ตอนที่ 55 สัตว์อสูรในคราบมนุษย์
ชื่อ: มู่ถง (ที่ปรึกษา)
อาชีพ: พลังจิต
ระดับ: ทอง 5
ร่างกาย: 2,586
วิญญาณ: 3,569
พลังจิต: 2,586
ทักษะ:[สังหารมนุษย์]: ทักษะติดตัว; จะได้รับทักษะนี้หลังจากสังหารมนุษย์ผู้บริสุทธิ์ครบหนึ่งพันคน สร้างผลยับยั้งอย่างต่อเนื่องต่อผู้เชี่ยวชาญมนุษย์ที่ความแข็งแกร่งทางจิตใจอ่อนแอกว่าของผู้ใช้ เมื่อเผชิญหน้ากับผู้เชี่ยวชาญมนุษย์ที่มีความแข็งแกร่งทางจิตใจมากกว่า มันจะกระตุ้นเจตนาฆ่าที่รุนแรงในใจของอีกฝ่าย หมายเหตุ: ทักษะนี้สามารถรับได้โดยมนุษย์เท่านั้น
[นักปราชญ์]: ทักษะติดตัว; จะได้รับการแก้ไขทุกครั้งที่เลื่อนระดับ เพิ่มต่อวิญญาณ +10 จุดการเลื่อนระดับในระดับเหล็ก, +20 จุดต่อการเลื่อนระดับในระดับทองแดง, +30 จุดต่อการเลื่อนระดับในระดับเงิน, +40 จุดต่อการเลื่อนระดับในระดับทอง, ไม่เพิ่มในระดับทองคำดำหรือเหนือกว่านั้น
[จิตเคลื่อนย้าย]: ทักษะใช้งาน; เมื่อเปิดใช้งาน ใช้วิญญาณหนึ่งจุด คุณสามารถใช้พลังจิตเพื่อเคลื่อนย้ายวัตถุภายในรัศมีของคุณและระยะของ วิญญาณ x 0.5 เมตร มวลของวัตถุในการเคลื่อนที่ต่อครั้งต้องไม่เกิน วิญญาณ x 0.1 ตัน
[มีดสั้นระดับสูง], [ความชำนาญอาวุธปืนระดับสูง] ...
[สังหารมนุษย์]... สังหารผู้บริสุทธิ์หนึ่งพันคนเพื่อให้ได้มา...
“สวะ น่ารังเกียจ”
หลินเซินเหยียบศีรษะของที่ปรึกษาที่กระตุกอยู่ตลอดเวลา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่เย็นชา เป็นครั้งแรกที่เขาพบว่าโลกนี้ค่อนข้างไร้สาระ
พูดตรง ๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาปลิดชีวิตใคร
นักฆ่าที่เขาพบในภูเขาร้อยพัน ฮั่นเทียนจั้วผู้ซึ่งมีเจตนามุ่งร้ายต่อเขา ทุกคนที่กล่าวมาล้วนเสียชีวิตด้วยน้ำมือของเขา
นั้นเพราะหลินเซินถูกพวกเขาไล่ต้อนจนจนมุมและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องป้องกันตัวเอง
อย่างไรก็ตาม กับคนกลุ่มนี้ในปัจจุบัน หลินเซินมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าและกระตือรือร้นที่จะฆ่าพวกเขา
ความจริงที่ว่าพวกเขาล้อมรอบเขาและหลิวเซียงเซียงในตอนกลางคืน
เมื่อเขาเห็นการอธิบายของทักษะ [สังหารมนุษย์] หลินเซินก็อดไม่ได้ที่จะต้องการให้พวกเขาทั้งห้าคนตาย
เขาคิดอย่างนั้นและจะทำเช่นนั้น
คนที่ถูกเรียกว่าที่ปรึกษาตอนนี้นอนเป็นผักอยู่บนพื้น
ไม่มีความเห็นอกเห็นใจในหัวใจของเขา แต่เขากลับรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
หลังจากที่เขาฆ่าผู้บริสุทธิ์ไปหลายพันคน การตายนั้นง่ายเกินไปสำหรับเขา !
แต่... การฆ่าใครสักคนทันทีที่พบกันมันก็ไม่เหมาะสมไปหน่อยเหรอ
“สกิล [สังหารมนุษย์] มีผลกับฉันเหรอ ?”
