ตอนที่ 95 การตกลงครั้งสุดท้าย

พี่หม่าเหลือบมองเฉินเจียงไฮ่ที่สงบนิ่งอยู่ เขาชี้ไปด้านในแล้วพูด "เข้าไปคุยข้างในกันเถอะ!"

“ตกลง น้องชาย นายรออยู่ข้างนอก”

เฉินเจียงไฮ่พยักหน้าสั่งจ้าวฉางกุ่ยกับฝางไอกั๋วเสร็จ เขาจึงพาพี่หม่าเข้าไปในโกดัง

ในโกดัง หลังจากที่เฉินเจียงไฮ่พาพี่หม่าเข้ามาแล้ว เขาเห็นจ้าวหยู่ซีที่กำลังอ่านหนังสือ เขาจึงพูดขึ้นมา

"หยูซี เธอออกไปพักก่อน พี่มีธุระสำคัญที่จะคุยกับคนอื่น"

“ตกลง พี่เจียงไฮ่”

จ้าวหยู่ซีพยักหน้าอย่างเชื่อฟังแล้วออกไป

หลังจากยกเก้าอี้มาสองตัว เฉินเจียงไฮ่จึงให้พี่หม่านั่งลง

"คุณสูบบุหรี่รึเปล่า?" เฉินเจียงไฮ่หยิบบุหรี่ยี่ห้อหงต้าออกมาแล้วยื่นให้

พี่หม่าเอื้อมมือไปหยิบมัน

ในไม่ช้าในโกดังก็เต็มไปด้วยควันบุหรี่

หลังจากรออยู่พักหนึ่ง เมื่อเห็นว่าพี่หม่าไม่ได้พูดอะไร เฉินเจียงไฮ่จึงเริ่มถาม "พี่หม่า คุณบอกเหตุผลได้ไหม"

"น้องชาย มันง่ายมาก!"

พี่หม่ายิ้มเล็กน้อย " ฉันบังเอิญไปเจอคนที่ต้องการความช่วยเหลือมา ฉันก็เลยทำตัวเป็นพ่อค้าคนกลางนิดหน่อย"

เฉินเจียงไฮ่มองไปที่พี่หม่าด้วยความสงสัย เขาถามขึ้นอีกครั้ง "ง่ายขนาดนั้นเลย?"

พี่หม่าสบตาเขาและพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ใช่ มันง่ายขนาดนั้น"

เฉินเจียงไฮ่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แต่ในใจเขากลับไม่เห็นด้วย

สิ่งต่างๆนั้นไม่ง่ายอย่างแน่นอน

เฉินเจียงไฮ่ คิดอยู่ครู่หนึ่ง "พี่หม่า ผมขอโทษ ผมคงทำธุรกิจร่วมกับพี่ไม่ได้"

"ทำไม?"

พี่หม่าขมวดคิ้วและมองไปที่เฉินเจียงไฮ่

เหตุผลของเฉินเจียงไฮ่นั้นง่ายมาก "ปริมาณมากเกินไป ผมไม่มีสินค้ามากขนาดนั้นอยู่ในมือ"

แน่นอนว่านี่เป็นข้อแก้ตัว

เขาไม่อยากเข้าใกล้คนๆนี้มากเกินไป จนกว่าเขาจะเข้าใจเจตนาของเขาจริงๆ

ดวงตาของพี่หม่าหม่นลง เขาไม่คาดคิดว่าเฉินเจียงไฮ่จะปฏิเสธเขา

“คุณไม่ต้องการเงิน?”

สำหรับคนทั่วไป ธุรกิจนี้เป็นเหมือนฟ้าประทานลงมา

แต่เฉินเจียงไฮ่กลับปฏิเสธจริงๆ!

