เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 37: สองปีต่อมา (3)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 37: สองปีต่อมา (3)
.
ในตรอกเล็กๆ ของหมู่บ้านซาดิน จู่ๆ กลีบดอกไม้สีม่วงก็ลอยไปมาในอากาศและเกรซก็เดินออกมาจากมัน
"โอ้ นั่นเกรซ!" "เกรซจริงด้วย!"
ขณะที่เกรซหันหน้าไปทางเสียงร้องของเด็กๆ นางก็พบว่ามีเด็กน่ารักบางคนวิ่งเข้ามาหานางอย่างตื่นเต้น หนึ่งในนั้นยังกระโจนเข้าใส่นาง อาจเพราะว่านางสูงขึ้นมากจนเหล่าเด็กน้อยจำเป็นต้องกระโดด
การ "กระโจน" เข้ามานี้ทำให้เกรซหัวเราะจนหน้าแดง
"เกรซ พี่มาทำอะไรที่นี่เหรอ? ไม่มีใครอยู่แถวนี้แล้วนะ!” เด็กที่ตัวใหญ่ที่สุดถามขึ้น ขณะที่เด็กสาวคนหนึ่งเกาะเกรซห้อยเป็นโคอาล่าเลย
“...ข้า... กำลังซ่อนสมบัติอยู่” เกรซตอบในขณะที่พยายามก้าวไปข้างหน้าทั้งอย่างนั้น “...ใครอยากล่าสมบัติกันมั้ง?”
ทันใดนั้นเด็กๆ ทุกคนก็รีบวิ่งเข้าไปในตรอกเพื่อมองหาสมบัติที่ซ่อนอยู่
เกรซกำลังจะเดินจากไปด้วยความโล่งใจที่เด็กๆ กระตือรือร้นกับอะไรเช่นนี้ จากนั้นนางก็คิดอะไรอยู่ในหัวชั่วขณะและดึงไม้คทาออกมาสร้างหลุมขึ้นบนพื้น เกรซวางงาที่นางพบก่อนหน้านี้ในป่าและถมดินลงไป
ก่อนที่นางจะจากไป นางยังวาดรูปกากบาทเรืองแสงบนกองดินเป็นคำใบ้ เผื่อเด็กๆ จะหามันไม่เจอ
ขณะที่เกรซเดินไปตามถนน ชาวบ้านที่ทำงานก็ทักทายนาง ขณะที่ชายหนุ่มบางคนก็มองตามนางมา แน่นอนว่านางทักทายกลับไปให้ชาวบ้านคนแรก ส่วนพวกด้านหลังนางไม่คิดจะสนใจ
ตั้งแต่เกรซอายุ 13 ปี นางก็ทำงานในหมู่บ้านเป็นเวลาสองปีและด้วยเหตุนี้ นางจึงกลายเป็นหญิงสาวที่มีชื่อเสียงที่สุดและแทบจะได้กลายเป็น "คุณซาดิน" ผู้อิสระ ปราดเปรื่อง ใจดี มีความสามารถ "อันน่าอัศจรรย์" ผมสีดำของนางไม่ใช่ความผิดปกติอีกต่อไป แต่เป็นสัญลักษณ์ของสิทธิพิเศษที่ไม่มีผู้ใดเสมอเหมือน
ผู้คนยังคงให้ความสนใจกับเกรซ จนกระทั่งนางไปถึงจุดหมายปลายยังร้านขายหินเวทมนตร์ ที่ประตูหน้ามีพ่อบ้านแต่งตัวดี ผมสีขาวและเคราแพะ “คุณเกรซขอรับ นายท่านกำลังรอท่านอยู่” พ่อบ้านกล่าวพร้อมกับเปิดประตูไม้
…
…
ภายในร้าน ผนังของห้องโถงมีชั้นวางของแบบโราณหกชั้น มันเต็มไปด้วยเพชรพลอยมากมาย กลิ่นสบายๆ แปลกใหม่ถูกปล่อยออกมาจากแท่งธูปสีฟ้าครามที่กำลังลุกไหม้ที่โต๊ะรับรองติดกระจก
ด้านหลังโต๊ะรับรองมีชายหนุ่มที่ยิ้มแย้ม ใบหน้าของเขาขาวสะอาดและมีลักษณะเด่นอันเป็นดวงตาสีดำของเขา ดูลึกลับและมีเสน่ห์ คิ้วหนาและจมูกงุ้ม แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งแต่ไม่เข้มงวด นอกจากนี้ผมสีทองของเขาก็คลุมหน้าผากไปครึ่งหนึ่ง
ชุดผ้าไหมสีดำอย่างเป็นทางการของเขาบ่งบอกสถานะของเขา แหวนที่สวมบนนิ้วกลางของเขามีตราสัญลักษณ์เหยี่ยวอยู่
ชื่อของเขาคือ นีโอล่า ไอฟนิส เขาเป็นลูกชายคนโตของดยุค ซึ่งมีที่ดินมากมาย รวมถึงหมู่บ้านซาดินด้วย
ดังนั้นเขาจึงเป็นผู้ปกครองในอนาคตของสถานที่แห่งนี้และยังเป็น...
