บทที่ 383: ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่ภูตหญิงจะเป็นหัวหน้าเผ่า

“จริงหรือ?” เมื่อภูตที่เป็นคนสนิทของหัวหน้าเผ่าได้ยินเช่นนี้ก็อุทานออกมาทันที “แค่ใช้ก้อนหินก็ทรงพลังมากพออยู่แล้ว มันยังมีอะไรที่รุนแรงมากกว่านี้อีกหรือ?”

นี่พวกเขาฝันไปหรือเปล่า!

การโจมตีที่จัดการภูตหลาย 10 คนได้ในคราวเดียวโดยการใช้คนเพียงไม่กี่คน แถมไม่พอยังสามารถใช้ซ้ำได้ไม่รู้จบอีก เพียงแค่นี้มันก็เกินจินตนาการของทุกคนแล้ว

หากพวกเขายังเพิ่มพลังโจมตีได้มากขึ้นอีก การเอาชนะผู้บุกรุกมันจะไม่ง่ายจนเหมือนบี้มดหรอกหรือ?

“แน่นอน” หูเจียวเจียวพยักหน้ายืนยัน

ขณะนี้ผู้อาวุโสรู้สึกว่าตนกำลังจะเป็นลมเพราะมีความสุขมากเกินไป

ต่อมา เขายกมือขึ้นกุมขมับพลางจับคนที่ยืนอยู่ด้านข้างเพื่อประคองตัวเองให้มั่นคง ก่อนจะพยักหน้ารับระรัว

“ดี! เยี่ยมมาก เจียวเจียว เจ้าเป็นคนนำอาวุธที่ทรงพลังเช่นนี้มาให้เผ่า ดังนั้นข้าอยากจะตอบแทนเจ้า” ชายสูงวัยไตร่ตรองอย่างรอบคอบอยู่ชั่วครู่

นอกเหนือจากเผ่านี้แล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีอะไรที่มีค่าพอจะมอบให้จิ้งจอกสาวเลย

ทันใดนั้นก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวว่า ไม่ใช่เรื่องเป็นไปไม่ได้ที่ภูตหญิงจะเป็นหัวหน้าเผ่า...

“ท่านผู้เฒ่า!”

ขณะเดียวกัน หูเจียวเจียวรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอจึงรีบหยุดคำพูดของอีกฝ่ายไว้

“บ้านของข้าอยู่ในเผ่าแห่งนี้ การปกป้องเผ่าถือได้ว่าเป็นความรับผิดชอบของทุกคน ข้าแค่ทำในสิ่งที่สมควรทำเท่านั้น” จิ้งจอกสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

โดยเธอเลือกใช้คำพูดที่สื่อถึงความไม่เห็นแก่ตัวและยึดคุณธรรมเป็นที่ตั้ง

ยิ่งไปกว่านั้น หญิงสาวกลัวว่าหัวหน้าเผ่าจะตื่นเต้นมากเกินไปจนยอมยกตำแหน่งของตัวเองให้กับเธอ

เมื่อชายชราได้ยินเช่นนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาซึม

“ตกลง ๆ เจ้าช่างจิตใจดีงามเหลือเกิน”

“ท่านผู้เฒ่า ท่านเป็นคนที่รับผิดชอบในการลงมือทำทั้งหมดนี้ขึ้นมา” หูเจียวเจียวถือโอกาสในการพูดกับผู้อาวุโสอย่างจริงใจ “ท่านคือกระดูกสันหลังของเผ่า”

ในชาติที่แล้วเธอทำงานหนักเพื่อครอบครัว

ตอนนี้หญิงสาวแค่ต้องการให้ทุกคนในครอบครัวมีชีวิตที่ปลอดภัยและมั่นคง แต่เธอไม่อยากทำงานเป็นบ้าเป็นหลังอีก

แล้วอีกอย่าง การกระทำโดยสมัครใจกับการกระทำที่ถูกบังคับนั้นมันให้ความรู้สึกแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เมื่อท่านผู้เฒ่าได้ยินดังนี้ก็ไม่คัดค้านอะไร