เฉินเจียงไฮ่ยิ้ม "พี่หม่า เงินนี้มาเร็วเกินไป ผมกลัวนิดหน่อย"

พี่หม่ามองไปที่เฉินเจียงไฮ่ผ่านกลุ่มควันราวกับว่าเขาต้องการเห็นอะไรบางอย่างบนใบหน้าของเขา

น่าเสียดาย เฉินเจียงไฮ่ดูสงบและไม่สนใจการจ้องมองของเขาโดยตรง

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง พี่หม่าก็ดับบุหรี่ "อาจารย์เฉิน คุณต้องการอะไรเพื่อเราจะได้บรรลุข้อตกลงกัน"

"มันง่ายมาก ผมแค่ต้องการทราบรายละเอียดของธุรกิจนี้"

เฉินเจียงไฮ่กล่าวอย่างใจเย็น

พี่หม่าขมวดคิ้ว "อาจารย์เฉิน คุณมีปัญหาอะไรในการทำธุรกิจรึเปล่า"

“พี่หม่า ปริมาณของคุณมากเกินไป ผมต้องระวังไว้ก่อน” เฉินเจียงไฮ่ยังคงแสดงความกังวลของเขา

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดพี่หม่าก็เลือกที่จะประนีประนอมและเล่าให้เฉินเจียงไฮ่ฟัง

เขาทำธุรกิจเสื้อผ้าในหลิงไห่เป็นหลัก โดยอาศัยความสัมพันธ์กับซัพพลายเออร์ต่างประเทศ เขาทำเงินได้มากมายและสร้างความสัมพันธ์มากมายในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

อย่างไรก็ตามในปีนี้ธุรกิจเสื้อผ้าไม่ค่อยดีนัก

มีสองสาเหตุหลักๆ

ประการที่หนึ่ง มีผู้คนจำนวนมากเข้ามาในอุตสาหกรรมนี้ การแข่งขันจึงสูงมาก ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงตัดราคากัน อัตรากำไรจึงลดตามลงไปด้วย

ประการที่สอง การไหลเข้าของแบรนด์ต่างประเทศ ทำให้พวกเขาครอบครองตลาดจำนวนมาก

เพราะฉะนั้น พี่หม่าจึงไม่ยึดติดกับการขายเสื้อผ้าอีกต่อไป

เขาจำเป็นต้องวางแผนล่วงหน้า

เขาต้องการเปลี่ยนอาชีพและหาอาชีพที่เหมาะสม

จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้พบกับฝางไอกั๋ว

หลังจากการสนทนา พี่หม่าไม่ได้รับข้อมูลอะไรที่เป็นประโยชน์มากนักจากฝางไอกั๋ว

จากนั้นเขาจึงสอบถามผู้คน จึงรู้ว่าเฉินเจียงไฮ่อยู่เบื้องหลังของฝางไอกั๋ว และเป็นคนสำคัญที่สุด

สิ่งนี้ทำให้พี่หม่ามองเห็นอะไรบางอย่าง

นั่นคืออนาคตของตลาดเครื่องใช้ไฟฟ้า ที่มันจะได้รับความนิยมมากมายแน่นอน

พี่หม่าที่กำลังดิ้นรนหาหนทางอยู่ ก็ได้พบทิศทางทันที

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยจับต้องธุรกิจนี้มาก่อน เขาจึงเตรียมตัวและไม่รีบร้อนเข้าสู่ตลาดนี้

เพื่อที่จะทำการบ้านให้เพียงพอ พี่หม่าจึงซื้อทีวีมือสองห้าเครื่องจากฝางไอกั๋วมาทดลองก่อน

ตลาดเครื่องใช้ไฟฟ้าในหลิงไห่เกือบจะถูกครอบครองโดยเฉินเจียงไฮ่ไปแล้ว การเริ่มต้นธุรกิจที่นี่จึงค่อนข้างยาก

ดังนั้นพี่หม่าจึงนำทีวีทั้งห้าเครื่องนี้ไปที่เมืองถัดไปของเคาน์ตี

สิ่งที่พี่หม่าไม่คาดคิดคือเขาชนกำแพงในตอนแรก

อย่างไรก็ตาม ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยนี้ เขาไม่ใครที่รู้จักเลย ส่วนผู้คนก็ไม่เชื่อถือเขา พวกเขาจึงสงสัยเกี่ยวกับสินค้าของเขา

