บทที่ 25 ฆ่ายึดสมบัติ

บทที่ 25 ฆ่ายึดสมบัติ

สิ่งต่าง ๆ เกินความคาดหมายซึ่งทำให้ทุกคนตกใจ

　　

ชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์ซ่อนตัวอยู่ใต้ศพงูหลามชิงลิน แต่พวกเขาไม่สามารถค้นพบการมีอยู่ของเขาได้ แม้แต่มนุษย์ร้อยอสูรและชายหญิงสองคนที่ตายไปก็ไม่รู้ตัว

　　

ยิ่งกว่านั้น ดาบสั้นรูปจันทร์เสี้ยวทั้งแปดนั้นทรงพลังอย่างน่าอัศจรรย์ พวกมันดูเหมือนอาวุธวิเศษระดับกลาง เทียบได้กับกระบี่บินอสรพิษเงินของศิษย์พี่จ้าว พวกมันสังหารมนุษย์ร้อยอสูรอย่างไร้เสียง ซึ่งแสดงให้เห็นถึงพลังของสิ่งนี้ อุบายของมนุษย์นั้นโหดร้าย

　　

แต่เมื่อบุคคลนี้เดินออกมา ทุกคนรวมถึงเย่ชุนหยางรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

　　

"โชคดีที่ข้ามียันต์ล่องหน ดังนั้นข้าจึงสามารถซ่อนตัวได้หลังจากฆ่าลูกงูหลามชิงลินด้วยอาวุธวิเศษ มิฉะนั้นด้วยการฝึกฝนของข้าเพียงระดับที่หกของการปรับแต่งปราณ เด็กสองคนของนิกายดาบเพลิงสวรรค์คงค้นพบข้าก่อนหน้านี้ นับประสาอะไรกับการแอบโจมตีผีเฒ่าตัวนี้ด้วย 'ดาบจันทร์เสี้ยว' ตอนนี้อาวุธวิเศษทั้งสามของพวกมันและหญ้าวิญญาณวายุล้วนเป็นของข้า น่าเสียดายพลังปราณของยันต์ล่องหนหมดลงแล้ว มิฉะนั้นข้าคงสามารถซ่อนตัวและรอที่นี่ต่อไปได้"

　　

รอยแผลเป็นบนใบหน้าของชายวัยกลางคนเป็นรอยแยก เคลื่อนไหวพร้อมกับการเยาะเย้ยของเขา ทำให้เขาดูดุร้ายอย่างยิ่ง

　　

เย่ชุนหยางตกตะลึง

　　

โดยไม่คาดคิด ชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์เป็นคนแรกที่ค้นพบหญ้าวิญญาณวายุและเขายังฆ่างูหลามชิงลิน จากนั้นชายหนุ่มและหญิงสาวจากนิกายดาบเพลิงสวรรค์ก็มาถึง เขารู้ว่าไม่อาจสู้ได้จึงใช้ยันต์ล่องหนหลบอยู่ใต้ร่างของงูหลามชิงลิน เขารอโอกาสโจมตีพวกเขาสองคน แต่ใครจะคิดว่ามนุษย์ร้อยอสูรจะปรากฏตัว ดังนั้นเขาจึงอดทนจนถึงตอนนี้

　　

มนุษย์ร้อยอสูรต่อสู้อย่างหนักเพื่อฆ่าศิษย์นิกายดาบเพลิงสวรรค์ทั้งสอง เขาคิดว่าเขาสามารถครอบครองอาวุธวิเศษของอีกฝ่ายและหญ้าวิญญาณวายุไปได้ แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะกลายเป็นผีด้วยมือคนอื่นด้วย ถ้าเขารู้ว่าคนที่ฆ่าเขาเป็นเพียงระดับที่หกของการปรับแต่งปราณ เขาคงโกรธมากจนลุกขึ้นจากพื้น

　　

"ตั๊กแตนตำข้าวจับจั๊กจั่นและนกขมิ้นอยู่ข้างหลัง หญ้าวิญญาณวายุนี้เป็นของข้าแล้ว"

　　

เขาเก็บอาวุธวิเศษระดับกลาง "ดาบจันทร์เสี้ยวแปดเล่ม" แล้วเดินไปที่ศพของมนุษย์ร้อยอสูรด้วยรอยยิ้ม หยิบดาบของชายหนุ่มแห่งนิกายดาบเพลิงสวรรค์และแหวนของหญิงสาวทันที กระเป๋าถูกคุ้ย แต่ไม่มีสิ่งใดอีกนอกจากขวดและถุงใส่ยาพิษ

　　

"มนุษย์ร้อยอสูรนี้เป็นผู้บ่มเพาะที่รู้จักกันดี แต่เขายากจนมาก? เขาไม่มีอาวุธวิเศษที่เหมาะสมเลยหรือ?" จากนั้นเขาไปที่หญ้าวิญญาณวายุ

　　

แต่ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็แข็งค้าง: "ใคร!"

　　

ทันทีที่เขาพูดจบ ร่างห้าร่างค่อยๆ ปรากฏขึ้นในหมอกข้างหลังเขา

　　

เย่ชุนหยางและพรรคพวกของเขา

　　

"ไม่น่ะ มันคือตั๊กแตนตำข้าวที่จับจั๊กจั่นและนกขมิ้นอยู่ข้างหลัง แต่น่าเสียดายที่เจ้าเป็นแค่ตั๊กแตนตำข้าวตัวนั้นไม่ใช่นกขมิ้น" เสียงของศิษย์พี่จ้าวดังแผ่วเบาและสายตาก็มองไปที่ชายวัยกลางคนในหนังสัตว์ด้วยการหยอกล้อ พลังปราณระดับแปดถูกปลดปล่อยออกมา และฐานการบ่มเพาะพลังระดับแปดของการปรับแต่งปราณก็ปรากฏขึ้น

　　

ต่อมา เย่ชุนหยางและคนอื่น ๆ ก็แสดงระดับการฝึกฝนของพวกเขาเช่นกัน

　　

"พวกเจ้าเป็นใคร!"

　　

เมื่อเห็นว่าจ้าวว่านเหออยู่ในระดับที่แปดของการปรับแต่งปราณ ใบหน้าของชายวัยกลางคนก็เปลี่ยนไปและสายตาของเขาก็มองไปรอบ ๆ พวกเขาทั้งห้าคน

　　

“มอบอาวุธวิเศษและหญ้าวิญญาณวายุมา มิฉะนั้นเจ้าจะเป็นเหมือนพวกมัน”

　　

ซุนกวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มของเขายังคงอบอุ่นและสดใสมาก แต่ในขณะนี้มันดูเย็นชามาก

　　

เย่ชุนหยางยืนอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ แต่จ้องมองที่ "ดาบจันทร์เสี้ยว" ในมือของชายวัยกลางคน เขาเห็นพลังของอาวุธวิเศษนี้แล้ว ถ้าเขาสามารถครอบครองมันได้ เขาจะแข็งแกร่งขึ้นแน่นอน

　　

“ฮีฮีฮี... ฮีฮีฮี... ไม่คิดว่าข้าจะโอ้อวดตนเองว่าเป็นคนเจ้าเล่ห์ แต่ข้าก็ไม่คิดว่าตัวเองจะตกไปอยู่ในมือของไอ้สารเลวพวกนี้” สีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป

“ลืมมันไปเถอะ ถึงสมบัติจะดี ก็ไม่สำคัญเท่าชีวิตของข้า ถ้าเจ้าต้องการก็เอาไปได้เลย ขอเพียงเจ้ารักษาสัญญาที่จะไว้ชีวิตข้า” เขาโยนสมบัติลงบนพื้น

　　

"ฮ่าฮ่าฮ่า ... ไม่ต้องกังวล นิกายหลิงหยุนของเราเป็นนิกายที่มีชื่อเสียง ดังนั้นเราจึงรักษาคำพูดของเราแน่นอน"

　　

ศิษย์พี่จ้าวยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

　　

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหัวใจของเย่ชุนหยางก็จมดิ่งลง ศิษย์พี่จ้าวคนนี้มีจิตใจที่เรียบง่าย เขาทำสิ่งที่โง่เขลาเช่นเปิดเผยตัวตนของเขา เขาไม่กลัวที่จะสร้างปัญหาในอนาคตหรือไม่?

　　

"ปรากฎว่าพวกเจ้าเป็นสาวกระดับสูงของนิกายหลิงหยุน ขออภัยที่ไม่สุภาพแล้ว" ใบหน้าของชายวัยกลางคนกระตุกราวกับว่าตัวสั่นเพราะชื่อของนิกายหลิงหยุน

　　

แต่ในเวลานี้ เย่ชุนหยางซึ่งยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง ดูเหมือนจะเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากของชายคนนั้น

　　

เมื่อมีบางอย่างผิดปกติในใจของเขา ทันใดนั้นชายวัยกลางคนชุดหนังสัตว์ก็งอมือของเขา และหญ้าวิญญาณวายุก็เข้าไปในแขนเสื้อของเขาโดยตรง และดาบสั้นแปดเล่มก็ปรากฏขึ้นทันทีเช่นกัน พวกมันรวมตัวกันสร้างปราณแสงรอบตัวเขา เผชิญหน้ากับศิษย์พี่จ้าวอย่างดุเดือด

　　

"มองหาความตาย!"

　　

แม้ว่าเขาจะใช้ความระมัดระวังแล้ว แต่ศิษย์พี่จ้าวไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์จะแสร้งทำเป็นยอมจำนนและแม้แต่เอาหญ้าวิญญาณวายุไปทั้งหมด เขาโกรธมาก

　　

ภายใต้การฟาดฟันของกระบี่บินอสรพิษเงิน รอยแตกขนาดใหญ่หลายร้อยฟุตปรากฏบนพื้นและดาบจันทร์เสี้ยวแปดเล่มถูกกระแทกกลับทันที ชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์มีโลหิตพ่นออกมา

　　

แต่ทันใดนั้น เขาก็หันกลับมา และดาบสั้นทั้งแปดม้วนตัวอย่างรวดเร็ว เล็งไปที่เย่ชุนหยางที่อยู่อีกด้านหนึ่ง!

　　

ดวงตาของเย่ชุนหยางแข็งทื่อ ปรากฎว่าการโจมตีศิษย์พี่จ้าวของชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์นั้นเป็นของปลอม และเขาเป็นเป้าหมายที่แท้จริงของมัน อีกฝ่ายอยู่ในระดับที่หกของการปรับแต่งปราณ แม้ว่าเขาจะมีอาวุธวิเศษ เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของระดับเจ็ด เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเห็นว่าเขาเป็นคนที่มีระดับพลังต่ำที่สุดในกลุ่ม ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเย่ชุนหยางเหมือนลูกพลับอ่อน ๆ !

เมื่อเห็นดาบสั้นทั้งแปดคำรามมาที่เขาราวกับสายฟ้า หัวใจของเย่ชุนหยางก็เต้นแรง

　　

เขาไม่ประหม่าแต่ประหลาดใจ!

　　

ด้วยความแข็งแกร่งที่ซ่อนอยู่ของเขา เขาจึงไม่กลัวชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์คนนี้และดาบจันทร์เสี้ยวแปดเล่มนี้เป็นชุดอาวุธวิเศษระดับกลาง ซึ่งทำให้เขาอิจฉาอย่างมาก และเขากังวลว่าเขาจะไม่มีโอกาสที่จะเคลื่อนไหว ตอนนี้อีกฝ่ายมาถึงประตูบ้านของเขาแล้ว นี่เป็นเพียงพายชิ้นใหญ่ที่ตกลงไปในปาก

　　

อย่างไรก็ตาม เขาเชื่อในความฉลาดของตัวเองเสมอ และเขาจะไม่เปิดเผยรายละเอียดของเขาเว้นแต่จะมีความจำเป็น

　　

ดังนั้น เย่ชุนหยางจึงเบิกตากว้าง ทำท่าตื่นตระหนกและปล่อยให้ดาบสั้นทั้งแปดพาดอยู่บนคอของเขา แต่พลังวิญญาณในร่างกายของเขาไหลเวียนอย่างรวดเร็ว ส่งผลต่อทัพพีขนาดใหญ่และคุกนรกห้าธาตุในแขนเสื้อของเขา .

