บทที่ 26 การเก็บเกี่ยว

บทที่ 26 การเก็บเกี่ยว

“ศิษย์น้องซุนช่างมองการณ์ไกล ข้าเกรงว่ามันไม่ง่ายในการใช้ชายคนนี้เป็นเครื่องสังเวย บางทีข้าอาจอยู่ในแผนของเจ้าด้วย?” ศิษย์พี่จ้าวเย้ยหยันและระวังตัวซุนกวน

　　

แม้ว่าเขาจะไม่สนใจชีวิตและความตายของผู้อื่น แต่เขาไม่สามารถเป็นเช่นซุนกวน ที่คนเจ้าเล่ห์เช่นนี้ เขาไม่สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะตกอยู่ในแผนของเขาเมื่อใด

　　

ในขณะนี้ ลู่หยวนและหลินถงก็ดูไม่เป็นธรรมชาติเช่นกัน และถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว

　　

สีหน้าของซุนกวนเปลี่ยนไป "ศิษย์พี่จ้าว ท่านกำลังพูดถึงอะไร การได้รับน้ำลายอสรพิษมังกรเป็นสิ่งที่เราทุกคนจะได้รับประโยชน์ นอกจากนี้ ศิษย์พี่มีฐานการบ่มเพาะที่แข็งแกร่ง ดังนั้นข้าจึงต้องพึ่งพาความช่วยเหลือจากท่าน แล้วข้าจะหวังได้รับประโยชน์จากมันได้อย่างไร ข้าจะวางแผนต่อต้านท่านได้อย่างไร"

　　

"จริงหรือ "

　　

ศิษย์พี่จ้าวยิ้มอย่างไม่เต็มใจกับคำพูดนี้ แต่เขาได้ตัดสินใจแล้ว "ดูเหมือนว่า ข้าจะเป็นคนหุนหันพลันแล่นจริง ๆ แผนใหญ่ของศิษย์น้องเกือบเสียหาย”

　　

“ไม่เป็นไร ตราบใดที่เด็กคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ แผนของเราสามารถดำเนินต่อไปได้ตามปกติ แต่ในกรณีนี้ ข้าหวังว่าท่านจะร่วมมือกันเพื่อจัดการกับอสรพิษเก้าหัว แล้วเราจะสามารถรวบรวมวัสดุยาได้อย่างราบรื่นด้วยการเซ่นสังเวยเท่านั้น”

　　

ซุนกวนเย้ยหยันในใจของเขา เขาไม่รู้ได้อย่างไรว่าอีกฝ่ายคิดอะไร แต่เขาไม่สนใจมัน

　　

“นอกจากนี้ หลังจากที่ชายคนนี้ตื่นขึ้น เราต้องไม่ให้เขาเห็นข้อบกพร่องใด ๆ มิฉะนั้น ถ้าเขารู้ ข้าเกรงว่ามันจะเสียแผน” ศิษย์พี่จ้าวและทั้งสามคนมองหน้ากันพร้อมพยักหน้า เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างแปลก ๆ ในแต่ละคน

　　

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกคนมาหาหญ้าวิญญาณวายุกัน แล้วแบ่งสมบัติเท่าๆ กันดีกว่าจะได้ออกจากที่นี่โดยเร็ว" ซุนกวนเตือนอีกครั้ง

　　

พวกเขาทั้งสามรู้สึกได้ทันที หลินถงและลู่หยวนรับเอาดาบยาวและแหวนของชายหนุ่มและหญิงสาวของนิกายดาบเพลิงสวรรค์ทันที ศิษย์พี่จ้าวคิดว่าเขามีกระบี่บินอยู่ในมือ ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจอาวุธวิเศษพวกนี้ ดังนั้นเขาจึงนำหญ้าวิญญาณวายุไปเท่านั้น

　　

แต่ซุนกวนคุ้ยหนังสัตว์ในซากศพและพบลูกปัดหยกสีเขียวเข้มซึ่งส่องประกายด้วยแสงแห่งจิตวิญญาณและเต็มไปด้วยปราณ เห็นได้ชัดว่ามันเป็นอาวุธวิเศษที่ไม่ธรรมดา และยังมีเม็ดยามากมาย พร้อมกับสมบัติอื่นๆ

　　

แต่ในขณะนี้ เขาขมวดคิ้วแสดงความสงสัย “เมื่อกี้ข้าเห็นว่าอาวุธวิเศษดาบสั้นที่ชายคนนี้ถืออยู่นั้นทรงพลังมาก ทำไมจู่ๆ ถึงหายไป?”

