บทที่ 48 ร้องขอความช่วยเหลือ

บทที่ 48 ร้องขอความช่วยเหลือ

เมื่อมองไปที่คาฟฟี่ซึ่งกำลังหอบหายใจอย่างหนัก มือขวาอาบไปด้วยเลือดท่าทางย่ำแย่ ฟลินน์จึงถาม

“ใครกำลังตามล่าคุณ”

“พวกมันมีทั้งหมดสามคน มีปืนทั้งหมด” คาฟฟี่ตอบอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่ฟลินน์จะถามต่อ เสียงฝีเท้าวิ่งมาทางด้านนี้จากระยะไกลและทุกคนต่างได้ยินเสียงมัน

เสียงฝีเท้าของคนหลายคนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และในที่สุดก็หยุดอยู่นอกประตู

“มีรอยเท้าและคราบเลือดอยู่ที่นี่ มันคงหลบอยู่ในบ้านหลังนี้!” เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น

“กระแทกประตู เปิดประตู” ชายอีกคนพูดอย่างเด็ดขาด

เมื่อได้ยินว่าคนข้างนอกกำลังจะกระแทกประตู ฟลินน์ขมวดคิ้ว ประตูนี้เป็นเพียงประตูไม้เท่านั้น ดังนั้นมันจึงไม่สามารถป้องกันการกระแทกอย่างรุนแรงได้อย่างแน่นอน

เขาจึงพูดกับคนด้านนอก

“คุณเป็นใคร ทำไมพวกคุณถึงตามล่าและต้องการฆ่าเพื่อนของผม”

“มีคนอื่น ปล่อยไปไม่ได้”

ฟลินน์ตอบด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดจากด้านนอก อีกฝ่ายไม่เพียงต้องการฆ่าคาฟฟี่ แต่รวมถึงเขาด้วย!!

“นายอำเภอสเตรย์เป็นคนรู้จักของผม คืนนี้จะปล่อยเรื่องนี้ไปได้อย่างไร” ฟลินน์เตือนโดยยืมตัวตนของจูมาน่า สเตรย์ออกมาข่มขู่

นายอำเภอควรเป็นตัวตนที่สามารถยับยั้งอันธพาลเหล่านี้ได้

จะเป็นการดีที่สุดหากสามารถหยิบยืมความสัมพันธ์ระหว่างเขาและจูมาน่าออกมาเพื่อขับไล่คนสามคนที่อยู่ด้านนอกไปได้

“กระแทกประตู” เสียงของชายที่พูดเมื่อกี้ดังขึ้นอีกครั้ง

แม้จะได้ยินว่าฟลินน์และจูมาน่า สเตรย์รู้จักกัน แต่สามคนที่อยู่ข้างนอกก็ยังไม่เปลี่ยนใจและพวกเขายังคงต้องการบุกเข้ามา

เมื่อได้ยินคำพูดของชายคนนั้น ชายหัวล้านก็ถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วรีบวิ่งไปที่ประตู

กึ่ก!!!

ชายหัวโล้นรีบวิ่งไปที่ประตู แต่เขาต้องหยุดก่อนที่จะกระแทกประตู

เพราะประตูถูกเปิดออกแล้ว มีปืนจ่ออยู่บนหัวของเขาและสัมผัสถึงความเย็นเยียบจากปากกระบอกปืน

ฟลินน์ถือปืนอยู่ในมือ เนื่องจากเขารู้ว่าประตูไม่สามารถป้องกันการบุกรุกได้เขาจึงไม่สามารถปล่อยให้อีกฝ่ายชนประตู

“แย่ล่ะ!”

เมื่อเห็นว่าประตูเปิดออก ชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่ประตูพร้อมกับปืนที่จ่อศีรษะเพื่อนของเขา ชายสองคนที่เหลือยกปืนขึ้นยิงทันที

ปัง ปัง!!

