ตอนที่ 7 : ตกงาน!

เมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว เขตชิงหวู่เป็นสถานที่เหมือนหมู่บ้านทั่วไป แต่ช่วง 10 กว่าปีที่ผ่านมาได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่องในช่วงเวลาสั้น ๆ มีสถานที่ที่กำลังก่อสร้างอยู่เต็มไปหมด

อาคารหลังหนึ่งสร้างยังไม่ทันเสร็จ แต่ก็มีการขายออกไปก่อนแล้ว มีให้เห็นอยู่ทั่วไป

บ้านที่ครอบครัวของฉินหยุนซื้อไว้ยังไม่ได้ถูกส่งมอบ และจะใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งปีก่อนที่จะได้รับกุญแจ

ขณะที่ขายบ้านได้ ทางโครงการก็นำเงินหลังการขายไปใช้ในการก่อสร้างต่อ ซึ่งกลายเป็นกระแสการขายบ้านยุคใหม่ไปแล้ว

ฉินกั๋วตงพ่อของฉินหยุนยังอยู่ที่ไซต์ก่อสร้าง

ในเวลานี้ ไม่ใช่แค่ฉินกั๋วตงแต่จ้าวเหมยก็มาที่นี่ด้วย เธอกำลังเข็นรถเข็นคันเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยก้อนกรวดและเศษอื่นๆ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังเข็นมันอย่างยากลำบาก

ฉินกั๋วตงมีทักษะช่าง แต่จ้าวเหมยไม่มี และเธอไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นคนงานประจำในไซต์ก่อสร้าง ดังนั้นงานของเธอที่นี่คืองานกรรมกร รับผิดชอบในการขนย้ายสิ่งของต่างๆ ฯลฯ นี่เป็นงานที่หนักมาก และเงินเดือนเมื่อเทียบกับฉินกั๋วตงก็แย่กว่ามากเช่นกัน

แต่จ้าวเหมยไม่บ่นเลยสักคำและมุ่งมั่นทำงานต่อ

ท้องฟ้าในเดือนพฤษภาคมมีกลิ่นอายของฤดูร้อน ในเวลานี้ เหงื่อบนใบหน้าของจ้าวเหมยยังคงไหลไม่หยุด เมื่ออุณหภูมิสูงขึ้น ก็จะทำสิ่งต่างๆ ได้ยากขึ้นเช่นกัน

"เฮ้อออ.."

ในที่สุด หลังจากทำงานเสร็จ จ้าวเหมยก็เช็ดเหงื่อของเธอด้วยผ้าเช็ดฝุ่น เธอเดินมาที่ฉินกั๋วตงและถามว่า "เราจะทำงานที่นี่ได้ถึงตอนไหน"

ในไซต์งานก่อสร้างแบบนี้ งานกรรมกรทั่วไปไม่ได้เกิดขึ้นทุกวัน บางทีฉินกั๋วตงและคนอื่น ๆ จะทำงานเป็นเวลาหนึ่งเดือน แต่พวกเขาได้ทำงานทั่วไปในไซต์ก่อสร้างน้อยกว่าสิบวัน

“อีกสักช่วงหนึ่ง อย่างน้อยก็จนถึงเดือนมิถุนายน” ฉินกั๋วตงหายใจเข้าลึก ๆ

"เยี่ยมมาก" เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด จ้าวเหมยก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

"เหล่าฉิน ทำไมคุณเลิกงานแล้วยังไม่กลับบ้านล่ะ"

มีคนสองสามคนที่เดินมาใกล้ๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ละคนสวมเสื้อกั๊ก มีฝุ่นเกาะตามร่างกายมากมาย และใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยฝุ่น

วันนี้พวกเขาเลิกงานเร็ว ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถพักได้

"กำลังจะไปแล้ว"

ฉินกั๋วตงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

นี่คือเพื่อนร่วมงานของเขาที่ทำงานด้วยกันมานานกว่าสิบปี

ใครก็ตามที่พบไซต์งานนี้จะเจอคนรู้จักอีกสองสามคน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นกลุ่มคนเล็กๆที่รู้จักกัน

"จ้าวเหมย!"

ทันใดนั้นชายอ้วนในเสื้อเชิ้ตสีขาวก็เดินเข้ามา

"หลินกง!" เมื่อเห็นชายอ้วน จ้าวเหมยรีบตอบและวิ่งเหยาะๆเข้าไปหา

ชายอ้วนคนนี้เป็นผู้รับเหมาในไซต์ก่อสร้างนี้ และเขาเป็นผู้รับผิดชอบอาคารนี้

แต่ชายอ้วนชอบเดินไปทั่วเวลาไม่มีอะไรทำ บางครั้งจู่ๆ ก็โผล่ไปมาที่หนึ่งราวกับเป็นกังวลการทำงานของคนงานเหล่านี้ จ้องมองอย่างลับๆล่อๆ บางครั้งก็ทำให้คนแตกตื่นได้

นอกจากนี้เขามักจะชอบจับผิดโดยเจตนา และคนงานหลายคนก็ไม่ค่อยพอใจเขาเท่าไหร่

แต่ความไม่พอใจก็คือความไม่พอใจ พวกเขายังต้องทำงานในไซต์ก่อสร้างนี้ ซึ่งสามารถทำได้นานกว่าครึ่งปี พวกเขายังต้องยอมรับความไม่พอใจนี้ด้วย

เมื่อมองไปที่จ้าวเหมยซึ่งก้มหน้าเล็กน้อย ชายอ้วนผู้รับเหมาก็พูดตรงๆ ว่า "พรุ่งนี้ไม่ต้องมาแล้ว เราไม่มีงานทั่วไปอย่างอื่นอีก"

"อะไรนะ!"