หลังจากขายมาได้ระยะหนึ่ง ในที่สุดเขาก็ขายได้เป็นครั้งแรก

ทันทีที่ข้อตกลงเสร็จสิ้น ชื่อของพี่หม่าก็เป็นที่รู้จักของผู้คนจำนวนมาก

ทีวีห้าเครื่องที่เขานำมาหมดอย่างรวดเร็ว

นอกจากนี้ยังมีอีกหลายคำสั่งซื้อและหวังว่าจะมีในสต็อกโดยเร็วที่สุด

แต่เนื่องจากปัญหาในการขนส่ง ราคาของพี่หม่าจึงราคาแพงกว่าปกติ

สินค้าที่ฝางไอกั๋วขายนั้นคือ 300 หยวน ส่วนของพี่หม่าขายในราคา 380 หยวน

ทันทีที่เขาขาย เขาก็สามารถทำกำไรได้ถึง 80 หยวน

ซึ่งมากกว่ารายได้จากการขายเสื้อผ้าและการเป็นพ่อค้าคนกลางเสียอีก

และนี่คือตลาดของผู้ขายเท่านั้น หลังจากการสังเกต เขาพบว่าตลาดนี้มีขนาดใหญ่มาก

พี่หม่าเห็นโอกาสทางธุรกิจที่ยิ่งใหญ่นี้ หลังจากเขาขายทีวีในมือหมดแล้ว เขาก็รีบกลับมาทันที

สิ่งแรกที่เขาทำเมื่อกลับมาคือ ไปหาฝางไอกั๋วเพื่อสั่งซื้อทีวีทันที

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ เฉินเจียงไฮ่ไม่เห็นด้วยกับข้อตกลงนี้

พี่หม่าบอกทุกอย่างด้วยความสิ้นหวัง

เพราะเขาเห็นว่าหากเขาไม่ทำให้มันชัดเจน เฉินเจียงไฮ่จะไม่ตกลงกับธุรกิจนี้แน่นอน

หลังจากฟังคำพูดของพี่หม่า เฉินเจียงไฮ่ก็เข้าใจเช่นกัน ไม่น่าแปลกใจเลยที่พี่หม่าต้องการปริมาณมากเช่นนี้ เช่นเดียวกับฝางไอกั๋ว เขากลายเป็นตัวแทนจำหน่ายทีวีมือสองของเขาเอง

ในกรณีนี้ เป็นเรื่องปกติที่เขาจะยอมรับข้อเสนอที่จะร่วมมือกัน เฉินเจียงไฮ่จึงตอบตกลงทันที

ทันใดนั้นก็เกิดความวุ่นวายขึ้นภายนอก

“ใครคือเฉินเจียงไฮ่ ออกมาเดี๋ยวนี้!”

"ออกมา!"

“พี่เจียงไฮ่ ไม่ดีแล้ว มีคนมากมายอยู่ข้างนอกนั้น”

จ้าวหยู่ซีผลักประตูเข้ามา และพูดด้วยความตื่นตระหนก

เฉินเจียงไฮ่ได้ยินเสียงจึงเดินออกไปและเห็นว่ามีคนยี่สิบหรือสามสิบคนยืนอยู่ข้างนอกปิดกั้นโกดังไว้ จ้าวฉางกุ่ยกับฝางไอกั๋วกำลังถือไม้และก้อนอิฐไว้ เผชิญหน้ากับกลุ่มนี้อยู่

"ฉันคือคนที่แกหาอยู่!"

เฉินเจียงไฮ่ตะโกนเสียงดัง

กลุ่มคนเปิดทางออกให้ชายคนหนึ่งที่คาบบุหรี่ไว้ในปากและมีรอยสักรูปเสือที่แขนเดินมาหาเฉินเจียงไฮ่พร้อมกับแกว่งไปแกว่งมา

ข้างเขาก็คือหมาบ้าหัวโล้นที่ถูกเขาทุบตีไปคราวที่แล้ว

“แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร” ชายผู้มีรอยสักกล่าว มองไปที่เฉินเจียงไฮ่อย่างภาคภูมิใจ

“มีชื่อของคุณเขียนอยู่บนหน้าเหรอ” เฉินเจียงไฮ่ถามแบบกวนๆ

"โอ่ แกอารมณ์ขันน่าดู! ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกแกให้ ฉันชื่อหวังหู พวกน้องๆเรียกฉันว่าพี่หู วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อตกลงครั้งสุดท้ายกับแก"

พี่หูยิ้มกว้าง เผยให้เห็นปากของเขาที่เต็มไปด้วยฟันสีเหลือง