บทที่ 47
บทที่ 47
ณ เวลานี้ สาวกชั้นหนึ่งบางคนของนิกายเซียวเหยาเช่นหลิวเฮ่อที่กำลังเฝ้าดูเหตุการณ์ หรือกระทั่งแพนด้าต่างเงยหน้าขึ้นมอง
นิกายเฉินเมิ่งอ้างตนว่าเป็นผู้รักษากฏระเบียบของโลกแห่งการบำเพ็ญเพียร แม้ว่าพวกเขาจะเย่อหยิ่งไปบ้าง แต่ก็ทรงพลังอย่างแท้จริง มีกระทั่งผู้อาวุโสหลายคนที่ยอมสละทุกสิ่งในนิกาย เพียงเพื่อได้เข้าร่วมกับพวกเขา
แต่ ... ในนิกายที่แข็งแกร่งเช่นนี้ก็มีข้อจำกัดเช่นกัน นั่นคือต่อให้ยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่พวกเขามักหวั่นเกรงผู้ที่แข็งแกร่งกว่า ... ตัวอย่างเช่นเทียนหยุนที่อยู่ตรงหน้า!
ผู้อื่นไม่รู้ แต่นิกายเฉินเมิ่งของพวกเรากระจ่างแจ้งแก่ใจ อัจฉริยะผู้ถือกำเนิดขึ้นเมื่อร้อยปีที่แล้ว ชายผู้นี้ฝึกฝนแซงหน้าแทบทุกคน ร่างกายได้รับการบ่มเพาะที่ลึกลับและไม่อาจคาดเดา ได้ยินมาว่าเมื่อ 20 ปีก่อน มีผู้แข็งแกร่งในขอบเขตผสานกายาถูกเขาฟาดร่วงในฝ่ามือเดียว!
ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีใครกล้าแหยมกับเทียนหยุนอีก!
หากไม่ใช่เพราะต้องช่วยเหลือน้องชายปกป้องนิกาย คนแบบนี้คงได้ครองโลกไปนานแล้ว!
ดังนั้น เถียนเฉิงหยุนจึงขลาดกลัวไม่น้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าเทียนหยุน
“เทียนหยุน! ข้านับถือเจ้านะ แต่อย่าให้มันเกินไปนัก ฉินห่าวปล้นเรือเหาะและขับชนเวทีประลองของสำนักเซี่ยเจี้ยน ทำให้มีสาวกบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน ต่อมา เขาใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายบุกคลังสมบัติของสำนัก นี่เป็นข้อเท็จจริงที่เจ้าเถียงไม่ได้!”
เถียนเฉิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “หรือเจ้าต้องการริเริ่มสงครามอีกครั้ง?”
สีหน้าของเทียนหยุนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขารู้สึกสับสนเล็กน้อยในใจ ... ศิษย์ข้า! เจ้าไม่เห็นบอกเรื่องนี้เลย! แต่พอลองคิดดู มันเทียบไม่ได้เลยกับสองเรื่องที่เขาชิงโลงศพพวกเซี่ยถูและปล้นคลังสมบัติ สองเรื่องนี้รุนแรงมากพอที่จะก่อให้เกิดสงครามจริงๆ
“มีแค่ปากเจ้าก็พูดได้ ไหนหลักฐาน?”
เถียนเฉิงหยุนชำเลืองมองผู้อาวุโสหยินและเอ่ยว่า “ไหนหลักฐาน?”
สีหน้าของผู้อาวุโสหยินไม่น่าดูเล็กน้อย เขาเหลือบมองสาวกนิกายเซียวเหยานับไม่ถ้วนเบื้องล่าง ลังเลอยู่นานก่อนจะหยิบบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา
‘หินบันทึกภาพ’ มันคือสิ่งที่มีไว้สำหรับบันทึกเหตุการณ์โดยเฉพาะ
มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า หัวใจของเทียนหยุนกระตุกอย่างรุนแรง เกิดลางสังหรณ์ไม่ดี!
เมื่อหินบันทึกภาพทำงาน ทันใดนั้นภาพขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! เจ้าพวกสำนักเซี่ยเจี้ยนที่โง่เขลา เป็นข้าเองแหละที่ขับเรือเหาะ และก็เป็นข้าเองที่ ‘ยืม’ สมบัติจากคลังของพวกเจ้า ฟังให้ดี ข้าพูดว่ายืม หมายความว่าข้าจะคืนให้ถ้านำพวกมันไปเล่นสนุกจนพอใจแล้ว!”
