เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 25: เครื่องกีดขวาง
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 25: เครื่องกีดขวาง
.
(วอลสัน)
“เอ๊ะ? เสร็จแล้วเหรอ? นี่เจ้ามัดพวกเขาได้ถูกไหมเนี่ย?” หลังจากรักษาพวกเขาด้วยโพชั่นของข้า ข้าก็ให้เกรซพาพวกเขากลับไปที่ฐาน
นอกจากนี้ข้ายังบอกให้เกรซมัดพวกเขาให้แน่น
เนื่องจากไข่มุกเอนเดอร์ของนางทำหน้าที่เป็นแท่นเคลื่อนย้าย นางจึงสามารถเคลื่อนย้ายไปมาระหว่างพื้นที่ได้ตามที่ต้องการ
ปัจจุบันเกรซมีไข่มุกเอนเดอร์อยู่ 4 เม็ด
นางให้หนึ่งอันเป็นของขวัญแก่ข้า และอีกหนึ่งไว้ในฐานลับ นางมีอีกสองอันและยังไม่รู้ว่าจะเอามันไปใช้ทำอะไรดี
ดูเหมือนว่าไข่มุกจะปรากฏขึ้นโดยอัตโนมัติ เมื่อระดับความแข็งแกร่งของเกรซเพิ่มขึ้น ช่างสะดวกสบายนัก
จริงสิ กลับมาที่ปัจจุบันกันก่อน
ข้าส่งนางกลับไปพร้อมกับนักผจญภัย ทั้งยังบอกให้นางมัดพวกเขาไว้และนางก็ปรากฏตัวอีกครั้งในไม่กี่วินาทีต่อมา
“...ข้าไม่ได้มัด”
“เอ๊ะ?
“...ข้าผูกไม่เก่ง” เกรซพูดด้วยสีหน้าเขินอายเล็กน้อย
ดูเหมือนว่านางจะไม่รู้วิธีใช้เชือก งี้ให้เมล่อนทำแทนจะดีกว่าไหม?
ท้ายที่สุดเกรซจึงพาเมล่อนกลับไปที่ฐานพร้อมกับกลับมายังมาที่นี่
ในที่สุดเราก็เดินทางต่อ พวกเราใช้เวลาประมาณสิบนาทีในการช่วยเหลือเหล่านักผจญภัย
เรามาถึงที่นี่โดยตามรอยคำสาปเหี่ยวเฉาและไปยังทิศทางของพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบที่หนักหน่วงที่สุด แต่หลังจากมาถึงจุดหนึ่งของคำสาปเหี่ยวเฉา พื้นที่โดยรอบก็ถูกคำสาปเหี่ยวเฉากัดกินจนเราไม่อาจตัดสินได้ว่าต้องไปในทิศทางใดต่อ
ระหว่างทางมาที่นี่ เรายังได้พบกับมอนสเตอร์และสัตว์วิเศษจำนวนหนึ่ง
[คำสาปเหี่ยวเฉา]
ทุกสิ่งที่เราเจอล้วนมีสถานะเช่นนี้ เมล่อนและเกรซส่งพวกมันกองลงกับพื้นอย่างง่ายดาย
ศัตรูทุกตัวอยู่ต่ำกว่าระดับ 35 แต่การมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่แน่นอนจะนำไปสู่ศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าระดับ 35 เสมอ
ถ้าเราใช้ประสบการณ์ของข้ากับเกมในชีวิตก่อนหน้านี้ นี่อาจเป็นเบาะแสที่จะทำให้เราเข้าใกล้ถึงต้นตอของคำสาปที่กัดกินอยู่
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 766}
{สมาชิกปาร์ตี้_เมล่อนตอนนี้ระดับ 27 แล้ว}
เมล่อนจัดการตั๊กแตนตำข้าวยักษ์ครึ่งท่อนต่อหน้าต่อตาข้าอย่างไม่ใส่ใจและเรายังคงเดินทางต่อไป
หลังจากได้เห็นนักผจญภัยที่เราช่วยก่อนหน้านี้จากการต่อสู้ ข้าก็ได้ข้อสรุปว่าเมล่อนและเกรซแข็งแกร่งผิดปกติ
พวกเจ้ารู้อะไรไหม? พวกเราเจองูที่ใหญ่กว่าตัวเดิมเสียอีก แต่มันถูกฆ่าตายทันทีในการโจมตีเดียว
พวกนางสองคนทำมันลงไปโดยไม่เสียเลือดและยังจบลงภายในสิบวินาที พวกนางมีพลังมากแค่ไหนกันนะ?