ใบหน้าของหลินเซินมืดมนขณะที่เขาครุ่นคิด
ในไม่ช้าเขาก็ล้มล้างความคิดนี้
บางทีอาจเป็นเพราะอิทธิพลของทักษะ [สังหารมนุษย์] ทำให้เขาหุนหันพลันแล่นไปหน่อย
อย่างไรก็ตาม ความตั้งใจของเขาที่จะส่งไอ้พวกสวะพวกนี้ลงนรกนั้นไม่ใช่เรื่องเสแสร้งอย่างแน่นอน
ผู้บริสุทธิ์นับพันที่เสียชีวิต
ตัวเลขนี้อาจดูน้อยและไร้น้ำหนักสำหรับใครบางคน
แต่เพราะการจากไปของพ่อแม่ของหลินเซินก็เกือบทำให้เขาและพี่สาวต้องตกนรกอันไร้ขอบเขต
หลินเซินหันไปมองอีกสี่คนที่ตกตะลึง
ชื่อ: จางเยี่ย (หัวหน้า)
อาชีพ: นักรบคลั่ง
ระดับ: ทอง 8
ทักษะ : [สังหารมนุษย์] ...
ชื่อ: หลินเย่หยา (โลหิตเจ็ด)
อาชีพ: นักฝึกสัตว์อสูร
ระดับ: ทอง 5
ทักษะ : [สังหารมนุษย์] ...
ชื่อ: หยางซุย (นักฆ่า)
อาชีพ: นักฆ่าเงา
ระดับ: ทอง 8
ทักษะ : [สังหารมนุษย์] ...
ชื่อ: ฉือเจี่ย (แนวหน้า)
อาชีพ: อัศวินผู้ล่วงลับ
ระดับ: ทอง 7
ทักษะ : [สังหารมนุษย์]...
ห้าคน ห้าทักษะ [สังหารมนุษย์]
คนทั้งห้านี้มีพรากชีวิตของผู้บริสุทธิ์อย่างน้อยก็ห้าพันคนในมือของพวกเขา ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมนับครั้งไม่ถ้วนของการพลัดพรากจากความตาย
แม้ว่าหลินเซินจะไม่สนใจตัวตนของโลกนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเต็มใจที่จะนั่งดูผู้กระทำความผิดหนีไปโดยไม่สนใจการกระทำของพวกเขา
ตราบใดที่มันอยู่ในความสามารถของเขาและจะไม่เกี่ยวข้องกับตัวเขาเองและหลิวเซียงเซียง เขาก็จะกำจัดความชั่วร้ายให้เท่าที่ทำได้
เขามีความแข็งแกร่งและเขาทำได้ !
“ไอ้สารเลวเอ้ย... เราไม่สามารถสู้กับผู้ชายคนนี้แบบตัวต่อตัวได้ ถอยไปก่อน”
หลังจากถูกจ้องมองด้วยสายตาเย็นชาของหลินเซิน ในบรรดาสี่คนที่เหลือ หัวหน้าชุดสีเทาผมสีขาวรู้สึกว่าหนังศีรษะของเขามึนงง เขากัดฟันอย่างไม่สนว่าเขาจะสูญเสียศักดิ์ศรีในฐานะผู้นำหรือไม่
ทันทีที่เขาพูดจบ เขาที่เป็นผู้นำก็ได้วิ่งหนีไป
เขาคิดว่าพวกเขาเพิ่งจัดการกับเบี้ยที่ไม่มีนัยสำคัญได้
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเดินทางมาหลายวันและต้องการใครสักคนที่จะสนุกด้วย เขาคงไม่มาด้วยซ้ำ
เขาจะปล่อยให้เรื่องนี้กับลูกน้องของเขาจัดการให้เสร็จ
โดยไม่คาดคิด เบี้ยตัวน้อยนี้ได้เติบโตขึ้นเป็นยักษ์ใหญ่ในทันใด
แถมเขาได้ฆ่าหนึ่งในลูกน้องซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับทองที่ค่อนข้างทรงพลังด้วยมือเดียว
แม้ว่าที่ปรึกษาจะประเมินศัตรูต่ำไป แต่ชายคนนี้ที่ชื่อหลินเซินอย่างน้อยก็เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับทองคำดำ
“มันบ้าไปแล้ว !”
หัวหน้าชุดคลุมสีเทาผมขาวกัดฟัน
นี่ต้องเป็นแผนการของสถาบันไท่ยี่เหรอ ?