“จดจำไว้ว่านามของข้าคือฉินห่าว หากใครไม่พอใจ แน่จริงก็มาฆ่าข้าซะ!”
ในภาพ ร่างของฉินห่าวเปล่งประกายโอ่อ่าครอบงำ เสมือนดั่งเทพแห่งความบ้าคลั่งที่ยากหาผู้ใดเทียบ
“ว้าวววว! ศิษย์พี่โคตรเท่ ข้าขอแต่งงานกับเขาตอนนี้เลยได้ไหม!”
“อะไรนะ? นี่เจ้าต้องการแย่งศิษย์พี่ไปจากข้างั้นหรือ? มาตบกันเลยมา!”
ทันใดนั้น เหล่าสาวกหญิงต่างระเบิดเสียงฮือฮา นอกเหนือจากศิษย์พี่ฉินแล้ว ในโลกหล้ายังมีใครอีกกล้าประกาศชื่อตัวเองตอนบุกบ้านผู้อื่น?
“คิดว่ายังไง?” บนยอดเขาอวิ๋นเซียว หลิวเฮ่อเอ่ยถาม
“ข้าสู้เขาไม่ได้”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ชายกำยำตอบกลับมา
บนท้องฟ้า เทียนหยุนอยู่ในอารมณ์ซับซ้อน สิ่งที่น่ายินดีคือศิษย์เขามีอำนาจเหนือผู้คนอย่างแท้จริง! แต่ที่น่าเศร้าคือ บักหำเอ๊ย! เวลาปล้นของผู้อื่น เหตุใดเจ้าถึงเอ่ยชื่อตัวเอง!
บรรยากาศตอนนี้ค่อนข้างกระอักกระอ่วนน่าอึดอัด
คำพูดของเขาก่อนหน้านี้ที่เอ่ยว่า ‘ข้ายืนยันว่าลูกศิษย์ข้าไม่ใช่คนประเภทนั้น’ ดังก้องอยู่ในหูเขา
“ท่านอาจารย์ ข้าสงสัยว่านั่นเป็นของปลอม พวกเขาทำขึ้นเพื่อใส่ความศิษย์” เวลานี้ ฉินห่าวเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าน้อยใจ
ทุกคน “...”
เถียนเฉิงหยุนและผู้อาวุโสหยินแทบกระอักเลือดออกมาพร้อมกัน อย่างที่ทราบกันดี ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะปลอมแปลงหินบันทึกภาพ สิ่งใดถูกบันทึกลงไป นั่นคือความจริงไม่หลอกลวง!
แต่เจ้ากล้าพูดแบบนี้ หนังหน้าเจ้าจะหนาเกินไปไหม?
“เอ่อ ...”
เทียนหยุนครุ่นคิดพักหนึ่ง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่มีความกล้าที่จะเห็นด้วยกับประโยคนี้
“แค่ก แค่ก เอาแบบนี้ดีกว่า ทำไมท่านไม่ให้ข้าไปกับพวกเขาเล่า? ข้าเชื่อว่ายังมีความยุติธรรมในโลกใบนี้ ข้าถูกใส่ความ!”
ฉินห่าวก็ไม่ต้องการทำให้นิกายลำบากเช่นกัน ตราบใดที่เขาก้าวเท้าออกจากนิกาย นั่นคือท้องฟ้ากว้างใหญ่ หากเขาต้องการหนีไม่ว่าใครก็ยากจะตามตัวเขา!
“เอาเถิด เจ้าอยากไปกับพวกเขาก็ได้ แต่จดจำไว้ ว่าในอีกห้าวันอาจารย์จะไปนิกายเฉินเมิ่งเพื่อรับตัวเจ้า”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เทียนหยุนก็เอ่ยขึ้น
นี่ช่วยไม่ได้ หลักฐานแน่นหนานัก ยากจะดิ้นหลุด เทียนหยุนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยฉินห่าวไป แต่ก็ยังปกป้องเขา โดยเอ่ยว่าไม่นานจะไปหา นี่น่าจะช่วยรับประกันความปลอดภัยของฉินห่าวได้
