บทที่ 8 ทำลายคำสาป

บ้านโบราณของตระกูลเจียงมีสวนกว้างขวางมาก ราวๆ 60-70 ตารางเมตร มีต้นพุทราใหญ่อยู่ในสวนติดกำแพง ข้างๆ มุมสวนมีพื้นที่เล็กๆ หนึ่งแห่งที่ปลูกผักกาดน้ำมันสีเขียวมะกอก บนค้างแขวนมะเขือเทศสีแดงปนเขียวเป็นพวงๆ ดูน่าชื่นชมยิ่ง

หลินชิงอิ่นวางจี้หยกสองชิ้นและหมวกใบนั้นลงบนโต๊ะหินกลางสวน หยิบหินเล็กๆ ขึ้นมากำหนึ่งวางบนโต๊ะอย่างสะเปะสะปะ หวังหูเห็นหินเม็ดนั้นรู้สึกคุ้นตาสักหน่อย คิดอยู่นานกระทั่งฟาดมือลงกับขมับ ร้องด้วยความดีใจ "อาจารย์! วันนั้นที่อาจารย์ตั้งไว้ข้างๆ แผงผมมันคือของนี่ใช่ไหม? ผมนั่งอยู่ตรงนั้นรู้สึกเย็นสบายจริงๆ ดีกว่านั่งเป่าแอร์อีกนะ!"

"อุย..อาจารย์ไม่ได้บอกผม ถ้ารู้ล่ะก็ ผมจะได้เก็บของมีค่านี่เอาไว้ ถ้าปล่อยให้คนอื่นเก็บไปจะทำยังไงล่ะ?" หวังหูมองหินกลมเล็กๆ บนโต๊ะแล้วอดถอนใจไม่ได้ "ของมีค่าของอาจารย์ก็ดูเรียบง่ายเหลือเกิน ดูไปดูมาก็เหมือนหินนี่แหละ ผมก็เลยไม่จำได้"

หลินชิงอิ่นยกมือดันหวังหูผู้ขวางทางไปด้านข้าง โยนหินให้เขาอีกอัน "ก็มันเป็นหินนั่นแหละ เก็บมาจากริมแม่น้ำเสียวฟู จะเอาเท่าไหร่ก็ไปเก็บเอาตามสบายเลย"

หวังหูยืนอยู่ด้านข้างมองหลินชิงอิ่นนำหินมาตั้งเป็นรูปทรงแปลกๆ ตอนวางหินลงก้อนสุดท้าย หวังหูรู้สึกเหมือนมีแสงสีขาวแวบวาบผ่านหน้า เขาสัญชาตญาณยกมือป้องอย่างรวดเร็ว แต่พอรออยู่พักใหญ่ก็ไม่เห็นมีอะไรพิเศษเกิดขึ้น เขามองไปรอบๆ รู้สึกว่าแดดตอนนี้จ้ากว่าเมื่อกี้มากทีเดียว

ในสายตาของหวังหูและคนอื่นๆ ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบนโต๊ะ แต่หลินชิงอิ่นกลับมองเห็นได้ชัดเจนว่าพลังหยางอันร้อนแรงกำลังกัดกินกาลกิณีบนหมวกอยู่ แต่กาลกิณีบนหมวกใบนั้นสะสมมานานจนหนาเตอะ ด้วยพลังงานจากแสงอาทิตย์เพียงอย่างเดียวก็ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะกำจัดจนหมด

หลินชิงอิ่นละสายตากลับมา หันไปถามเจียงเว่ย "บ้านเธอมีใบมีดคมๆ ไหม?"

เจียงเว่ยพยักหน้า "มีดโกนหนวดของพ่อเปลี่ยนใบมีดบ่อยๆ มีใบมีดสำรองใหม่เยอะ เดี๋ยวผมไปเอามา"

หลินชิงอิ่นกำชับ "เอาจานเล็กๆ มาด้วย ต้องสะอาดไม่มีคราบน้ำนะ"

ในไม่ช้าเจียงเว่ยก็หาของที่ต้องการมา หลินชิงอิ่นฉีกห่อใบมีดออก มองใบมีดบางราวปีกแมลงปอแล้วพยักหน้าด้วยความพอใจ ยื่นมือคว้าข้อมือเจียงเว่ยมากระชากอย่างรวดเร็ว แล้วกรีดนิ้วชี้ของเขาในจังหวะที่ยังตั้งตัวไม่ติด รีดเลือดไหลลงจาน เลือดสีแดงฉานพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

เจียงเว่ยตะลึงกับความว่องไวของหลินชิงอิ่น รอจนเขาได้สติ เลือดในจานเล็กก็ลงไปจนเต็มก้นจานแล้ว ยังงงๆ อยู่ว่าหลินชิงอิ่นบีบเอาเลือดมามากขนาดนี้ได้ยังไง  จนนิ้วของเขาเองยังชา