ท่ามกลางฝูงชน มีสายตาที่แน่วแน่คู่หนึ่งเฝ้าติดตามการเคลื่อนไหวของหูเจียวเจียวในทุกย่างก้าว

ยามนี้เซี่ยหมานเม้มริมฝีปากแน่นพลางพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อยับยั้งหัวใจที่เต้นแรง และบังคับตัวเองให้มองไปทางอื่น

แต่ดูเหมือนว่าในตัวของจิ้งจอกสาวจะมีอาคมที่คอยดึงดูดเขา ทำให้สมองของเขาหลุดการควบคุมร่างกายไปทีละน้อย

“พี่หมาน พี่เจียวเจียวเก่งมาก ถ้าท่านไม่รีบลงมือ พี่เจียวเจียวก็จะถูกคนอื่นฉกไปนะ!” เสี่ยวสือโถวพูดพร้อมกับดึงแขนเสื้อคนตัวสูงยิก ๆ

ท่าทางของเขาดูกังวลมากกว่าเจ้าตัวเสียอีก

“อย่าพูดไร้สาระ” เซี่ยจื้อหนุ่มพูดเตือนอีกฝ่าย

แค่มีหลงโม่เพียงคนเดียว เขาเกรงว่าหูเจียวเจียวคงไม่เหลือที่ว่างให้ใครมายืนข้างกายอีกแล้ว

ดังนั้นตอนนี้ชายหนุ่มยังไม่รีบร้อน

การที่เขาจะรู้สึกอิจฉาอยู่บ้างมันก็เป็นเรื่องธรรมดา

ทางด้านเสี่ยวสือโถวปิดปากเงียบและทำหน้ามุ่ยขณะคิดว่าพี่หมานเป็นคนน่ากลัวมากเวลาที่เขาโกรธ

“เซี่ยหมาน มานี่สิ”

ขณะที่เซี่ยจื้อหนุ่มตกอยู่ในภวังค์ เสียงของท่านผู้เฒ่าก็ดังเข้ามาในหูของเขา

ยามนี้ชายชรากำลังกวักมือเรียกตน และนำภูตบางคนที่มีส่วนในการสร้างเครื่องเหวี่ยงหินตามมาด้านหลัง

“นอกจากทางเข้าของเผ่าแล้ว ทางตอนเหนือของเผ่าเป็นที่โล่งกว้างง่ายต่อการถูกรุกราน ข้าได้เลือกคนที่เคยสร้างเครื่องเหวี่ยงหินมาให้แล้ว พวกเจ้าก็เรียนรู้วิธีการสร้างเครื่องเหวี่ยงหินกับพวกเขาแล้วกัน” ผู้นำสูงสุดของเผ่ากล่าวด้วยใบหน้าสงบ

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากของชายชรา เซี่ยหมานก็มีสีหน้าตกตะลึง “ท่านผู้เฒ่า ท่านจะสอนเราสร้างเครื่องเหวี่ยงหินอย่างนั้นหรือ?”

ชายหนุ่มตกใจมาก เพราะในเผ่าอื่น ๆ มีเพียงภูตที่ไว้ใจได้หรือทาสบางส่วนเท่านั้นที่จะมีโอกาสได้สัมผัสอาวุธแบบนี้ ทว่าอีกฝ่ายกลับจะสอนวิธีการสร้างอาวุธดังกล่าวให้พวกเขาโดยตรง!

ท่านผู้เฒ่าไว้ใจสมาชิกใหม่ของเผ่ามากขนาดนั้นเลยหรือ!?

