ตอนที่ 54 แผนการสังหารผู้มีอาชีพลับ
บนยอดเขาร้อยพัน
ชายในชุดโค้ทสีดำที่มีผมสีเทาพูดช้า ๆ ด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้าของเขา
“เพื่อปกป้องผู้มีอาชีพลับอย่าง [พระสันตปาปาสีเงิน] สถาบันไท่ยี่ส่งผู้เชี่ยวชาญระดับทองมาเป็นผู้คุ้มกันของเธอ ที่ปรึกษา หลังจากคิดอยู่นาน คุณคิดว่าแผนสุดท้ายจะเริ่มได้แล้วหรือยัง”
ในบรรดาห้าคน ชายผู้เรียบร้อยที่มีท่าทางเย็นชาปรับแว่นตาพิเศษของเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า “เราไม่สามารถจับผู้มีอาชีพลับได้ มิฉะนั้น ถ้าผู้เชี่ยวชาญระดับทองของสถาบันไท่ยี่เห็นร่องรอยของเรา เราจะเจอปัญหาใหญ่”
“เราไม่สามารถสังหารผู้มีอาชีพลับในตอนนี้ มิฉะนั้นรางวัลจะถูกลดค่าลง คงไม่คุ้มกับที่เราจะเดินทางมาจากเมืองมังกร”
“จากนั้นตามข้อมูลที่พ่อค้าข้อมูลให้มา...”
“เราสามารถเริ่มต้นจากหลินเซิน เพื่อนคนเดียวของผู้มีอาชีพลับ เราสามารถใช้การข่มขู่ ติดสินบนหรือควบคุมเขา ตราบใดที่เราสามารถให้เขาทำงานให้เราได้ เราสามารถลักพาตัวผู้มีอาชีพลับได้โดยไม่ให้ผู้เชี่ยวชาญระดับทองของสถาบันไท่ยี่ได้สังเกตเห็น”
“ดี”
“มาเริ่มแผนนี้กันเถอะ”
ชายผมขาวที่เป็นผู้นำหัวเราะเบา ๆ
เขายกรองเท้าที่เปื้อนเลือดขึ้นเช็ดบนขนของซากสัตว์อสูร ก่อนจะมองไปที่ผู้หญิงอีกคนแล้วถามว่า
“โลหิตเจ็ด เธอยังเชี่ยวชาญทักษะโจมตีวิญญาณที่เธอพูดถึงอยู่ไหม”
ร่างกายโค้งเว้าของผู้หญิงถูกซ่อนอยู่ใต้เสื้อกันลมสีเทา เมื่อเธอได้ยินเช่นนี้ ริมฝีปากสีแดงของเธอก็โค้งขึ้น และผิวสีแทนของเธอก็เผยรัศมีที่สวยงาม เธอกระพริบตาสีเลือดของเธอและพูดอย่างมีเสน่ห์ว่า
“แม้ว่าแผนของฉันต้องจะหยุดชะงักเพราะภารกิจที่มาอย่างกระทันหัน แต่ฉันก็ยังใช้ทักษะนี้ได้สำเร็จในที่สุด”
“ตราบใดที่พลังจิตของคู่ต่อสู้ไม่แข็งแกร่งกว่าของฉัน ฉันสามารถฆ่าเขาในการโจมตีครั้งเดียวและกำจัดวิญญาณของเขา แม้ว่าความแข็งแกร่งทางจิตใจของเขาจะแข็งแกร่งกว่าของฉัน แต่ฉันก็สามารถทำร้ายจิตใจเขาอย่างรุนแรงและทำให้เป็นอัมพาตหรือทำให้เขาสลบได้”
“ดีเลย”
ผู้นำเผยรอยยิ้มที่น่ากลัวเล็กน้อย
“ไม่เสียเปล่าที่พวกเราไปกำจัดนิกายและบุกปล้นที่ต่าง ๆ จนกระทั่งเราถูกขนานนามว่าปีศาจเพื่อรวบรวมทรัพยากรเพื่อให้เธอฝึกทักษะ ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าคนเหล่านั้นจากสถาบันไท่ยี่จะส่งผู้เชี่ยวชาญอาชีพสายต่อสู้ระดับทองคำดำมา เราก็สามารถฆ่าเป้าหมายและจากไปได้อย่างง่ายดาย”
“ถ้าเราเจอสถานการณ์แบบนี้จริง ๆ และทำให้ผู้เชี่ยวชาญระดับทองคำดำ หมดสติได้... ไม่ว่าระดับทองคำดำนี้จะเป็นชายหรือหญิง เราก็สามารถเพลิดเพลินกับรสชาติของระดับทองคำดำได้ !”
