บทที่ 54

บทที่ 54

ฉินห่าวมองเซียวเซียวอย่างว่างเปล่า

“ศิษย์น้องหญิง คำหมื่นปีนั้นเป็นเพียงอุปมา มันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นจริงๆ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”

“โอ้ ...”

เซียวเซียวพยักหน้าอย่างรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ก่อนเอ่ยต่อว่า “ศิษญ์พี่มีความรู้และความสามารถมากจริงๆ แต่ศิษย์น้องยังมีคำถามอีกอย่าง นั่นคือที่ท่านบอกว่าหยิบยืมสมบัติของพวกเขา แต่ท่านไม่ได้บอกว่าจะจ่ายคืนเมื่อไหร่! เช่นนี้เหตุใดยังเอ่ยคำว่ายืม? ทั้งๆที่มันไม่จริงเลย!”

ฉินห่าวเหงื่อแตก พยายามอธิบายต่อว่า “คำ ‘ยืม’ นี้ มันคือคำเลี่ยงจากคำว่าขโมย เพราะการยืมโดยไม่ได้รับความยินยอมมันก็คือขโมยดีๆนั่นเอง แต่ส่วนเรื่องที่ว่าจะคืนเมื่อไหร่นั้น ข้าจะคืนเมื่อข้าต้องการ เจ้าเข้าใจไหม?”

“โอ้”

เซียวเซียวพยักหน้า แต่จู่ๆในใจผุดอีกความคิดหนึ่ง ต้องการจะเอ่ยถามอีกข้อ

“เอาล่ะ ศิษย์น้องหญิง ข้าต้องขอตัวไปฝึกฝนสักหน่อย พรุ่งนี้ยังมีอีกหลายอย่างต้องทำ”

“แต่สรุปแล้วศิษย์พี่จะคืนสมบัติเมื่อไหร่กันแน่?” เซียวเซียวมองแผ่นหลังฉินห่าวที่จากไป พึมพำอย่างไม่เต็มใจที่ไม่ได้รับคำตอบ

ฉินห่าว “...”

นี่มันนกช่างถามชัดๆ!

หากเป็นผู้อื่น จี้ถามกันแบบนี้ฉินห่าวซัดหมัดเดียวจบไปแล้ว แต่สำหรับศิษย์น้องในนิกายที่มีความรักสามัคคีกันมันไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงอดทน

วันต่อมา ที่จัตุรัส

ฉินห่าวยืนอยู่บนเวทีสูง มองฝูงชนใต้เวทีซึ่งมารวมตัวกันจำนวนมหาศาล มองไปสุดสายตาก็ยังไม่หมด เขาได้แต่ยิ้มเจื่อน อาจารย์ ท่านมอบเรื่องใหญ่ให้ข้าเสียแล้ว

ฉินห่าวกระแอมแห้งๆ “วันนี้ ข้าเชื่อว่าทุกคนในนิกายน่าจะเคยได้ยินว่ามีกองกำลังลึกลับบุกเข้ามาในอาณาเขตนิกายเซียวเหยาและสังหารคนของเราไปแล้ว ตอนนี้ข้าสามารถบอกพวกเจ้าได้ ว่ากองกำลังที่ว่านั่นมีนามว่าเซี่ยถู!”

“อะไรนะ! สรุปเป็นพวกเซี่ยถูจริงๆงั้นหรือ?”

“ข้าก็นึกว่าเป็นพวกสำนักเซี่ยเจี้ยนที่ยังไม่เลิกราวีแล้วแอบสร้างปัญหาซะอีก”

“เจ้าจะคิดแบบนั้นก็ไม่ผิด เพราะยังไงซะศิษย์พี่ฉินก็ไปปล้นคลังสมบัติพวกเขา แต่พวกเซี่ยถูเหตุใดตัดสินใจรุกรานอาณาเขตของพวกเราในเวลานี้กัน?”

