บทที่ 29 โชคร้าย

บทที่ 29 โชคร้าย

“นี่คือบ้านของคุณใช่ไหม” ทั้งฟลินน์และไอวี่อดไม่ได้ที่จะมองไปยังตำรวจสาว

สัตว์ประหลาดไปยังบ้านของคนที่สัมผัสศพจริงๆ!

แค่ไม่ใช่คนแรกที่แตะต้องศพ แต่เป็นบ้านของตำรวจหญิง

“ท่านคะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ภาพวาดสีน้ำมันนี้รวมถึงห้องครัวของฉันคืออะไร” ตำรวจสาวถามด้วยใบหน้าซีดเซียวและลางสังหรณ์ที่เลวร้ายอย่างยิ่งในใจ

“ฉันบอกเหตุผลไม่ได้ แต่ตอนนี้สัตว์ประหลาดน่าจะอยู่ในบ้านคุณแล้ว” ไอวี่พูด

“เป็น...แบบนี้ได้ยังไง” ตำรวจสาวดูตื่นตระหนก

“จำให้ดี วันนี้คุณไปทำอะไรที่บ้านของ นิค เดมป์ซีย์” ฟลินน์ไม่คิดว่าสัตว์ประหลาดจะมาปรากฏตัวในบ้านของตำรวจสาวไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ตำรวจสาวคนนี้ ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อดึงดูดสัตว์ประหลาดให้มาที่บ้านของเธอ

“ฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไร... อีกอย่าง ฉันเห็นว่าครอบครัวนี้ตายแล้วก็เลยพาสุนัขที่เลี้ยงไว้กลับบ้าน” หญิงสาวพูดด้วยความตื่นตระหนก จิตใจของเธอยุ่งเหยิง

“มีบางอย่างผิดปกติกับสุนัขตัวนั้น” ไอวี่ดูจริงจัง สายตาของเธอจับจ้องไปที่ลูกสุนัขสีขาวในภาพวาดสีน้ำมัน

“นี่ลูกสุนัขหรือเปล่า”

“ใช่ ตัวนี้” ตำรวจสาวน้ำตาไหลด้วยความเป็นห่วง

“พ่อคะ แม่คะ ฉันกลายเป็นคนฆ่าพวกเขาเหรอคะท่าน ช่วยพวกเขาด้วย ตราบเท่าที่ฉันสามารถช่วยพวกเขาได้ ฉันยินดีทำทุกอย่าง”

“ไปกันเถอะ บางทีพวกเขาอาจจะยังรอดได้” ฟลินน์กล่าว

หลังจากนั้นไม่นาน รถม้าของฟลินน์ ไอวี่และตำรวจหญิงก็วิ่งอย่างรวดเร็วไปตามถนนร้างหลังเที่ยงคืน

ครั้งนี้ฟลินน์และไอวี่ไม่ปล่อยให้ใครคอยคุ้มกันพวกเขา

อย่างไรก็ตามเมื่อได้รับการยืนยันแล้วว่าสัตว์ประหลาดอยู่ในบ้านของตำรวจหญิงและชีวิตของคนอื่นๆ ไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย

คลิก!

ผ่านไปครึ่งทาง จู่ๆ ก็มีเสียงแหลมดังขึ้น

จู่ๆ รถม้าก็เอียงไปข้างหลังพวกฟลินน์ทั้งสามในรถม้าก็อดไม่ได้ที่จะล้มลงและชนกันเอง

โชคดีที่ทั้งสามคนไม่ได้รับบาดเจ็บ พวกเขารีบลุก ถอดตะเกียงน้ำมันในช่องออกมาอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้น” ฟลินน์ถามตำรวจที่กำลังขับรถอยู่

“ท่านครับ เพลาท้ายรถม้าหักครับ” ตำรวจที่ขับรถเป็นชายผมสีน้ำตาล มีสีหน้าเศร้าหมอง

ฟลินน์ทั้งสามคนมองไปรอบๆ และเห็นว่าเพลาของล้อหลังรถม้าหักกลางคัน มีรอยร้าวที่ผิดปกติเกิดขึ้น

เนื่องจากเพลาของล้อหลังหัก ส่วนท้ายของรถจึงยุบไปด้านหลังและกระแทกพื้น

“ท่านครับ เราควรทำอย่างไรดี” ตำรวจชายผมสีน้ำตาลรู้ว่าเวลานี้เร่งด่วนเพียงใด แต่โชคไม่ดีที่รถม้าจะพังในเวลานี้