"พอแล้ว" หลินชิงอิ่นบีบปลายนิ้วเขาเบาๆ แล้วเอาหยดเลือดที่ติดปลายนิ้วเขาไปเช็ดติดมือของเธอด้วย "ของมีค่าอย่าให้เสียเปล่านะ"

เจียงเว่ยมองนิ้วตัวเอง นอกจากรอยเลือดจางๆ แล้วก็ไม่มีเลือดไหลอีก แต่ที่หลินชิงอิ่นกรีดลงไปแรงจริงๆ แผลลึกมาก เจ็บแสบร้อน

หลินชิงอิ่นวางจานเล็กๆ ในมือลงบนโต๊ะด้วยความระมัดระวัง ตบแขนเจียงเว่ย "มานั่งตรงนี้ ฉันจะวาดยันต์ให้"

เจียงเว่ยงงกับวิธีการสุดแปลกประหลาดของหลินชิงอิ่น แต่คนก็เชิญมาเองแล้ว เลือดก็ให้ไปแล้ว ไล่คนกลับก็ไม่ได้ เลยนั่งลงอย่างว่าง่ายรอให้เธอวาดยันต์

เจียงเว่ยนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย หลินชิงอิ่นใช้นิ้วชี้เรียวยาวจุ่มเลือดในจานแล้วค่อยๆ วาดลงไปบนหน้าผากของเขา

ชาติก่อนของหลินชิงอิ่นเจาะลึกในวิชาโหราศาสตร์มาเป็นพันๆ ปี สิ่งพื้นฐานอย่างหยิน-หยาง, ห้าธาตุ, สิบสองนักษัตร, กระดานฟ้า-แผนที่ดิน, เต๋า, หลักเลขแปดพยางค์ เธอถือว่ายังไม่ใช่พื้นฐานด้วยซ้ำ ยันต์สะกดกลต่างๆ ยิ่งไม่นับว่าเริ่มต้น เมื่อรู้แล้วมากมายขนาดนั้น ไม่ต้องเรียนยันต์ก็รู้ว่ามันคืออะไร ยันต์ที่หลินชิงอิ่นวาดบนหน้าผากของเจียงเว่ยไม่เหมือนกับยันต์ใดๆ ที่เคยมีการบันทึกเอาไว้ แต่ถ้ามองให้ดีก็จะพบลักษณะคล้ายกันระหว่างยันต์ไล่ผี ยันต์ดูดกลืนชี่ ยันต์ปกป้องชีวิต ยันต์ชำระจิต ฯลฯ เหมือนกับเป็นยันต์ต่างๆ หลายอย่างผสมปนเปกันเข้าไป

หลินชิงอิ่นวาดจนถึงขีดสุดท้าย ใช้นิ้วชี้จุ่มเลือดอีกครั้งเพื่อแตะที่ตำแหน่งลูกหลานบนหน้าผากของเขา เจียงเว่ยรู้สึกเหมือนมีกระแสความร้อนพลุ่งออกมาจากหว่างคิ้ว แล่นไปยังทุกส่วนของร่างกายอย่างเร่งรีบ ไม่รู้เป็นเพราะผลทางจิตใจหรือเปล่า แต่เจียงเว่ยรู้สึกว่าความเหน็ดเหนื่อยหายไป ทั้งตัวเต็มไปด้วยพลังงาน

หลินชิงอิ่นมองดูโชคชะตาและกาลกิณีที่คลุมอยู่ที่กระหม่อมของเจียงเว่ยกำลังจางหายไปอย่างรวดเร็ว มีแสงสีแดง-เหลืองสว่างจ้าสองลำพุ่งออกมาจากหน้าผาก เคลื่อนไหวไปมารอบตำแหน่งลูกหลาน แล้วก็ผลักไสกาลกิณีที่เหลือออกไปจนหมด

ในชั่วขณะที่เจียงเว่ยลืมตาขึ้น หลินชิงอิ่นเอามือจุ่มในจานอีกครั้งแล้ววาดลงบนจี้หยกสองครั้งอย่างรวดเร็ว จากนั้นเอาเลือดที่เหลือทั้งหมดราดลงบนหมวก สุดท้ายใช้หมวกเช็ดจานด้วยไม่ให้มีเลือดเหลือแม้แต่หยดเดียว

หลินชิงอิ่นโยนหมวกกลับไปบนโต๊ะ เห็นควันสีดำพุ่งออกมาจากหมวกและจี้หยก ดูเหมือนอยากจะหนีไปให้พ้นๆ สองสามคนตกใจจนถอยหลังไปพร้อมกันหลายก้าว มีเสียงซี่ดแว่วๆ ควันดำราวกับชนเข้ากับกำแพงมองไม่เห็น แล้วหายไปในอากาศทันที เห็นได้แต่ควันขาวบางๆ หลังเผาไหม้เท่านั้น พอดีกับขณะนั้นเอง จี้หยกรูปหัวใจสองชิ้นตรงกลางโต๊ะก็ส่งเสียงดังกิ๊งก้องทั้งสองชิ้น เปลี่ยนเป็นเศษซากต่อหน้าต่อตาทุกคน

