ตอนที่แล้ว3.ตรีลักษณ์ศักสิทธิ์ของปรมาจารย์จิตวิญญาณ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป5.มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า

4.เผชิญผู้ก่อปัญหา


วิลเลียมไม่ได้เศร้าใจกับเรื่องนี้ เขาหยิบดาบออกมา แขวนกระเป๋าเป้ไว้บนไหล่ของเขา

เขากำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพียงก้าวเดียว ก็ถูกขวางโดยกลุ่มคนที่มาจากฝั่งตรงข้าม

พวกเขามากันห้าคน สูงกว่าเขาพอควร เขาหยุดทันทีที่สังเกตเห็น

ขณะที่พวกเขากำลังจ้องมองมาเหมือนกำลังมองอะไรที่น่าขัน

"ว้าว! ดูสิว่าเราเจออะไรที่นี่"

หนึ่งในนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เขาสูงกว่าวิลเลียมเกือบยี่สิบเซนติเมตร

ยืนอยู่ที่นั่นด้วยไหล่ที่กว้าง เผยกล้ามเนื้อหน้าท้องที่นูนออกมา

แสดงให้เห็นว่าร่างกายของเด็กคนนี้แข็งแกร่งเพียงใด

ผมสีน้ำตาลที่ยาวถึงกลางหลังอันเป็นเอกลักษณ์ของครอบครัว แถมยังมีดวงตาสีบรอนซ์

ผิวสีแทนจางๆอีกด้วย เขาเป็นสมาชิกในตระกูลกิ้งก่าสัมฤทธิ์

วิลเลียมนึกถึงสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับตระกูลนี้ เย่อหยิ่ง เจ้าเล่ห์สกปรก กระหายอำนาจ…

เครื่องหมายเชิงลบทั้งหมดนี้ปรากฏขึ้นในความคิดของเขาทันทีที่เขาจำครอบครัวของเด็กหนุ่มคนนี้ได้

พวกเขาเป็นหนึ่งในตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุดในสถานศึกษาและอาณาจักร

ขึ้นชื่อเรื่องการข่มเหงรังแกและกดขี่ข่มเหงไปทั่ว

แม้แต่วิลเลียมก็ยังจำได้ว่าเขาเคยถูกทำร้ายและคุกคามมากกว่าหนึ่งครั้งภายใต้เงื้อมมือของเด็กๆของตระกูลนี้

ความทรงจำนี้เหมือนจะเป็นความฝันเก่าๆ แต่ก็ยังทำให้เลือดเดือดได้อยู่ดี

“นายน้อย เขาเป็นพนักงานทำงานเบ็ดเตล็ด เป็นเด็กไร้ประโยชน์ที่กลุ่มคนในสถานศึกษาของเราเห็นอกเห็นใจ”

เด็กอีกคนที่ลักษณะคล้ายนายน้อยพูดขึ้น

เมื่อวิลเลียมได้ยินคำที่เด็กนั้นเรียก เขาก็รู้ว่าเขาเจอคนที่เลวที่สุดคนหนึ่งในสถานศึกษา

เขาคือ กัวนิน ที่ถูกจัดว่าเป็นอัจฉริยะในสถานศึกษาตั้งแต่อายุหกขวบ

และเขายังเป็นที่รู้จักว่าเป็นหนึ่งในอันธพาลตัวเอ้ของสถานศึกษา

เขามีความคิดเหยียดหยามต่อคนที่มาจากครอบครัวหรือตระกูลที่อ่อนแอหรือยากจนเช่นวิลเลียม

ในสายตาของกัวนิน  ไม่ใช่ทุกคนที่มีคุณค่าเพียงพอที่จะใช้ทรัพยากร ในความคิดของเขา

คนแบบวิลเลี่ยมควรเป็นทาส ที่ไม่ควรจะได้รับการปฏิบัติที่เท่าเทียมกับเขา

“ไสหัวไป”

กัวนินพูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งตามปกติ

“คนอย่างเจ้าควรจะเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำเพื่อที่จะได้ตื่นอย่างสดชื่นมารับใช้คนอย่างข้า”

วิลเลียมกำด้ามดาบด้วยใจที่สงบ คนอย่างกัวนินไม่สามารถก่อกวนความกังวลในใจของเขาได้

ในสายตาของวิลเลียม กัวนินเป็นคนแค่ขี้แพ้ เป็นเด็กที่ถูกทำให้เสียคนที่มีคนป้อนทุกอย่างให้ตั้งแต่เกิด

เขาไม่ได้ทุ่มเทเพื่อให้ได้ในสิ่งที่คนอื่นอยากได้ เป็นคนที่ไม่คู่ควรกับสิ่งที่เขามีอยู่ตอนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว

แต่วิลเลียมก็ยังคิดได้ว่า ตอนนี้ทั้งคู่มีความแข็งแกร่งที่แตกต่างกันมากเกินไป

“ข้าต้องเข้าไปช่วยบางคนในป่า”

วิลเลียมพูดอย่างใจเย็นโดยไม่แสดงความอ่อนแอ

“เจ้าเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่ใช่ไหม”

