ดังนั้นมันจึงขึ้นอยู่กับว่าคนอื่นใช้วิชาปลอมตัวหรือไม่และต้องเห็นกับตาตัวเอง เช่นเดียวกับซิงเหวินเซียงที่สังเกตเฉินเฟยได้อย่างรวดเร็วว่ารูปลักษณ์ของเขาเป็นการปลอมตัว

“อย่างนั้นหรือ น่าเสียดาย”

ซิงเหวินเซียงมองหลิงฮั่นจุน อันที่จริงซิงเหวินเซียงรู้ว่าเพียงภาพเหมือนอย่างเดียวไม่สามารถบอกอะไรได้ ยิ่งไปกว่านั้นคือหลิงฮั่นจุนสงสัยว่าคนนั้นใช้วิชาปลอมตัว

หากเป็นคนอื่นเชิญมา ซิงเหวินเซียงคงปฏิเสธทันทีเพราะมันไม่มีทางทำสำเร็จ แต่คนที่ขอเป็นหลิงฮั่นจุนเขาจึงปฏิเสธไม่ได้ ดังนั้นเขาทำได้เพียงมาสังเกตการณ์ที่ตลาดมืดเป็นครั้งคราว

การติดตามเฉินเฟยในตอนนี้เป็นการให้หลิงฮั่นจุนสังเกตอย่างใกล้ชิดเพื่อดูว่าคนตรงหน้าน่าสงสัยหรือไม่

“สหาย ปกติเจ้าใช้ดาบหรือ?”

หลิงฮั่นจุนมองดาบยาวของเฉินเฟย วิชาดาบที่เห็นเมื่อครู่เป็นเพียงของธรรมดา แน่นอนว่าการลงมือด้วยกระบวนท่าธรรมดาเป็นเรื่องปกติไม่ได้แปลกแต่อย่างใด

“ท่านอยากถามอะไร?”

เฉินเฟยมองหลิงฮั่นจุนอย่างระวังและไม่ตอบคำถามโดยตรง

“ไม่มีอะไรมาก เมื่อครู่เห็นสหายชนะห้าคนด้วยกระบวนท่าเดียวจึงเกิดความสนใจ ไม่ทราบว่าสามารถแลกเปลี่ยนกันสักสองสามกระบวนท่าได้หรือไม่?” หลิงฮั่นจุนพูดขณะมองเฉินเฟย

“มีความรู้ตื้นเขิน ไม่กล้าแสดงฝีมือต่ำต้อย!”

เฉินเฟยส่ายหน้าถอยหลังไปหนึ่งก้าว ลงมือให้เห็นไม่ได้แน่นอน เขาเพียงใช้ดาบปกปิดตัวตนเท่านั้น

แน่นอนว่าเพื่อให้ใช้ดาบได้ดี เฉินเฟยจึงเรียนรู้วิชาดาบพื้นฐานและฝึกถึงระดับรู้แจ้ง

“น่าเสียดายจริงๆ”

เมื่อเห็นท่าทางเฉินเฟยที่พร้อมวิ่งหนีตลอดเวลา หลิงฮั่นจุนเลยถึงกับมุมปากกระตุกแต่ไม่ได้กดดันต่อ

ครู่ต่อมา เฉินเฟยสั่นไหวหายไปจากจุดนั้น

เพื่อขจัดความสงสัยของหลิงฮั่นจุน เฉินเฟยจงใจแสดงความว่องไวในการเคลื่อนไหวอย่างเต็มที่

ในคืนนั้นหลิงฮั่นจุนเห็นท่าร่างและกระบวนท่ากระบี่ เมื่อเป็นแบบนั้นเฉินเฟยจึงตัดสัมพันธ์ที่เหมือนกับตัวตนก่อนหน้านี้

ด้วยตำราท่าร่างสามเล่มที่ได้รับจากตระกูลจาง ท่าร่างเฉินเฟยจึงแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้อง

“เป็นอย่างไร?”

ซิงเหวินเซียงมองหลินฮั่นจุนที่กำลังครุ่นคิดและอดไม่ได้ที่จะถามด้วยรอยยิ้ม

“ไม่น่าใช่คนนี้” หลิงฮั่นจุนคิดครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว

“ไม่เป็นไร ข้าจะไปหาเหล่าผู้เชี่ยวชาญภายในอำเภอกับท่าน หากยังไม่พบตัวอีกคาดว่าคงออกจากอำเภอผิงหยินไปแล้ว”

หลิงฮั่นจุนพยักหน้าเล็กน้อยไม่พูดอะไร

เฉินเฟยเดินวนไปมาสองสามครั้งก่อนกลับไปลานบ้านเช่า

เฉินเฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าหลิงฮั่นจุนดื้อรั้นขนาดนี้ โชคดีที่เฉินเฟยเตรียมการไว้มากมายสำหรับการขายโอสถ

กลับมาในห้อง เฉินเฟยถอดผ้าห่อหลังออก ดูเงินด้านในและอดยิ้มไม่ได้

มากกว่าห้าร้อยตำลึง ด้วยอัตราทำเงินแบบนี้สยบมังกรคชสารที่ต้องใช้ห้าหมื่นตำลึงคงใช้เวลาไม่กี่เดือน อย่างไรแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่เฉินเฟยจะอยู่ในอำเภอผิงหยินนานขนาดนั้น แต่ด้วยการหลอมโอสถ เขายังสามารถหาเงินได้อย่างรวดเร็วภายในเมืองอื่น

“เก็บ!”

