บทที่ 45
บทที่ 45
“แค่ก แค่ก อาจารย์ ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้ตั้งใจจะสาปแช่งท่าน”
ฉินห่าวไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาของเทียนหยุน เขาโน้มตัวไปใกล้ๆและกระซิบว่า “มีคนอยู่ข้างใน! ท่านลองทายสิว่าเป็นใคร”
เทียนหยุนผงะไปครู่หนึ่ง แต่แล้วก็ฉุกคิดได้ว่าตัวเองดีกับศิษย์ผู้นี้มาโดยตลอด แล้วอีกฝ่ายจะสาปแช่งเขาเช่นนี้ไปทำไม ยิ่งได้ยินว่ามีคนอยู่ข้างใน เขาก็ขมวดคิ้วและเริ่มวิเคราะห์ “สังเกตจากวัสดุที่ใช้สร้างโลงศพ อาจารย์ไม่เคยเห็นมันมาก่อน นี่อาจหมายความว่ามีผู้ยิ่งใหญ่อยู่ข้างใน?”
“สุดยอด! อาจารย์ท่านน่าทึ่งมาก!”
ฉินห่าวยกนิ้วโป้งด้วยความชื่นชม
“เหอ เหอ ก็แค่ใช้ความรู้เล็กน้อย”
เทียนหยุนเอ่ยเบาๆพลางลูบเครา
“ข้าชิงโลงศพนี้มาจากพวกเซี่ยถู ข้างในคือผู้นำที่เรียกว่าศาสดาของพวกมัน พวกมันต้องการชุบชีวิตเขา แต่ข้าไม่แน่ใจว่าศาสดาที่ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว”
เทียนหยุนตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกระสอบทรายที่ถูกฉินห่าวซัดอีกหมัดเข้าใส่จนมึนงงครั้งแล้วครั้งเล่า
ชิงมา? คนข้างในคือผู้นำของเซี่ยถู? ฟื้นคืนชีพ!?
มีแต่เรื่องเหลือเชื่อทั้งนั้น!
“นี่ .. ศิษย์ข้า เจ้าช่วยเล่าให้ฟังตั้งแต่แรกเลยได้ไหม?” เทียนหยุนขมวดคิ้ว และรู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากล
ฉินห่าวเล่าเหตุการณ์ที่เขาพบเจออีกครั้ง
“ศิษย์ข้า เรื่องนี้ใหญ่โตนัก ข้าจำเป็นต้องปรึกษากับห้าอาวุโส หากคนข้างในคือผู้นำของพวกเซี่ยถูจริง พวกเขาจะต้องก่อความวุ่นวายแก่พวกเราแน่ๆ หรืออาจทำกระทั่ง ....”
ฟังจบ เทียนหยุนก็รู้ได้ทันทีว่าเรื่องนี้ค่อนข้างใหญ่โต จึงเอ่ยประโยคหนึ่งและโบกมือวูบ หมายจะนำโลงศพไปด้วย กระนั้น โลงศพกลับไม่ขยับเลย
เทียนหยุนตกตะลึง พยายามออกแรงทั้งหมดที่มี แต่โลงศพยังคงนิ่ง
“ศิษย์ข้า ในเมื่อนี่เป็นสมบัติที่เจ้าชิงมา งั้นเจ้าก็เก็บไว้เองเถิด”
เทียนหยุนถอนหายใจเบาๆ
“อาจารย์ ท่านไม่ต้องการมันหรือ?”
ฉินห่าวกระพริบตา
“ข้าแก่แล้ว ไม่ค่อยให้ความสนใจกับสมบัตินอกภายมากมายนัก”
ว่าจบ เทียนหยุนก็จับตาดูฉินห่าวกับโลงศพ เขาอยากเห็นว่าศิษย์ผู้นี้นำมันกลับมาได้อย่างไร
“โอ้ สมกับเป็นท่านอาจารย์ วิสัยทัศน์ช่างน่าทึ่ง” ฉินห่าวยกนิ้วโป้งให้ ใช้ระบบเก็บโลงศพ หันหลังกลับเตรียมจะจากไป แต่แล้วเขาก็ยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเอง
“ไอ้หย๋า เกือบลืมไป ท่านอาจารย์ ศิษย์มีอีกเรื่องต้องรายงานท่าน”
“เรื่องอันใด?”
หัวใจของเทียนหยุนสั่นสะท้านเล็กน้อยขณะถาม อย่าบอกนะว่าเป็นเรื่องระดับขโมยโลงศพผู้นำอีก?
“ออกไปครั้งนี้ ศิษย์ได้หยิบของบางอย่างจากสำนักเซี่ยเจี้ยนติดไม้ติดมือกลับมาด้วย ทั้งหมดอยู่ในนี้”
ฉินห่าวพูดและหยิบถุงมิติใบหนึ่งออกมา
“โอ้ ที่แท้ก็เรื่องเล็กน้อย ไหนขอดูของ ‘บางอย่าง’ ของเจ้าหน่อย ....”
เทียนหยุนเอ่ยเสียงเรียบและรับมันไว้ แต่เมื่อเขากวาดพลังจิตเข้าตรวจสอบ มือไม้ก็สั่นเทาและอึ้งงัน!
“อาจารย์ ท่านเป็นไรไป?”
ฉินห่าวถามอย่างระมัดระวัง
“ศิษย์ข้า ตอนเจ้า ‘หยิบ’ ของพวกนี้มา เจ้าไม่ได้ทำตัวโจ่งแจ้งใช่หรือไม่?” เทียนหยุนดูเป็นกังวลเล็กน้อย
“ข้าแค่เอ่ยชื่อตัวเอง แต่ไม่น่ามีใครเห็นเสื้อที่ข้าสวมใส่” ฉินห่าวครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก้มมองชุดสาวกชั้นหนึ่งของตัวเอง และตอบอย่างตรงไปตรงมา
“อืม เช่นนั้นก็แค่เรื่องเล็กน้อย เจ้าสบายใจได้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอาจารย์เอง”
ฉินห่าวมองเทียนหยุนด้วยความเคารพซาบซึ้ง ก่อนคำนับและถอยจากไป
เทียนหยุน “...”
ปั่นป่วนไปหมดแล้ว!
แต่ทำยังไงได้? เขาในฐานะอาจารย์มีหน้าที่ต้องบังลมบังฝนให้ศิษย์ และอีกอย่างก็รับปากไปแล้ว คงได้แต่เฝ้าดูผลที่ตามมา ...
ฉินห่าวเชื่อมั่นในความสามารถของอาจารย์เป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่ยอดเขาเซียวเหยาของตัวเองอย่างสบายใจ
ในเวลานี้ ยอดเขาเซียวเหยาคึกคักไปด้วยผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย มีศิษย์น้องชายศิษย์น้องหญิงมากมายที่ชื่นชมฉินห่าว ดังนั้นพวกเขาจึงเต็มใจเดินทางมาเข้าร่วม
“คารวะศิษย์พี่!”
ศิษย์น้องกลุ่มหนึ่งเห็นฉินห่าวเดินผ่านมา ก็รีบพูดด้วยความเคารพทันที
“อืม สวัสดีๆ”
ฉินห่าวสองมือไพร่หลัง พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
ครู่หนึ่ง หวังจุนรีบวิ่งเข้ามาและพูดว่า “ศิษย์พี่ ท่านกลับมาซักที ผลเก็บเกี่ยวครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”
“ก็ไม่เลว เจ้าช่วยหาคนมาแจกจ่ายสิ่งของเหล่านี้ที” ฉินห่าวหัวเราะเบาๆและโยนถุงมิติออกไป
“ขอรับศิษย์พี่”
“อ้อ แล้วจงอย่าละเลยการฝึกฝน ตอนนี้เจ้าเป็นบุคคลสำคัญของยอดเขาเซียวเหยา โอสถของข้ามีมากมาย เจ้าจงใช้จ่ายมันอย่าได้ตระหนี่”
ฉินห่าวย่อมมีความประทับใจที่ดีต่อคนๆแรกที่ติดตามเขา
“แต่ศิษย์พี่ พรสวรรค์ของข้าไม่ดีนัก การมอบโอสถเหล่านี้ให้ข้ามันสิ้นเปลืองเปล่าๆ จะดีกว่าไหมหากมอบมันให้เหล่าศิษย์น้องที่มีพรสวรรค์ ... ส่วนข้าขอแค่รับหน้าที่บริหารจัดการยอดเขาให้ศิษย์พี่ก็พอแล้ว”
ฉินห่าวรู้สึกสะเทือนใจ หวังจุน เจ้าช่างเป็นคนที่จริงใจและเที่ยงธรรมโดยแท้ มีคุณสมบัติเหมาะสมแล้วที่จะฝากฝังความไว้วางใจของข้า!
