ตอนที่ 11 หมอดูลึกลับ
รองประธานหยางขมวดคิ้วมองมาที่ฉันและถามว่า
"คุณหมายถึงอะไร"
ฉันไม่ได้ตอบ แต่ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาพี่จิ่งฟง
หลังจากบอกพี่จิ่งเฟิงเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ พี่จิ่งฟงจึงตอบกลับมาว่าให้เอาใบตองมาห่อเด็กหญิงคนนั้น
“ใบตองมีพลังหยิน สามารถสะกดพลังชั่วร้ายนี้ได้ มันสามรถป้องกันวิญญาณของเธอไม่หลุดออกจากร่าง”
ฉันพยักหน้าแล้วบอกว่า “ได้ครับพี่จิ่งฟง”
เดวฉันจะรีบไปที่โรงพยาบาล หลังจากพูดจบพี่จิ่งฟงก็วางสาย
หลังจากวางสาย ฉันรีบพูดกับรองประธานหยางว่า "ลุงหยาง เซียวซีกำลังถูกมนต์ดำ ต้องรีบไปหาใบตองใบใหญ่มาห่อตัว"
รองประธานหยางมองฉันแปลก ๆ แต่เขาไม่ได้ถามอะไรมาก เขาเดินออกจากห้องและอาจจะไปหาใบตองก็ได้ ฉันคิดในใจ
"ลูกรู้ได้อย่างไรว่าเสี่ยวซี โดนมนต์ดำ”พ่อของฉันมองมาที่ฉันและถาม
ฉันบอกพ่อในสิ่งที่ฉันเห็นเมื่อบ่ายวันนี้ และเขาพยักหน้าและก็พูดว่า "ไม่น่าแปลกใจที่ไข้จะสูงอย่ารวดเร็ว ถ้าเป็นไปตามที่ลูกพูด คนที่ทำแบบนี้ได้จะต้องเกี่ยวพันกับลัทธิเต๋า แน่แน่
แม้ว่าพ่อของฉันจะไม่เคยเรียนรู้ลัทธิเต๋า แต่พ่อก็อยู่กับปู่มาระยะหนึ่งแล้ว ตั้งแต่พ่อยังเป็นเด็ก และพ่อก็พอที่จะรู้เรื่องแบบนี้อยู่บ้างเล็กน้อย
พ่อของฉันยิ้มและตบไหล่ฉัน: "ใส่ใจตัวเองมากๆ ความปลอดภัยต้องมาก่อน การเรียนรู้จับผีแตกต่างจากการเรียนหนังสือในห้องเรียน เพราะมันเกี่ยวของกับความเป็นความตาย
ฉันรู้ว่าพ่อเป็นห่วงฉัน ฉันจึงพยักหน้า “ครับพ่อ”
“พ่อช่วยอะไรเรื่องนี้ไม่ได้” พ่อส่ายหัว
“แต่พ่อยินดีที่จะให้ลูกทำ” แล้วพ่อก็เดินออกไป
เมื่อพ่อเดินออกไป ฉันนั่งข้าง ๆ เสี่ยวซี เธอนอน หน้านิ่วคิ้วขมวด เธอคงจะฝันร้าย
หลังจากผ่านไปประมาณ 20 นาที รองประธานหยางวิ่งหอบใบตองใบใหญ่มา ฉันหยิบใบตองแล้วห่อเสี่ยวซีอย่างรวดเร็วเหมือนเกี๊ยวทอดเลย ฉันห่อจนไม่เหลือช่องว่างเลย เพราะฉันกลัวว่าวิญญานของเธอจะหลุดลอยไป
“เสี่ยวฟง แบบนี้จะไม่เป็นไรใช่มั้ย” รองประธานหยางคงกังวลเกี่ยวกับเสี่ยวซี ฉันส่ายหัวและพูดว่า "น่าจะไม่เป็นไรคับ"
ลุงหยาง คุณทำให้ใครขุ่นเคืองใจหรือเปล่า ที่เสี่ยวซีมีคนจ้องจะทำร้ายแบบนี้”
