ตอนที่ 106 ฉันไม่จำเป็นต้องใช้มันหรอก~
มิกะสนุกกับการไปโรงเรียนในทุกๆเช้า
ไม่ว่าเขาจะเป็นที่นิยมในโรงเรียนเท่าไหร่ก็ตาม อย่างน้อยที่สุด เขาก็เป็นของเธอคนเดียวระหว่างทางไปโรงเรียน
เอ๊ะ เธอดูเป็นเจ้าของของเขามากเกินไปหรือเปล่า?
มิกะมองว่านี้เป็นเหตุการณ์ที่มีค่าในแต่ละวัน
ถึงอย่างนั้นก็ตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันอันล้ำค่าของเธอถูกรุกราน
คาเอเดะ จูมอนจิ
เช้านี้มิกะได้พบกับผู้เช่าสาวสวยผมบลอนด์รายใหม่ที่น่าตกใจเป็นครั้งแรก
"สวัสดีจ๊ะ ยินดีที่ได้พบ... เธอคือมิกะ อุเอะฮาระ ลูกสาวของเจ้าของบ้านใช่รึเปล่าจ๊ะ?"
สาวสวยผมบลอนด์ นัยน์ตาสีน้ำเงิน ผู้สวมชุดพยาบาลสีขาวและถุงน่องสีดำ ทักทายเธออย่างสุภาพ
"สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้พบ... คุณคือ คุณคาเอเดะ จูมอนจิ สินะค่ะ"
สาวสวยผมเปีย ที่สวมชุดเครื่องแบบนักเรียนของเธอ เกือบจะตกใจกับท่าทางที่สง่างามของคาเอเดะ ถึงอย่างนั้นก็ตามเรื่องนี้เธอก็สามารถยืนหยัดได้ในทันทีและทักทายคาเอเดะอย่างสุภาพกลับ
มิกะได้คาดไว้แล้วว่าการเจอกันของพวกเธอจะเป็นยังไง เธอได้เผชิญหน้ากับคาเอเดะอย่างกะทันหัน อย่างที่แม่ของเธอได้แนะนำไว้ว่าให้พยายามอย่างสุดกำลังเพื่อที่จะไม่ถอยหลัง
มันเหมือนมีประกายไฟปะทะกันอยู่ระหว่างที่สาวสวยทั้งสองจ้องมองกัน
เซจิไม่สามารถสันหาคำพูดอะไรเพื่อที่จะสามารถมาอธิบายเหตุการณ์นี้ได้
'นี้ คุณผู้อ่าน คุณรู้จักคำว่า "สมรภูมิรบแห่งนรก?"ไหม [hellish battleground?] คุณช่วยบอกมือใหม่อย่างผมหน่อยได้ไหมว่าฉากตรงหน้านี้ถือว่าเป็น สมรภูมิรบแห่งนรก หรือเปล่า? คือจะยังไงก็ช่างเป็นไปได้ไหมที่คุณจะช่วยบอกผมเกี่ยวกับวิธีจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ได้หรือเปล่า? '
เซจิจินตนาการว่าตัวเอกำลังโพสต์ที่ฟอรัม(ที่ประชุม)ในอินเทอร์เน็ต และขอให้ผู้ใช้ในจินตนาการให้คำแนะนำแก่เขาเพื่อหลีกเลี่ยงความเป็นจริง
ที่อยู่ตรงหน้าเขาคือคาเอเดะที่เพิ่งจะบอกมิกะเกี่ยวกับงานใหม่ของเธอ และถามเธออย่างสุภาพว่าจะไปโรงเรียนพร้อมกับพวกเขาได้ไหม
ดูผิวเผินมิกะไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านแม้แต่น้อย เธอตอบตกลงอย่างสุภาพที่จะเดินทางไปพร้อมกับครูห้องพยาบาลคนใหม่
แต่ในความเป็นจริงข้างในใจเธออยากจะตะโกนออกมาดังๆเพื่อระบายความโกรธของเธอ!
คาเอเดะเป็นครูที่โรงเรียนของเธอจริงๆงั้นเหรอ!?
นี้มันหมายความว่ายังไงกันแน่?
นั่นหมายความว่าไม่ใช่แค่คาเอเดะ จูมอนจิย้ายไปอยู่ที่ข้างห้องของเซจิเท่านั้น เธอตั้งใจจะทำงานในที่ที่เซจิจะไปในวันธรรมดาด้วยงั้นเหรอ!
มิกะไม่แน่ใจว่าคาเอเดะสามารถหางานนี้ได้ยังไง แต่เธอรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของคาเอเดะจากการกระทำนี้
ในฐานะผู้หญิง คาเอเดะสามารถทำเรื่องขนาดนี้ได้เพื่อผู้ชายที่เธอชอบงั้นเหรอ!?
เดิมการย้ายไปอยู่ข้างห้องก็ทำให้เธอก็ตกใจมากพอแล้ว มิกะไม่เคยคิดว่าคาเอเดะจะรุกหนักขนาดนี้
ในฐานะคู่แข่ง มิกะรู้สึกได้ถึงความรู้สึก... ความแน่วแน่ที่น่าประทับใจของคาเอเดะ
'ไม่ ฉันจะไม่แพ้คาเอเดะแน่! แต่... คนๆนี้... ก็... น่าเหลือเชื่อเหลือเกินแล้ว... '
การรักษาใบหน้าที่เงียบสงบไว้ได้นั้นคือจำกัดของมิกะในตอนนี้ ภายในใจเธอรู้สึกทึ่งกับการกระทำที่แน่วแน่ของคาเอเดะ
เซจิยังอยู่ระหว่างการหลบหนีความเป็นจริง
คาเอเดะรู้สึกมีความสุขยินดีที่ได้รับอนุญาตให้ไปโรงเรียนพร้อมกับพวกเขาได้สำเร็จ ดังนั้นรอยยิ้มกว้างๆจึงปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ
ทั้งสามคนเดินไปด้วยกันในระหว่างทางไปโรงเรียน
"ฮาโนะคุง ห้องเรียนพวกนายอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ?" หลังจากเดินไปสักพัก คาเอเดะก็ถามแบบสบายๆ
"ปี 1 ห้อง 5" เซจิได้สติกลับมาและหันมาเผชิญหน้ากับความเป็นจริงในที่สุด
"ปี 1 ห้อง 5 ... ฉันสงสัยจังว่าห้องเรียนของนายอยู่ที่ไหน" รอยยิ้มของคาเอเดะดูกระตือรือร้นมากขึ้น "แม้ว่าฉันไม่มีประสบการณ์การสอนจริงๆ แต่ฉันก็จะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อให้นายได้รับการศึกษาที่เหมาะสมเอง~"
'เสียงดังเกินไปแล้ว!' เซจิตะโกนอยู่ในใจ แม้ว่าเขาจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า
ที่เกาะซากุระมีเพียงอย่างเดียวที่ครูห้องพยาบาลจะสอนและนั่นก็คือชั้นเรียนเรื่อง "(สุขภาพ)ร่างกาย" ในตำนาน!
ใช่แล้ว ชั้นเรียนนั้นจะรวมถึงเรื่องความแปรปรวนทางเพศด้วย แม้วิชาชีววิทยาและจิตวิทยาจะสอนมาบ้างแล้วบางส่วน แต่นั้นก็เป็นสิ่งแรกที่ทุกคนจะให้ความสนใจเป็นอย่างมาก!
ชั้นที่น่าอับอายที่สุดในเกาะซากุระทั้งหมดคือชั้นเรียนนี้
ครูผู้ชาย... ก็ไม่เลวหรอก แต่ถ้าครูผู้หญิงมาสอนในชั้นนี้... ก็คงจะดีถ้าเป็นครูที่ดูแก่ แต่ถ้าเป็นสาวๆล่ะก็... ฮี่ ฮี่...
ถ้าไม่ใช่แค่เป็นครูผู้หญิงธรรมดา แต่ก็เป็นคนสวยมากล่ะก็... อืม อ่ะ ฉากนั้น! แค่จินตนาการว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นแล้วล่ะก็.... เออ มันหมายอาจจะเกิดเรื่องลำบากใจขึ้นก็ได้!
แม้แต่ใบหน้าของมิกะก็เปลี่ยนเป็นสีแดงจากการจินตนาการถึงฉากอย่างว่า!
'ในฐานะครู คำพูดนั้น... มันอาจจะทำให้เข้าใจผิดได้ง่าย... เป็นวิธีที่ไร้ยางอายที่สุด!' สาวสวยผมเปียตอยกลับอย่างรุนแรงในใจของเธอ
แต่เธอก็พูดออกมาไม่ได้จริงๆ เพราะประโยคดังกล่าวอาจจะถูกพูดออกมาอย่างบริสุทธิ์ใจก็ได้ว่าเป็นสิ่งที่ครูที่ไม่มีประสบการณ์พูดออกมา
"ฮาราโนะคุงรู้เรื่องนี้มากแค่ไหนกันล่ะ? ถ้าเธอต้องการบทเรียนพิเศษล่ะก็ เธอก็สามารถมาหาฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ~" คาเอเดะยังคงยิ้มแย้มย่างสดใส
'พอได้แล้ว!'
ในตอนนั้นเองระดับความโกรธของมิกะก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ!
"เรื่องนั้น... ไม่จำเป็นต้องมีบทเรียนพิเศษสำหรับชั้นเรียนแบบนั้นก็ได้!" มิกะอดไม่ได้ที่จะโต้กลับไปในที่สุด "ชะ... ใช่ไหม เซนโจ?"
'อย่าถามฉันเซ่' ใบหน้าของเซจิกระตุกอย่างรุนแรง 'เฮอ มิกะนี้น่ารักจริงๆนะ... เฮอ ไร้เดียงสาสุดๆ'
เมื่อเผชิญต้องหน้ากับคนที่ติดอาวุธอย่างเต็มรูปแบบเรือประจัญบานยะมะโตะ (Kantai Collection battleship) วิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับพวกเขาคือการหลีกเลี่ยงเรื่อง... การฝืนยิ้มและไม่สนใจคำพูดของพวกเขาเป็นตัวเลือกที่ฉลาดที่สุด ถ้าคุณโต้กลับแบบลวกๆละก็ มันก็จะกลายเป็นว่า-
"โอ้ ทำไมมันถึงไม่จำเป็นงั้นเหรอ?" คาเอเดะกระพริบตาอย่างน่ารักในขณะที่เธอยิ้ม "ไม่ว่าจะเป็นความรู้แบบไหน มันก็ไม่มีข้อเสียที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ นอกจากนี้ความรู้ที่ฉันกำลังจะสอนยังเป็นสิ่งสำคัญสำหรับนักเรียนมัธยมปลายอย่างพวกเธอด้วย~"
"เธอไม่เชื่องั้นเหรอ คุณอุเอะฮาระ? หรือบางที... เธอคิดว่าเธอเป็นผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่แล้วงั้นเหรอ?"
* บูม! * การโจมตีพุ่งตรงไปที่เรือรบของมิกะ อุเอะฮาระ! นั้นสร้างความเสียหายหนักมาก!
ใบหน้าของสาวสวยผมเปียนั้นกลายเป็นสีแดงไปในทันที
"ฉะ-ฉัน... เปล่าซักหน่อย!!" เธอตอบปฏิเสธแบบตื่นตกใจ
"ถ้าเธอไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญแล้ว ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเธอไม่จำเป็นที่จะต้องเรียนรู้เรื่องพวกนี้ล่ะ?" คาเอเดะเอียงศีรษะเล็กน้อย "ถ้าเธอรู้สึกว่าเธอพอจะรู้เรื่องนี้แล้ว เธอบอกฉันแบบตรงๆหน่อยได้ไหมว่า... มีนักเรียนมัธยมปลายมากเท่าไหร่ที่มีความรู้ในสาขานี้"
"แต่มีอีกประเภทหนึ่ง คือประเภทที่เชื่อว่าพวกเขารู้ทุกอย่างที่มีอยู่แล้ว เมื่อพวกเขามีความเข้าใจผิดอยู่หลายอย่าง นั้นมันค่อนข้างจะอันตรายมาก"
"คุณอุเอะฮาระ... นี้เป็นบททดสอบเล็กๆ เธอสามารถตอบคำถามง่ายๆนี้ให้กับฉันได้หรือเปล่า?" มุมของปากของคาเอเดะยกขึ้นมาเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย
* คลิ๊ก คลิ๊ก! ชี่-! *เซจิจินตนาการว่าเขาได้ยินเสียงปืนใหญ่ที่กำลังเตรียมพร้อมที่จะยิงเป้าหมาย
"เธอรู้วิธีการใช้... ถุงยางอนามัยหรือเปล่า?"
* บูม! *
เรือรบมิกะ อุเอะฮาระโดนโจมตีเข้าอีกครั้ง! แต่ครั้งนี้นั้นสร้างความเสียหายหนักมาก!
"ฉะ-ฉัน-ฉัน... ไม่รู้!!!" มิกะหน้าแกงเป็นหัวผักกาดขณะที่เธอพูดติดอ่างออกมาอย่างเขินอาย เธอดูเหมือนจะร้องไห้ออกมาแล้ว
"หืม? เธอไม่ได้รู้เรื่องนี้มาก? จริงๆงั้นเหรอ... ฉันคิดว่าอย่างน้อยเธอควรรู้พื้นฐานของการใช้มันอยู่ใช่ไหม?"
"ฉะ... ฉันไม่ได้! ฉะ... ฉันไม่คิดจะใช้ของแบบนั้นเลยสักนิด!"
มันจบแล้ว
เซจิปิดตาของเขาลงอย่างเงียบๆ- เขาไม่สามารถที่จะทนดูฉากนี้ได้อีกต่อไป!
มิกะเป็นเพียงแค่ปฏิเสธสิ่งที่ทำให้เธอตกใจกลัว-แต่เธอไม่ได้ตระหนักว่าสิ่งที่เธอเพิ่งพูดออกมานั้นมันเป็นอะไรที่เหลือเชื่อสุดๆ!
แม้แต่คาเอเดะก็ตัวแข็งไปทันที เพราะเธอเองก็ไม่ได้หวังว่าจะได้ยินอะไรที่น่าตลกแบบนี้เช่นกัน
ทั้งสามคนตกอยู่ในความเงียบที่น่าอึดอัด
สาวสวยผมเปียนั้นสามารถสงบลงได้เล็กน้อยแล้วในความเงียบนี้ จนกระทั่งเธอพบว่า...
"ว๊ากกก... ไม่นะ... ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น-"
เสียงตะโกนที่น่าละอายของเธอได้ดังก้องไปทั่วถนน