เด็กอีกคนก้าวไปข้างหน้า ชี้กระบี่ยาวโค้งไปทางวิลเลี่ยม

“ถ้าเจ้าไม่จากไปตอนนี้ อย่ามาโทษข้าที่จะสั่งสอนเจ้า”

“ฮึ่ม” แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะมีช่องว่างของความแข็งแกร่งที่กว้างมาก

แต่วิลเลียมก็ไม่คิดจะถอย เขาไม่ได้ปราศจากตัวเลือก

เขายังมีประสบการณ์การต่อสู้จำนวนมากและมีกลอุบายในแขนเสื้ออีกมากมาย

แม้เขาจะเอาชนะพวกมันไม่ได้ แต่ก็จะไม่ได้รับบาดเจ็บไม่ว่าพวกมันจะพยายามมากแค่ไหน

“ถ้าเจ้าไม่หลีกทางให้ข้า ข้าจะตะโกนเรียกผู้พิทักษ์ให้มาช่วย”

วิลเลียมขู่กลับ

“นี่คือพื้นที่ของสถานศึกษา ไม่ใช่ของครอบครัวเจ้า”

วิลเลียมยังตัดสินใจที่จะเล่นตามกฎโดยใช้อุบายที่ง่ายที่สุดในทำให้เขาหลุดพ้นออกจากสถานการณ์นี้

“เจ้า…” เด็กน้อยตกใจผงะกับคำพูดของวิลเลียม ก่อนที่เขาจะขยับตัวตอบสนองการยั่วยุนั้น

จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนมาจากข้างหลังวิลเลียม หยุดพวกเขาทั้งหมด

“เขามาที่นี่เพื่อช่วยข้า พวกเจ้ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

วิลเลี่ยมหันกลับไปเห็นเด็กสาวหน้าตางดงามเดินตรงมาอย่างมั่นคง

เธอสวมชุดคลุมยาวสีขาวมาหยุดอยู่ตรงหน้า

จมูกที่เล็ก ดวงตาที่กลมโต ริมฝีปากแดงอวบอิ่ม แก้มเล็ก ผมยาวสีแดงยุ่งเหยิงปรกลงบนไหล่

ชุดที่สวมเผยให้เห็นช่องว่างเพรียวบางและสง่างามสองช่องตั้งแต่คอไปจนถึงแขน

เผยให้เห็นมุมแหลมเล็กๆของไหล่เธอ

ผมแดง ตาแดง รูปลักษณ์สวยงาม และกล้าที่จะยืนหยัดต่อสู้กับคนอย่างกัวนิน…

วิลเลียมจำชื่อจากความทรงจำเก่า ๆ ได้ทันทีมันตรงกับใบหน้าที่งดงามเหมือนนางฟ้า

เป็นชื่อที่กัวนินพูดออกมาอย่างประหลาดใจ

“เบอร์รี่… เจ้ามาทำอะไรที่นี่ดึกๆดื่นๆ?!”

“มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า”

เบอร์รี่เดินมาอยู่ข้างวิลเลียม

“การขวางทางพนักงานทำงานเบ็ดเตล็ดของข้าไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ เจ้าไม่มีอะไรจะทำหรือไง”

“ฮึ่ม เจ้าที่เป็นคนที่ติดอยู่ที่พลังวิญญาณเก้าสิบเก้ามาหลายปีแล้วนี่นะ”

กัวนินมีสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

“ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะพ่อของเจ้า ข้าคงไม่ได้เห็นหน้าเจ้าด้วยซ้ำ!”

“กลับไปหาแม่เจ้าเถอะ ข้ารู้มาว่าเธอเป็นห่วงถ้าเจ้าไม่ได้อยู่ข้างเธอ”

เบอร์รี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

การได้เห็นเธอยืนอยู่ห่างไปไม่กี่ก้าว ด้วยรูปร่างที่สูงกว่าวิลเลียมเล็กน้อย

ถึงแม้จะอายุเท่ากัน ก็ทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ

เขารู้จักเธอ ครั้งหนึ่งเธอมีชื่อว่าเป็นนางฟ้าผู้บริสุทธิ์ของตระกูลหลง

ตระกูลหลงเป็นตระกูลใหญ่ที่มีตระกูลรับใช้หลายตระกูล ซึ่งแตกต่างจากตระกูลกิ้งก่าสัมฤทธิ์

และบังเอิญที่เบอร์รีเป็นลูกสาวคนเดียวของผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน

และเป็นหลานสาวของอดีตผู้นำตระกูลที่รู้จักกันในนามมังกรไฟที่โด่งดังไปทั่วโลก

แต่เธอถูกมองว่าเป็นผู้พ่ายแพ้ในสายตาของหลาย ๆ คนรวมถึงกัวนิน

เธอถูกรับเข้ามาเรียนในสถานศึกษาเมื่อสองปีที่แล้วและถือว่าเป็นอัจฉริยะที่มีพลังวิญญาณแปดสิบแปด

แต่ถึงแม้จะผ่านไปสองปีแล้ว พลังวิญญาณของเธอก็ติดอยู่ที่คอขวดเก้าสิบเก้า

โดยไม่มีสัญญาณว่าจะทะลวงผ่านได้ และนั่นยังไม่ใช่จุดสิ้นสุดของเรื่องราวที่น่าสังเวชของเธอ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด