มีทั้งหมด 20 นิ้วที่ต้องเย็บ ซึ่งมันลำบากมาก

 

หยางจิ่วไม่รีบร้อนที่จะจุดธูป แต่เอานิ้วทั้งหมดของเขาออกก่อน และประกอบเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ เหมือนกับจิ๊กซอว์

  

หลังจากเตรียมการเสร็จแล้ว เขาก็เผาเครื่องหอม จุดธูปและเย็บศพ

  

เย็บด้วยมือทีละนิ้ว หยางจิ่วเหนื่อยมากจนเหงื่อออกหน้าผาก

  

หลังจากเย็บนิ้วเท้าสุดท้าย "คัมภีร์แห่งชีวิตและความตาย" ก็เริ่มบันทึกชีวิตของคนแคระ

  

ชื่อจริงของคนแคระคือจางเผิง แต่เนื่องจากเขาเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย เขาจึงแต่งงานกับภรรยาแสนสวย

  

โดยไม่คาดคิด ไม่ว่าจางเผิงจะทำงานหนักแค่ไหน ท้องของภรรยาเขาก็ไม่ขยับ

  

จางเผิงคิดว่าภรรยาเป็นหมันและกำลังคิดที่จะรับนางบำเรอ แต่จู่ๆ ก็มีบางอย่างเกิดขึ้นที่บ้าน

  

หลังจากความมั่งคั่งของครอบครัวกระจายหายไปจนหมด เขาก็แทบไม่เหลือเงินในครอบครัวเลย

เขาเคยมีชีวิตที่รุ่งเรือง จู่ๆ ก็ยากจนและอัตคัด ทั้งครอบครัวไม่คุ้นเคย บิดามารดาจากไปทีละคน ชีวิตของจางเผิงและภรรยาของเขายากขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดพวกเขาก็แทบจะไม่มีกิน.

  

แต่ตอนนี้เอง จางเผิงพบว่าภรรยาของเขากำลังตั้งครรภ์

  

เพื่อเห็นแก่ภรรยาและลูกของเขา จางเผิงจึงตัดสินใจออกไปหางานทำ

  

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครเต็มใจจ้างคนแคระ หลังจากชนกำแพงซ้ำแล้วซ้ำเล่า จางเผิงรู้สึกท้อแท้ใจ โดยคิดว่าในฐานะผู้ชาย เขาไม่สามารถเลี้ยงดูภรรยาและลูกของเขาได้

  

จางเผิงพยายามแขวนคอตัวเอง แต่รู้สึกกลัวทันทีที่เขาเอาหัวเข้าไปในห่วงเชือก การถูกแขวนคอ มันคงเจ็บปวดมาก

  

จากนั้นเขาก็ลองกรีดข้อมือตัวเองอีกครั้ง แต่ไม่เข้า เขาหันดูมีดทำครัวที่เป็นสนิม มันไม่ง่ายเลยที่จะตายด้วยมีดและมันก็ยังเจ็บอยู่

  

เมื่อจางเผิงกลับบ้านในคืนนั้น เขาเห็นภรรยาของเขากอดชายรูปงามที่หน้าประตู และเขาเข้าใจทุกอย่างในทันที

  

สิ่งที่อยู่ในท้องภรรยาของเขานั้นไม่ใช่ลูกของเขาแน่นอน

  

ชายคนนั้นดูสูงใหญ่มาก จนจางเผิงคิดว่า เขาคงไม่สามารถเอาชนะได้ เขาทำได้เพียงรอให้ชายคนนั้นออกไป ก่อนที่จะเข้าบ้านเพื่อโต้เถียงกับภรรยาของเขา

  

"จางเผิง เจ้าไม่สูงเท่าเด็กหกขวบของคนอื่นด้วยซ้ำ และสิ่งนั้นก็ไม่ใหญ่เท่าเด็กอายุหกขวบ ข้าจะตั้งท้องพร้อมกับเชื้อสายของเจ้าได้ยังไง?"

  

"ข้าแต่งงานกับเจ้ามาหลายปีแล้ว และตอนนี้ก้มีองค์ชายมาชอบข้า"

(หวางกงซี แปลตรงๆว่าเจ้าชาย แต่กงซี จะเป็นลูกของลูกฮ่องเต้อีกที)

  

"เจ้าต้องหย่ากับข้า ข้าอยากมีชีวิตที่ดีกับองค์ชาย"

  

ภรรยาที่มักจะว่านอนสอนง่าย กลายเป็นผู้มีอำนาจ หลังจากโดนเจาะกระดาษหน้าต่าง

  

จางเผิงตกตะลึง

  

แม้ว่าภรรยาจะไม่ได้ตั้งท้องลูกก็ตาม แต่เขาก็จะไม่หย่าอย่างเป็นอันขาด

  

การเขียนจดหมายหย่าเป็นเรื่องง่าย แต่เมื่อครอบครัวแยกจากกัน เขาจะไม่มีวันได้คืนมา

  

จางเผิงดื้นรั้น แต่องค์ชายไม่สามารถทำอะไรได้

  

หลังจากหารือกับภรรยาของจางเผิง องค์ชายก็ตัดสินใจกำจัดจางเผิง

  

ภรรยาของจางคิดว่าควรใช้ยาพิษโดยไม่มีใครสังเกตเห็น มันช่วยลดความกังวลและความพยายาม

  

องค์ชายคิดว่าต้องสับด้วยดาบ เขาจะตายถ้าตัดแขนและขาออก

  

ทั้งสองโต้เถียงกันไม่รู้จบเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในท้ายที่สุด ทั้งคู่ตกลงกันตรงกลาง ภรรยาจางเผิงได้วางยาพิษเขา และเจ้าชายก็ตัดนิ้วมือนิ้วเท้าของจางเผิงด้วยดาบ

  

หลังจากวางยาพิษ จางเผิงก็ชักกระตุกอย่างรุนแรงบนเตียง มือและเท้าของเขามีเลือดไหล และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็หมดลมหายใจ

  

ขนาดใต้กิ่งและใบของดอกไม้ มันยังมีหนามซ่อนอยู่ แล้วใจคนจะไม่เก็บพิษไว้ได้อย่างไร?

  

หลังจากอ่านชีวิตของจางเผิงแล้ว หยางจิ่วก็ถอนหายใจ

  

นี่เป็นเพียงเรื่องราวของอู่ต้าหลาง

(เป็นตัวละครในเรื่องซ้องกั๋ง หรือ 108 ผู้กล้าเขาเหลียงซาน เป็นพี่ชายของอู่ซ่ง หรือ บู๊สงบ้านเรา เรื่องราวประมาณว่า เมียมีชู้ โดนเมียกับชู้วางยาตาย อู่ซงผู้เป็นน้อง เลยแก้แค้น ตัดหัวทั้งพี่สะใภ้แและชายชู้ เสร็จแล้วหนีขึ้นไปเป็นโจรบนเขาเหลียงซาน)

  

แต่จางเผิงไม่ใช่อู่ต้าหลาง และเขาไม่มีอู่ซ่ง ดังนั้นจางเผิงจึงเป็นได้แค่ผีไร้เดียงสา

  

องค์ชายนั้นดูร่ำรวยมาก แม้ว่าเหตุการณ์จะเกิดขึ้น เขาก็สามารถปกปิดมันได้ ด้วยเงินที่เขามี

  

หยางจิ่วดึงห่วงเหล็กและขอให้เจ้าหน้าที่ตงฉ่าง นำร่างของจางเผิงออกไป

  

【เย็บศพ 21 ศพ ให้รางวัลโฮสต์ด้วยผงยิ้มเก้ามรณะ(หานเชี่ยวจิ่วฉวนซาน) 】

  

จางเผิงถูกสารหนูวางยาพิษจนตาย ระบบจึงให้รางวัลแก่ข้าด้วย ผงยิ้มเก้ามรณะ?

  

ผงยิ้มเก้ามรณะเป็นสิ่งที่ดี เมื่อคนสูดดมเข้าไป พวกเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้ม ไม่ว่าพวกเขาจะเศร้าแค่ไหน แต่ก็จะยังมีรอยยิ้มแปลกๆ บนใบหน้า

  

จนกว่าเจ้าจะหัวเราะครบเก้าครั้ง เจ้าถึงจะได้ไปยมโลก เรียกได้ว่า เป็นยาที่ต้องมีไว้สำหรับเดินในยุทธภพ

  

คืนนี้หยางจิ่วฝันว่า มีผู้หญิงคนหนึ่งถือชามยาพิษและเทใส่ปากของเขาอย่างสิ้นหวัง

  

เมื่อเขาตื่นด้วยความตกใจ พระอาทิตย์กำลังขึ้น

  

เดินออกจากร้านเย็บศพ กานซือซือฝั่งตรงข้ามได้ขายซาลาเปาทั้งหมดที่นางทำเมื่อคืนนี้แล้ว

  

ด้วยความช่วยเหลือของเว่ยอวี่เหยียน นางสามารถทำซาลาเปาได้มากขึ้น โดยไม่รู้สึกเหนื่อยเกินไป

  

ธุรกิจร้านซาลาเปาโม่วปู้หลี่ กำลังเฟื่องฟู!

  

เว่ยอวี่เหยียนยังคงจ้องมองที่ร้านเย็บศพหมายเลขเก้า และเมื่อนางเห็นหยางจิ่วออกมา นางรีบไปพร้อมกับซาลาเปาร้อนๆ

  

หยางจิ่วหยิบซาลาเปา นั่งลงบนหินที่ประตู แล้วถามว่า "ซือซือ อยู่ที่ไหน?"

  

"ท่านป้าไปซื้อของ" เว่ยยู่เหยียนกระพริบตาแล้วพูด

  

นังสารเลวคนนี้ ใช้เงินที่นางหามาได้เก่งนัก และข้ายังไม่ได้เงินคืนสักตำลึงจากเงินที่ข้าลงทุนในร้านซาลาเปา!

  

ทันทีที่ หยางจิ่วกินซาลาเปาเสร็จ กานซือซือก็ปรากฏตัวบนถนนพร้อมถุงผ้าเนื้อละเอียด

  

นางเดินเร็วมาก และมาหาหยางจิ่วราวกับลมกระโชก ยัดถุงผ้าใส่แขนของหยางจิ่ว หันหลังกลับและวิ่งเข้าไปในร้านซาลาเปา

  

"ข้า ข้าจะไปหาท่านป้าของข้า" เว่ยอวี่เหยียนปิดปากและหัวเราะ จากนั้นลุกขึ้นและวิ่งไปที่ร้านซาลาเปา

เจ้าทำอะไร?

  

หยางจิ่วเปิดถุงผ้า เห็นว่ามีชุดเสื้อผ้าใหม่เอี่ยมและรองเท้าคู่ใหม่อยู่ข้างใน

  

กลับไปที่ร้านเย็บศพ เขาลองเสื้อผ้ารองเท้าแล้ว และมันเข้ากันได้ดี

  

สวมเสื้อคลุมขงจื้อสีขาว หยางจิ่วรู้สึกว่าเขาหล่อขึ้น

  

พระพุทธเจ้าพึ่งผ้าทอง บัณฑิตหนุ่มพึ่งผ้าขาว ผู้ชายก็รักสวยรักงาม

  

กานซือซือให้ซองหนังและซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เขา เป็นไปได้ไหมว่านางอยากจะได้เขา

  