“เจ้าถามแบบนี้แล้วใครจะรู้? ว่าแต่พวกมันจะทำอะไรต้องมีเหตุผลด้วยหรือ?”

มองดูผู้คนจำนวนมากที่กำลังสนทนากันใต้เวที ฉินห่าวยกแขนขึ้นแล้วกดมือลง ด้านล่างเงียบไปทันที เห็นภาพนี้ เขาพอใจมากที่อิทธิพลของตัวเองในนิกายเพิ่มขึ้นถึงขนาดนี้

“ดังนั้น พวกเราจึงไม่อาจนิ่งเฉย ข้าตัดสินใจจัดตั้งกลุ่มลาดตระเวนโดยมีข้าเป็นผู้นำ กลุ่มหนึ่งมีสิบคน และมีขอบเขตแก่นทองคำเป็นผู้นำ กล่าวคือทุกกลุ่มต้องมีผู้บำเพ็ญเพียรขอบเขตแก่นทองคำหนึ่งคนอยู่ด้วย”

ทันทีที่เอ่ยคำนี้ ใต้เวทีระเบิดเสียงฮือฮาทันใด

“อะไรนะ! ต้องมีขอบเขตแก่นทองคำอยู่ด้วยงั้นหรือ?”

“โอ้สวรรค์ นิกายเรามีแก่นทองคำอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น หากนับอาวุโสและเจ็ดยอดเขาแล้ว น่าจะมีไม่ถึง 20 คน”

“พวกเซี่ยถูนั้นลึกลับและโหดร้าย ข้าสันนิษฐานว่าที่ศิษย์พี่ต้องทำแบบนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของสมาชิกในกลุ่ม”

ฉินห่าวยกแขนแล้วกดมือลงอีกครั้ง จากนั้นพูดว่า “ข้าเคยสู้กับพวกเซี่ยถูมาแล้วหลายครั้ง การโจมตีของพวกเขารุนแรงมาก และทั้งหมดเป็นการปลิดชีพในคราเดียว ดังนั้นข้าเลยต้องเรียกใช้งานขอบเขตแก่นทองคำ เพราะไม่อยากให้สาวกของพวกเราตายเปล่า”

“ยอดเขาอวิ๋นเซียวมีแก่นทองคำ 5 คน”

หลิวเฮ่อยืนอยู่แถวหน้าฝูงชน แม้เสียงที่เขาเอ่ยจะเบา แต่กลับทะลุไปในรูหูของทุกคน ได้ยินชัดเจนอย่างไม่น่าเชื่อ

“ยอดเขาเลี่ยเยี่ยนมีขอบเขตแก่นทองคำ 5 คน”

ข้างๆหลิวเฮ่อ ชายกำยำกล่าวเสียงขรึม

“ยอดเขาเฉินนู่ มีแก่นทองคำ 5 คน”

สตรีที่มีใบหน้างดงามเอ่ยบ้าง

ฉินห่าวชำเลืองมองชายกำยำกับเธอแวบหนึ่ง แม้ไม่รู้จักกัน แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นสาวกชั้นหนึ่ง

ภายในนิกายเซียวเหยาตอนนี้ มีสาวกชั้นหนึ่งอยู่แค่ 4 คนเท่านั้น ส่วนอีก 3 คนออกนิกายไปหาประสบการณ์

“เอาล่ะ ในเมื่อพวกเจ้ายินดีร่วมเดินทาง เช่นนั้นก็ทำการลงทะเบียนเสีย แต่ข้าขอเตือนไว้ว่า ถึงมีขอบเขตแก่นทองคำคอยคุมในแต่ละกลุ่ม แต่หากเจออะไรไม่ชอบมาพากล ก็อย่าเลือกสู้ ให้ใช้ยันต์สื่อสารรายงานได้ตลอดเวลา”

ฉินห่าวเตือนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก้าวเดินลงจากเวทีสูง