"เรียบร้อยแล้ว" หลินชิงอิ่นเดินเข้าไปเก็บหินเม็ดเล็กๆ ใส่มือแล้วโยนไปใต้ต้นพุทราอย่างไม่ใส่ใจ "โชคลาภของเจียงเว่ยกลับมาแล้ว"

พ่อเจียงอึ้งไปกับการจัดฉากของหลินชิงอิ่น รู้สึกว่าทุกอย่างตรงหน้าเหมือนมายากลไปหมด ยากจะเข้าใจจริงๆ เขาอดไม่ได้ที่จะเดินไปหยิบหมวกบนโต๊ะมาดูอีกที อย่าว่าแต่ควันดำเลย แม้กระทั่งคราบเลือดที่สาดใส่ไปเมื่อครู่ก็หายไปไม่เห็นร่องรอย ถ้าไม่ใช่ว่าเขาเห็นกับตาตัวเองว่าเลือดนั่นมาจากมือลูกชาย คงคิดว่าเป็นสารเคมีอะไรสักอย่างแน่ๆ

พ่อเจียงหันไปมองเจียงเว่ย แล้วถามด้วยความคาดหวังปนสับสน "เธอรู้สึกอะไรแตกต่างไปบ้างไหม?"

เจียงเว่ยสูดลมหายใจลึกๆ แล้วพยายามรับรู้ความรู้สึก อย่างเก้อเขินเกาหัวแกรกๆ "ผมรู้สึกเหมือนร้อนขึ้นมานิดหน่อย..."

พ่อเจียงอดไม่ได้ที่จะกลอกตา จู่ๆ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของเขาก็ดังขึ้น เขารีบควานหาโทรศัพท์ออกมา กดรับสายด้วยความหวาดกลัวระคนตื่นเต้น พึมพำ "สวัสดีครับ" อย่างระมัดระวัง

แม่เจียง เจียงเว่ย หวังหู แม้กระทั่งคู่ชราบ้านเจียงก็ออกมาจากในบ้านพยุงกันเดินออกมา ต่างจ้องมองโทรศัพท์ในมือพ่อเจียง หลังจากพ่อเจียงล้มละลาย นอกจากเขาจะรับโทรศัพท์ไม่ได้แล้ว ต่อให้เขาโทรออกไปเอง ก็ไม่มีใครรับสายเลยสักคน ในรอบปีมานี้เขาได้ลิ้มรสความขมขื่นใจเมื่อตกอับจนจำได้ขึ้นใจ

วางสาย พ่อเจียงมองสีหน้าเครียดเกร็งของทุกคนในบ้าน แล้วจู่ๆ ก็ร้องไห้ครวญครางออกมาพลางปิดหน้าไว้ "มีออเดอร์เข้ามาแล้ว ลูกค้าเก่ายินดีทำสัญญากับเรามูลค่า 5 ล้านหยวน มีเงินมัดจำ 50% ให้ไปเซ็นสัญญากันตอนนี้เลย"

แต่ก่อนในสายตาของพ่อเจียง ออเดอร์ 5 ล้านเป็นเพียงการซื้อขายเล็กๆ แต่ตอนนี้กลับเป็นหญ้าช่วยชีวิตของทั้งครอบครัว

"ไปเร็วเข้า ไปเร็วเข้า!" แม่เจียงตาแดงก่ำตบเขาเปรี๊ยะหนึ่งที เสียงสั่นเครือตะโกนบอก "ร้องไห้อะไรกัน รีบไปล้างหน้าให้สะอาดแล้วไปเซ็นสัญญา" คิดแล้วก็ดันเจียงเว่ยมาอยู่ข้างๆ พ่อเจียง "เอาสิ่งนำโชคของบ้านเราไปด้วย"

เจียงเว่ยสิ่งนำโชค "..."