พวกเขาเดาว่าทหารรับจ้างจะมาลักพาตัวผู้มีอาชีพลับเลยสร้างกลอุบายไว้พิเศษ
พวกเขาได้ส่งผู้เชี่ยวชาญระดับทองคำดำเพื่อแสร้งทำเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่ไม่เป็นอันตรายและจงใจหลอกล่อพวกเขา
พวกเขาเป็นทหารรับจ้างที่โดดเด่นท่ามกลางเปลวเพลิงแห่งสงคราม
ถ้าพวกเขารู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของบุคคลนี้ล่วงหน้า ทีมของพวกเขาคงไม่ถูกผู้เชี่ยวชาญระดับทองคำดำจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัวและที่ปรึกษาก็คงไม่ถูกฆ่า
“ไม่หัวหน้า หลบไป”
หัวหน้าชุดสีเทาผมขาวชื่อจางเยี่ยได้ยินเสียงเรียกของสมาชิกในทีมอย่างคลุมเครือ
เขามองย้อนกลับไปในขณะที่วิ่ง แต่วิสัยทัศน์ของเขาหมุนอย่างควบคุมไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้น”
โลกเบื้องหน้าของเขาหมุนไปรอบ ๆ และในที่สุดก็หยุดอยู่ที่ศพไร้หัวที่ล้มลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
“นั่นคือ... ร่างกายของฉันเหรอ ?”
จากนั้นจางเยี่ยก็ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสยดสยองและความเสียใจไม่รู้จบ เขาต้องการร้องขอความเมตตา แต่เขาไม่สามารถแม้แต่จะเปิดปากของเขาได้อีกต่อไป
หลินเซินเก็บหญ้าดาบไว้และตะคอก
“ความตายที่ไม่เจ็บปวดนั้นง่ายเกินไปสำหรับพวกแก !”
พลังของหญ้าดาบและ [ความเมตตา จักรพรรดิ์] ที่บดขยี้ผู้เชี่ยวชาญอาชีพสายต่อสู้ระดับทองได้อย่างง่ายดายทำให้หลินเซินดูเหมือนผู้ใหญ่ที่รังแกเด็กเมื่อเทียบกับผู้เชี่ยวชาญระดับทอง
“หัวหน้า !”
หลังจากที่จางเยื่ยเสียชีวิต ทหารรับจ้างที่เหลืออีกสามคนที่กำลังจะหลบหนีก็โกรธจนตาของพวกเขาแทบจะถลนออกมา โดยเฉพาะผู้หญิงที่เพิ่งเตือนจางเยี่ย ร่างกายของเธอสั่นสะท้านราวกับว่าเธอกำลังจะบ้าดีเดือด
“ช่างมัน หัวหน้าตายแล้ว มาสู้กับเขากันเถอะ !”
ชายร่างท้วมราวกับภูเขาหยุดวิ่ง เขากัดฟันและพูดด้วยสีหน้าดุร้าย
“หัวหน้ายังหนีไม่ได้ นับประสาอะไรกับพวกเรา ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยต่อสู้กับระดับทองคำดำมาก่อน ถ้าสู้กันสุดชีวิตก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าฝั่งจะชนะ”
ชายร่างผอมในชุดดำอีกคนหนึ่งข่มความกลัวในใจของเขาและวางแผนที่จะต่อสู้ให้ถึงตาย
“โลหิตเจ็ดใช้แผนการรบฉุกเฉิน หาเวลาที่เหมาะสมในการปลดปล่อยทักษะทางจิตของเธอ หากการต่อสู้เป็นไปอย่างราบรื่น เราก็ยังมีโอกาสรอด”
“ฆ่าเขาและล้างแค้นหัวหน้าของเรา”
ใบหน้าของโลหิตเจ็ดเหมือนกับวิญญาณชั่วร้าย เสียงของเธอแหบแห้งและเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
หลังจากประสบกับการตายของที่ปรึกษาและหัวหน้า ทีมที่เหลือสามคนฟื้นขวัญกำลังใจอย่างรวดเร็วและโจมตีไปที่หลินเซิน
“เห็นได้ชัดว่าพวกแกเป็นสัตว์อสูรในคราบมนุษย์ แต่แกกลับเสแสร้งทำเป็นเศร้าตอนที่เพื่อนของแกตาย น่าขยะแขยงจริง ๆ”
หลินเซินเรียกกิ่งไม้ที่แหลมคมซึ่งเปล่งแสงแวววาวของเหล็กสีดำออกมา ดวงตาของเขาเย็นชา
“คุณค่าของพวกแกก็เป็นได้แค่ขั้นบันไดให้ฉันก้าวไปสู่ตำแหน่งที่สูงขึ้น”
