เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 24: นักผจญภัยที่สาบสูญ
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 24: นักผจญภัยที่สาบสูญ
(วอลสัน)
หลังจากสิ้นสุดการต่อสู้ เราก็เก็บเศษกระดูกทั้งหมดบนพื้น จากการคำนวณในสมองของข้า [ผงกระดูก] เพียงพอกับปริมาณของเราสามคนในฐานลับได้เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์
...หือ? เจ้าคิดว่ามันน้อยมากงั้นเหรอ? อืม นี่คือปริมาณปกติเลย เพียงแต่ว่าเกรซและเมล่อนเป็นพวกกินเยอะน่ะ
เมล่อนซึ่งเป็นนักสู้ระยะใกล้ก็จำเป็นกินอาหารเพื่อสรรถภาพทางร่างกายที่ดี สมรรถภาพทางกายของนางสะท้อนออกมาให้เห็นถึงประสิทธิภาพของนางในการต่อสู้ จะทำให้นางบาดเจ็บเพราะต้องงดอาหารก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?
...นอกจากนี้นางก็อายุสิบห้าปีแล้ว ยังอยู่ในช่วงวัยเติบโตที่จำเป็นต้องกินอาหารให้เพียงพอ พูดตามเผ่าแล้ว ข้าก็ไม่รู้เลยว่าอายุสิบห้ายังถือว่าเป็นการ 'วัยเติบโต' ของเผ่ามนุษย์กิ้งก่าหรือเปล่า แต่มันน่าจะใช่มั้ง? ใช่? มั้ง?
อุปกรณ์ที่ซอมบี้สวมใส่ล้วนได้รับการบำรุงรักษาไม่ดี ก็นะ ไม่ใช่ว่าซอมบี้จะสามารถทำเช่นนั้นได้เสียหน่อย แต่ไม่ว่าในกรณีใด มันก็เสียหายมากเกินไปกว่าเราจะใช้ประโยชน์จากมันได้
จากรูปลักษณ์ของพวกเขา ข้าสันนิษฐานว่าพวกเขาเป็นปาร์ตี้ของนักผจญภัย นอกจากนี้ เรายังพบป้ายชื่อพิเศษที่นักผจญภัยที่ลงทะเบียนเท่านั้นที่จะเป็นเจ้าของ
ซอมบี้พวกนี้ไม่ได้ตายนานแล้ว บางทีพวกเขาอาจเป็นนักผจญภัยที่ถูกว่าจ้างให้มาค้นหาบางอย่างในป่าแห่งนี้ ทว่าดูจากอายุของอุปกรณ์แล้ว พวกเขาน่าจะตายมาหลายปีได้แล้ว
อีกความจริงหนึ่งที่สนับสนุนป้ายชื่อนี้เป็นป้ายชื่อพิเศษ เพราะมันใช้การออกแบบที่เป็นที่นิยมเมื่อสามสิบปีที่แล้ว
ข้าแยกแยะได้เพราะข้าได้เรียนรู้มากกว่าการเย็บผ้าในหมู่บ้าน นอกจากนี้ข้ายังได้เรียนรู้ความรู้ที่จำเป็นสำหรับการเป็นผู้ประเมินโบราณคดีและสิ่งอื่นๆ ด้วย
คนอื่นๆ ในหมู่บ้านอาจจะมุ่งเน้นไปที่อาชีพเดียว แต่ข้าไม่ได้เป็นแบบนั้น การเป็ดใช่ว่าจะมีแต่ข้อเสียสักหน่อย ช่างเถอะ ขอกลับไปที่หัวข้อหลักกันต่อ
ป่า...ดูโอเคดี ดูเหมือนจะยังไม่มีปัญหาอะไร แต่ข้าได้เรียนรู้บางอย่างหลังจากการต่อสู้ครั้งนั้น
ไม่ควรตัดสินระดับความแข็งแกร่งของใครบางคนตาม 'ระดับ' ของพวกเขา มีปัจจัยอื่นๆ ที่ต้องดูด้วย เช่นเรื่องทักษะ
[กระดานหิน] ปกติสามารถเปิดเผยได้เฉพาะ "ประเภท'' ของทักษะเท่านั้น ไม่ใช่ระดับของทักษะ ถ้าข้าคิดถึงแต่ระดับ ท้ายที่สุดข้าคงจะต้องเจอคนอย่างเมล่อนและได้พ่ายแพ้ให้แน่
ถ้าอย่างนั้นข้าควรหาวิธีอัปเกรดกระดานหินของข้าดีไหม? มันจะเพิ่มระดับมันได้หรือเปล่านะ? แต่หากมันสามารถเพิ่มได้ ก็คงเป็นการดีที่ข้าจะรู้ความสามารถของตัวข้าและพรรคพวกข้าได้ดียิ่งขึ้น
...ข้าคิดมากเกินไป และข้าก็ดูจะนอกเรื่องอีกแล้ว กลับไปที่เรื่องหลัก
เราอาจรู้มากขึ้นเกี่ยวกับป่า ถ้าเราลงลึกเข้าไปในบริเวณที่มันเกิดความเหี่ยวเฉาขึ้น
"ไปกันต่อเถอะ" ข้าบอกเมล่อนและเกรซ ในเวลาเดียวกัน ข้าก็เก็บอุปกรณ์ทั้งหมดและวางไว้ใน [กระเป๋าเก็บของ] ของข้า
อาจเป็นไปได้ที่จะหาข้อมูลเพิ่มเติมของนักผจญภัยพวกนี้จากของที่ติดตัวมา แถมเรายังมีป้ายชื่ออีก บางทีเราอาจระบุตัวตนพวกเขาได้มั้งนะ?