“ผมเกรงว่ามันจะเป็นเพราะผม!” ฟลินน์ยิ้มอย่างขมขื่น นี่ต้องเป็นโชคร้ายที่รองผู้อำนวยการกล่าวถึง ซึ่งจะปรากฏขึ้นหลังจากใช้กระดานวาดภาพแห่งหายนะ

“ม้ายังขี่ได้อยู่ คุณพาเธอล่วงหน้าไปก่อน แล้วผมจะตามไป” ฟลินน์บอกกับไอวี่

มีเพียงม้าตัวเดียวและไอวี่คงไม่เต็มใจให้เขาขี่กับเธออย่างแน่นอน

ในยุคนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าที่จะแบ่งปันม้ากับชายอื่นเว้นแต่เขาจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเธอมาก

ยิ่งกว่านั้นเขายังกังวลว่าหากเขานั่งบนหลังม้าตัวนี้อาจเกิดโชคร้ายขึ้นเวลานั้นม้าอาจกลายเป็นง่อยได้

“ตกลง”

ไอวี่ถอดเชือกรัดของรถม้าออก พลิกกลับและกระโดดขึ้นม้านั่งบนบังเหียนและดึงตำรวจหญิงที่ถือตะเกียงน้ำมันขึ้นบนหลังม้า

เธอใช้เท้าสะกิดท้องม้าเบา ๆ และวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

การเคลื่อนไหวของเธอทั้งลื่นไหลและสง่างามในฐานะบุตรสาวของขุนนางเธอเรียนขี่ม้าตั้งเด็กๆ

“ไปกันเถอะ เราตามไป” ฟลินน์หยิบตะเกียงน้ำมันออกมาจากรถม้าแล้วจุดมันและหันไปพูดกับตำรวจชายคนขับรถม้า

แม้ว่าการต่อสู้อาจจะจบลงเมื่อเขาไปถึง แต่เขาก็ยังต้องการรีบไปที่นั่น เพราะยังไงซะ การติดต่อกับสัตว์ประหลาดก็จะได้รับคะแนนลึกลับ

เขาไม่รู้ว่าคะแนนลึกลับที่ได้รับจะลดลงหลังจากสัตว์ประหลาดตายหรือไม่

ไม่กี่นาทีต่อมา ตำรวจชายผมสีน้ำตาลก็อุทานขึ้น

“ท่านครับ ระวัง!” ฟลินน์ซึ่งกำลังวิ่งเหยาะๆ จู่ๆ ก็เหยียบลงไปในหลุม ร่างกายของเขาไม่มั่นคงก่อนจะเซและล้มลงกับพื้น

เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจะล้มลงกับพื้นและตะเกียงน้ำมันในมือกำลังจะตกกระแทกพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

เมื่อฝึกฝนสาดรับร่างกายก็จะแข็งแกร่งขึ้นโดยธรรมชาติ ทำให้เขามีทักษะการทรงตัวที่ดีขึ้นและสามารถปรับท่วงท่าได้ทันเวลาทำให้ไม่ล้มลงกับพื้นหรือตะเกียงน้ำมันในมือแตก

“โชคร้ายจริงๆ …” ฟลินน์ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่จะต้องเป็นความโชคร้ายของกระดานวาดภาพแห่งหายนะอีกครั้ง

แม้จะคาดไว้แต่ความโชคร้ายนี้ก็ยังรุนแรงอยู่ไม่น้อยภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงโชคร้ายเกิดขึ้นสองครั้งแล้ว

สิ่งเดียวที่ทำให้เขามั่นใจคือคนที่ใช้มันมาจนถึงตอนนี้แล้วยังไม่มีใครเสียชีวิต

“คุณเอานี่!” ฟลินน์ยื่นตะเกียงน้ำมันในมือให้ตำรวจชายผมสีน้ำตาลแล้วเดินทางต่อ

ฟลินน์กังวลว่าตะเกียงน้ำมันจะแตกไม่ช้าก็เร็วหากอยู่ในมือของเขาต่อไป

ตอนนี้ไม่มีแสงจันทร์นำทางตะเกียงน้ำมันเป็นสิ่งเดียวที่ใช้ให้แสงสว่างได้หากไม่มีตะเกียงน้ำมันก็จะไม่มีอะไรให้แสงสว่าง

...