　　

“ลืมมันไปเถอะ บางทีคนผู้นี้รู้ว่าเขากำลังจะตาย และเขาไม่ต้องการให้ข้าได้มันไป ดังนั้นเขาจึงทำลายอาวุธวิเศษก่อนที่เขาจะเสียชีวิต มันไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน ดังนั้นเราควรรีบจากไป” ซุนกวนส่ายศีรษะ แอบคิดว่าน่าเสียดาย

　　

โดยธรรมชาติแล้ว พวกเขาไม่รู้ว่า "ดาบจันทร์เสี้ยว" กลายเป็นสมบัติของเย่ชุนหยางแล้วในเวลานี้ ทำให้เขาเป็นผู้ได้รับผลประโยชน์มากที่สุดจากการซุ่มโจมตีนี้

　　

แต่เย่ชุนหยางก็แอบประหลาดใจเช่นกัน ชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์นี้เป็นผู้ฝึกฝนธรรมดาๆ เหมือนมนุษย์ร้อยอสูรที่ไม่มีภูมิหลังใดๆ และระดับการฝึกฝนของเขาก็ไม่สูงนัก แต่พวกเขามีสมบัติมากมายอยู่ในตัวเขา ด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ในการแอบโจมตีผู้อื่นเพื่อผลประโยชน์ ตอนนี้อาวุธวิเศษนี้อยู่ในมือของเขาแล้ว เขาต้องใช้ประโยชน์จากมันในอนาคต

　　

ขณะที่เขากำลังคำนวณอย่างลับๆ ซุนกวนก็เข้าหยิบเม็ดยาออกมาและป้อนให้เขา

　　

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เย่ชุนหยางยังคงสงบ

　　

หลังจากกลืนยาไปครู่หนึ่ง เขาก็กระพริบตา มองไปที่ซุนกวน และทำท่าทางงุนงง: "ศิษย์พี่ซุน เกิดอะไรขึ้น"

　　

เมื่อมองไปที่เย่ชุนหยางใบหน้าของซุนกวนก็เป็นปกติ ด้วยดวงตาอบอุ่น ตบไหล่เขาและปลอบเขา: "อย่ากังวล ศิษย์น้อง เจ้าได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยและไม่มีอะไรร้ายแรง ตอนนี้เจ้าได้สติแล้ว เราจะเดินทางต่อไปเพื่อค้นหาสมุนไพรจิตวิญญาณที่เหลืออีกสองชนิด”

　　

"ศิษย์น้องเย่ ตอนนั้นมันเป็นทางเลือกสุดท้ายแล้ว ถ้ามีอะไรขุ่นเคืองใจ ข้าหวังว่าศิษย์น้องจะยกโทษให้ข้าและอย่าเก็บมาใส่ใจ" จ้าวว่านเหอกลัวว่าเย่ชุนหยางจะสงสัย

　　

ดังนั้น จ้าวว่านเหอยิ้มและพูดอย่างเป็นมิตร

　　

เย่ชุนหยางเย้ยหยัน หากตอนนั้นเขาไม่มีวิธีบางอย่าง เขาอาจกลายเป็นวิญญาณภายใต้คมกระบี่ของอีกฝ่ายแล้วจริงๆ และหนี้แค้นนี้จะต้องได้รับการชำระไม่ช้าก็เร็ว!