“ฮ่า ๆ”
ทั้งห้าคนมีรอยยิ้มโรคจิตบนใบหน้าขณะมองไปที่เขตปลอดภัยที่อยู่ไกลออกไป ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความโลภและความรุนแรง
ตกกลางคืน
หลินเซินถือกระเป๋าหลายใบและเดินออกจากร้านอาหารหรูหราที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของชนชั้นสูง
“รุ่นพี่ชิงหยา ฉันจะฝากว่านเอ๋อไว้ในความดูแลของหน่อยนะคุณ ฉันจะไปส่งพี่สาวที่บ้านก่อน เธอเมาอีกแล้ว”
เขาจับเอวที่เรียวเล็กของพี่สาวไว้ แล้วปล่อยให้เธอเอนตัวไปในอ้อมแขนของเขาอย่างนุ่มนวล
หลินเซินพูดกับชิงหยา โดยมีสาวขี้เมาอีกคนกำลังพิงเขาอยู่
วันนี้เป็นวันที่ฟุ่มเฟือยและไร้กังวลที่สุดในชีวิตของหลินเซินหรือพวกเขาทั้งสามคนยกเว้นชิงหยา
กู่ว่านเอ๋อเป็นผู้มีอาชีพลับ [สันตะปาปา] ที่ทรงพลัง
หลินเซินเป็นอัจฉริยะที่สามารถเทียบเคียงกับผู้เชี่ยวชาญระดับทองคำดำได้ เขาเป็นผู้มีพรสวรรค์อมตะจากสถาบันไท่ยี่และได้การรับประกันว่าในอนาคตเขาจะไปถึงระดับทองคำดำเป็นอย่างน้อย
อนาคตที่เขาสัญญาไว้ทำให้กู่ว่านเอ๋อและหลิวเซียงเซียงรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน
โดยเฉพาะหลิวเซียงเซียง
เธอไม่สามารถแยกได้ว่าวันนี้เป็นความฝันหรือความจริง
เพราะมันเป็นโอกาสที่หาได้ยากสำหรับเธอที่จะมีความฝันที่สวยงามเช่นนี้ เธอจึงเริ่มสนุกโดยไม่ต้องกังวลใด ๆ
หลินเซินรู้สึกว่านี่เป็นวันที่มีความสุขที่สุดสำหรับหลิวเซียงเซียงตั้งแต่พ่อแม่ของพวกเขาจากไป
และวันข้างหน้าจะต้องดีขึ้นเรื่อย ๆ อย่างแน่นอน
“โอเค ระวังตัวด้วยล่ะ”
ชิงหยาช่วยกู่ว่านเอ๋อถือกระเป๋าหลายใบ หลังจากอำลาหลินเซินแล้ว เธอก็ขับรถออกไปไกล ๆ
หลินเซินมองดูรถหรูคนทั้งสองนั่งอยู่เดินห่างออกไปเรื่อย ๆ จากนั้นเขาก็กอดหลิวเซียงเซียงและพูดกับเธอเหมือนกำลังปลอบเด็ก
“กู่หวั่นเอ๋อไปแล้ว เราจะกลับบ้านกันพี่สาว”
“อืม...กลับบ้านกันเถอะ”
หลิวเซียงเซียงดูเหมือนจะตื่นแต่ยังมึน ๆ อยู่ขณะที่เธอพึมพำ
“เดินกลับบ้านกันเถอะ ถ้านั่งแท็กซี่กลับบ้านมีหวังได้อวกใส่เบาะรถแน่ ๆ”
เธอกอดหลินเซินและพิงศีรษะของเธอบนไหล่ของเขาแทน
“เดินช้า ๆ ด้วยวิธีนี้เธอจะไม่ตื่นในตอนนี้”
หลินเซินมีความรู้สึกที่หลากหลาย
ในใจของเขา หลิวเซียงเซียงมักจะเข้มแข็งและแข็งแกร่งอยู่เสมอ
อย่างไรก็ตาม หลังจากถอดเกราะป้องกันจิตใจของเธอออกแล้ว เธอก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อยที่อายุมากกว่าเขาไม่กี่ปี
ยากที่จะจินตนาการว่าเธอแบกภาระหนักหนาสาหัสแค่ไหนเพื่อแลกกับโอกาสที่เขาจะได้เติบโตอย่างปลอดภัย
“เอาล่ะ หมดเวลาของเราแล้ว”