“ท่านคะ ตรงนั้น ตรงนั้นคือบ้านของฉัน!” ตำรวจสาวชี้ไปที่บ้านหลังหนึ่งแล้วพูดขึ้น

“ไม่มีไฟในบ้าน…” ไอวี่มองไปตามทิศทางที่นิ้วของตำรวจสาวชี้และเห็นบ้านสองชั้นทางด้านซ้ายของถนน

เธอสังเกตเห็นว่าไม่มีไฟในห้อง

หัวใจของเธอจมดิ่งในทันที

ตามการคาดเดาสัตว์ประหลาดน่าจะโจมตีหลังจากที่เป้าหมายหลับไปแล้ว

ไม่มีแสงไฟในห้องซึ่งบ่งชี้ว่าพ่อแม่ของตำรวจหญิงอาจหลับไปแล้วและถูกทำร้าย

“หาที่ซ่อน” หลังกระโดดลงจากหลังม้าพร้อมกับตำรวจสาว ไอวี่ออกคำสั่งทันทีและหยิบตะเกียงน้ำมันจากมือเธอแล้วรีบวิ่งไปที่บ้านของหญิงสาว

เมื่อมาถึงประตู ไอวี่เตะประตูด้วยเท้าบูทของเธอ

ปัง!

เธอเตะประตูออกไปและพุ่งเข้าไปในอย่างรวดเร็ว

แม้ภายนอกของเธอจะดูเหมือนหญิงสาวบอบบางอ่อนแอแต่ทว่าเธอไม่ใช่

เธอเป็นผู้วิเศษผู้ใช้วงแหวนที่สาม บวกกับความแข็งแกร่งเมื่อเธอร่ายเวทย์มันจะทำให้ร่างกายของเธอแข็งแรงขึ้นถึงสามเท่า

การเสริมความแข็งแกร่งนี้ทำให้เธอมีสมรรถภาพทางกายที่แข็งแกร่งกว่าทหารชั้นยอดในกองทัพ

ประตูไม้บานนี้ไม่ได้แข็งแรงเกินไปย่อมไม่สามารถหยุดเธอได้

“อา…” ทันใดนั้น ชายหญิงคู่หนึ่งก็ร้องขึ้นมาจากชั้นสอง

เจ้าของเสียงตื่นตระหนกอย่างมากราวกับว่าเขาเห็นบางสิ่งที่น่ากลัว

“ยังไม่ถูกฆ่า!” หัวใจของไอวี่เต้นรัว เธอรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนตรงไปยังห้องต้นทางของเสียง

ประตูห้องถูกเปิดออกด้วยสว่างจากตะเกียงน้ำมัน สถานการณ์ข้างในก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ

ในห้องที่เห็นได้ชัดว่าเป็นห้องนอน ชายและหญิงเบียดเสียดกันอยู่ที่มุมด้านในสุดของเตียงด้วยความตื่นตระหนก

ข้างเตียงของพวกเขามีร่างสูงหกฟุตยืนอยู่

ร่างที่ยืนอยู่นี้มีรูปร่างเป็นมนุษย์ปกคลุมด้วยขนสีขาวและมีหางอยู่ข้างหลัง

นี่น่าจะเป็นโฉมหน้าที่แท้จริงของลูกสุนัขสีขาว!

ลูกสุนัขสีขาวที่ตำรวจหญิงพากลับบ้านคือสัตว์ประหลาดที่คร่าชีวิตของสองครอบครัวก่อนหน้า

การปรากฏตัวของลูกสุนัขสีขาวเป็นเพียงการปลอมตัวของอีกฝ่าย นี่คือรูปลักษณ์ที่แท้จริงของมัน!

เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวข้างหลัง ร่างสีขาวก็หันกลับมา

มันมีร่างกายเป็นมนุษย์และหัวของหมาป่า เขี้ยวยื่นออกมาจากปากที่แหลมคม ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำราวกับเลือด

มัดกล้ามแข็งแรงทรงพลัง กรงเล็บของมันคมกริบทั้งมือและเท้าราวกับมีด

พรึ่บ!

เมื่อสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามจากผู้มาใหม่ มันละทิ้งชายหญิงตรงหน้ามันเตะพื้นด้วยเท้าทั้งสองข้างพุ่งเข้าหาไอวี่

ป๊อก!

เมื่อเห็นสัตว์ประหลาดขนขาวพุ่งเข้ามาหาตัวเอง ไอวี่รีบยื่นมือขวาออกมาและดีดนิ้ว

สัตว์ประหลาดขนขาวที่กำลังพุ่งปราดเข้ามาหาเธอถูกสะกดจิตพร้อมกับเสียงดีดนิ้ว ร่างของมันหยุดลงทันที

ดูเหมือนว่าร่างของมันจะผูกพันธนาการด้วยพลังที่มองไม่เห็นและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

พรึ่บ

เมื่อเห็นว่าสัตว์ประหลาดขนขาวถูกกักขังแล้ว ไอวี่จึงเปิดใช้แหวนอัญมณีรูปกางเขนที่นิ้วกลางข้างขวาทันที

