เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 36: สองปีต่อมา (2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 36: สองปีต่อมา (2)
.
ภายในป่าใหญ่แห่งนาคูลาอันกว้างใหญ่ ใบไม้เริ่มเป็นสีน้ำตาลเมื่อเสียงยามวสันต์ใกล้เข้ามา
บนพื้นดินที่มีใบไม้แห้งร่วงหล่นยังเต็มไปด้วยกระดูกสีขาวและกะโหลกศีรษะที่ไม่ย่อยสลายอย่างสมบูรณ์ กลิ่นเหม็นของเลือดในอากาศทำให้มันเป็นภาพที่ดูเยือกเย็นมาก
ในใจกลางของใบไม้ที่ร่วงหล่น สิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาที่มีขนสีเทาและแขนขาหนาสี่แขนกำลังปล่อยแรงสั่นสะเทือนจากร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อทั้งหมดของมันออกมา มันมีเขี้ยวขนาดใหญ่ที่ยื่นออกมาจากใบหน้าที่มีลักษณะคล้ายกับมนุษย์เล็กน้อย
แต่บนยอดไม้ มีเงาที่ไม่เข้ากับภาพดั่งนรกแห่งนี้ยืนอยู่
เธอเป็นหญิงสายวัยแรกรุ่น สูงสง่า รูปลักษณ์ของนางทำให้คนอื่นเชื่อว่านางอายุเพียงสิบห้าปีได้ยาก
ผู้หญิงผู้นี้มีความสูง 175 ซม. มีลักษณะที่ละเอียดอ่อนและสวยงาม ดวงตาสีม่วงของนางอยู่ภายใต้แว่นตาที่มีกรอบสีดำ ผมยาวประบ่าของนางพลิ้วไสวไปตามสายลม เสื้อคลุมสีดำโอบร่างของนางขณะที่นางถือหนังสือเวทย์มนตร์ในมือข้างหนึ่ง และอีกมือหนึ่งถือไม้เท้าอันเรียบง่ายเรียบง่าย
"โออออออออออออออ [ดาบแห่งแสงที่ร่วงหล่นลง] " นางอ้าปากและใช้เวลาสิบวินาทีเพื่อร่ายคาถาให้สมบูรณ์
เมื่อร่ายจบ ดาบแสงจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในอากาศและหมุนไปตามตำแหน่งของพวกมัน
…
เสียงคำรามดังทะลุผ่านอากาศที่เงียบสงบ นกหลายตัวบินออกจากป่าสู่ท้องฟ้าด้วยความกลัว
เสียงคำรามเป็นเพียงจุดเริ่มต้น สิ่งที่ตามมาคือเสียงฟาดฟันและเสียงของต้นไม้ที่ล้มลง ทำให้สัตว์จำนวนมากมายหนีไปด้วยความหวาดกลัวทันที
“...ถ้าอย่างนั้นนี่คือวิธีทำงานของเวทมนตร์ของโลกภายนอกสินะ น่าสงสัย” ในใบไม้ที่กระจัดกระจายไปทั่ว เกรซไม่สนใจเสียงคำรามที่โกรธเกรี้ยวจากด้านหลังของนาง นางเก็บไม้เท้าไว้บนหลังของนาง พร้อมกับปล่อยสัญลักษณ์เวทมนตร์ด้วยสีหน้าว่างเปล่าและพยักหน้า
หมู่บ้านซาดินยอดเยี่ยมมาก แต่ความหลากหลายของคาถาที่สามารถเรียนรู้ได้มีข้อจำกัดอยู่มากเช่นกัน ลูกบอลไฟ ใบมีดวายุ หอกเงา ทั้งหมดเป็นคาถาที่ไม่สามารถทำให้นางพอใจได้อีกต่อไป
แต่สัญลักษณ์เวทมนตร์ที่มาจากเมืองหลวงนั้นแตกต่างกัน แม้จะมีเพียงข้อมูลเกี่ยวกับคาถาพื้นฐาน แต่คาถากลับมีการประยุกต์ใช้และมีรูปแบบมากกว่าสิ่งที่นางได้เรียนรู้มาก่อน มันเป็นอย่างที่นางคิด โลกภายนอกจะต้องมีเวทมนตร์พิเศษมากยิ่งขึ้นแน่
ในขณะที่นางกำลังครุ่นคิดกับตัวเอง หมัดของกอริลลายักษ์ก็พุ่งเข้าหานาง แต่นางก็แค่หายตัวไปในกลุ่มกลีบดอกไม้ ด้านหลังกอริลลายักษ์ มีต้นไม้ล้มลงมากมายและเกรซนั่งอยู่บนตอไม้ที่ว่างเปล่าต้นหนึ่ง นางสังเกตอาการบาดเจ็บที่เกิดขึ้นที่ด้านหลังของกอริลลาอย่างเย็นชา
“...” ดูเหมือนว่าคาถาจะไม่ได้ใส่พลังมากพอ เป้าหมายของนางยังคงมีชีวิตอยู่
แต่เมื่อคิดอีกที อาจจะเป็นที่เกรซเองที่ไม่ค่อยเข้ากับธาตุแสงเสียเท่าไร
นอกจากนี้กอริลลาค่อนข้างเป็นสัตว์ร้ายที่ทรงพลัง ด้วยประสาทสัมผัสที่เฉียบคมของมัน มันตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่ามันถูกหลอก มันไม่รู้เลยว่าเป้าหมายผู้เป็น "สาวสวย" หลีกเลี่ยงการโจมตีได้อย่างไร แต่นั่นก็ยังไม่หยุดมันจากการที่ต้องการกระทืบเกรซให้จมดิน
เกรซเคลื่อนย้ายไปด้านหลังกอริลลาอีกครั้ง เกรซนำหนังสือเวทมนตร์เข้าไปยัง [กระเป๋าเข็มขัด] ของนางโดยไม่สนใจ และหยิบ [ไม้คทาเริ่มต้น] ของนางออกมาเป็นครั้งที่สอง
ความวุ่นวายที่กอริลลาสร้างขึ้นนี้รบกวนสิ่งมีชีวิตมากเกินไปจากที่เป็นอยู่ จากภูเขาอันไกลโพ้น มีเสียงหอนของหมาป่ายักษ์ที่กำลังบอกให้เกรซทราบว่านางต้องเร่งมือหน่อยแล้ว นางหลับตาลงตั้งสมาธิ
...อืม ให้ข้าคิดก่อนนะ หากข้าต้องการใช้วิธีของวอลสันเพื่อสร้างคาถานั้นขึ้นมาใหม่ ก่อนอื่นข้าต้องประกาศตัวแปรพวกนี้ จากนั้นสร้างลูป รวมถึงเปลี่ยนพลังงานเวทย์มนตร์ที่เติมพลังคาถาจากแสงสู่ความมืดเพื่อเพิ่มพลังของมัน... คาถานี้ควรจะเรียกว่า...