“แน่นอนว่าเจ้าก็เป็นส่วนหนึ่งของเผ่าเรา” ผู้อาวุโสกล่าวพลางพยักหน้า เขาไม่เคยคิดที่จะปฏิบัติต่อพวกเซี่ยหมานในฐานะคนนอก

นั่นทำให้เซี่ยจื้อหนุ่มกำหมัดแน่น ในขณะที่กำแพงสูงที่ถูกก่อขึ้นในใจของเขาพังทลายลง เขารู้สึกซาบซึ้งต่อการกระทำของหัวหน้าของเผ่านี้เป็นอย่างมาก ดังนั้นชายหนุ่มจึงประกาศเสียงก้องกังวานและแน่วแน่ว่า “ท่านผู้เฒ่า เราจะปกป้องกำแพงทิศเหนือเอง!”

เขาจะไม่ทำให้อีกฝ่ายต้องรู้สึกผิดหวังอย่างแน่นอน!

ส่วนกลุ่มภูตที่อยู่เบื้องหลังเซี่ยหมานรู้สึกตื่นเต้นเกินกว่าจะพูดอะไรดี ๆ ออกมาเพราะพวกเขาไม่เคยได้รับการยอมรับเช่นนี้มาก่อน

บัดนี้อารมณ์อันอ่อนไหวในตัวของเหล่าภูตเป็นเหมือนกับกระแสน้ำอุ่นที่เพิ่มสูงขึ้นอย่างช้า ๆ จนมันเติมเต็มหัวใจที่ว่างเปล่าและแห้งแล้งของทุกคน

นี่คือเผ่าของพวกเขา!

แม้จะต้องเสียสละชีวิต พวกเขาก็จะต้องปกป้องบ้านหลังนี้เอาไว้ให้ได้!

“ท่านผู้เฒ่า! เจียวเจียว!”

ระหว่างที่ทุกคนกำลังตื่นเต้น ภูตชายคนหนึ่งก็พยายามเบียดเสียดเข้ามาจากด้านหลังฝูงชนอย่างยากลำบาก พร้อมกับมีเหงื่อหยดลงมาเม็ดใหญ่เนื่องจากการวิ่งเป็นเวลานาน ในขณะที่ใบหน้าของเขาแฝงไปด้วยความสุขที่เออล้นออกมาจนควบคุมไม่ได้ ก่อนที่เขาจะไปหยุดยืนอยู่หน้าทั้งคู่

“โหวเสี่ยวเตียว ใจเย็น ๆ ไม่ต้องกังวล แล้วค่อย ๆ บอกเรามาว่าเกิดอะไรขึ้น” หูเจียวเจียวรีบยื่นมือออกไปปรามอีกคนเพราะเธอคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา

ตอนนี้โหวเสี่ยวเตียวทำตัวไม่ต่างจากลิงเสียสติเลย

“เกิดเรื่องใหญ่… เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! คือว่า… แฮ่ก ๆ”

ลิงหนุ่มพูดไปด้วยหอบไปด้วย ก่อนที่เขาจะพูดจบ สายตาของจิ้งจอกสาวและภูตคนอื่นก็จับจ้องมาที่เขาเพื่อรอคอยประโยคที่เขาจะพูดต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ

ส่วนหลงโม่ขมวดคิ้วพลางยกมือขึ้นเพื่อตบหลังอีกฝ่าย ทำให้โหวเสี่ยวเตียวถึงกับหลังแอ่น

“ฟู่...” ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาวก่อนจะพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้นว่า “ข้าทำได้แล้ว เจียวเจียว ข้าทำตามที่เจ้าบอกได้แล้ว!”

“โอ๊ย ข้านึกว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นเสียอีก!”

“โหวเสี่ยวเตียว เจ้ากำลังพล่ามเรื่องอะไรของเจ้า?”

“เจ้าช่วยพูดให้จบประโยคได้ไหม ข้ากังวลแทบตาย...”

ภูตกลุ่มหนึ่งบ่นขณะจ้องมองไปที่คนพูดพลางเช็ดเหงื่อเย็น ๆ บนหน้าผาก

ตอนแรกพวกเขาคิดว่ามีศัตรูกำลังมาโจมตีเผ่า!