ฉันไม่มีอะไรทำ ดังนั้น ฉันจึงถามรองประธานหยาง
“แม้ว่าฉันจะเป็นคนโลภมาก แต่ฉันก็ไม่เคยโกรธใครเลย” เขาส่ายหัว:
ทันใดนั้นเขาก็ตกตะลึงราวกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่างได้
เมื่อฉันเห็นเขาแบบนั้น ฉันรู้ทันทีเลยว่าต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆ ฉันเลยถามเขาว่า: "ลุงหยาง ถ้าคุณมีอะไรก็บอกฉันมา สถานการณ์ของเสี่ยวซีอันตรายมากในตอนนี้"
รองประธานหยางลังเลอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเขาได้ยินคำพูดของฉัน แล้วเขาก็พูดขึ้มาว่า: "เมื่อเดือนที่แล้ว คนงานคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บที่ไซต์งานก่อสร้างและถูกส่งตัวมาโรงพยาบาลของเรา มือขวาของชายคนนั้นหัก ในเวลานั้น มีการผ่าตัด แต่อาการทรุดหนัก เลือดออกมาก สุดท้ายเขาก็เสียชีวิต
วันต่อมา คนที่อ้างตัวว่าเป็นพี่ชายของผู้ตายมาที่โรงพยาบาลของเราและยืนยันที่จะขอให้เราจ่ายเงินหลายล้านหยวนเพื่อชดเชย พี่ชายของเขายืนกรานที่จะเรียกร้องสุดท้าย รพ.ก็ไม่จ่าย เรื่องก็มีแค่ยุแค่นี้
ทันทีที่ฉันได้ยินสิ่งนี้ ฉันก็พยักหน้า: "อาจจะเป็นคนในครอบครัวครัวเขาก็ได้
ฉันคุยกับรองประธานหยาง จนสิบโมงเช้า แล้วโทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้น ฉันหยิบมาดูและเห็นว่านั่นคือ พี่จิ่งฟง
ฉันรีบรับโทรศัพท์ “คุณอยู่ห้องไหน” พี่จิ่งฟงถามทางโทรศัพท์
“ห้อง 409” ฉันบอก แล้วไม่นานพี่จิ่งฟง ก็เข้ามา
พี่จิงเฟิงสวมเสื้อคลุมลัทธิเต๋า ทันทีที่เขาเข้ามาเขาถามฉันว่า "คนคนนั้นอยู่ที่ไหน"
ฉันชี้ไปที่เสี่ยวซีซึ่งนอนอยู่บนเตียงที่ถูกห่อตัวเหมือนเกี๊ยวทอด
พี่จิ่งฟงเดินไปที่ข้างเตียงแล้วมองดู จากนั้นเขาก็หันหน้าไปหา
รองประธานหยางแล้วถามว่า "คุณคือพ่อของเธอใช่ไหม"
อื่ม" รองประธานหยางชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วเหลือบมองมาที่ฉันแล้วพูดว่า "ใช่"
พี่จิ่งฟงพยักหน้า แล้วบอกรองประธาน หยางว่า "ท่านหัวหน้า ค่าจับผีของฉันคือ 50,000 หยวน สำหรับผีร้าย 200,000 หยวนสำหรับผีโคตรดุ อย่างน้อย 300,000 หยวน แต่เนื่องจากคุณเป็นคนรู้จักของเด็กคนนี้ ฉัน จะมอบส่วนลดให้คุณ 10%..."
