4 - ระบบผู้รักษาประตู
เดฟรู้สึกสับสนกับเสียงและข้อความที่ผุดขึ้นมาในการมองเห็นของเขา
[ โปรไฟล์ผู้เล่น ]
[ ชื่อ: เดฟ ริชาร์ด ]
[ ระดับผู้เล่น: 1 ]
[ 100/100 HP ]
[ 0/100 EXP ]
[ ตำแหน่ง: ผู้รักษาประตู ]
[ ทักษะผู้รักษาประตู: 0 ]
[ 100/100 พลังงาน ]
[ คะแนนทักษะ: 0 ]
[ สถานะทางกายภาพ ]
[ ความแข็งแกร่ง: 15 ]
[ ความคล่องแคล่ว: 5 ]
[ ความอดทน: 10 ]
“นี่มันอะไรกัน” เดฟกล่าวพร้อมจ้องไปที่ข้อมูลที่ปรากฏ
<ดูเหมือนว่าอาชีพผู้รักษาประตูของคุณไม่ดีนัก> Ai
“คุณคือใคร?” เดฟพึมพำ
<ฉันชื่อ แคทเธอรีน เป็น Ai ฉันจะช่วยคุณพัฒนาฝีมือให้ดีขึ้น และจะมีเพียงคุณเท่านั้นที่ได้ยินเสียงและเห็นข้อมูลดังกล่าว> Ai
“Ai งั้นเหรอ?” เดฟพึมพำกับตัวเองด้วยความประหลาดใจ
<อาจฟังดูไม่น่าเชื่อ แต่คุณจะรู้ว่านี้คือเรื่องจริง หลังจากนี้คุณจะได้รับภารกิจ เมื่อคุณทำสำเร็จ คุณจะได้รับค่าประสบการณ์ และมันจะส่งผลโดยตรงกับระดับฝีมือของคุณ>
“ภารกิจอะไร” เดฟพึมพำ
<แต่ละระดับ ภารกิจจะแตกต่างกัน> Ai
“ภารกิจตอนนี้คืออะไร?” เดฟพึมพำ
<ภารกิจเริ่มต้น จะเกี่ยวกับร่างกายของคุณ> Ai
“ฉันต้องทำทั้งหมดเลยใช่ไหม?” เดฟพึมพำ
<ไม่จำเป็น แต่ถ้าคุณต้องการให้ฝีมือของคุณพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว คุณต้องทำ> Ai
ขณะที่เดฟกำลังสื่อสารกับ Ai ก็มีเสียงรถขับมาจอดที่หน้าบ้านของเขา เขา เสียงรถคันดังกล่าวคือเสียงที่เขาคุ้นชิน เขาจึงรีบออกจากห้องลับดังกล่าวอย่างรวดเร็ว เขาจึงดึงพรมปูพื้นมาปิดทางลงไปยังห้องลับ
“เดฟ” เอ็มม่าเรียกเดฟ ขณะที่เธอกำลังเดินขึ้นบันไดมายังห้องของเดฟอย่างช้าๆ
“เอ็มม่า” เดฟกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่น
โดยส่วนตัว เดฟยังไม่อยากบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับเอ็มม่า
“ฉันขับรถตามคุณมา ตั้งแต่คุณขับรถออกจากสนาม” เอ็มม่ากล่าวและเดินเข้าหาเดฟช้าๆ
เดฟ จ้องไปที่จุดที่เขาปูพรมไว้ขณะที่เอ็มม่าเดินเข้าไปใกล้
เอ็มม่าเดินมาถึงจุดที่เดฟเจาะช่องลงไปยังห้องใต้ดิน แต่โชคดีที่เดฟคว้าแขนของเธอได้ทัน เธอมองไปที่หลุมกลางห้องที่เธอเกือบจะตกลงไป ก่อนจะมองหน้าเดฟ
“ทำไมมีหลุมอยู่ที่กลางห้องของคุณ?” เอ็มม่าถามด้วยความงุนงง
เดฟพาเอ็มม่าไปที่เตียงนอนภายในห้อง เขาจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เอ็มม่าฟัง จนถึงตอนที่เขาหมดสติ และรู้ตัวอีกครั้ง ถุงมือดังกล่าวก็หายไป แต่เขาไม่ได้บอกเรื่อง Ai ที่อยู่ในตัวเขา
Ai แนะนำให้เดฟเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ
“คุณกำลังบอกว่าเห็นถุงมือปริศนาสีเงินอยู่ในกล่อง แล้วหายไป?” เอ็มถามด้วยความประหลาดใจ
“ใช่” เดฟตอบและหลบสายตาจากเอ็มม่าทันที
เอ็มม่าจ้องมองไปยังเดฟสักพัก โดยไม่พูดอะไร ส่วนเดฟรู้ดีว่าการจ้องนั้นหมายถึงอะไร
“คุณไม่เชื่อผม?” เดฟถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาพยายามโน้มน้าวให้เอ็มม่าเลิกสงสัยในตัวเขา
“ใช่ เพราะมันฟังดูเหลือเชื่อมาก” เอ็มม่ากล่าวอย่างตรงไปตรงมา
เดฟจ้องมองไปที่เอ็มม่าสักพักก่อนจะหันไปมองรูขนาดใหญ่ที่กลางห้องและหันกลับมากล่าวกับเอ็มม่า
“ลืมมันซะ” เดฟกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
“เดี๋ยวก่อน” เอ็มม่ากล่าวพร้อมกับดึงเดฟเข้ามาใกล้และกล่าว “ฉันรู้ว่าคุณเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้”
“ฉันไม่ได้เศร้า ฉันแค่ผิดหวังในตัวเอง” เดฟกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอีกครั้ง
“เฮ้ อย่าโทษตัวเองเลย ทุกคนมีส่วนทำให้ทีมแพ้ในวันนี้” เอ็มม่ากล่าวพร้อมกับยกมือไปสัมผัสใบหน้าของเดฟและดึงเดฟเข้ามาใกล้ๆ “คุณแค่ต้องการเวลาอีกสองสามฤดูกาลเพื่อปรับตัว”
“เอ็มม่า นี่เป็นฤดูกาลที่สองของผม แต่ผมก็ยัง…..” เดฟกล่าวพร้อมกับการก้มหน้า
เอ็มม่า จับใบหน้าของเขาและจูบพลางๆพร้อมให้กำลังใจเขา
“อย่าคิดมากจนเกินไป คุณจะเริ่มชินไปเอง และความมั่นใจจะกลับมา ทีมของเราไม่ได้อยู่ในโซนตกชั้นนะ ยังมีเกมที่เหลือ ถ้าเราแพ้ในเกมที่เหลือเราก็ยังไม่ตกชั้นอยู่ดี” เอ็มม่ากล่าวพร้อมปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอและถอนจูบออกมา
“แต่ผมไม่ต้องการแพ้ในนัดนี้ ผมต้องการให้ผลงานของทีมดีกว่านี้” เดฟกล่าวขณะก้มหน้า
“เวลาที่เหลือคุณต้องทำได้ เชื่อฉัน” เอ็มม่ากล่าวและกล่าวต่อ
“ฉันรู้ว่าพวกเขาไม่เชื่อในตัวคุณ แต่ฉันเชื่อ”
“ขอบคุณ เอ็มม่า” เดฟกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ฉันอยู่ข้างคุณเสมอ” เอ็มม่าตอบอย่างรวดเร็วและเธอพยายามทำให้เดฟลืมเรื่องผลการแข่งขัน
“คุณทานอะไรหรือยัง?” เอ็มม่าถามพร้อมยิ้มให้กับเดฟ
“ยังเลย” เดฟตอบและปรากฏรอยยิ้มที่มุมปาก
“โอเค ฉันจะทำอาหารให้คุณ” เอ็มม่า กล่าวพร้อมลุกขึ้นจากเตียง
"ไม่เอ็มม่า อย่าลำบากเลยเราสั่งอาหารจากข้างนอกมากินก็ได้" เดฟ กล่าว
“ไม่ ฉันอยากทำอาหารให้คุณเอง” เอ็มม่ากล่าวแล้วเดินเข้าห้องครัวอย่างรวดเร็ว
…
หลังจากที่เธอทำอาหารเส็จ และเตรียมไว้ที่โต๊ะให้เดฟ
เดฟทานอาหารที่เอ็มม่าเตรียมไว้ให้และเขารู้สึกดีเสมอเมื่ออยู่กับเอ็มม่า และกล่าวติดตลกกับเอ็มม่า
“คุณไปเรียนการทำอาหารมาจากไหน?”
“ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบอาหารของฉันเมื่อครั้งก่อน ฉันรู้ ฉันดูออก” เอ็มม่าตอบพร้อมรอยยิ้ม
“แต่คราวนี้มันอร่อยขึ้นมากจริงๆ” เดฟกล่าวพร้อมสีหน้าจริงจัง
“ทุกคนสามารถปรับปรุงได้ ถ้ามีแนวทางการจัดการที่ถูกต้อง คุณก็เช่นกัน” เอ็มม่ากล่าวและยิ้มให้เดฟ
“ระบบการจัดการที่ถูกต้อง” เดฟพึมพำ
“คุณยังไม่ดื่มน้ำ” เอ็มม่ากล่าว
“ผมอยากดื่มน้ำผลไม้” เดฟตอบขณะเดินเข้าไปยังห้องครัว
“ถ้าคุณจะดื่มน้ำผลไม้ทำไมไม่บอกฉะน” เอ็มม่ากล่าวและลุกขึ้นจากที่นั่ง
“ไม่ ไม่เป็นไร” เดฟกล่าวและยิ้มที่มุมปาก
เขาเดินไปที่ตู้เย็นในห้องครัว เขาเปิดตู้เย็น เผยให้เห็นเครื่องดื่มหลายอย่างในตู้
สายตาของเขาจับจ้องไปยังน้ำส้ม และเมื่อเขาจ้องมองไปยังขวดน้ำขนาด 2 ลิตร ข้อมูลจาก Ai ปรากฏขึ้นในการมองเห็นของเขาทันที
[ ภารกิจประจำวัน ]
[ ดื่มน้ำ 2 ลิตร ]
[ ได้รับ +5 Exp ]
“ฉันหวังว่าคืนนี้ฉันจะไม่ฉี่รดที่นอนหลังจากดื่มหมดนี้” เขา กล่าวพร้อมกับหยิบขวดน้ำขึ้นมา เขาดื่มน้ำ 2 ลิตรอย่างรวดเร็ว
“เดฟ” เอ็มม่ากล่าวขณะจ้องมองเดฟ ดื่มน้ำขวดใหญ่
เดฟหันไปมองเอ็มม่าที่ยืนอยู่ข้างๆ และเธอยืนดูเขาดื่มน้ำจนหมด
“คุณบอกว่าอยากจะดื่มน้ำผลไม้?” เอ็มม่าถาม
“ผมเปลี่ยนใจแล้ว” เดฟกล่าวและยิ้มให้เอ็มม่า
ขณะนี้ เวลาก็ดึกพอสมควร หลังจากเดฟทานอาหารและอาบน้ำเสร็จ ทั้งสองคนเข้าห้องนอนเพื่อพักผ่อนทันที
…
แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างมาสัมผัสใบหน้าของเดฟ เขาจึงลุกออกจากเตียงนอน
เขาเดินลงบันไดอย่างช้าๆ และเดินไปที่ตู้เย็นคว้าขวดน้ำ 2 ลิตรและดื่มรวดเดียวจนห
มด
[ ภารกิจรายวันเสร็จสิ้น ]
[ ดื่มน้ำ 2 ลิตร ]
[ ได้รับ +5 Exp ]
<เยี่ยมมาก ตอนนี้ได้เวลาวิ่ง 2 กิโลเมตรของคุณแล้ว> Ai
“ได้เลย” เดฟกล่าวและมองนาฬิกาข้อมือ
…………….