เสียงปืนดังขึ้นสองนัดติดต่อกัน และชายสองคนที่กำลังจะกดไกปืนกลับถูกยิงเข้าที่ศีรษะ รอยเลือดสองรูที่หว่างคิ้วของพวกเขา เลือดไหลออกมาพร้อมกับก้อนสมองสีขาว ร่างของพวกเขาล้มลงกระแทกกับพื้นและเสียชีวิตคาที่

แม้ว่าตอนนี้ฟลินน์จะเป็นผู้วิเศษและร่างกายของเขาแข็งแกร่งยิ่งกว่าทหารชั้นยอดในกองทัพมาก แต่เขาก็ไม่สามารถต้านทานกระสุนด้วยร่างกายเพียงอย่างเดียว

นอกจากนี้ เห็นได้ชัดว่าชายสองคนต้องการที่จะฆ่าเขา ดังนั้นเขาจึงฆ่าอีกฝ่ายก่อนที่พวกเขาจะลงมือ

สำหรับความรู้สึกไม่สบายในการฆ่าคนเป็นครั้งแรกนั้นมีเล็กน้อย แต่ไม่รุนแรง เขาเป็นผู้วิเศษและเขาเตรียมใจไว้แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง

หลังจากจัดการกับชายสองคน ฟลินน์ก็เลื่อนกระบอกปืนกลับมาและจ่อไปที่ศีรษะของชายหัวโล้น

“บอกฉันหน่อยสิ ทำไมนายต้องตามฆ่าเพื่อนของฉัน”

“เขาเห็น... บางอย่างที่ไม่ควรเห็น”

เมื่อเห็นเพื่อนสองคนของตัวเองถูกฆ่าตายในทันทีและปืนก็จะอยู่ที่ศีรษะของเขา ชายหัวโล้นตอบกลับอย่างรวดเร็ว เหงื่อเย็นไหลอาบหน้าตกลงสู่พื้น

“คุณเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นเหรอ” ฟลินน์มองไปยังด้านข้างที่คาฟฟี่ด้วยความสงสัย

“พวกเขาคือแก๊งที่กำลังรับสมัครคนงานเหมือง แต่คนงานทั้งหมดที่พวกเขาคัดเลือกหายไปอย่างไร้ร่องรอย คนในครอบครัวของพวกเขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ ดังนั้นพวกเขาจึงมาหาผมเพื่อให้ตรวจสอบเรื่องนี้” คาฟฟี่อธิบาย

“คนงานเหมืองที่ถูกพาไปอยู่ที่ไหน” ฟลินน์ถามและหันกลับมามองที่ชายหัวโล้น

เมื่อเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ตั้งใจที่จะค้นหาเบื้องหลังของเรื่องนี้ทั้งหมด

อย่างน้อยก็ต้องหาให้เจอว่าใครคือศัตรู หากในอนาคตมีอันตรายก็ไม่จำเป็นต้องลงมือเองและใช้อำนาจรัฐกวาดล้างให้หมดสิ้น

ในฐานะสมาชิกของสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักร เขามีใบอนุญาตในการฆ่าหากฝ่ายตรงข้ามที่คาดว่าจะเป็นภัยคุกคามต่อสังคมได้โดยไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ แม้ว่าเขาจะฆ่าพวกมันทั้งหมดเ

“ตายแล้ว...” ชายหัวโล้นตอบ

“ตายแล้ว พวกเขาตายได้อย่างไร” ฟลินน์ถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ไม่รู้สิ พอถูกพาตัวมาที่นี่ก็นอนอยู่คืนหนึ่งแล้วตายในวันรุ่งขึ้น...ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มแปลกๆ” เมื่อนึกถึงการตายของคนเหล่านั้น หนังศีรษะของชายหัวโล้นก็ชาไปชั่วขณะ ในใจรู้สึกเหมือนมีขนจำนวนมากขึ้นยุบยับ

“มีรอยยิ้มแปลกๆ บนใบหน้าของพวกเขา?” ฟลินน์ตกใจและอดไม่ได้ที่จะนึกถึงลักษณะของการตายของเหยื่อที่ถูกมนุษย์หมาป่าฆ่า คนงานเหมืองแร่ที่ถูกเกณฑ์มาเหล่านี้อาจถูกมันฆ่าก็ได้

ในเมื่อคนงานเหมืองที่ถูกคัดเลือกเหล่านี้ถูกมนุษย์หมาป่าฆ่าตาย แล้วทำไมชายหัวโล้นและคนอื่นๆ ถึงไม่ถูกฆ่า?

มีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น มนุษย์หมาป่าถูกควบคุมจากคน และพวกมันกำลังเลือกสังหารเหยื่อ

เมื่อเขาเจอกาเบรียล ซอโต้ที่ลักลอบนำศพไปยังบ้านร้าง เขามีความรู้สึกที่คลุมเครือว่าเรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับลัทธิเฟืองสังหาร

ฟลินน์รีบถามออกไป

“ศพอยู่ไหน?”