ขณะที่เธอเปิดใช้งานแหวนอัญมณีรูปกางเขนบนแหวนก็เปลี่ยนไปมันส่องแสงสีทองพร่างพราว

แสงจากกระบี่ไขว้รูปกากบาทสีทองสามตัวปรากฏขึ้นพร้อมกับแสงสีทองพร่างพราว

มันบินออกไปและแทงสัตว์ประหลาดขนขาวอย่างรวดเร็ว

“โฮ่ก—”

เมื่อสัมผัสได้ถึงภัยคุกคาม สัตว์ประหลาดขนขาวคำรามและดิ้นรน

ไอวี่เป็นผู้วิเศษวงแหวนที่สามแต่สัตว์ประหลาดขนขาวก็เป็นสิ่งมีชีวิตลึกลับที่เทียบได้กับวงแหวนที่สามเช่นกัน มันไม่ได้อ่อนแอไปกว่าไอวี่ในแง่ของระดับเวทย์

โซ่ตรวนที่มองไม่เห็นถูกทำลายและสัตว์ประหลาดขนขาวก็ได้รับอิสรภาพคืนมา

แต่ในเวลานี้กระบี่แสงสีทองได้แทงเข้าไปในร่างของมันเรียบร้อยแล้ว

พรึ่บ!

กระบี่แสงสีทองรูปกากบาทมีพลังเผาไหม้ที่น่ากลัวรอยเลือดสามรูขนาดเท่าชามข้าวปรากฏขึ้นบนร่างของสัตว์ประหลาดขนขาว

อย่างไรก็ตามสัตว์ประหลาดขนขาวแสดงให้เห็นถึงพลังที่แข็งแกร่ง แม้ว่ามันจะถูกเจาะทะลุด้วยรูเลือดขนาดใหญ่สามรูทั้งด้านหน้าและด้านหลัง แต่มันไม่ตาย

ปัง!!

ไอวี่ใช้แหวนเพื่อสร้างกระบี่แสงอีกครั้งและแทงเข้าไปที่สัตว์ประหลาดขนขาวอย่างหวือหวา

สัตว์ประหลาดขนขาวจ้องมองไอวี่ด้วยความโกรธ มันหันกลับและวิ่งไปที่หน้าต่างแล้วกระแทกหน้าต่างด้วยตัวของมัน

ปัง—

หน้าต่างแตกเป็นเสียงๆ กระจกกระเด็น

สัตว์ประหลาดขนขาวกระโดดออกจากหน้าต่างชั้นสอง แล้วลงมาที่ถนนด้านนอกเสียงดังโครมคราม

สัตว์ประหลาดสามารถหลบกระบี่แสงรูปกากบาทของไอวี่พ้น

“แย่แล้ว!”

เมื่อเห็นสัตว์ประหลาดขนขาวหลบหนีจากกระบี่แสงไอวี่ก็อดตระหนกไม่ได้

เธอไม่สนใจที่จะปลอบโยนครอบครัวที่กำลังหวาดกลัวของตำรวจหญิงที่ซ่อนตัวอยู่ที่มุมเตียง

เธอกระโดดลงมาจากหน้าต่างที่ถูกทุบ นั่งยองๆ บนพื้นเพื่อขจัดแรงกระแทกที่ตกลงมาและไล่ตามสัตว์ประหลาดขนขาวที่กำลังหลบหนีอย่างสุดกำลัง

แม้ว่าความแข็งแกร่งจะมาถึงวงแหวนที่สามแล้ว แต่ความเร็วของเธอก็ยังไม่เร็วเท่าสัตว์ประหลาดขนขาว ระยะห่างระหว่างเธอและสัตว์ประหลาดขนขาวไกลมากขึ้นเรื่อยๆ

พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ!

ฟลินน์และตำรวจชายผมสีน้ำตาลกำลังรีบไปยังบ้านของตำรวจหญิง จู่ๆ ก็มีเสียงดังแหวกอากาศขึ้นที่หน้าถนนและระยะทางก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“เสียงอะไร”

ฟลินน์และตำรวจชายผมสีน้ำตาลรีบมองไปยังถนนในระยะไกล ในมือถือตะเกียงน้ำมันชูขึ้นเพื่อให้มองเห็นได้อย่างชัดเจน

ทันใดนั้นสีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป

ที่ด้านหน้าของถนนมีร่างหนึ่งอยู่ห่างออกไปหลายเมตร มันวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับจะกระโดด

สัตว์ประหลาดนี้มีร่างเป็นมนุษย์ หัวและกรงเล็บทั้งสี่เป็นหมาป่า ร่างกายของมันเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่แข็งแรง