...คนที่ดูแลร้านนี้ที่เกรซทำงานในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา
“...นีโอล่า” เกรซกล่าวกับขุนนางหนุ่ม...
“มาแล้วสินะเกรซ นี่คือ 'ผู้ช่วยชีวิต' ที่เจ้าขอไว้” นีโอล่าวางอัญมณีรูปวงรีไว้ตรงหน้าเกรซขณะที่เขาพูด
เกรซประหลาดใจกับข่าวดีนี้มาก นางหยิบ "ผู้ช่วยชีวิต" ขึ้นมาอย่างระมัดระวังและตรวจสอบมัน นางรู้สึกโชคดีมากที่นางได้รับมันมาในช่วงเวลาที่เหมาะสม
หินวิเศษล้ำค่านี้เป็นจุดประสงค์หลักของการที่นางมาทำงานที่นี่
ในเหมือง "ผลึกจันทรุปราคา" สามารถพบไอเท็มหายากชนิดหนึ่งที่เรียกว่า "แกนจันทรุปราคา" ได้เป็นครั้งคราว
"แกนจันทรุปราคา" เป็นที่รู้จักกันในชื่อ "ผู้ช่วยชีวิต" เพราะหลังจากถูกใส่พลังเวทย์ที่เป็นเนื้อเดียวกันอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหนึ่งเดือน ปฏิกิริยาพิเศษจะทำให้มันสามารถยกเลิกความเสียหายร้ายแรงใดๆ ได้หนึ่งครั้ง
อย่างไรก็ตาม การจะเจอมันเป็นสิ่งที่ยากมาก แถมการสร้างพลังเวทย์ที่เป็นเนื้อเดียวกันมันต้องใช้นักเวทย์เพียงคนเดียวในการส่งพลังไปไม่หยุดเป็นเวลาสามสิบวัน ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับคนที่มานาเพียงน้อยนิด สรุปแล้ว "ผู้ช่วยชีวิต" ก็หายากพอๆ กับฟันของแม่ไก่นั่นแหละ
หินในมือของเกรซมีสีเทา ซึ่งหมายความว่ายังไม่ได้เปิดใช้งาน แต่มันไม่สำคัญหรอก เพราะเดี๋ยวเกรซก็คงใช้มัน
“...ขอบคุณ...แล้วราคา...” เกรซถามขณะที่นางใส่ผู้ช่วยชีวิตลงใน [กระเป๋าเข็มขัด] ของนาง
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น” นีโอล่าหยุดเกรซด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “คิดเสียว่ามันเป็นของขวัญ ยังไงก็เถอะ ข้าคงจะกลับบ้านในอีกสามวัน” เขากล่าวต่อ "ได้โปรดมากับข้า เราจะได้ไปเมืองหลวงทันทีที่สถาบันเปิดเรียน ครอบครัวของข้ายินดีมากเลยนะที่จะได้พบกับเจ้า ส่วนเรื่องการเปิดใช้งานเจ้าสิ่งนี้ ข้ามีนักเวทย์ระดับสูงคอยช่วยอยู่... "
“...ขอบคุณที่ให้คำแนะนำ” เกรซขัดจังหวะ “...แต่ข้าจัดการการเดินทางของข้าเองได้ นอกจากนี้แล้ว...” เกรซหยิบหนังสัตว์ออกมาและวางลงบนโต๊ะรับรอง "...ข้าพร้อมที่จะจ่าย"
นีโอล่าตกใจมากและไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร ในทางตรงกันข้าม พ่อบ้านก็รีบวิ่งไปที่โต๊ะรับรองและจ้องไปที่ขน