ว่ากันว่าผู้หญิงไล่ตามผู้ชายด้วยผ้าโปร่ง และในอนาคตเขาจะมีตุ๊กตาอ้วนสองตัว(มีลูกกับเมียนั่นเอง)

  

แต่หยางจิ่วตั้งใจที่จะทดสอบกานซือซือต่อไป

  

ในตอนเย็น เจ้าหน้าที่ตงฉ่างมาแต่เช้า เพื่อแจ้งว่าคืนนี้จะไม่มีการส่งศพ และช่างเย็บศพทั้งหมดต้องไปที่สำนักตงฉ่างเพื่อประชุม

  

หยางจิ่วไม่เต็มใจที่จะสวมเสื้อผ้าใหม่ เขายังคงสวมเสื้อคลุมตัวเก่าที่ขาวเล็กน้อยหลังจากซักแล้ว

  

ช่างเย็บศพที่ว่าง สำนักตงฉ่างได้คัดเลือกช่างเย็บศพคนใหม่

  

ช่างเย็บศพทั้งหมดหนึ่งร้อยคนรวมตัวกันที่ลานด้านหน้าของสำนักตงฉ่าง ล้อมรอบไปด้วยเจ้าหน้าที่ตงฉ่างที่ดูเคร่งขรึม

  

ท่านปู่สามยืนอยู่แถวหน้า คาบกล้องยาสูบไว้ในปาก

  

หยางจิ่วยืนอยู่ข้างหลังท่านปู่สาม และถามด้วยเสียงต่ำ: "ท่านปู่สาม เกิดอะไรขึ้น?"

  

"น่าจะเป็นเรื่องดี" ท่านปู่สามน่าจะได้ยินข่าวลือมาบางอย่าง

แต่ช่างเย็บศพที่เหลือ พวกเขาดูหวาดกลัวมาก

  

สายลมยามค่ำคืนพัดโชย

  

โคมไฟสีแดงที่แขวนอยู่หน้าห้องโถงใหญ่แกว่งไกวไปตามสายลม

  

"ท่านผู้ว่าการ มาแล้ว!"

  

มีเสียงแหลมดังมาจากห้องโถงใหญ่

 

หยางจิ่วจำได้ว่าเป็นเสียงของเสี่ยวซวนจื่อ

  

ประตูห้องโถงใหญ่ค่อยๆเปิดออก และขันทีชราผู้หนึ่งก็เดินออกมาอย่างช้าๆ

  

ขันทีชราไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก เว่ยจงเซียน เขาสวมเสื้อคลุมสีส้ม ถือไม้ฝูเฉิน(ไม้ปัดแมลงแบบที่ขันทีชอบถือในหนังนะครับ) และผมสีเงินปลิวไสวไปตามสายลม

  

"คารวะ ท่านผู้ว่าการ" ช่างเย็บศพทุกคนคุกเข่าลงพร้อมเพรียงกัน เสียงของพวกเขาไม่สม่ำเสมอมากเพราะพวกเขาไม่ได้รับการฝึกฝนมา

  

เว่ยจงเซียนสะบัดแมลงวันและพูดด้วยรอยยิ้ม: "คืนนี้เราได้รวบรวมทุกคนเพราะมีงานใหญ่ที่น่ายินดีที่จะประกาศ"

  

"งานใหญ่ที่น่ายินดี?"

  

"ท่านจะให้เงินมากกว่านี้ใช่ไหม"

  

ช่างเย็บศพตื่นเต้นมาก

  

เว่ยจงเซียนพอใจมากกับการตอบสนองของช่างเย็บศพ และพูดต่อด้วยรอยยิ้ม: "ตั้งแต่คืนนี้ ช่างเย็บศพทั้งหมดจะถูกรวมเข้ากับสำนักตงฉ่างอย่างเป็นทางการ"

  

รวมเข้ากับสำนักตงฉ่างอย่างเป็นทางการ หมายความว่าช่างเย็บศพทั้งหมด จะกลายเป็นขุนนางใช่หรือไม่?