วิญญาณของพวกเขาไม่ได้หยุดพักและหลงทางมาอย่างน้อยยี่สิบปีแล้ว... ข้าล่ะสงสารพวกเขาจริงๆ
"เอ่อ... นายท่าน?"
“ว่าไงเมล่อน?”
“ข้าได้ยินเสียงการต่อสู้และยังมีกลิ่นเลือดอยู่ในทิศทางนั้นด้วย เราควรไปดูกันเถอะ” เมล่อนชี้ไปทางทิศตะวันออก
“เอ๊ะ? พูดจริงเหรอ?”
ข้าไม่พบอะไรเลยด้วย [แผนที่ขนาดเล็ก] ของข้า อาจเพราะมันมีระยะเพียงร้อยเมตร ข้าไม่คิดเลยว่าเมล่อนจะมีประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลมเช่นนี้
และ...เสียงของการต่อสู้งั้นเหรอ?
"ดูเหมือน...คนสี่คนกำลังต่อสู้กัน ตามแรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้น พวกเขาน่าจะต่อสู้กันอย่างดุเดือดมาก"
"แรงสั่นสะเทือน?" เดี๋ยวก่อน นางมีประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลมพอที่จะเกินระยะร้อยเมตรและสามารถรับรู้การสั่นสะเทือนได้ด้วยเหรอ? ดูสิ เมล่อน เจ้าเด็กตัวน้อยที่ข้าเก็บมาช่างเก่งกาจเหลือเกิน
“...ข้าลืมบอกท่านเลยว่าข้ารู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนทุกประเภทได้ ต้องขออภัยด้วยนายท่าน”
“โอ้ งั้นเจ้าก็ปลุกทักษะขึ้นมาสินะ ดีแล้ว โธ่เอ๊ย ข้าก็อยากได้ทักษะใหม่ๆ เหมือนกันนะ...” เป็นเพราะการฝึกกับหุ่นหรือเปล่า? ไว้กลับไปเราค่อยศึกษาเรื่องนี้ทีหลังแล้วกัน
“ถ้าข้าสามารถให้ทักษะของข้ากับนายท่านได้...มันคงจะดีกับนายท่านกว่าข้ามาก”
"...วอลสัน" จู่ๆ เกรซที่เงียบไปพักหนึ่งก็พูดขึ้นมา
"ฮ่าๆ ข้าแค่ล้อเล่นเองน่า" เรากำลังเดินทางไปขณะที่พูดคุยกัน
โดยปกติเมื่อผู้คนพูดว่า 'เดินทาง' จากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง พวกเขาหมายความว่าพวกเขากำลังเดินทางไปจริงๆ
แต่เราทั้งสามคนใช้วิธีการเดินทางของเราเองเพื่อเข้าไปในป่าลึก
เมล่อนอยู่ข้างหน้า กระโดดจากต้นไม้ต้นหนึ่งไปยังอีกต้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว
ส่วนเกรซก็ใช้เคลื่อนย้าย เนื่องจากสภาพแวดล้อมมีความชื้นสูง ความแข็งแกร่งของนางจึงลดลงมาก ส่วนเรื่องความหน่วงของระยะเวลาของทักษะ ก็ไม่มีปัญหาสำหรับพวกเราเลย
ข้าหยิบสิ่งประดิษฐ์พิเศษของข้าออกมาจาก [กระเป๋าเก็บของ] ในขณะที่ข้ามองดูทั้งสองเคลื่อนที่ผ่านป่าราวกับสายลม
ข้าปรับโฉม [เครื่องจ่าย] ให้เป็น [เครื่องจ่ายขนาดจิ๋ว]
ด้วยการรวมพรสวรรค์ของข้าในการทอผ้าเข้ากับสิ่งเล็กๆ นี้ ข้าจึงสามารถยิงใยเหนียวจาก [ใยแมงมุม] ได้
มันมีรูปร่างเหมือนสนับป้องกันต้นแขน ข้าสวมมันที่แขนแต่ละข้าง ข้าขอตั้งชื่อมันว่า [ถุงมือติดหนึบ]
_____________________________________
(หยุดนะ! หยุดล้อเลียนความสามารถในการตั้งชื่อของข้าเลย!)