“ไม่รู้สิ เรามีหน้าที่แค่หามเท่านั้น มีคนขนศพโดยเฉพาะ” ชายหัวโล้นส่ายหัว

สีหน้าของฟลินน์เปลี่ยนไปมา แต่ที่ไม่เปลี่ยนคือแก๊งรับสมัครคนงานเหมืองควรเป็นคนของลัทธิเฟืองสังหาร และมีจุดประสงค์ที่จะลักลอบนำศพไปโดยไม่ให้สำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ

เขาต้องการรายงานไปยังสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรทันที เพื่อให้พวกเขาลงมาจัดการกับแก๊งรับสมัครคนงานนี้ซึ่งอาจเป็นเบาะแสในการแกะรอยลัทธิเฟืองสังหาร

“เกรงว่าฉันจะช้าเกินไป!!” เขานึกถึงคาฟฟี่ที่ถูกตามล่า

ฐานที่มั่นนั้นถูกค้นพบแล้ว และแก๊งรับสมัครคนงานเหมืองก็คงย้ายออกไปแล้ว

เมื่อสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรได้รับข่าวและส่งคนไปที่นั่น มันคงไร้ผลอย่างแน่นอน

“คุณโคลอน ฐานที่มั่นของแก๊งนี้รับสมัครคนงานเหมืองอยู่ที่ไหน”

“ที่เลขที่ 41 ถนนเมาส์”

“ดูเขาไว้!!” ฟลินน์ ยื่นปืนพกให้คาฟฟี่แล้วรีบขึ้นไปชั้นบน

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ลงไปชั้นล่างพร้อมกับกล่องยา กรงนกและเชือก

ฟลินน์ส่งกล่องยาให้คาฟฟี่เพื่อให้เขาจัดการบาดแผลด้วยตัวเอง ในขณะที่ชายหนุ่มมัดชายหัวโล้นด้วยเชือก

จากนั้นในบันทึก เขาได้เขียนข้อมูลสั้น ๆ เกี่ยวกับการรับสมัครคนงานเหมือง

ฟลินน์เปิดกรงนก นำนกพิราบออกมาและยัดกระดาษเข้าไปในท่อโลหะที่ขาของมัน แล้วปล่อยมันบินไปส่งข่าวสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักร

ในฐานะสมาชิกของสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักร บ้านพักของเขาย่อมมีวิธีติดต่อกับสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรในกรณีฉุกเฉิน

“คุณโคลอน เรื่องนี้พัวพันกับคนหลายคน ผมต้องออกไปข้างนอกสักพักฝากดูชายหัวโล้นคนนี้ด้วย” เขาพูดกับคาฟฟี่ และก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้ตอบ ฟลินน์ก็ออกจากประตูไปอย่างรวดเร็ว

สำนักความมั่นคงต้องใช้เวลาในการรับข่าวและส่งคนไปสนับสนุน ในช่วงเวลานี้ แก๊งรับสมัครคนงานเหมืองน่าจะหลบหนีไปแล้ว เขาจึงรีบไปยังฐานที่มั่นของพวกมันเพียงลำพัง

นี่ย่อมเป็นเรื่องอันตรายโดยธรรมชาติ แต่เขาก็ยังตัดสินที่จะไปโดยลำพัง

มีข้อบ่งชี้อยู่เสมอว่าลัทธิเฟืองสังหารกำลังวางแผนอะไรบางอย่างในเมืองคอนสตัน หากไม่สามารถแกะรอยและเดินนำพวกมันล่วงหน้า จะต้องมีหายนะครั้งใหญ่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน

การใช้ชีวิตในเมืองนี้ย่อมไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวัง

ยิ่งไปกว่านั้น หากผู้สมรู้เรื่องคิดของลัทธิเฟืองสังหารถูกเปิดเผยออกมา ตัวตนของโรว์ลิงและไคช่าตัวน้อยอาจถูกพวกมันสืบค้นและตกอยู่ในอันตราย แม้แต่ตัวเขาก็อาจตกอยู่ในอันตรายครั้งใหญ่

แต่เขาก็ปล่อยมันไปไม่ได้

หวือ!

ในฐานะที่เป็นชาวเมืองคอนสตัน เขารู้ว่าถนนเมาส์อยู่ที่ไหน

หลังจากออกจากประตู เขาก็วิ่งอย่างรวดเร็วไปยังทิศทางของถนนเมาส์ทันที