---

พ่อลูกสองออกจากบ้านไปอย่างเร่งรีบ แม่เจียงรีบเชิญหลินชิงอิ่นและหวังหูเข้ามาข้างใน คู่ชราช่วยกันต้มน้ำหาใบชา แถมยังเปิดแอร์ด้วย ท่าทีเปลี่ยนไป 180 องศาเลยทีเดียว

"ท่านอาจารย์ เรื่องนี้ต้องขอบคุณท่านจริงๆ" คุณยายนั่งข้างๆ หลินชิงอิ่นมองเธอเหมือนมองรูปเคารพ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคารพและนับถือ ถ้าไม่กลัวจะเสียมารยาทต่ออาจารย์ คงอยากจะยื่นมือไปจับเพื่อรับเอาเซียนชี่สักหน่อยแล้ว

คุณตาบ้านเจียงไม่ค่อยเว่อร์เท่าคู่ชีวิต แต่ก็เห็นได้จากหางตาที่มีน้ำตาคลอว่าเขาตื้นตันใจมากแค่ไหน ในฐานะผู้สูงอายุ จะมีเงินหรือไม่มีเงินสำหรับพวกเขาแล้วไม่สำคัญอะไร แต่ลูกหลานที่ถูกกระทบกระเทือนจนหมดเรี่ยวแรงกำลังใจนี่สิ ทำให้พวกเขาเจ็บปวดใจที่สุด ตอนนี้เห็นลูกชายหลานชายออกไปเจรจาสัญญาอย่างกระฉับกระเฉง คู่ชราก็วางใจได้ สภาพจิตใจก็ดีขึ้นมาก เหมือนอ่อนวัยลงไปหลายปี

แม่เจียงรินชาให้หลินชิงอิ่นแก้วหนึ่ง คิดอะไรได้ก็หยิบเงินรีบวิ่งออกไป แล้วไม่นานก็กลับมาพร้อมถุงผลไม้ ขนม และเครื่องดื่มเต็มมือ

"บ้านเราไม่ได้เตรียมผลไม้ไว้เลย เมื่อกี้นี้ต้อนรับอาจารย์ไม่ดีจริงๆ" แม่เจียงล้างองุ่น ล้างท้อ วางบนโต๊ะ พอหลินชิงอิ่นได้กลิ่นหอมของลูกท้อก็รีบไปล้างมือ หยิบลูกที่มีกลิ่นหอมที่สุดมากัดคำโต สบายใจจนหลับตาปี๋

กัดท้อลูกโตเท่ากำปั้นหมดลูก หลินชิงอิ่นวางลงอย่างเสียดาย เช็ดมือ นึกในใจว่าถ้ามีโอกาสย้อนกลับไปได้ เธอจะต้องตีลูกศิษย์ทุกคนสักทีแน่ๆ ผลไม้ไม่มีชี่ยังไงล่ะ ขอแค่กินอร่อยก็พอแล้ว แต่กลับไม่เคยให้เธอกินเลยสักครั้ง น่าโมโห!

กินท้อเสร็จแล้ว หลินชิงอิ่นก็ไม่รังเกียจชาที่เขาชงให้อีกต่อไป ยกขึ้นจิบสองอึก หยิบตราหยกที่เจียงเว่ยให้ออกมา แล้วถามว่า "ตอนนี้เรื่องของบ้านคุณก็คลี่คลายแล้ว แสดงว่าตราหยกนี้ก็เป็นของฉันใช่ไหม?"

แม่เจียงรีบร้อนตอบ "ในเมื่อตกลงกันแล้ว แน่นอนว่าต้องเป็นของท่าน" เธอหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วถามด้วยความกังวล "ท่านอาจารย์ วิธีที่ท่านทำเมื่อกี้นี้ถือว่าแก้คำสาปที่เฉินหยู่เฉิงวางไว้แล้วใช่ไหม? ถ้าเขารู้เข้าจะมาแย่งโชคของพวกเราคืนไปอีกไหม?"

หลินชิงอิ่นหัวเราะ "คุณคิดว่าโชคชะตาจะแย่งชิงกันได้ง่ายๆ หรือไง? การแย่งโชคของคนอื่นเป็นสิ่งที่ฟ้าดินไม่ยอมรับ พอทำไม่สำเร็จ ไม่ใช่แค่เรื่องต้องคืนโชคกลับไปแค่นั้นหรอก ยังมีบทลงโทษจากสวรรค์ตามมาด้วย คุณก็แค่คอยดูเขาได้รับกรรมก็พอ"

"พี่สาวถ้าไม่สบายใจ เพิ่มเราเป็นเพื่อนในวีแชทไว้ก็ได้นะ ต่อไปถ้ามีธุระอะไรก็ติดต่อเรามาได้เลย" หวังหูรีบหยิบมือถือให้แม่เจียงสแกนคิวอาร์โค้ด "แต่อาจารย์ของเรายังเด็ก อาจจะไม่ว่างตลอดทั้งวัน คุณนัดล่วงหน้าผมจะจัดการให้เรียบร้อยเอง"

หลินชิงอิ่นหยิบองุ่นใส่ปาก "ดูดวงต้องนัดล่วงหน้า แต่ทำการบ้านไม่ต้องนะ เมื่อกี้สามีคุณพนันว่าจะทำการบ้านให้ฉัน จะถือว่าใช้ได้ไหม?"