พื้นที่ชุ่มน้ำที่เรากำลังเดินผ่านค่อยๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ ซึ่งเป็นการยืนยันว่าเรากำลังมุ่งหน้าไปในทิศทางที่ถูกต้อง
มอนสเตอร์มาทางเรามากขึ้นและพวกมันก็มีสถานะ [คำสาปเหี่ยวเฉา] ในระดับที่สูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
สภาพแวดล้อมเริ่มจะส่งผลกระทบต่อพวกเด็กสาว
โดยเฉพาะกับเกรซ นางเริ่มมีปัญหาในการร่ายคาถาอย่างรวดเร็ว ความชื้นนั้นแรงมากพอที่จะทำให้นางติดสถานะคล้ายดีบัฟที่ยืดระยะเวลาการร่ายของนางออกไป
ถึงกระนั้น นางก็ยังร่ายได้เร็วมากจนมันแทบไม่แตกต่างกันเลย
สำหรับเมล่อน ประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลมของนางมีผลข้างเคียงที่อ่อนแอต่อสิ่งเร้าที่รุนแรง กลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ของบึงสีดำทำให้จมูกของนางย่นและขมวดคิ้วจนใบหน้าของนางแทบจะงอตลอดการเดินทาง
"...หืม?" ข้าหยุดอยู่กับที่
ทั้งสองสาวก็หยุดเช่นกัน
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเราคือกำแพงหินขนาดใหญ่ที่มองเห็นได้จากภูเขา หากเจ้าเงยหน้าขึ้นก็แทบจะไม่สามารถมองเห็นถึงยอดเขาได้เลย
แต่ตาม [แผนที่ขนาดเล็ก] ของข้า มันน่าจะไม่มีอะไรเลยนอกจากต้นไม้และป่าตรงหน้าเรา
มันเกิดอะไรขึ้น? [แผนที่ขนาดเล็ก] ของข้าเสียหรือเปล่า!? ทำไมมันเบลออย่างนี้!
มันอาจจะเป็น...ภาพลวงตาหรือเปล่า?
ไม่สิ มันแน่นกระจุกอยู่จุดเดียวเลย!
“นายท่าน มีอะไรหรือเปล่า? มีอะไรในภูเขาลูกนี้งั้นเหรอ?”
“แปลกจัง...ที่นี่ไม่ควรมีภูเขาอยู่สิ”
ทั้งเมล่อนและเกรซต่างก็เห็นกำแพงตรงหน้าเรา ดังนั้นจึงไม่ใช่แค่ข้าที่เห็นภาพหลอน
แต่ว่า... สิ่งที่ข้ากังวลคือ [แผนที่ขนาดเล็ก] ที่แสดงให้เห็นว่ามีศัตรูที่อยู่นอกกำแพงเดินเตร็ดเตร่มากขึ้น
ไม่มีเหตุผลใดที่กำแพงสูงนี้ควรอยู่ที่นี่เลย
ข้าครุ่นคิดถึงสถานการณ์แปลกๆ นี้พร้อมกับจับตามองดู [แผนที่ขนาดเล็ก] เพื่อประเมินสภาพแวดล้อมของเรา
ดูเหมือนว่าจะมีต้นไม้ขนาดยักษ์อยู่ในกำแพงหิน ซึ่งมันก็ดูเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เช่นกัน [แผนที่ขนาดเล็ก] ของข้าทำงานผิดปกติจริงเหรอ? ไม่ไม่ นั่นน่าจะเป็นไปไม่ได้...
อ๊า! เป็นไปได้ไหมที่ประตูมิติจะอยู่หลังกำแพงหิน?'
ข้าถอยหลังไปสองสามก้าวขณะที่ความคิดนั้นแล่นเข้ามาในหัว
จากนั้นข้าก็พุ่งเข้าหากำแพงด้วยความเร็วสูงสุด
บัดซบเอ้ย! เจ็บชะมัดยาก!