“หนังหน้าอกของวานรทรราช!?” พ่อบ้านถึงกับตะโกนออกมา
"...ใช่ ถูกต้อง เป็นตัวที่รอดชีวิตจากการล่าครั้งสุดท้าย“เกรซกล่าวออกมา ทว่าพอพูดถึงเรื่องนี้ อารมณ์ของนางกลับดูไม่ดีนัก ตั้งแต่”เหตุการณ์ครั้งนั้น" เกิดขึ้น เกรซก็ไม่กล้าจะเผชิญหน้ากับวอลสันเลย วอลสันก็ไม่ได้คุยกับนางเช่นกัน
“น-นี่จะมีราคาเป็นสองเท่า... ไม่สิ อาจจะสามเท่าได้เลย...” พ่อบ้านพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขาไม่สามารถประเมินมันได้อย่างแม่นยำ แต่เกรซไม่สนใจเรื่องนี้
นางแค่ต้องการให้แน่ใจว่าเจ้านี้สามารถใช้จ่ายได้
“...ข้าเองก็อยากจะคืนหนังสือนี้ไปด้วย...เจ้าเอามันกลับไปได้แล้ว”
เกรซหยิบหนังสือเวทมนตร์หลายเล่ม ซึ่งรวมถึง "ดาบแห่งแสงที่ร่วงหล่น" ออกมาและวางซ้อนกันบนโต๊ะรับรอง
“...ส่วนเกินจากหนังก็คิดเสียว่าเป็นค่าหนังสือ...”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ นีโอล่าก็หยุดเงียบไป
“เกรซ ดูเหมือนว่ายังไง...เจ้าก็ไม่ต้องการที่จะยอมรับความช่วยเหลือของข้าเลยสินะ” นีโอล่ากล่าวอย่างเย็นชา “เจ้าเก็บหนังสือไว้เป็นของขวัญเถอะ ศึกษามันได้ตามสบายเลย”
“...ข้าไม่ชอบเป็นหนี้ใคร” เกรซไม่ได้พูดเรื่องที่ว่านางสามารถเรียนรู้มันได้ภายในไม่กี่วัน "...และสัญญาของข้ากับที่นี่สิ้นก็สุดลงเมื่อวานนี้... เก็บเงินจ่ายค่าจ้างค่าไปเป็นค่าเช่าหนังสือเถอะ"
นีโอล่าที่มีใบหน้าบิดเบี้ยวก็นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่
“...อืม ข้าต้องไปแล้ว” เกรซกล่าว “...ลาก่อนนายท่าน” เกรซโค้งคำนับและหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว
ทุกอย่างที่นี่จบลงแล้ว ได้เวลาคุยกับวอลสัน...
การไปเมืองหลวงหมายถึงการแยกตัวออกจากวอลสัน... ไม่มีทาง! ข้าไม่ต้องการเช่นนั้น! โดยเฉพาะการบอกลายิ่งไม่เอา
อย่างน้อย...ข้าต้องแก้ไขความสัมพันธ์ ข้าต้องขอโทษวอลสันสำหรับ "เหตุการณ์ครั้งนั้น"...
ด้วยความคิดนี้ เกรซจึงเดินไปที่ทางออก แต่นางก็หยุดอยู่ที่ประตูด้วยคำพูดของนีโอล่า
"เก... คุณเกรซ"
"...?"
"ข้าเพิ่งได้ยินว่าเมื่อเร็วๆ นี้โจรปรากฏตัวขึ้นอยู่รอบหมู่บ้าน ระวังตัวด้วย"
"...ขอบคุณ ข้าจะระวัง"