_____________________________________
[ถุงมือติดหนึบ] พวกนี้ช่วยให้ข้าติดกับผนังด้วยมือของข้า และช่วยเมื่อยามที่ต้องการปีนป่ายด้วย
รูปลักษณ์ของพวกมันดูกลวง เพราะมีหินวิเศษแต่ละก้อนติดอยู่ข้างใน
ความจริงแล้ว...หินวิเศษไม่ได้ 'พิเศษ' ทั้งหมด บางอันก็เอาไว้ใช้สำหรับทำความสะอาดบ้าน
เลียนแบบการทำงานของเครื่องดูดฝุ่นอะไรเช่นนั้น ใช่แล้ว ข้าติดหินวิเศษที่มีความสามารถมากมายในถุงมือนี้ด้วย
แม้จะเป็นของที่ดูมีความสามารถมากมาย แต่มันก็มีราคาค่อนข้างถูกเลย ข้าใช้เงินเพียงไม่กี่เหรียญในการซื้อมันมา แม้ว่าข้าจะไม่มีปัญหาในด้านเงิน แต่พอข้าซื้อมันมา พวกคนในหมู่บ้านก็มองมาที่ข้าราวกับข้าเป็นตัวตลก
แต่ยังไงก็เถอะ เจ้านี้มีแรงดึงดูดมากพอที่จะรับน้ำหนักข้าและยึดติดข้ากับผนังได้ ดังนั้นข้าจึงสามารถปีนได้อย่างง่ายดายด้วยความสะดวกสัมพัทธ์
ใช่ เจ้าอ่านถูกต้องแล้ว ความสะดวกสัมพัทธ์ การปีนกำแพงด้วยวิธีนี้จะต้องใช้ความแข็งแรงของกล้ามเนื้อจำนวนมากในการยึดติด
แต่ระดับของข้าสูงพอที่ข้าจะทำแบบนี้ได้โดยไม่ลำบากเกินไป
ใช่ ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่! แรงบันดาลใจมาจากชีวิตก่อนหน้านี้ของข้ามาจากไอ้แมงมุมผู้ยิงใยเหนียว ปีนกำแพงจากจุดหนึ่งไปยังจุดหนึ่ง
วิธีการเคลื่อนไหวนี้ต้องใช้การควบคุมที่แม่นยำมาก
ตามที่ข้าได้บอกเจ้าไป ผ่านไปเพียงไม่กี่บทมันก็ผ่านไปประมาณครึ่งปีแล้ว
ข้าฝึกฝนมาหกเดือนแล้ว ต้องขอบอกเลยว่ามันไม่ใช่ประสบการณ์ที่ดีสักเท่าไร
ข้าร่วงแล้ว ร่วงอีก ร่วงแล้วร่วงอีกซ้ำไปซ้ำมาจนนับไม่ถ้วน
ซึ่งการ "ร่วง" ของข้าก็คือมัน "ล้มเหลว"
แต่ตอนนี้ข้าทำสำเร็จแล้ว!
.
.
* เหล่าผู้อ่านมองมาทางวอลสันด้วยความสงสัย *
.
.
