ตอนที่ 6 เส้นทางของผู้ฝึกยุทธ

สมุนไพรทุกชนิดกองอยู่ในถ้ำ แต่ เจียงหมิงกำลังตกอยู่ในห้วงความคิด

ด้วยความช่วยเหลือของท่านฮุ่ย การหาสมุนไพรบนภูเขากลายเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา

อย่างไรก็ตาม ปัญหาคือวิธีเปลี่ยนสมุนไพรเหล่านี้ให้เป็นเงินและเก็บไว้ในกระเป๋าของเขา

“ถ้าข้าขนทั้งหมดลงมาจากภูเขาเพื่อขาย ข้าคงต้องเผชิญหายนะ ข้าทำได้แค่กินสมุนไพรราคาแพงเองส่วนที่เหลือค่อยเอาไปขายเป็นชุดๆ คนเก็บสมุนไพรเฒ่าเหล่านั้นล้วนมีสถานที่เก็บสมุนไพรล้ำค่าที่คนนอกไม่รู้จัก ข้าอยู่บนภูเขามาหลายปีแล้ว เป็นเรื่องปกติที่ข้าจะโชคดีและเจอสถานที่ดีๆ สักแห่ง”

บางทีมันอาจจะยังคงดึงดูดสายตาไปบ้าง แต่มันก็เป็นแค่เหรียญทองแดงไม่กี่เหรียญ เจียงหมิงไม่สนใจ เขาจะค่อยๆประหยัดเงิน เขายังเหลือเวลาอีกมากมาย

วันต่อมา เจียงหมิงกลับมาที่ เมืองผิงอัน

ในตะกร้าสมุนไพรที่อยู่ข้างหลังเขา ส่วนใหญ่เป็นสมุนไพรธรรมดา ยังมีเห็ดจูหลิงและสมุนไพรชาดำหกก้าน

“โอ้ เจ้าโชคดีมาก!” ดวงตาของเจ้าหน้าที่ชั้นผู้น้อยที่ทางเข้าเมืองเปลี่ยนเป็นสีแดง

เจียงหมิงให้เหรียญทองแดงเจ็ดหรือแปดเหรียญแก่เขาอย่างรวดเร็ว และอีกฝ่ายก็จากไปแต่มองกลับมาที่เขาทุกๆ สองสามก้าว

ที่ตลาดยา ลุงปาก็ออกมาเดินเก็บค่าธรรมเนียมตามปกติ

“เก็บได้ดี” ลุงปาพูดเบา ๆ และหยิบเหรียญทองแดงอีก 20 เหรียญไปจากเจียงหมิง

ใบหน้าของ เจียงหมิงแสดงความเสียใจ แต่ในใจเขารู้สึกโล่งใจ

ดูเหมือนว่าตราบใดที่มันไม่ใช่สมุนไพรหายากอย่างหญ้าเมฆเพลิง คนเหล่านี้จะไม่ทำอะไรเพื่อปล้นมัน อย่างมากที่สุด พวกเขาก็จะเอาเปรียบเขาอีกเล็กน้อย

“มูลค่าของสมุนไพรชาดำได้เพิ่มสูงขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ หนึ่งก้านสามารถขายได้อย่างน้อยยี่สิบเหรียญทองแดง รวมแล้วมีมากกว่าหนึ่งร้อยเหรียญทองแดง ก็พอคุ้มทุนแล้ว” เขาคำนวณกำไรที่เขาทำได้

แน่นอน สมุนไพรชาดำสะดุดตามาก หลังจากนั้นไม่นาน ชายหนุ่มที่สวมชุดคลุมสีม่วงงดงามก็เดินก้าวเข้ามาพร้อมกับโบกพัดในมือ

เจียงหมิงรู้สึกประหลาดใจ คนที่มาตลาดยาส่วนใหญ่มักเป็นคนหน้าเดิมๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นผู้ชายที่ฉูดฉาดเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เจียงหมิงจะพูด ชายชุดม่วงก็พูดอย่างเฉยเมยว่า “หนึ่งร้อยเหรียญทองแดง ข้าจะเอาสมุนไพรชาดำทั้งหมด”

เจียงหมิงหยุดชั่วคราว เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างช้าๆ และยิ้มอย่างใจเย็น “นายน้อย สายตาของท่านช่างยอดเยี่ยมมาก สมุนไพรชาดำของข้าล้วนคุณภาพสูงมาก”

ชายในชุดคลุมสีม่วงโบกมืออย่างไม่สบอารมณ์ “คนชั้นต่ำเช่นเจ้ากล้าดียังไงถึงมาพูดกับข้า! ข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง!”

เขาโยนเหรียญทองแดงลงไปหลายเหรียญแล้วหันหลังเดินจากไป

คนรับใช้มาข้างหน้าและเอาสมุนไพรชาดำทั้งหมดออกไป เขามองไปที่ เจียงหมิงอย่างหยอกล้อและคว้าเห็ดจูหลิงหนึ่งกำมือก่อนจะจากไป

รอยยิ้มบนใบหน้าของ เจียงหมิงไม่เปลี่ยนแปลง แต่เขาจำรูปลักษณ์ของสองคนนี้ไว้ในใจ

ในตอนเช้าเขาขายสมุนไพรเกือบทั้งหมดได้และไปที่โรงเตี๊ยมเล็กๆ

“เสี่ยวหมิง ข้าได้ยินมาว่าครั้งนี้เจ้าโชคดี?” เฒ่าเจียงกล่าวด้วยรอยยิ้มหลังโต๊ะรับแขก

“ข้าทำเหรียญทองแดงหาย 50 เหรียญบนถนน” เจียงหมิงถอนหายใจ “ท่านคิดว่าข้าโชคดีหรือโชคร้าย”

ผู้เฒ่าเจียงตกตะลึง “ครั้งนี้มันมากเกินไปหรือเปล่า?”

"ใช่. เต้าหู้รมควันสองจานกับเหล้าหนึ่งแก้ว!” เจียงหมิงยิ้มอย่างขมขื่น

เจียงหมิงกินข้าวและดื่มเหล้า ทักทายคนเก็บสมุนไพรที่คุ้นเคยสองสามคน และนั่งที่โต๊ะที่มีคนนั่งอยู่แล้ว

“ช่างบังเอิญจริงๆ อาจารย์โจว มื้อนี้ข้าเลี้ยงเอง” เขาผลักเหล้าและอาหารให้คนข้างหน้า

“เสี่ยวหมิงเจ้าดูแลข้าทุกวัน ข้าตื่นตระหนกเล็กน้อย” ตรงข้ามกับเขาคือชายชราผมขาวผอมแห้งที่ดูราวกับว่าเขาสามารถปลิวไปตามลมได้

อย่างไรก็ตาม การกระทำของชายชราไม่ได้ช้าเลย มือที่สั่นเทาของเขาหยิบเต้าหู้เนื้อนุ่มและใส่เข้าปากทีละชิ้น ในเวลาไม่นาน เขาก็จัดการทุกอย่างจนหมด

เขากระดกเหล้าทั้งแก้วในคราวเดียวและพูดด้วยหัวใจที่หนักอึ้งว่า “เสี่ยวหมิง วิชายุทธของข้ายังไม่สมบูรณ์ และมันเป็นอันตรายต่อร่างกายเกินไป ถ้าเจ้าฝึกมัน เจ้าจะได้รับบาดเจ็บ”

ดวงตาของ เจียงหมิงสงบ “อาจารย์โจว ข้ายังเด็กอยู่ ข้ายังพร้อมต่อสู้กับมัน”

อาจารย์โจวเป็นคนเดียวในเมืองที่ได้ฝึกฝนวรยุทธ ย้อนกลับไปในตอนนั้น มีผู้คนมากกว่าร้อยคนที่ต้องการเรียนรู้วิชายุทธจากเขา แต่สุดท้าย พวกเขาก็ได้รับบาดเจ็บหรือไม่ก็หมดแรงไปกับทรัพยากรที่จำเป็นสำหรับการฝึกฝน ไม่มีใครประสบความสำเร็จ

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แทบจะไม่มีใครพูดถึงการฝึกฝนวรยุทธเลย

อาจารย์โจวมองไปที่ เจียงหมิงที่ดื้อรั้นและพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่นว่า “ไม่เป็นไร เมื่อเจ้าพร้อมค่อยมาหาข้า บางทีเจ้าอาจจะทนได้สักสองสามวันก่อนที่จะยอมแพ้”

“ขอบพระคุณ อาจารย์โจว!” เจียงหมิงกล่าวอย่างรวดเร็ว

เมื่อบรรยากาศเริ่มกลมกลืนกันมากขึ้น ทั้งสองคนก็เข้าร่วมกับคนเก็บสมุนไพรรอบๆ ในเรื่องไร้สาระ

นี่เป็นเหตุผลหลักที่ทำให้ เจียงหมิงมาที่นี่บ่อยๆ เขาสามารถได้รับข้อมูลใหม่ๆและเข้าใจและทำความคุ้นเคยกับโลกได้อย่างรวดเร็ว

“ว่าแต่ มีใครรู้บ้างมั้ยว่าลูกค้ารายใหม่ในตลาดยาคือใคร” จู่ๆ เจียงหมิงก็ถามขึ้น

“คนสวมชุดสีม่วง?”มีคนตอบทันทีและพูดด้วยเสียงต่ำ “ข้าบอกแล้วไงว่าอย่าไปยุ่งกับผู้ชายคนนั้นข้าได้ยินมาว่าเขามาจากตระกูลซือ ซึ่งเป็นตระกูลผู้ฝึกยุทธชั้นหนึ่งหน้าใหม่ในเมือง!”

“ตระกูลผู้ฝึกยุทธชั้นหนึ่ง?” คนรอบข้างต่างอ้าปากค้าง

ผู้ฝึกยุทธ คือผู้ที่ประสบความสำเร็จในเส้นทางวรยุทธ

ผู้ฝึกยุทธถูกแบ่งออกเป็นหลายระดับ ชั้นหนึ่ง ชั้นสอง ชั้นสาม และไร้อันดับ ผู้ฝึกยุทธไร้อันดับสามารถต่อสู้กับชายวัยผู้ใหญ่ทั่วไปสิบคนได้

สำหรับผู้ฝึกยุทธชั้นหนึ่ง ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าพวกเขาสามารถต่อสู้กับคนเป็นร้อยได้ แม้จะถูกบรรจุในกองทัพ พวกเขาก็ยังเป็นแม่ทัพ

ใน เมืองต้าหยุน ผู้ฝึกยุทธชั้นหนึ่งก็มีอำนาจเพียงพอที่จะสร้างกองกำลังชั้นนำขึ้นมา

ในอดีต จำนวนผู้ฝึกยุทธ์ชั้นหนึ่งใ เมืองต้าหยุนมีไม่ถึงหนึ่งมือ เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีตำแหน่งใหม่

“ข้าได้ยินมาว่าตระกูลนี้กำลังเป็นที่จับตามอง มีคนเก็บสมุนไพรของเราสองสามคนที่ทำให้พวกเขาโกรธและพวกเขาก็หายไปแล้ว” อีกคนพูดเสียงต่ำและทำมือเชือดคอ

“ข้าไม่เจอ พิการจาง อ้วนหลิว, ผีเฒ่าหวง, ตวนต้าโถว มานานแล้ว”

“ครั้งสุดท้ายที่ตลาดยา ไอ้สารเลวในชุดสีม่วงพยายามปล้นคนแต่ไม่สำเร็จ เขาทุบคนเก็บสมุนไพรจนตายคาที่ด้วยซ้ำ”

ทันใดนั้นบรรยากาศก็มืดมนเล็กน้อย ทุกคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ แต่พวกเขาไม่มีที่ระบาย

เจียงหมิงก้มหัวลงและจิบเหล้าอย่างเงียบ ๆ

เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีใครเอ่ยถึงผีเฒ่าหวง เขานึกถึงเหรียญทองแดงหลายสิบเหรียญที่เขาเสียไปและคิดว่ามันเป็นการชดใช้ความผิด

“เฮ้อ โลกนี้อยู่ยาก!” เจียงหมิงถอนหายใจและรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

แม้ว่าตระกูลซือจะเป็นแพะรับบาปให้เขา แต่ในบรรดาชื่อที่หายไป มีสองคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับ เจียงหมิงพวกเขาเป็นคนซื่อสัตย์และใจดี

“คนตระกูซือ” เขาพึมพำเบา ๆ ความกระหายในวิชายุทธของเขารุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

จากนั้น เพื่อขจัดความรู้สึกหดหู่ใจ ชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าจึงเปลี่ยนหัวข้อ “อย่างไรก็ตาม พวกท่านรู้หรือไม่ว่าเฒ่าสามหลู่มอบหญ้าเมฆเพลิงให้กับตระกูลหวังและรับเงินเจ็ดสิบตำลึง เขาไปหาแม่นางเสวี่ยเอ๋อและมีเวลาที่ดีกับนาง”

“หือ จริงเหรอ”

ดวงตาของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอิจฉา

“มันอาจเป็นข่าวปลอมก็ได้ ถ้าเฒ่าสามหลู่มาดื่มก็ถามเขาสิ!”

“ข้าเองก็เคยได้ยินเรื่องนี้ด้วย ข้อเสนอของตระกูลหวังนั้นสูงมากเพราะคุณหนูของพวกเขามีอาการป่วยซ่อนเร้นและจำเป็นต้องรักษาด้วยหญ้าเมฆเพลิง”

“ข้าได้ยินมาว่าตอนนี้นางหายดีแล้ว และเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของนาง คุณหนูหวังจะมาที่แม่น้ำที่เชิงเขาในอีกไม่กี่วันเพื่อปล่อยปลาวิญญาณ”

"อะไร? ปลาตัวใหญ่ไหม” ชายหนุ่มที่เอ่ยถึงเฒ่าสามหลู่ กล่าวด้วยความประหลาดใจ เสียใจที่เขาไม่รู้ข่าว

ทุกคนสับสน นี่เป็นประเด็นหลักเหรอ?

“อ่า ข้าขอตัวไปก่อน จะรีบทำฉมวก”

โรงเตี๊ยมเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

เจียงหมิงดื่มจนเสร็จและจากไปอย่างเงียบ ๆ ในใจของเขาเขากำลังสวดอ้อนวอนให้เฒ่าหลู่