เจ้าลิงคนนี้กำลังจะทำให้ภูตหลายคนตกใจจนหัวใจวายตาย

“เจ้าทำได้จริงหรือ?” หูเจียวเจียวขมวดคิ้ว

สิ่งที่เธอหยิบออกมาจากมิติไม่ใช่แค่พิมพ์เขียวของเครื่องเหวี่ยงหิน

แต่มีพิมพ์เขียวของอาวุธอื่น ๆ อีกด้วย

ในตอนนั้นจิ้งจอกสาวบอกมังกรหนุ่มว่าเขาควรจะสอนโหวเสี่ยวเตียวเกี่ยวกับวิธีอ่านภาพวาดด้วย ซึ่งลิงหนุ่มเป็นคนที่มีความคิดยืดหยุ่น มีทักษะดีแล้วก็มีความรอบคอบ อีกทั้งเขาคุ้นเคยกับกระบวนการสร้างทุกอย่างในเผ่ามากกว่าใคร นอกจากหลงโม่แล้ว เขาคือบุคคลที่หญิงสาวไว้วางใจมากที่สุด

ขณะนี้โหวเสี่ยวเตียวกำลังถือวัตถุบางอย่างซึ่งห่อด้วยหนังสัตว์ไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง ซึ่งของชิ้นดังกล่าวมีความยาวมากกว่า 1 เมตร

“เฮ้อ ข้า-ข้าตื่นเต้นมากไปหน่อย ข้าขอโทษ ๆ!” ชายหนุ่มเกาหัวแก้เก้อพลางแย้มยิ้มไร้เดียงสา แต่เขาก็ตื่นเต้นจนแทบรอไม่ไหวที่จะได้เปิดห่อหนังสัตว์ให้จิ้งจอกสาวดู

“เจียวเจียว ดูสิ”

ไม่นานหนังสัตว์ก็ถูกยกขึ้นเผยให้เห็นคันธนูยาวที่ดูหยาบกร้าน

คันธนูยาวทำจากวัสดุเช่น เขาวัว เส้นเอ็นวัว และกาวหนังสัตว์ การเตรียมวัสดุเหล่านี้เพียงอย่างเดียวต้องใช้เวลาค่อนข้างนาน แต่โชคดีที่วัสดุที่ดูเหมือนไร้ประโยชน์เหล่านี้ไม่ได้ขาดแคลนในเผ่า

นอกจากนี้ ใต้คันธนูยาวมีลูกศรไม้ไผ่อยู่ 2-3 ดอก ในขณะที่หัวลูกศรถูกขัดให้เรียบและคมกริบ

“นี่คืออะไร?”

“มันเป็นอาวุธด้วยหรือ?”

“นี่ไม่ใช่แค่เขาสัตว์กับไม้ไผ่ อย่าบอกนะว่าของพวกนี้สามารถฆ่าศัตรูได้ด้วย?”

ตอนนี้บนหัวของชาวบ้านเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

ในสายตาของพวกเขา ยิ่งอาวุธมีขนาดใหญ่เท่าไหร่ก็ยิ่งทรงพลังเท่านั้น

เช่นเดียวกับ ‘อาวุธ’ ยาวประมาณ 1 เมตรนี้ ดูเหมือนว่าพลังทำลายล้างของมันจะด้อยกว่าเครื่องเหวี่ยงหินมาก

หลายคนคิดว่าเจ้าสิ่งนี้ดูไม่ค่อยได้เรื่องสักเท่าไหร่

พวกเขาใช้กรงเล็บแทนไม่ดีกว่าหรือ?

ในเวลาเดียวกัน หูเจียวเจียวหยิบคันธนูกับลูกธนูขึ้นมาตรวจสอบดู ถึงแม้ว่าทั้ง 2 อย่างจะดูหยาบ แต่รายละเอียดต่าง ๆ นั้นแม่นยำมาก และไม่มีส่วนไหนผิดแปลกไปเลย

ไม่นานก็มีคนทนสงสัยไม่ไหวจึงถามขึ้นมาว่า

“หูเจียวเจียว เจ้าสิ่งนี้มันใช้ยังไงหรือ?”

“เจ้าสอนพวกเราใช้มันด้วยสิ!”