　　

อย่างไรก็ตาม เขายังคงมีรอยยิ้มที่เรียบง่ายและซื่อสัตย์บนใบหน้าของเขาและพูดว่า: "ศิษย์พี่ไม่ต้องกังวน? ถ้าตอนนั้นท่านไม่ได้ตัดหัวคนคนนั้น ข้าเกรงว่ามันจะยากสำหรับข้าที่จะหลบหนีจากเงื้อมมือของเขา ข้ายังคงต้องขอบคุณศิษย์พี่" ถ้าเขาต้องการแก้แค้น เย่ชุนหยางจะไม่ปล่อยใครมันตายง่ายๆ แต่เวลายังไม่สุกงอม ดังนั้นเขาจะอดทนไปก่อน

　　

เมื่อเห็นท่าทางที่ตรงไปตรงมาของเขา ซุนกวนและทั้งสี่คนก็ขจัดความสงสัยออกไปได้ หลังจากปรับความเข้าใจกันแล้ว พวกเขาก็เก็บกวาดสถานที่เกิดเหตุและกลับไปที่ส่วนลึกของหุบเขามนุษย์กินคน

　　

...

　　

สมุนไพรวิญญาณอีกสองชนิดในภารกิจนี้มีชื่อว่าผลจันทรา ซึ่งเติบโตในที่เย็น และสมุนไพรนี้มีความแปลกประหลาด มันจะปรากฏตัวในเวลากลางคืนเท่านั้น และซ่อนตัวอยู่ใต้ดินในเวลากลางวัน เป็นเรื่องยากสำหรับคนธรรมดาที่จะพบมัน แต่ซุนกวนรู้ถึงจุดของสมุนไพรนี้และพาทุกคนไปในทิศทางที่ชัดเจน

　　

ยิ่งลึกเข้าไปในหุบเขามนุษย์กินคน หมอกยิ่งหนาทึบ โชคดีที่ซุนกวนมีแผนที่อยู่ในมือและสามารถหลีกเลี่ยงสถานที่อันตรายบางแห่งได้

　　

หลังจากผ่านไปสองสามวัน กลุ่มก็ไม่มีอันตรายใด ในเวลาเดียวกันจากการล่าสัตว์ร้าย พวกเขาได้รับหนังสัตว์และสมุนไพร ต่างๆ ที่สามารถแลกเปลี่ยนเป็นหินวิญญาณได้

　　

อีกห้าวันต่อมา ในกลางดึก เมื่อทุกคนร่วมมือกันฆ่าสัตว์อสูรในที่หล่ม ซุนกวนก็เก็บผลจันทราได้สำเร็จ

สำหรับสมุนไพรที่จำเป็นสำหรับภารกิจเหล่านี้ เย่ชุนหยางไม่ได้ตั้งใจต่อสู้เพื่อมัน ตอนนี้ซุนกวนและคนอื่น ๆ ได้รับสมุนไพรจิตวิญญาณสองชนิดแล้ว ตราบใดที่พวกเขาได้รับ "ดอกเบญจมาศวายุทมิฬ" พวกเขาจะไปยังที่ที่น้ำลายอสรพิษมังกรเติบโต

　　

ในเวลานั้น หลายคนต้องเสียสละเลือดของตัวเองให้กับอสรพิษเก้าหัว ในช่วงเวลานี้สิ่งที่เขาต้องทำคือเพิ่มความแข็งแกร่งให้มากที่สุด มิฉะนั้น จะเป็นการยากที่จะป้องกันตัวเอง

　　

แต่หุบเขามนุษย์กินคนถูกปกคลุมไปด้วยหมอกตลอดทั้งปีและลมปราณก็แปรปรวน ตัวเย่ชุนหยางเองก็มีรากจิตวิญญาณเพียงสี่อย่างเท่านั้น หากปราศจากความร่วมมือของเย่เสี่ยวเปาความคืบหน้าของการฝึกฝนของเขาก็ช้ามากและเขาก็หยุดอยู่ที่การปรับแต่งปราณระดับที่เจ็ด และไม่สามารถทะลวงผ่านไปได้ ทำให้เขาทุกข์ใจ ดังนั้นเขาจึงต้องวางแผนการที่จะทะลวงผ่านระดับแปดของการปรับแต่งปราณในเวลาอันสั้น

　　

แม้ว่าเขาจะไม่กลัวซุนกวนและคนอื่น ๆ แต่กระบี่บินที่อยู่ในมือของจ้าวว่านเหอนั้นทรงพลังมาก หากเขาไม่ได้เตรียมการบางอย่าง มันก็ยากที่จะต่อต้านเมื่อถึงเวลา

