บทที่ 33 ปีศาจกินทอง - แฮร์รี่ พอตเตอร์

บทที่ 33 ปีศาจกินทอง - แฮร์รี่ พอตเตอร์

“มันง่ายกว่าที่ข้าคิดไว้มาก!”

กลับถึงบ้านเอไลก็แขวนเสื้อผ้าสีดำของเขาบนไม้แขวนเสื้อ ถอดหมวกออก แล้วเดินไปที่ตู้เก็บไวน์เพื่อรินไวน์ให้ตัวเองสักแก้ว

การดำเนินการครั้งนี้ราบรื่นกว่าที่เอไลคิดไว้มาก

ประการแรก เป็นเพราะความร่วมมือของอีแวนส์ทำให้เขาสามารถติดต่อกับ "ลูกค้ารายใหญ่" ได้อย่างราบรื่นมาก ประการที่สอง การรักษาความปลอดภัยที่คาสิโนไม่เข้มงวด ซึ่งทำให้เขาออกไปได้อย่างง่ายดาย และในที่สุดด้วยความช่วยเหลือของคาถาปกปิดร่องรอยผสานรัตติกาล เขาก็สามารถหลีกเลี่ยงการถูกพบเจอได้

คาถาปกปิดร่องรอยผสานรัตติกาลเป็นคาถาที่ทำให้นักเวทย์สามารถซ่อนตัวในเงามืดได้ มันมีประสิทธิภาพมากที่สุดในความมืดเนื่องจากแทบจะมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า

และแน่นอนว่าเขามีทางเลือกอื่น ซึ่งก็คือฆ่าเดวิดและโจนส์แล้วจากไป แต่นั่นจะเป็นการนองเลือดที่ไม่จำเป็น และเอไลก็ไม่อยากสร้างปัญหามากเกินไป

เขาเป็นพลเมืองที่ปฏิบัติตามกฎหมายของเมืองจูนลิน!

เขาจะทำสิ่งต่าง ๆ เช่นการต่อสู้และการฆ่าได้อย่างไร?

“มาสรุปผลกำไรกันเถอะ” เอไลวางแก้วลงและหยิบถุงเงินออกมา

เขามีเหรียญทองทั้งหมด 29 เหรียญที่เขานำมา และ 465 เหรียญเงิน ซึ่งเขาได้จากการชนะคาสิโน 400 เหรียญ และส่วนที่เหลือเป็นของเขาอยู่แล้ว

ดังนั้น ครั้งนี้เขาจึงได้รับเหรียญทองทั้งหมด 32 เหรียญ หลังจากหักค่าเช่าเสื้อผ้า ค่าเสื้อผ้า และค่าเช่ารถม้าแล้ว กำไรทั้งหมดอยู่ที่ประมาณ 31 เหรียญทอง

สำหรับเหตุที่ต้องหักค่าเสื้อผ้านั้น เป็นเรื่องธรรมดาเพราะเขาไม่สามารถนำเสื้อผ้าไปคืนได้ เพราะอาจทำให้เขาเดือดร้อนโดยไม่จำเป็น

"ข้ารวยแล้ว"

เป็นครั้งแรกที่เอไลรู้สึกถึงความเร็วที่น่าสะพรึงกลัวที่ของความสามารถของนักเวทย์ถูกเปลี่ยนเป็นเงิน

ในคืนเดียว ไม่สิ ในเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง เขาได้รับ 31 เหรียญทอง มันเป็นเงินที่เขาจะได้รับในรอบหลายทศวรรษของการทำงานหนักเท่านั้น มันน่ากลัวมาก

“ด้วยเงินจำนวนนี้การทดลองกำลังจะก้าวหน้าอีกครั้ง” เอไลเดินไปที่หน้าต่างอย่างอารมณ์ดี

การไม่มีเงินเป็นปัญหาใหญ่ที่สุดของเขามาโดยตลอด แต่คราวนี้น่าจะเพียงพอให้เขาอยู่ได้ระยะหนึ่ง

'ไม่ การสิ้นเปลืองของการทดลองมีมากกว่าที่ข้าจะคาดคิดได้ บางทีเงินนี้อาจไม่เพียงพอ!' ทันใดนั้น ราวกับว่านึกถึงการทดลองครั้งก่อน เอไลก็ขมวดคิ้ว

เขาไม่รู้ว่าการทดลองจะกินเวลานานเท่าใด แต่ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป เขากลัวว่า 31 เหรียญทองจะไม่เพียงพอสำหรับการทดลองที่กินระยะเวลานาน นอกจากนี้เขาไม่ได้ต้องการแค่เงินสำหรับการทดลองนี้เท่านั้น

ความเร็วในการใช้เงินไม่ได้ช้าเลย เมื่อพูดถึงการค้นคว้าทางด้านเวทมนตร์

เมื่อเขามีประสบการณ์มากขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็รู้ว่ามันยุ่งยาก เสียเวลา และสิ้นเปลืองเงินตราแค่ไหน

ความรู้จะเป็นพื้นฐานของนักเวทย์เสมอ แต่ความรู้บางอย่างไม่สามารถหาได้หากไม่มีเงิน

ความรู้ที่ว่าคือความรู้ของนักเวทย์ที่สรุปได้จากการทดลองซ้ำๆและพิสูจน์ได้ว่าเป็นความจริงแล้ว

“บางที…” ขณะที่เขาคิด เอไลก็มองออกไปนอกหน้าต่าง

มันเป็นเวลากลางคืน แต่พื้นที่สองแห่งยังคงสว่างไสว

หนึ่งคือถนนหลิวหยิง และอีกแห่งคือตรอกจันทรา

แต่ในขณะนี้ การจ้องมองของเขาไม่ได้หยุดอยู่ที่ถนนหลิงหยิง แต่อยู่ที่ตรอกจันทรา

คาสิโนโมคาไม่ใช่คาสิโนแห่งเดียวในตรอกจันทรา ในเมื่อความพยายามของเขาประสบผลสำเร็จ ทำไมไม่ลองทำซ้ำในอีกสักสิบคาสิโนล่ะ?

คาสิโนโมคาจะไม่บอกใครเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้อย่างแน่นอน โลกภายนอกจะรู้ว่ามีคนชนะและได้รับเงินจำนวนมากที่คาสิโนโมคาวันนี้เท่านั้น พวกเขาอาจบอกว่าคนๆนั้นได้ไป 4-5 เหรียญทองเพื่อเป็นการโปรโมทคาสิโนของพวกเขาด้วยซ้ำ ด้วยความเข้าใจของเอไลเกี่ยวกับคาสิโน ไม่มีทางที่พวกเขาจะบอกเกี่ยวกับรายละเอียดของเรื่องนี้

“เพราะฉะนั้น สามวัน หนึ่งสัปดาห์ หรือแม้แต่หนึ่งเดือนข้างหน้าควรเป็นช่วงที่ปลอดภัย!”

หลังจากคิดทบทวนแล้ว ดวงตาของเอไลก็ค่อยๆ สว่างขึ้น

“ข้าขอโทษด้วย เพราะราชาแห่งการพนัน แฮร์รี่ พอตเตอร์ จะเริ่มหลอกหลอนคาสิโนอีกครั้ง”

…

ในอีกครึ่งเดือนต่อมา คาสิโนทุกแห่งในตรอกจันทราล้วนประสบกับการปล้นที่น่ากลัวที่สุดนับตั้งแต่ก่อตั้งมา คาสิโนทุกแห่งไม่ว่าใหญ่หรือเล็กล้วนมีชายชื่อแฮรี่ พอตเตอร์มาเยี่ยมเยี่ยน

คาสิโนทุกแห่งเกลียดบุคคลนี้โดยเฉพาะเจ้าของคาสิโน

เพราะทุกครั้งที่พวกเขาได้ยินชื่อนี้ หมายความว่าพวกเขาได้สูญเสียเหรียญทองไปเป็นจำนวนมาก แต่ก็ไม่สามารถจับเขาได้เลย แม้ว่าพวกเขาจะส่งอัศวินชั้นยอดออกไป แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่สามารถจับเขาได้ เขาเป็นเหมือนปีศาจ

ในตอนแรกหัวหน้าคาสิโนเหล่านี้ยังขอให้คนในคาสิโนเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ อย่างไรก็ตามในระหว่างการประชุมรวมกันของเจ้าของคาสิโน จู่ๆ ก็มีคนเอ่ยชื่อนี้ขึ้นมา ทำให้หัวหน้าคาสิโนหลายคนรู้เรื่องนี้เช่นกัน หลังจากคุยกัน พวกเขาพบว่าทุกคนถูกล้วนถูก “ปล้น” เหมือนกัน

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา มีหมายจับที่ออกโดยคาสิโนขนาดใหญ่เจ็ดหรือแปดแห่งในโลกใต้ดิน

เหรียญทอง 500 เหรียญสำหรับศีรษะของแฮร์รี่ พอตเตอร์

แม้ว่าเพียงให้ข้อมูล แต่ก็สามารถได้รับ 10 เหรียญทองเช่นกัน ช่วงเวลาหนึ่งนั้นคนพเนจรและแก๊งอันธพาลนับไม่ถ้วนในเมืองจูนลินต่างก็บ้าคลั่งขึ้น แต่เมื่อพวกเขาพร้อมที่จะตามหาเขา พวกเขาพบว่าเหล่ากลุ่มคาสิโนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร

มีพนักงานคาสิโนสองสามคนที่ให้ภาพบุคคลนั้น แต่ภาพที่ให้ล้วนแตกต่างกัน ยิ่งกว่านั้นเห็นได้ชัดว่าแฮร์รี่ พอตเตอร์ปลอมตัวมา และไม่มีทางหาเขาพบได้ง่ายแน่ๆ

ความบ้าคลั่งของพวกเขากินเวลาหนึ่งเดือนเต็มก่อนที่จะหยุดลงในที่สุด

แต่ถ้ามีคนเกลียดเขาก็ย่อมมีคนที่รักเขา

ชนชั้นสูงเกลียดเขา ในขณะที่ผู้คนระดับล่างกลับรักเขา

ในขณะเดียวกันก็ได้ยินประโยคหนึ่งที่ผู้คนพากันพูดอย่างเซ็งแซ่

'ถ้าเจ้าได้พบกับแฮรี่ พอตเตอร์ โปรดเชื่อในตัวเขาเพราะเขาคือพระเจ้า'

'ตราบใดที่เขาไม่อยากแพ้ เขาก็จะแพ้ไม่ได้

'ถ้าเจ้าได้พบกับแฮร์รี่ พอตเตอร์ ตราบใดที่เจ้าเชื่อในตัวเขา เจ้าจะทำเงินได้มากมายแน่นอน' หากเจ้ากล้าหาญสักหน่อย เจ้าก็สามารถบรรลุความมั่งคั่งและอิสรภาพได้'

คนส่วนใหญ่ที่อยู่ด้านล่างของสังคมโอ้อวดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลายคนอ้างว่าพวกเขาได้พบกับแฮร์รี่ พอตเตอร์และทำเงินได้มากมายเมื่อเล่นตามเขา

ด้วยการประชาสัมพันธ์ของพวกเขา ชื่อเสียงของแฮร์รี่ พอตเตอร์ก็แพร่กระจายไปทั่ว

บางคนเรียกเขาว่าหัตถ์ปีศาจ ราชาแห่งราชันย์ ในขณะที่คนอื่นเรียกเขาว่าเป็นเจ้ากรรมนายเวรของคาสิโน แต่ที่โด่งดังที่สุดคือปีศาจกินทอง

ในพริบตา ชื่อเสียงของปีศาจกินทอง แฮร์รี่ พอตเตอร์ ก็แพร่กระจายอย่างรวดเร็ว

เขากลายเป็นไอดอลของนักพนันหลายคน

พวกเขาต่างหวังว่าวันหนึ่งพวกเขาจะเป็นเหมือนแฮรี่ พอตเตอร์ ที่บดขยี้คาสิโนและจากไปอย่างไร้กังวล

…

“ปีศาจกินทอง!”

เอไลยิ้มขณะที่เขาดูหนังสือพิมพ์ เขาไม่ได้คาดหวังว่าหนังสือพิมพ์จะเขียนเหตุการณ์และพิมพ์ออกมาจริงๆ

เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้วตั้งแต่เขาออกจากคาสิโนแห่งสุดท้าย

ต้องขอบคุณการกลัวเสียหน้าของคาสิโนต่าง ๆ เขาจึงลงมืออย่างไม่ต้องกังวล ในเวลาเพียงครึ่งเดือนเขาก็กวาดล้างคาสิโนหลายแห่งและกวาดเอาเหรียญทองไปเป็นจำนวนมาก

ตอนนี้เขามีเหรียญทองทั้งหมด 300 เหรียญ

'เดิมทีข้าแค่ต้องการหาเงินสำหรับซื้อวัตถุดิบการทดลอง แต่ตอนนี้ข้าเกรงว่ามันจะเพียงพอสำหรับการใช้จ่ายหลายปี' ราวกับว่าเขาได้ค้นพบโลกใหม่ และแม้แต่เอไลก็ยังเต็มไปด้วยอารมณ์แห่งความสุขสม

เขาวางหนังสือพิมพ์ลง สวมชุดทำงานตามปกติ และเตรียมตัวออกไปทำงาน

'เหตุการณ์คาสิโนเป็นเพียงความวุ่นวายเล็กน้อย ได้เวลากลับไปใช้ชีวิตตามปกติแล้ว'

หลังจากจัดระเบียบตัวเองให้เรียบร้อย เอไลก็เปิดประตูและเดินออกไป

เขาเดินไปที่ห้องสมุด

เมื่อปะปนกับฝูงชน เขาก็เหมือนคนธรรมดาทั่วไป