「… ดาบความมืด✚✚✚ -“ดาบแห่งความมืดที่ร่วงหล่น!”」
การร่ายคาถาของนางยังคงเร็วเฉกเช่นเดิม ใบมีดเงาขนาดมหึมาจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังร่วงหล่นจากฟากฟ้าลงสู่พื้น
ไม่กี่นาทีผ่านไป หมาป่าสีทองยักษ์ก็มาถึงและมองไปที่ชิ้นเนื้อบนพื้น... "เดิมที่เคย" เป็นกอริลลาขนาดยักษ์ ส่วนเกรซที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขามันก็เผยใบหน้าว่างเปล่าออกมา
“…ข้าให้เนื้อเจ้า เจ้าให้ค่าประสบการณ์กับขนมา” เกรซเงยหน้าขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ มองไปที่ดวงตารูปอัลมอนด์ของราชันแห่งขุนเขา จากนั้นก็ชี้ไปที่…สิ่งของ…บนพื้นแล้วชี้ไปที่หลังของนางเอง
นอกจากไม้เท้าบนหลังของนางแล้ว ตอนนี้หลังของนางยังมีเนื้อและหนังคุณภาพสูงด้วย
“บรู้ววว!” ราชันแห่งขุนเขาส่งเสียงฮึดฮัดด้วยความโกรธจนส่งลมร้อนออกมา ดูเหมือนจะไม่พอใจกับคำตอบของนางนัก
“…ข้ารู้ว่ามันเป็นดินแดนของอาร์คอน แต่ข้าเจอมันก่อน” เกรซพยายามต่อรองกับมันอย่างไม่เกรงกลัว
ในช่วงสองปีที่ผ่านมา มอนสเตอร์ประเภท [ระดับสูง] ที่ก่อให้เกิดความโกลาหลมีมากมายจนไม่ใช่เรื่องแปลก ราชันแห่งขุนเขาได้รับการท้าทายจากสิ่งมีชีวิตอื่นๆ หลายครั้งและกอริลลาตัวนี้ก็เช่นกัน แต่ดูเหมือนว่ากอริลลาผู้โชคร้ายต้องเผชิญกับหายนะด้วยน้ำมือของเกรซ ก่อนที่จะพบกับราชันแห่งขุนเขา
…ตามที่วอลสันกล่าวมา สิ่งนี้ทำให้อัตราอันตรายของ [ป่านาคูลา] เพิ่มขึ้นทั้งระดับ แม้ว่าทุกอย่างจะกระจายจะสงบลงหลังจากเหตุการณ์คำสาปเหี่ยวเฉาได้เกิดขึ้น แต่สิ่งต่างๆ ก็สงบได้แค่ไม่กี่ปี
เกรซและราชันแห่งขุนเขาไม่ได้อยู่นิ่งกันนานนัก หลังจากครึ่งชั่วโมงของการต่อรองผ่านไป ด้วยการติดสินบนจำนวนเนื้อสัตว์จำนวนมาก ราชันแห่งขุนเขาก็จากไปและยังคงส่งเสียงโหยหวนอย่างไม่พอใจ เมื่อธุระเสร็จสิ้นแล้ว เกรซก็ผ่อนคลายลงมาก
คราวนี้นางเทเลพอร์ตขึ้นไปบนยอดต้นไม้ยักษ์อีกครั้ง สายตาของนางทอดลงไปมองหมู่บ้านซาดินและเส้นขอบฟ้าที่ทอดยาวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ยามนี้นางอายุได้สิบห้าปีแล้ว สิบห้าปี หมายความว่านางจะต้องออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ออกจากหมู่บ้านซาดินไปที่เมืองหลวงและไปที่ราชบัณฑิตยสถานแห่งเวทมนตร์
โลกภายนอกหมู่บ้านช่างกว้างใหญ่ไพศาลนัก นางจะเจอกับอะไรต่อนะ? มีเวทมนตร์ที่ไม่รู้จักอีกเท่าไรที่นางจะได้เรียนรู้?
นางเริ่มตื่นเต้นเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้เหล่านี้ แต่...แต่...
ณ เวลานั้นวอลสัน…เจ้าจะ…. เจ้ายังยินดีที่จะให้ข้าเดินเคียงข้างเจ้าหรือไม่?