　　

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เย่ชุนหยางได้แอบศึกษาดาบจันทร์เสี้ยวแปดเล่มซึ่งเป็นอาวุธสังหาร

　　

สิ่งที่เย่ชุนหยางไม่คาดคิดคือพิกัดแผนที่ที่นำโดยซุนกวนนั้น ทำให้หัวใจของเขาจมดิ่งลงไปอย่างสิ้นเชิง

　　

สมุนไพรจิตวิญญาณชนิดสุดท้ายดอกเบญจมาศวายุทมิฬ แท้จริงแล้วอยู่ในพื้นที่หินรกร้างซึ่งเป็นอณาเขตของอสรพิษเก้าหัว กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเป้าหมายสองอย่างสุดท้ายของพวกเขาอยู่ที่เดียวกัน และพวกเขาจะไปถึงในอีกไม่กี่วัน

　　

เวลาที่เหลือสำหรับเย่ชุนหยางนั้นน้อยมาก

　　

ถ้าเขาไม่หาวิธีที่จะแก้ไขสถานการณ์ก่อนที่จะไปถึงจุดหมาย ก็จะมีทางตันอยู่ข้างหน้าเขาเพียงทางเดียว

　　

แต่เพื่อน้ำลายอสรพิษมังกร เขาไม่สามารถยอมแพ้ได้อย่างแน่นอนและด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา มันไม่ง่ายเลยที่คนทั้งสี่นี้ต้องการปลิดชีวิตเขา

　　

เมื่อคิดอย่างลับๆ เย่ชุนหยางก็เดินตามหลังทั้งสี่ไปเงียบๆ โดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

　　

...

　　

ไม่กี่วันต่อมา เนินดินสูงชันและเต็มไปด้วยหินปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา มีลมพัดอย่างต่อเนื่องรอบๆ ตัว กระทบหูพวกเขาโดยตรง อากาศหนาวเย็นลงอย่างสัมผัสได้

　　

เย่ชุนหยาง เงยหน้าขึ้นและเห็นว่าภูเขาหินเรียงกันเป็นแถว แสดงความลึกลับในหมอก และมีความรู้สึกของโรคภัยซึ่งทำให้ผู้คนหวาดกลัว

　　

เขาค้นพบว่าลมปราณในภูเขาหินลูกนี้ขาดธาตุหนึ่งในห้าธาตุ มันมีเพียง ทอง ไม้ น้ำ ไฟ ซึ่งไม่เสถียรอย่างยิ่ง

　　

"ดอกเบญจมาศวายุทมิฬอยู่ที่นี่แล้ว!"

　　

ทันใดนั้น ซุนกวนมองไปที่กองหิน ใบหน้าของเขายิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความยินดี

　　

เย่ชุนหยางรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงนั้น และมองตรงไป  ในกองหินมีดอกเบญจมาศวายุทมิฬขนาดเท่าแอ่งน้ำแกว่งไกวไปตามสายลม

　　

แม้ว่าลมจะแรง แต่ดอกเบญจมาศวายุทมิฬยังคงตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางโขดหิน แสดงถึงความแข็งแกร่งของมัน

　　

"ศิษย์น้องเย่ ลมปราณในภูเขาหินนี้ไม่เหมือนที่อื่น และมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่เข้าไปได้ ข้าเกรงว่ามีเพียงเจ้าเท่านั้นที่สามารถทำภารกิจเก็บดอกเบญจมาศวายุทมิฬให้สำเร็จได้" เย่ชุนหยางรู้สึกประหลาดใจกับคำพูดของซุนกวน

　　

ซุนกวนยิ้มและมองเขาด้วยสายตาแห่งความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่จากสวรรค์

　　

เย่ชุนหยางเย้ยหยันอยู่ในใจ เนื่องจากที่แห่งนี้เป็นที่ที่น้ำลายอสรพิษมังกรอยู่เช่นกัน หลังจากที่เขาเก็บดอกเบญจมาศวายุทมิฬ พวกเขาคงไม่สามารถยับยั้งตัวเองจากแผนการได้ใช่ไหม?

　　

เสียงลมคำรามในภูเขาหินนี้และลมปราณก็รุนแรงมาก หากไม่ระวัง เขาอาจถูกพัดไปจนไม่มีอะไรเหลือ

　　

แม้ว่า เย่ชุนหยางจะมั่นใจว่าเขาสามารถถอนตัวได้อย่างปลอดภัยหลังจากเก็บดอกเบญจมาศวายุทมิฬ หากมีการจู่โจมที่นี่ ก็อาจเป็นเรื่องยากที่จะรับมือ

　　

เขาไม่สนใจหลินถงและลู่หยวนเลย แต่จ้าวว่านเหอนั้นอยู่ในระดับแปดของการปรับแต่งปราณและมีการร่วมมือกับซุนกวน โอกาสในการชนะของเขาค่อนข้างน้อย

　　

"ยันต์ดาบศักดิ์สิทธิ์และคุกนรกห้าธาตุที่ซูเสวี่ยหยวนมอบให้ข้าสามารถต่อสู้กับซุนกวนได้ แต่สำหรับจ้าวว่านเหอเป็นคนที่มีความแข็งแกร่งมากและมีกระบี่บินอยู่ในมือ พวกเขาสามารถเอาชนะข้าได้”

　　

เย่ชุนหยาง กำยันต์และอาวุธวิเศษไว้ในแขนเสื้อของเขา ชั่งน้ำหนักความแข็งแกร่งของทั้งสองฝ่ายในใจของเขา พยายามหาแผนการที่สมบูรณ์แบบ

　　

"ในเมื่อมีเพียงข้าเท่านั้นที่สามารถทำให้พลังทางจิตวิญญาณในภูเขาหินนี้คงที่ได้ พวกเขาจึงไม่กล้าเข้าไปง่ายๆ หากข้าสามารถพาพวกเขาเข้าไปในส่วนลึกของภูเขาหินได้..." ทันใดนั้น หัวใจของเขาก็เต้นแรง

　　

แม้ว่าภูเขาหินนี้จะเป็นอันตรายแต่มันก็สร้างเงื่อนไขที่ดีสำหรับเขาเช่นกัน หากแผนนี้สำเร็จ หวังว่าเขาจะฆ่าคนทั้งสี่ได้ในคราวเดียว

　　

เมื่อมีแผนในใจแล้ว เย่ชุนหยางก็หมุนเวียนพลังวิญญาณ เขาเดินช้าๆ ไปทางภูเขาหิน และหยิบดอกเบญจมาศวายุทมิฬ

　　

หลังจากนั้นเขาก็ยังไม่กลับไป แต่มองไปรอบ ๆ ราวกับว่าเขาต้องการค้นหาร่องรอยของสมุนไพรน้ำลายอสรพิษมังกร

　　

แต่ทันใดนั้น ลึกเข้าไปในโขดหินที่วุ่นวาย มีถ้ำที่ลึกและเงียบสงบได้ดึงดูดความสนใจของเขา

　　

ในขณะนี้ บริเวณโขดหินที่เขาอยู่มีลมแรงและหมอกหนา แต่ถ้ำแห่งนี้กลับสงบนิ่ง ไม่มีหมอกควัน ซึ่งทำให้ที่นี่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

　　

"แปลก มีหมอกอยู่ทั่วไปในหุบเขามนุษย์กินคน แต่ถ้ำนี้ดูสงบและโปร่งสบายโดยไม่มีหมอกกั้น เป็นไปได้ไหมว่าสมุนไพรน้ำลายอสรพิษมังกรอยู่ในนั้น" เมื่อมองไปที่ถ้ำ เย่ชุนหยาง แสดงความสงสัยออกมา

　　

ในขณะที่เขาไม่ได้ตั้งตัว ดอกเบญจมาศวายุทมิฬที่ถืออยู่ในมือถูกลมพายุพัดขึ้นไปทางปากถ้ำ

　　

ด้วยไหวพริบของเย่ชุนหยาง เขารีบวิ่งเข้าไปทันที