หัวใจเต้นรัว เงินบนโต๊ะหายไปทันที ยอดที่แสดงบนระบบเพิ่มขึ้นเกินห้าพันตำลึง

เฉินเฟยชื่นชมเงินฝากอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่กำลังจะปิดระบบได้พบเครื่องหมายตกใจที่มุมขวาบน

หัวใจของเฉินเฟยเต้นเร็วขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นการเปลี่ยนแปลงนี้ หลังกดที่เครื่องหมายตกใจก็มีข้อความปรากฏขึ้นในใจ

“ช่องมิติ?”

หลังทำความเข้าใจข้อความ เฉินเฟยถึงกับตกตะลึง

ระบบบอกว่าเนื่องจากมีเงินเก็บไว้เกินห้าพันตำลึง ตอนนี้เขาจึงใช้เงินห้าพันตำลึงแลกช่องมิติได้หนึ่งช่อง ช่องมิติมีขนาดหนึ่งลูกบาศก์เมตรที่สามารถจัดเก็บสิ่งของ

“ระบบมีความสามารถนี้จริงด้วย”

เฉินเฟยลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเลือกแลกเปลี่ยน

ตอนนี้ยังไม่มีอะไรที่ต้องใช้เงินจำนวนมาก สยบมังกรคชสารที่ต้องใช้เงินห้าหมื่นตำลึงยังคงอยู่อีกห่างไกล ส่วนการทำวิชายุทธ์อื่นให้เป็นแบบง่าย ตามความเร็วในการทำเงินของเฉินเฟย เงินส่วนนี้มีเหลือเฟือแล้ว

สิ่งสำคัญกว่าคือช่องมิติสามารถจัดเก็บสิ่งของได้ ถ้าเป็นอย่างที่เฉินเฟยคาดไว้มันจะสะดวกสบายอย่างยิ่ง ซึ่งเงินห้าพันตำลึงเทียบกับสิ่งนี้ไม่ได้เลย

เงินที่เก็บไว้ในแผงลดเหลือหลายสิบตำลึงทันที ในขณะเดียวกันช่องมิติได้ปรากฏในสายตาเฉินเฟย

เฉินเฟยแสดงสีหน้าตื่นเต้นเริ่มศึกษาช่องมิติ

ครึ่งชั่วยามต่อมา สีหน้าตื่นเต้นของเขาหายไป เฉินเฟยขมวดคิ้วพลางลูบคาง

ช่องมิติเก็บของได้จริง แต่เก็บได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

หลังใส่ธนูยาวเข้าไปก็ไม่สามารถใส่ลูกธนูได้ เว้นแต่จะเอาธนูออกถึงจะใส่อย่างอื่นได้

“มันเป็นช่องมิติจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่มีราคาห้าพันตำลึง”

เฉินเฟยเกาหัว ช่องมิตินี้มีพื้นที่ว่างหนึ่งลูกบาศก์เมตรแต่ใส่ของได้เพียงอย่างเดียว

“นี่เป็นการให้ข้าเก็บเงินซื้อช่องมิติเพิ่ม?”

เฉินเฟยเดินไปมาในห้องพลางครุ่นคิดเกี่ยวกับการใช้ช่องมิติ ครู่ต่อมา เขาหยุดเดินวนและไปที่ห้องครัว

มองถุงข้าวตรงหน้าและใช้ความคิดเก็บมัน ในเวลาต่อมาถุงข้าวหายไปและปรากฏในช่องมิติ

สีหน้าเฉินเฟยเปลี่ยนไปเล็กน้อย ในดวงตาเขาแสดงความสุข ข้าวปรากฏขึ้นอีกครั้งในครัว เขาเดินไปเปิดถุงข้าวเผยให้เห็นเมล็ดข้าวสีน้ำตาลอ่อนข้างใน

ใช้ความคิดเก็บเข้าช่องมิติ ถุงข้าวไม่ขยับ การเก็บล้มเหลว

“ดังนั้นตราบใดที่ถูกบรรจุไว้ มันจะถือว่าเป็นของหนึ่งอย่าง?”

เฉินเฟยไม่กล้ารอช้า เขาใส่หม้อกับกระทะในครัวลงกระสอบแล้วปิดปากกระสอบให้แน่น ในเวลาต่อมากระสอบได้ปรากฏในช่องมิติ

“ทำได้จริงด้วย!”

เฉินเฟยอดหัวเราะไม่ได้ แต่การนำกระสอบทั้งใบเข้าออกไม่ค่อยสะดวกนัก เฉินเฟยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วดวงตาเป็นประกาย

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังได้รับสมุนไพรที่ตระกูลจ้าวส่งมาให้ เฉินเฟยก็ออกไปด้านนอก

เมื่อเทียบกับความพลุกพล่านในอดีต อำเภอผิงหยินในเวลานี้ดูไม่มีชีวิตชีวาแม้แต่น้อย หลายคนรีบเดินกลับบ้านหลังทำงานเสร็จและไม่กล้าอยู่บนถนนนานเกินไป

นอกจากนี้บนถนนส่วนใหญ่ยังเป็นผู้ชาย เฉินเฟยแทบไม่เห็นผู้หญิงเลย

เมื่อนึกถึงสิ่งที่กองทัพกบฏทำ เฉินเฟยจึงถอนหายใจ