เดี๋ยวก่อน" ฉันรีบหยุดพี่จิ่งฟงและถามว่า "คุณหมายความว่ายังงัยที่คุณเรียกเก็บเงิน"
ฉันจะกินอะไรละถ้าฉันไม่คิดเงินสำหรับการจับผี“พี่จิ่งเฟิงขมวดคิ้วและพูดว่า”คราวที่แล้วฉันลืมเรียกเก็บเงินจากคุณ และฉันก็ยังไม่ได้ตกลงอะไรกับคุณทีนะ”ฮึฮึ
“เฮ้” ท่านพรตลัทธิเต๋า เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา ตราบใดที่ลูกสาวของฉันหาย ฉันจะให้เงินคุณ 500,000 หยวน"
รองประธานาหยางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "แต่ถ้าท่านรักษาลูกสาวของฉันไม่ได้ ฉันก็พอมีคนรู้จักในสํานักงานความมั่นคงอยู่บ้างฉันไม่ลังเลที่จะจับคนโกหกปลิ้นปล้อนไปขังสักสองสามปีนะ
พี่จิ่งฟง ไม่สนใจเขา แล้วเดินไปที่เตียงของเสี่ยวซี และฉีกใบตอง แล้วพูดกับฉันว่า "ปิดม่าน"
ฉันพยักหน้า วิ่งไปที่หน้าต่างแล้วปิด พี่จิ่งหงหยิบยันต์สีเหลืองออกมาและติดไว้ที่หน้าผากของเสี่ยวซี ทันใดนั้น ยันต์สีเหลืองก็กลายเป็นสีดำบริสุทธิ์ด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
พี่จิ่งฟงรีบถอยหลังไปสองก้าวด้วยท่าทางประหลาดใจ แล้วพูดออกมาว่า "ใครกันที่เป็นคนทำมนต์ดำชั่วร้ายแบบนี้ มันเป็นพิษ! วิญญาณชั่วร้ายนี้พลังรุนแรงมากๆ"
พี่จิ่งฟงตะโกนใส่ฉัน: "จับสาวน้อยคนนี้แล้วตามฉันมา!"
“อะไรนะ?” จะพาเธอไปไหน
ในเวลานี้ รองประธานหยาง ที่เห็นว่ายันต์กลายเป็นสีดำ และเขาก็อึ้งและเข้าใจทันทีว่า พี่จิ่งฟงมีทักษะความสามารถจริงๆ เขารีบพูดว่า: "ท่านปรมาจารย์เต๋า คุณต้องช่วยลูกสาวของฉันให้ได้นะ เรื่องเงินฉันยอมจ่ายให้คุณ
“เรื่องเงินอะเรื่องเล็กน้อย ฉันเป็นคนเห็นแก่เงินอย่างนั้นหรือ พวกเราถูกปลูกฝังจิตใจให้ปล่อยวางจากทางโลก โลภเงินไม่ได้ ฉันแค่ล้อเล่นกับคุณเมื่อกี้นี้”
พี่จิ่งฟง จ้องไปที่เขาแล้วโยนกระดาษใบหนึ่งให้ดู "นี่คือ บัญชีธนาคารของฉัน ฝากเงินไว้ในนั้นก็แล้วกัน แล้วฉันจะบริจาคเงินเพื่อการกุศล อมิตาภะ”
พี่จิ่งฟงนี้หยาบคายจริงๆ เอาการกุศลมาอ้างอีกแล้ว เฮอะๆ
อย่างไรก็ตาม ฉันทนผู้ชายคนนี้ไม่ไหวแล้ว ฉันไปโอบเสี่ยวซีและบอกให้รองประธานหยางมั่นใจ และฉันก็เดินตามพี่จิ่งฟงออกจากโรงพยาบาลไป
"พี่จิ่งฟง เราจะไปไหนกัน"
พี่จิ่งฟงเดินตรงไปที่รถ ออดี้ ที่จอดอยู่ริมถนน เปิดประตูแล้วขึ้นรถ ฉันโอบเสี่ยวซีไว้แล้วนั่งด้านหลัง
"ไปหาปรมาจารย์ที่แท้จริงกัน" หลังจากที่พี่จิ่งฟง พูดจบ เขาก็สตาร์ทรถ
ฉันนั่งอยู่ในรถและเห็นว่ารถขับออกจากเฉิงตูอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้าไปยังฉงชิ่ง
"อาจารย์คนไหน?" ฉันถามพี่จิ่งฟง
“ในเขตพื้นที่นี้ ฉันไม่สามารถหาคนรู้จักได้ และฉันก็ไม่อยากพบเขาจริงๆ ถ้าไม่จำเป็นฉันก็ไม่อยากจะขอความช่วยเหลือจากเขา”
พี่จิ่นฟงถอนหายใจ: "คุณเคยได้ยินเรื่องโชคลาภของ หลิวป๋อชิงไหม”
“ไม่” ฉันส่ายหัว
นายหยินหยาง มีปรมาจารย์สองคนในวิชาศาสตร์ของคุณ ทางเหนือมี เหมาหลินหลง และทางใต้มี หลิวป๋อชิง ซึ่งเป็นผู้ปราบปีศาจและทำลายภูตผีปีศาจ
พี่จิ่นฟงกล่าวว่า: "เมื่อเราไปถึงที่นั่น อย่าพูดอะไรที่ไร้สาระ"
เราใช้เวลาไปประมาณห้าชั่วโมงจากนั้นก็มาถึงเมืองเล็ก ๆ เมืองหนึ่ง ซึ่งเมืองไม่ใหญ่มาก อาคารที่สูงที่สุดก็มีหกชั้นเท่านั้น
เราขับรถมาถึงหน้าประตู้ร้านค้าร้านหนึ่ง
ฉันลงจากรถโดยมีเสี่ยวซีอยู่ในอ้อมแขนและมองไปที่ร้านค้าแห่งนั้น ซึ่งร้านนี้มีชื่อว่า ร้านยมโลก
สินค้าส่วนใหญ่ในร้านดูเหมือนจะเป็นจะตุ๊กตากระดาษเหรียญโบราณอะไรสักอย่าง ที่หน้าประตูมีเด็กชายอายุ13ปีสวมชุดนักเรียนและอ่านหนังสือเรียนอยู่
“คนที่เราตามหาอยู่ที่นี่เหรอ”ฉันถามพี่จิ่งฟงที่ลงจากรถ
พี่จิ่งฟงพยักหน้าจากนั้นก็รับ เสี่ยวซี จากมือของฉันแล้วพูดว่า "รอฉันข้างนอกฉันจะเข้าไปหาเขา" หลังจากพูดเขาก็เดินเข้าไปในร้านยมโลก
ฉันหยิบบุหรี่ออกมาจุดแล้วสูบ ด้วยความเบื่อ ฉันจึงเดินไปหาเด็กคนนั้นแล้วถามว่า "เด็กน้อย คุณสูบบุหรี่ไหม" ขณะที่ฉันพูด ฉันก็ยื่นบุหรี่ให้
เด็กน้อยคนนี้มองฉันอย่างว่างเปล่า รู้สึกว่าเขาดูไม่มีความสุขเล็กน้อย และเขาก็ดุฉัน: "อย่าเรียกฉันว่าเด็ก ฉันชื่อหวู่จิ่ว"
“อุ๊ย เจ้าเด็กน้อยเอ้ย เจ้าอารมณ์ร้ายนัก” ฉันยิ้มและเตะตูดเขาไปหนึ่งที
เด็กน้อยคนนี้ชื่อ หวู่จิ่ว เขาดุว่าฉัน "ออกไปจากที่นี่ ฉันเกลียดพวกคุณ
ทุกครั้งที่พวกคุณมาหาเจ้านายของฉัน อายุของเขาก็จะสั้นลงทุกครั้งที่จับผี
น้ำตาคลอเบ้าในตาของเด็กน้อยคนนี้ขณะที่เขาพูด
และฉันก็อายเล็กน้อย ท้ายที่สุดฉันก็ได้แต่ปลอบใจเขา ฉันจึงรีบมอบเงินห้าสิบหยวนให้และพูดว่า "ตกลง เอาล่ะ อย่าร้อง ฉันจะตีเธอจริงๆ ถ้าเธอยังร้องไห้”
