บทที่ 11 ตกตะลึง

สามปีที่ร่วมเรียงเคียงหมอนกัน เธอรู้สึกได้ถึงทุกการเคลื่อนไหวของเขาไม่ว่าจะเข้าใกล้หรือถอยห่างแม้แต่ในฝัน เธอเข้าใจว่าเวลาหกปีและความห่างจะทำให้สิ่งที่เรียกได้ว่าสัญชาตญาณนี้ค่อยๆ จางหาย อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันได้แสดงชัดแล้วว่าสิ่งที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นสัญชาตญาณ เปรียบได้ดั่งหัวใจที่เต้นและเลือดเนื้อที่ไหลเวียนในกายเธอ เกิดและตายไปพร้อมเธอ...

ในทุกลมหายใจคือความทรงจำ ทันใดนั้นอากาศในห้องก็ดูจะลดน้อยลงในทันที

เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง

ทั้งๆ ที่เธอเตรียมตัวมาแล้วมากมาย เธอคิดแม้กระทั่ง หากอาจารย์ในวันนี้คือเขาจริง เธอจะเดินเข้าไปพูดกับเขาอย่างผ่าเผย ‘สวัสดี ไม่เจอกันนานเลยนะ ฉันมาที่นี่เพื่อเป็นแพทย์ฝึกหัดของคุณ หร่วนหลิวเจิง’

แต่ว่าไม่เห็นจะมีสถานการณ์แบบนี้เลย ทำไมช่วงเวลาที่ห่างหายไปหกปีเธอยังคงกระอักกระอ่วนและอึดอัดใจแบบนั้น?

เวลาหยุดนิ่ง เธอไม่ได้พูดอะไร เขาเองก็เช่นกัน เธอไม่รู้ว่าเขากำลังมองเธออยู่หรือไม่ และเกิดปั่นป่วนในใจ

ทันใดนั้นก็มีคนผลักเธอจากด้านข้างจนตัวติดกำแพง

เป็นผู้หญิงคนเมื่อครู่คนนั้น...

ยืนแทนที่เธอ เผชิญหน้ากับเขาและยื่นมือออกไปแล้วพูดเสียงดังฟังชัด “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใช่อาจารย์หนิงหรือเปล่าคะ? ฉันเป็นนักเรียนของคุณ ติงอี้ย่วนค่ะ”

หร่วนหลิวเจิงรู้สึกซาบซึ้งไม่น้อยที่ติงอี้ย่วนคนนี้คลี่คลายสถานการณ์ในระดับหนึ่ง

เธอยืนตรงและหลุบสายตาลงไม่มองเขา

“อ้าว? คุณหมอหนิง? ฉันคิดว่าคุณกลับไปแล้วเสียอีก!” หัวหน้าสวีพูดพร้อมรอยยิ้ม

คำพูดนี้ขัดจังหวะการสนทนาระหว่างติงอี้ย่วนกับเขา มือของติงอี้ย่วนค้างเติ่งอยู่กลางอากาศไม่ได้รับการตอบสนองจากใครบางคน

“ผมยังไม่กลับครับ กลับเข้ามาเอาของ” ใครบางคนพูดขึ้น

น้ำเสียงที่คุ้นเคย ราวกับมีเมฆขาว สายลมพัดบางเบาดั่งสายลมพัดผ่านกลีบดอกไม้

“อ้อ นักเรียนสองคนของคุณมาแล้ว” หัวหน้าสวีพูดขึ้นอีก

“ครับ”

หลังจากเสียงครับเบาๆ ชายเสื้อกาวน์สีขาวก็ลอดผ่านใต้เปลือกตาของหร่วนหลิวเจิง จากนั้นก็มีอีกเสียงดังขึ้น “พวกเธอสองคนมานี่”

ติงอี้ย่วนเก็บมืออย่างกระดากอาย แต่เธอก็ไม่ได้แสดงมันออกมาและแย่งเดินนำหน้าหร่วนหลิวเจิงเดินตามเขาไป

หร่วนหลิวเจิงกลับอยากจะหลบอยู่ใต้เงาของติงอี้ย่วนแต่กลับไม่สามารถจะทำได้ ก้มหน้าแล้วก้าวเท้าเดินไป

ผ่านเก้าอี้สองสามตัวก็ถึงข้างโต๊ะทำงานของเขา เขานั่งลง

“คุณหมอหนิง พวกเธอสองคนเป็นนักศึกษาฝึกงาน คนหนึ่งมาจากโรงพยาบาลซีเฉิง ส่วนอีกคนเพิ่งเรียนจบ เข้ามาฝึกเฉพาะทาง” หัวหน้าสวีแนะนำ

ติงอี้ย่วนพูดต่อทันที “ฉันจบปริญญาเอกค่ะ”

หร่วนหลิวเจิงไม่พูดอะไร ที่จริงคำพูดของติงอี้ย่วนนั้นออกจะมากไป ใครคนนั้นจะไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับเธอได้อย่างไร?

“อือ” เขาไม่ได้กระตือรือร้นแต่ก็ไม่เย็นชา นี่เป็นท่าทีปกติของเขา “พวกคุณอบรมกันก่อน อีกสามวันให้เข้าแผนกเลย มาเช้าหน่อยล่ะ อย่าสาย”

“ค่ะ!” ติงอี้ย่วนตอบเสียงดัง ผ่านไปครู่หนึ่งก็ถามขึ้น “อาจารย์หนิง ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคะ?”

“ไปเถอะ” เขาพูด

“ค่ะ แล้วเจอกันค่ะอาจารย์หนิง หัวหน้าสวี ลาก่อนค่ะอาจารย์ทุกท่าน” ติงอี้ย่วนหันหลังแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

วันนี้หร่วนหลิวเจิงทั้งตกตะลึงและเฉื่อยชา หลบอยู่ด้านหลังตลอดเวลา วิเคราะห์ปกคอเสื้อของติงอี้ย่วนทำนองนั้น ถึงเวลาเดินก็ไม่เดิน สุดท้ายเมื่อติงอี้ย่วนหันหลังกลับไป เธอจึงสบสายตาและเผชิญหน้ากับเขา

เขามองดูเธอด้วยดวงตาใสเป็นประกาย หร่วนหลิวเจิงถูกสะกดให้หยุดนิ่ง