ข้ากลิ้งไปมาบนพื้นด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่ข้าประคองใบหน้าที่ดันปะทะเข้ากับก้อนหิน
"นายท่าน!?" "วอลสัน"
“อึก โอ้ย ข้าไม่เป็นไร” มันโคตรจะเจ็บเลย
ข้าเอื้อมมือไปที่ [กระเป๋าเก็บของ] ของข้าและหยิบขนมปังออกมากินก้อนหนึ่งเพื่อที่จะลดความเจ็บลง
ก้อนเนื้อบนหัวของข้าค่อยๆ หายไป แต่ความเจ็บปวดยังคงอยู่ ข้าได้แต่กัดฟันและลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเจ็บปวด
...นี่เป็นอีกหนึ่งความสามารถที่ข้าได้รับจากมายคราฟ ตราบใดที่ท้องของข้าอิ่ม ข้าก็สามารถฟื้นฟูจากอาการบาดเจ็บได้ทุกชนิด
ขอบเขตของพลังนี้ยังไม่ได้รับการทดสอบ เพราะข้าไม่อยากจะทำร้ายตนเองหรือตัดแขน เพราะอยากรู้อยากเห็นหรอกนะ
นี่ไม่ใช่ประตูมิติที่เราสามารถเดินผ่านไปได้ ประสาทสัมผัสของข้าที่รู้สึกเจ็บก็เป็นสิ่งที่พิสูจน์ให้แล้ว
เดี๋ยวก่อน...ประสาทสัมผัสงั้นเหรอ?
เป็นไปได้ไหมว่านี่เป็นภาพลวงตาที่หลอกประสาทสัมผัสอยู่? จริงๆ แล้วข้าไม่ได้บังเอิญชนอะไรเลย แต่สมองของข้าคิดว่าข้าชนงั้นเหรอ?
พูดถึงเรื่องนี้แล้ว มันก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนข้าวิ่งเข้าไปชนกำแพงหินเลย... เหมือนวิ่งเข้าไปในกำแพงแก้วมากกว่า
นี่มันอะไรกัน? เครื่องกีดขวางงั้นเหรอ?
"เกรซ"
"วอลสัน?"
“เจ้าช่วยพาเราเข้าไปในด้านในของภูเขานี้ได้ไหม?”
“...งั้นก็จะติดอยู่ในหินสิ”
“ถ้ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นก็กลับออกมา ถึงอยู่ในหินสองสามวิ เจ้าก็ไม่ตายหรอก”
“นายท่าน ความคิดนี้มันบ้าไปแล้ว” เมล่อนคัดค้าน แต่ก็ยังคงจับข้อมือของเกรซไว้
“...อืม” เกรซเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจับมือของข้า
ในชั่วพริบตาต่อมา การมองเห็นของข้าก็มืดลงครู่หนึ่งและข้าก็ได้รับการต้อนรับทันทีด้วยแสงแปลกประหลาดและความมืดบางอย่าง
เมื่อบิดหัวไปด้านหลัง ข้าก็เห็นบางสิ่งบางอย่างที่ดูเหมือนสิ่งกีดขวาง ซึ่งมันขวางกั้นระหว่างเราอยู่
ไอ้เจ้านี้มันจะไม่ฉลาดเกินไปหน่อยเหรอ!? ตามปกติคงไม่มีใครสามารถผ่านมันไปได้แน่
หากไม่มี [แผนที่ขนาดเล็ก] กับทักษะเคลื่อนย้ายของเกรซ คงไม่มีทางที่เราจะสังเกตเห็นถึงข้างในนี้ได้แน่
“...การคาดการณ์ที่ไร้ที่ติของวอลสัน”
"สมกับเป็นนายท่านเลย"
“อ๊ะ ไม่เห็นจำเป็นต้องชมข้าขนาดนั้นเลย ทำเอาข้าอายแล้วเนี่ย” ข้าเกาท้ายทอยแล้วยิงเชือกใยแมงมุมด้วยมือซ้าย
ใยแมงมุมของข้ากระทบกับ [ม้าคิริน] จากนั้นข้าก็โยนมันไปหาเมล่อนโดยไม่คิดอะไรนัก
“นี่คือ...” เมล่อนต่อยมันสองครั้งแล้วเตะมันออกไปด้วยลูกเตะสะท้านฟ้า
เดี๋ยวก่อนนะ [ม้าคิริน] เหรอ?
“อู้ก …” มอนสเตอร์ที่มีลักษณะเหมือนม้าลุกขึ้นยืน มันกัดฟันขู่ใส่พวกเราทุกคน
[คิรินในตำนาน (วัยเด็ก)_ ระดับ 47_เลือด: 2842/3542_สถานะ: คำสาปเหี่ยวเฉา (IX)_สมญานาม: แฟรี่ผู้ปกปักษ์ต้นไม้]
เดี๋ยวก่อน นี่มันบ้าอะไรกัน? มันดูจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว! แถม...ระดับนั้นเป็นระดับสูงสุดที่ข้าเคยเห็นในหมู่มอนสเตอร์เลย!
จากการโจมตีคอมโบของข้ากับเมล่อน มันสร้างความเสียหายใส่มันได้ไม่ถึงพันด้วยซ้ำ
นี่มันไม่ดีแล้ว
“เราจะทำยังไงกันต่อดีคะนายท่าน?”
“...หาต้นตอเจอแล้ว” เกรซจ้องเขม็งไปในทิศทางหนึ่ง
ข้ามองตามสายตาของเกรซและเห็นต้นไม้ขนาดมหึมา
...ถ้าข้าตัดสินตามประสบการณ์ในชีวิตที่ผ่านมา ดูเหมือนว่ามันจะมีอายุอย่างมากก็หนึ่งสหัสวรรษเป็นอย่างน้อย
[ต้นไม้นางฟ้าโบราณ_ระดับ ?_เลือด: 276591/9765121_สถานะ: คำสาปเหี่ยวเฉา (X)_สมญานาม: สัญลักษณ์ของนางฟ้าโบราณ]
มีสีดำนับไม่ถ้วน...มันกำลังบิดไปมาอยู่บนลำต้นของต้นไม้ แถมมันยังแพร่กระจายออกไปด้วย
นี่มันอะไรกัน? นี่คือมอนสเตอร์เหรอ? ไม่สิ...เดี๋ยวก่อน
#...จงรีบ... ออกไปเสีย... ควบคุมไม่ได้...# เสียงหนึ่งดังก้องอยู่ในหัวของข้า
ข้าเห็นเมล่อนและเกรซขมวดคิ้วด้วยความสับสน ดูเหมือนว่าพวกนางก็จะได้ยินมันเหมือนกัน
นั่น...โทรจิตเหรอ?
[คิรินในตำนาน (วัยเด็ก)_ ระดับ 48_เลือด: 3678/3678_สถานะ: คำสาปเหี่ยวเฉา (IX)_สมญานาม: แฟรี่ผู้ปกปักษ์ต้นไม้]
[คิรินในตำนาน (วัยเด็ก)_ ระดับ 47_เลือด: 3542/3542_สถานะ: คำสาปเหี่ยวเฉา (IX)_สมญานาม: แฟรี่ผู้ปกปักษ์ต้นไม้]
มีม้าอีกสองตัวที่อยู่หลังต้นไม้ แต่พวกมันไม่ได้พยายามโจมตีเรา
แฟรี่คิรินทั้งสามมีแววตาบ้าคลั่ง แต่พวกมันดูเหมือนจะไม่ได้เป็นศัตรูกันเลย ดูเหมือนว่าพวกมันจะถูกควบคุมอยู่
...อืม ดูจากเกมประเภทต่างๆ ที่ข้าเล่นในชีวิตที่ผ่านมา คงมีใครบางคนหรือบางสิ่งบางอย่างวางคำสาปไว้บนต้นไม้ ซึ่งส่งผลกระทบต่อผู้พิทักษ์ต้นไม้เช่นกัน
เอาล่ะ! หากต้นตอของปัญหาทั้งหมดนี้คือต้นไม้ เราก็แค่ต้องจัดการมันที่นี่
ถ้าข้าเดาถูก ข้อความโทรจิตนั้นต้องมาจากต้นไม้ตรงหน้าข้าแน่ๆ
แย่หน่อยนะคุณต้นไม้ เราไม่สนใจคำแนะนำของเจ้าหรอก การถอยออกมาไม่ใช่ทางเลือกที่ข้าอยากจะทำเสียหน่อย
"เมล่อน! เกรซ" ข้าเรียกเด็กสาว พวกคิรินเองก็ดูจะเตรียมพร้อมแล้ว
"คะ?" "?"
“ห้ามฆ่า อย่าไปฆ่า มุ่งเป้าไปที่ทำให้พวกเขาไร้ความสามารถ หลังจากนั้นเราจะให้ [นม] กับพวกเขา”
#ไม่...ได้โปรด...หนีไป... ฆ่า... อา... อ๊ากกกก! # คำพูดในโทรจิตรถูกส่งมาอีกครั้ง แต่ข้าเพิกเฉยต่อมันอย่างสิ้นเชิง
"อ๊ากกกก!" คิรินที่ถูกพันธนาการด้วยใยเหนียวสามารถหลุดพ้นและพุ่งเข้าหาเรามาอย่างรวดเร็ว
"เข้าใจแล้วค่ะ นายท่าน" "...อืม"
ข้ายิ้มแล้วยิงใยเหนียวๆ ไปข้างหน้าทันที