คิดดูสิว่าฉันตัวใหญ่แค่ไหน การทำให้เด็กร้องไห้มันน่าอายจริงๆ
“ให้เงินแล้วหยุดร้องได้แล้วนะ” ทันทีที่เด็กตัวเล็กรับเงิน เขาก็ทำหน้าด้วยความดีใจแบบนิ่งๆดูเขามีความสุขมาก สีหน้าเปลี่ยนไวกว่าพลิกหนังสือจริงๆ ฉันแน่ใจ ผู้ชายคนนี้ จะกลายเป็นตัวแสบแน่เมื่อโตขึ้น
ทำอะไรอยู่ข้างนอก อย่ารังแกเด็ก ๆ เข้ามาสิ” เสียงตะโกนดังมาจากข้างใน
ทันทีที่ฉันได้ยินเสี่ยงฉันก็ไม่สนใจเด็กตัวเล็กๆคนนี้ ฉันรีบเข้าไปในห้องซึ่งมีตุ๊กตากระดาษและเหรียญแปลกๆอยู่ทุกที่ในห้อง มันแปลกมาก มีคนๆหนึ่งกำลังพูดถึงบางสิ่ง
ฉันเข้าไปดูใกล้ ๆ และเห็นว่าชายคนนี้สวมชุดสีดำ เขาดูอายุราว ๆ40กว่า ปี มีริ้วรอยบนใบหน้าและผมขาวโพลนทั่วศีรษะ
"นี่คือ หลิวป๋อชิง” พี่จิ่นฟงแนะนำกับฉัน
ฉันก็พูดอย่างรวดเร็วเช่นกันว่า "สวัสดีครับ อาจารย์หลิว"
คนคนนี้มีความสามารถและเก่ง ถ้าฉันเผลอไปขัดใจอาจารย์หลิวโดยไม่ได้ตั้งใจ และเขาไม่ช่วยฉัน มันคงเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวมากแน่ๆ
อาจารย์หลิวป๋อชิงมองมาที่ฉันแปลกๆ แล้วพูดว่า "พลังงานชั่วร้ายเข้าสู่ร่างกาย? ยันต์ธรรมดาๆ แบบนี้ได้ ไม่สามารถยับยั่งวิญญาณชั่วร้ายนี้ได้
เมื่อฉันได้ยิน ฉันก็แปลกใจทันที เขารู้ว่าฉันกำลังทุกข์ทรมานจากวิญญาณร้ายเพียงแค่มองมาที่ฉัน เขาน่าทึ่งมาก
“อาจารย์ ช่วยฉันด้วย” ฉันพูดอย่างเร่งรีบ
จะหาสิ่งที่เรียกว่าทายาทของหนังสือทางการแพทย์, ผู้คนมีมากมายแผ่นดินกว้างใหญ่ขนาดนี้, คุณจะหาเจอในสามปีได้อย่างไร?
ฉันรู้สึกอาจารย์หลิวป๋อชิงนี้ยอดเยื่ยมจริงๆ ดังนั้นเขาต้องมีวิธีช่วยฉันได้แน่ๆ
"ชีวิตถูกกำหนดไว้แล้ว นี่คือชะตากรรมของคุณ ฉันไม่จำเป็นต้องเข้าไปแทรกแซง คุณจะได้พบกับใครบางคนที่ถูกกำหนดให้แก้ไขภัยพิบัตินี้ ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกังวล" อาจารย์หลิวป๋อชิงส่ายหัว: "แต่ตอนนี้ สาวน้อยคนนี้ลำบากมากกว่า?”
“จะช่วยเธอยังงัยดี” ฉันถามอย่างกังวล ฉันเฝ้าดูเซียวซีเติบโต และถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ฉันคงรู้สึกไม่สบายใจ
"ไม่ต้องกังวล" พี่จิ่นฟง จ้องมาที่ฉันแล้วถาม อาจารย์หลิวป๋อชิง
โปรดติดตามตอนต่อไป ….