โอเค... ก็ได้! สำเร็จที่ว่าคือข้าสามารถแกว่งตัวเองจากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่งได้
* เสียงพูดคุยมากมายที่ฟังดูไม่รู้ศัพท์ *
_______________________________
"โอ้! โอ้! โอ้! ข้าเห็นพวกเขาแล้ว!” ข้าติดตามเมล่อนด้วยการแสดงกายกรรม และจากนั้นข้าก็สามารถเห็นร่างสี่ร่างกำลังต่อสู้อยู่ใน [แผนที่ขนาดเล็ก]
“...ไม่ว่าจะได้เห็นมากี่ครั้ง ข้าก็คิดอยู่เสมอเลยว่านายท่านเป็นอัจฉริยะมากที่คิดการเดินทางเช่นนี้ขึ้นมาได้ อืม!” เมล่อนเอ่ยชมข้าแล้วหยุดอยู่บนต้นไม้ เพื่อสำรวจพื้นที่โดยรอบ
“…วอลสันน่าทึ่งมาก”
“อย่ามาชมข้าสิ ข้าจะหน้าแดงเอานะ” รู้สึกดีเหลือเกินที่ถูกชมเช่นนี้ ฮ่าๆๆๆ
การเลียนแบบฉากในหนังสือการ์ตูนมันก็สนุกแหละ แต่พอมาทำเองช่างเหนื่อยเหลือเกิน แฟนหนังสือการ์ตูนมักอยากฝันที่จะทำในสิ่งที่ซูเปอร์ฮีโร่ในหนังสือการ์ตูนทำได้ ตัวข้าเองก็เช่นกัน
เราสามคนยืนอยู่บนยอดต้นไม้ มองไปข้างหน้าเราห้าสิบเมตรเห็นคนสี่คนกำลังต่อสู้กับงูยักษ์
[ลอว์เรนซ์_ระดับ 29_เลือด: 49/452_สถานะ: พิษงู (III )_สมญานาม: ไม่มี]
[มิราเบลล่า_ระดับ 30_เลือด: 11/284_สถานะ: โคม่า_สมญานาม: ไม่มี]
[กาบับ_ระดับ 32_เลือด: 172/576_สถานะ: ทั่วไป_สมญานาม: ไม่มี]
[กุลตัน_ระดับ 27_เลือด: 97/256_สถานะ: ทั่วไป_สมญานาม: ไม่มี]
จากอุปกรณ์ของพวกเขา พวกเขาคงเป็นนักผจญภัย ส่วนรูปแบบปาร์ตี้คือ... มีผู้หญิงนอนอยู่บนพื้นในอาการโคม่า มีไม้เท้าอยู่บนพื้นใกล้ๆ และดูเหมือนจะเป็น [นักเวทย์] ซึ่งก็มีอีกคนที่กลิ้งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด... ไม่ได้เห็นวิธีการต่อสู้ แต่ข้าขอเดาว่าเป็น [นักสู้] กระมัง?
มีคนอีกสองคนที่ด้านหน้าของทีม หนึ่งเป็นชายวัยกลางคนที่มีโล่ขนาดใหญ่และชายอีกคนที่ถือมีดคู่มีอายุน้อยกว่ามาก
ส่วนศัตรู...
[อมานรายักษ์_ระดับ 36_เลือด: 1568/2253_สถานะ: คำสาปเหี่ยวเฉา (I)_สมญานาม: ไม่มี]
ให้ตายสิ! งูที่มีสีสันตัวนี้ยังเสียเลือดได้ไม่เท่าไรเอง
นักผจญภัยพวกนี้กำลังเจอปัญหาใหญ่อย่างแน่นอน หากเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเขาคงจะตายกันหมด
พวกเขาสองคนที่เหลือดูจะไร้ความสามารถมาก หากจะหนีตอนนี้ก็คงไม่สามารถหนีได้แล้ว
“เราจะทำยังไงกันดีคะนายท่าน” “...เราไปช่วยพวกเขาได้ไหม?”
ทั้งเมล่อนและเกรซต่างพูดคุยกัน
มีเหตุผลใดบ้างที่จะไม่ช่วยพวกเขา? แน่นอนว่าเราจะต้องทำอะไรบางอย่างอยู่แล้ว หากยืนมองพวกเขาตายไป มันก็มีแต่จะสร้างความรู้สึกผิดในใจเท่านั้น
“เกรซไม่ต้องเข้าไป คอยสร้างพื้นที่ให้ข้า” อาจไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะเผยแพร่ความสามารถในการเคลื่อนย้ายของเกรซออกไป
“นายท่าน นี่หมายความว่าท่านจะเผชิญหน้ากับมันด้วยตัวท่านเองงั้นเหรอ?” โอ้ แหม เจ้าคิดว่าข้าจะให้แสงสปอตไลท์ฉายอยู่ที่พวกเจ้าสองคนตลอดหรือไง ได้เวลาที่ข้าต้องแสดงความแข็งแกร่งของข้าให้เห็นเสียแล้ว
“ใช่แล้ว ตอนนี้เมล่อนเตรียมตัวไว้ก่อน”
หากเมล่อนไปสู้ตัวต่อตัวกับมันอาจจะไม่ไหว ดังนั้นข้าขอจัดการเองดีกว่า
ขณะที่ข้ากล่าว ข้าก็ยิงสายแมงมุมเหนียวไปที่ลำต้นของต้นไม้ด้านข้างและกระโดดออกจากต้นไม้ลงไป
ในเวลาเดียวกัน "ใบมีดวายุ" จำนวนมหาศาลก็โจมตี [อมานรายักษ์]
เอาล่ะ! ข้าแค่ต้องให้เกรซดึงความสนใจไปก่อน
นักผจญภัยที่อยู่ด้านล่างดูเหมือนจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่ข้าเหวี่ยงลงมาจากต้นไม้ ข้าก็ยิงสายเหนียวอีกเส้นและดึงเจ้าหนุ่มกริชแฝดออกห่างจากระยะของงู
"ยินดีที่ได้พบ! แล้วก็ราตรีสวัสดิ์!" ข้าโยนขวด [นม] ที่ทำให้สถานะของร่างกายกลับไปเป็น "ปกติ" ต่อนักผจญภัยสาวผู้ไร้สติ โดยเอียงมุมให้มันเทลงเข้าปากของนางเลย
เมื่อนักรบโล่เริ่มหันมาสนใจ ข้าก็ยิงใยเหนียวไปที่ใบหน้าของอีกฝ่าย เพื่อปิดกั้นการมองเห็นของเขา จากนั้นก็ดึงเขาเข้ามาใกล้สหายของเขา
ด้วยการใช้ยาผงแบบเร่งด่วนที่ทำจากสปอร์ของ [เห็ดหลับใหล] ข้าก็ทำให้พวกเขานอนหลับไปเลย
ขอโทษนะ ~ แม้ว่าข้าจะช่วย แต่ข้าก็ไม่ต้องการแสดงให้พวกเจ้าเห็นว่าข้าสามารถทำอะไรกับสิ่งประดิษฐ์ต่างๆ ของข้าได้บ้าง
ข้าหันไปมอง [อมานรายักษ์] ที่กำลังฟุ้งซ่าน
แม้ว่ามันจะถูกโจมตีโดย "ใบมีดวายุ" ของเกรซ แต่ใบมีดวายุก็ไม่สามารถตัดผ่านเกล็ดที่ทนทานได้ ดังนั้นมันจึงทำได้แค่เบี่ยงเบนความสนใจเท่านั้น
แต่ไม่เป็นไร
ข้ายิงเชือกเหนียวๆ ติดกับตัวงูและดึงมันอย่างแรงเพื่อนำมันมาหาข้า
“ก๊าซซซซ!” [อมานรายักษ์] เริ่มเหวี่ยงหัวของมันไปรอบๆ อย่างบ้าคลั่งทันทีและข้าก็ตัดใยก่อนที่จะถูกดึงออกไป
ใยพิเศษที่ข้าทำขึ้นนั้นทำโดยใช้ [โต๊ะงานฝีมือ] และใยแมงมุมสามสาย ใยแมงมุมมีความทนทานอยู่แล้ว แต่ชนิดที่ข้าใช้เรียกได้ว่ามีระดับที่เหนือกว่ามาก ภายใต้สถานการณ์ปกติ มันจะไม่มีทางขาดเลย
"อืมๆ ข้าก็รักเจ้าเช่นกัน" เมื่อเห็นงูที่โกรธเกรี้ยวส่งเสียงครวญครางใส่ข้าพร้อมกับอ้าปาก ข้าจึงโยนไดนาไมต์ลงไปในปากมันทันที
พร้อมกันนั้นข้าก็ยิงใยปิดปากงู
จากนั้นมันก็ระเบิดออกมาทั้งร่าง
{ปาร์ตี้ได้รับค่าประสบการณ์ 4720}
"ราตรีสวัสดิ์นะ" ข้าพูดกับงูที่หัวขาด...
อืม คำพูดข้าไหงมันดูไม่เท่เอาซะเลยกันล่ะ
...ข้าชักรู้สึกอายไม่ใช่น้อย
“เกรซ เจ้าช่วยข้าหน่อยได้ไหม? ส่งพวกเขากลับไปที่ฐานทัพลับของเราทีได้หรือเปล่า?” ข้าโบกมือให้กับเอนเดอร์สาวตัวน้อย