หลินเซินเห็นด้วยกับความคาดหวังเล็กน้อยนี้
นี่คือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเสี่ยงชีวิตเพื่อฆ่าสัตว์อสูรและเพิ่มความแข็งแกร่งของเขา
ใต้แสงจันทร์นวลผ่อง คนสองคนเดินอยู่บนทางเท้านั่นคือหลินเซินที่พยุงตัวหลิวเซียงเซียงที่เมา
ในขณะที่พวกเขาเดินเล่นบนถนนภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน อารมณ์ของหลินเซินสงบอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน
หลังจากนั้นไม่นาน
ทั้งสองเดินไปที่ถนนที่เงียบสงบ รอบข้างว่างเปล่า มีเพียงพวกเขาสองคนที่เดินช้า ๆ
การหายใจของหลิวเซียงเซียงค่อย ๆ คงที่ ร่างกายของเธอพิงหลินเซินอย่างสมบูรณ์
หลินเซินขมวดคิ้ว
เขาสวมเสื้อโค้ทของเธออย่างเงียบ ๆ จากนั้นในชั่วพริบตา คนในอ้อมแขนของเขาก็ถูกส่งไปยังฟาร์มแห่งที่สองที่ปลอดภัยอย่างยิ่ง
“ช่างเป็นการซุ่มโจมตีที่กระจอกอะไรอย่างนี้ ฉันได้กลิ่นของพวกแกมาแต่ไกลเลย พวกแกอาบน้ำครั้งสุดท้ายกี่วันแล้วฮะ ?”
มันกะทันหันมาก
หลังจากที่หลินเซินส่งหลิวเซียงเซียงไปยังที่ปลอดภัยแล้ว ดวงตาสีดำของเขาก็กวาดมองไปยังมุมที่ซ่อนอยู่สองสามมุมอย่างเย็นชาขณะที่เขาเยาะเย้ย
“ที่ปรึกษา แผนของคุณดูเหมือนจะผิดพลาด เด็กคนนี้ควบคุมไม่ง่ายเลย”
ดูเหมือนจะรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะซ่อนต่อไป
ชายผมขาวในชุดกันลมสีเทาเดินยืดเส้นยืดสายออกมาจากเงามืด เขามองไปที่หลินเซินด้วยท่าทางขี้เล่นซึ่งเผยให้เห็นร่องรอยของความชั่วร้าย
ขณะที่เขาปรากฏตัว ร่างสี่ร่างในชุดสีเข้มเดินออกมาจากที่ซ่อน
พวกเขามองไปที่หลินเซินด้วยท่าทางที่ไม่เป็นมิตร
เมื่อชายผู้สง่างามในฐานะที่ปรึกษาได้ยินสิ่งนี้ เขาก็เผยสีหน้าตกใจ
เขารู้ดีถึงผลที่ตามมาจากความผิดพลาดครั้งใหญ่ในแผนของเขา
“ผู้นำโปรดอย่าลงโทษฉัน ตามข้อมูลช ผู้ชายคนนี้เป็นแค่ชาวนา นั่นคือ...”
ตู้ม !
ก่อนที่เขาจะอธิบายต่อ
กำปั้นที่บางแต่ทรงพลังมาก ฉีกสายลมและบีบอัดอากาศเหมือนของเหลวสีขาว มันชกทะลุหน้าอกของชายผู้สง่างามด้วยพลังที่สั่นสะเทือนโลก
ใบหน้าของหลินเซินเปลี่ยนเป็นเย็นชา
เขาปรากฏตัวข้างศพที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ
“แกพูดมากเกินไปแล้ว”
บนถนนใหญ่
ราวกับว่ามีคนกดปุ่มหยุดเวลา สี่คนที่เหลือมองไปที่ที่ปรึกษาที่ตายและหลินเซินที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นข้างศพด้วยความตกใจ
พวกเขาคิดว่าหลินเซินเป็นมดที่พวกเขาสามารถบดขยี้ได้ตามต้องการ
แต่ไม่คาดคิดเลยว่า...มดที่กำลังจะถูกบดขยี้นั้นคือตัวพวกเขาเอง