　　

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ยังทำให้ ศิษย์พี่จ้าวและซุนกวนคาดไม่ถึงอีกด้วย

　　

เย่ชุนหยางเป็นคนที่ไม่เด่นที่สุดในหมู่พวกเขา และพวกเขาก็เพิกเฉยต่อการมีอยู่ของเขาโดยไม่รู้ตัว และพวกเขาไม่เคยคิดว่าชายวัยกลางคนจะมองเขาเป็นเป้าหมาย

　　

"หยุด! ไม่งั้นข้าจะฆ่าเขา!"

　　

ชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์เยาะเย้ย แต่เมื่อพิจารณาจากลมหายใจที่ไม่เป็นระเบียบของเขาในขณะนี้ เขาก็ได้รับบาดเจ็บจากกระบี่บินที่ศิษย์พี่จ้าวโจมตี.

　　

"อาวุธวิเศษระดับกลาง!"

　　

เมื่อรู้สึกถึงอากาศเย็นบนดาบสั้นทั้งแปด ดวงตาของเย่ชุนหยางก็ยิ่งร้อนขึ้น และเขาก็คิดแผนขึ้น

　　

ถ้าชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์รู้ว่าตัวประกันที่เขาจับไว้ไม่เพียงแต่ไม่ตื่นตระหนกในตอนนี้ แต่กลับมีความคิดที่จะแย่งอาวุธวิเศษในมือ ข้าไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร

　　

เมื่อเห็นเย่ชุนหยางถูกจับเป็นตัวประกัน ใบหน้าของซุนกวนก็มืดมนและไม่แน่นอน

　　

หลินถงและลู่หยวนก็ขมวดคิ้วเช่นกัน

　　

แต่ในเวลานี้มีการเยาะเย้ยจาง ๆ ของศิษย์พี่จ้าว

　　

"ถ้าเจ้าต้องการแลกชีวิตของเขากับเจ้า เจ้าคิดผิดมาก"

　　

ศิษย์พี่จ้าวมองไปที่ชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์ กระบี่บินสีเงินในมือของเขาส่องแสงเจิดจ้า และดวงตาของเขาก็เย็นชา "ข้าเกลียดคนที่ขู่ข้าที่สุด มาดูว่าวันนี้เจ้าจะตายยังไง!"

　　

สีหน้าของซุนกวนเปลี่ยนไปอย่างมาก เย่ชุนหยางมีประโยชน์กับเขามากในระหว่างการเดินทางครั้งนี้ และเขารีบพยายามหยุดมัน แต่มันสายเกินไปแล้ว.

　　

ศิษย์พี่จ้าวออกกระบี่บินของเขา เป็นวงล้อ ปราณกระบี่หลายสิบตัวพุ่งออกมาราวกับงูวิญญาณ ห่อหุ้มเย่ชุนหยางไว้ด้วยกันกับชายวัยกลางคน

　　

หัวใจของเย่ชุนหยางจมลงสู่ก้นบึ้งของหุบเขา และอีกฝ่ายต้องการที่จะฆ่าชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์และรับสมบัติโดยไม่คำนึงถึงชีวิตหรือความตายของเขา

　　

"ช่างเป็นเด็กที่โหดร้ายและไร้ความปรานี!"

　　

ชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์ตกตะลึง เขาไม่เคยคาดคิดว่าศิษย์พี่จ้าวจะเฉยเมยและไร้ความปรานีแม้แต่พี่น้องของนิกายก็สามารถฆ่าได้ และตอนนี้เขาไม่สนใจที่จะจับเย่ชุนหยางเป็นตัวประกัน เขาต้องรีบหนี

　　

แต่ทันใดนั้น เขาก็ตัวแข็งทื่อและแสงก็สว่างวาบตรงหน้าเขา

　　

ใช้ประโยชน์จากการแทรกแซงของพลังงานกระบี่ของศิษย์พี่จ้าว เย่ชุนหยางซึ่งหลุดออกจากชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์  เขาคว้าโอกาสนั้นโจมตีชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์อย่างเงียบ ๆ.

　　

“เจ้า!”

　　

ใบหน้าของชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ด้วยความเร็วนี้ ไม่ว่าเขาจะโง่แค่ไหน เขาก็เห็นว่าฐานการฝึกฝนของเย่ชุนหยาง นั้นอยู่เหนือการปรับแต่งปราณระดับที่เจ็ดเป็นอย่างน้อย เลือดในอกของเขาพุ่งออกมา มันไม่ใช่ลูกพลับอ่อน แต่เป็นตะปูเหล็ก

　　

เขาคำราม แต่เย่ชุนหยางคว้าคอเขาด้วยมือจากด้านหลัง ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นโล่มนุษย์ และพลังกระบี่อสรพิษเงินของศิษย์พี่จ้าวหลายสิบเล่มก็มาถึงในเวลานี้ และเขาถูกเจาะเป็นรูเลือดก่อนที่เขาจะต้านทานได้

　　

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงถูกส่งมายังร่างกายของเย่ชุนหยาง แต่ดวงตาของเขาแสดงความโหดร้าย เขาอดทนต่อความเจ็บปวดและปล่อยให้พลังกระบี่ข่วนแขนของเขา และรีบใส่หญ้าวิญญาณวายุและดาบจันทร์เสี้ยวแปดเล่มเข้าไปในแขนเสื้อของเขา

　　

จากนั้นเขาก็กลิ้งไปสองสามเมตรด้วยความลำบากใจ จากนั้นหลับตาลง

　　

ทันใดนั้นชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์ก็ล้มลง

　　

เมื่อแสงกระบี่หายไป ศิษย์พี่จ้าวและซุนกวนเห็นเพียงศพของชายวัยกลางคนในชุดหนังสัตว์และเย่ชุนหยางที่หมดสติ

　　

"โชคดีที่เขาได้รับบาดเจ็บไม่ร้ายแรง เขาสามารถฟื้นตัวได้หลังจากรักษาตัวเล็กน้อย"

　　

ซุนกวนตรวจสอบลมหายใจของเย่ชุนหยาง และพบว่าเขายังมีชีวิตอยู่ เขารู้สึกโล่งใจ แต่แล้วใบหน้าของเขาก็เริ่มมืดมน: ศิษย์พี่จ้าวชายคนนี้เป็นกุญแจสำคัญของการเดินทางของเรา ถ้าท่านฆ่าเขา เราจะไม่มีวันได้น้ำลายอสรพิษมังกร!" "ศิษย์น้องซุนหมายความว่ายังไง?" จ้าวว่านเหอขมวดคิ้ว

　　

เขาค่อยๆ เอากระบี่อสรพิษเงินออกมาพร้อมกับเย้ยหยันว่า: "เจ้าได้เห็นสถานการณ์แล้วและข้าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำและแม้ว่าเจ้าขยะนี้จะตาย ข้าก็ไม่เชื่อว่าถ้าไม่มีเขา เราจะไม่สามารถได้รับน้ำลายอสรพิษมังกร"

　　

"ท่านไม่รู้จริงๆหรือว่าสถานที่ที่น้ำลายอสรพิษมังกรเติบโตต้องการเพียงผู้ฝึกฝนที่มีรากสี่จิตวิญญาณเพื่อให้ลมปราณมีเสถียรภาพ" ซุนกวนมองไปรอบๆ พวกเขาทั้งสามตะคอกอย่างเย็นชา

　　

และพูดว่า "ถึงตอนนี้แล้ว ข้าขอบอกว่า ไม่สำคัญหรอก ถ้าต้องการให้อสรพิษเก้าหัวเข้าสู่ช่วงเวลาหลับใหลจริงๆ มันต้องกินเลือดเนื้อของผู้ฝึกฝน เด็กคนนี้คือคนที่ดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าเขาตายแล้วใครเล่าจะสังเวยเลือดเนื้อให้อสรพิษเก้าหัวแทนเรา?”

　　

ทุกคนตกใจ ดวงตาเป็นประกายอย่างรุนแรง

　　

และเย่ชุนหยางที่แกล้งหมดสติก็รู้สึกหนาวเหน็บในหัวใจของเขา

　　

เขาเดาไว้แล้วว่าต้องมีอะไรซ่อนอยู่ในการริเริ่มแผนของซุนกวนเพื่อเอาชนะเขา แต่เขาไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายต้องการใช้เขาเป็นเครื่องสังเวยให้กับอสรพิษเก้าหัวเพื่อรับยาอายุวัฒนะสำหรับพวกเขา!

　　

เย่ชุนหยาง ไม่เคยมีเจตนาฆ่าที่รุนแรงเช่นนี้ในหัวใจของเขา