จ้าวเหมยผงะเมื่อได้ยินคำพูดของผู้รับเหมา

อย่างไรก็ตาม ผู้รับเหมาไม่ได้พูดอะไรมาก และออกไปทันทีหลังจากพูดจบ

“เกิดอะไรขึ้น ภรรยาของเหล่าฉินก็ทำงานดี แต่ผู้รับเหมาไล่เธอออกจริง ๆ เหรอ”

“ดูเหมือนฉันจะเห็นคนอื่นตามหาผู้รับเหมาในวันนี้ และยังมีผู้หญิงวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะเป็นคนรู้จักของผู้รับเหมาด้วย”

"ผู้รับเหมาคนนี้ต้องฝากงานให้กับคนรู้จักของเขาแน่!"

เมื่อเห็นสิ่งนี้ คนงานคนอื่นๆ ต่างก็พูดคุยกัน

แม้ว่างานในไซต์ก่อสร้างจะเหนื่อยสักหน่อย แต่เห็นได้ชัดว่ามันได้เงินมากกว่าทำงานในร้านค้าทั่วไปมาก

หลังจากตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดจ้าวเหมยก็รู้สึกตัว และทันใดนั้นเธอก็เกิดกังวลขึ้นมาทันที

"เหล่าฉิน ฉันถูกไล่ออกแล้ว ฉันควรทำอย่างไรดี"

จ้าวเหมยพูดอย่างกังวล: "หลังจากนี้ฉันควรทำอย่างไรดี ยังมีค่าเรียนมหาลัยของเสี่ยวหยุนและค่าผ่อนบ้านอีก.."

น้ำตาที่วิตกกังวลของเธอถึงกับไหลออกมาพร้อมกัน

จ้าวเหม่ยไม่มีการศึกษา เมื่อเธอยังเด็ก ครอบครัวของเธอมีฐานะยากจน และเธอไม่ได้อ่านหนังสือมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว อย่างมากสุดเธอสามารถรู้คำศัพท์ได้เพียงไม่กี่คำเท่านั้น

ถ้าไม่มีการศึกษาเธอจะหางานทำได้น้อยมาก ปกติหากไม่มีงานในไซต์ก่อสร้าง เธอจะไปทำงานทั่วไปในที่อื่น

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าพวกเขาจะทำงานหนักในไซต์ก่อสร้างแต่พวกเขาก็ได้รับเงินมากที่สุดเช่นกัน หากงานที่นี่หายไป เงินที่พวกเขาทั้งสองหามาได้ ไม่รวมค่าผ่อนบ้านอาจไม่พอให้ลูกสองคนได้เรียนหนังสือ

มีที่ให้ใช้เงินมากเกินไป แม้แต่บ้านที่อยู่ตอนนี้ก็ยังต้องจ่ายค่าเช่าทุกเดือน

ส่วนเรื่องยืมเงิน ตอนนี้ก็เป็นหนี้ญาติไปหลายคนแล้ว

"ไม่ต้องกังวล ฉันยังทำงานอยู่ที่นี่"

เมื่อมองไปที่ภรรยาที่กำลังกระวนกระวาย ฉินกั๋วตงพูดอย่างรวดเร็ว "ฉันสามารถขอเงินเพิ่มเติมจากหัวหน้าคนงานได้"   

เงินส่วนใหญ่ที่ได้จากการทำงานในไซต์ก่อสร้างจะจ่ายให้เมื่อถึงสิ้นปี และจะแบ่งจ่ายเพียงส่วนหนึ่งเอาไว้เป็น "ค่าครองชีพ" ของทุกเดือน

เขาปลอบโยนจ้าวเหมย ขณะที่มีร่องรอยของความเศร้าในดวงตาของเขา บางครั้งความกดดันในชีวิตก็เพียงพอที่จะครอบงำคนผู้หนึ่ง ในเวลานี้ฉินกั๋วตงรู้สึกราวกับว่าในใจของเขากำลังถูกภูเขาบดขยี้

ฉินกั๋วตงและจ้าวเหมยกลับถึงบ้านด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

"แม่ พ่อ!"

เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวนอกประตู ฉินหยุนรีบเดินออกจากห้อง: "เลิกงานแล้วเหรอครับ"

ยุ่งอยู่ที่ร้านจนถึงสี่โมงเย็น จากนั้นฉินหยุนก็กลับบ้าน เพียงสองนาทีหลังจากกลับมาถึงบ้าน พ่อแม่ของเขาเพิ่งกลับมาพอดี

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร หญิงวัยกลางคนในชุดเอี๊ยมสีเทาก็ปรากฏตัวขึ้นนอกประตู

"น้าสะใภ้!"

เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวขึ้น ฉินหยุนก็ผงะและตะโกน

ฉินกั๋วตงพ่อของฉินหยุน มีพี่น้องสามคน ฉินกั๋วตงเป็นพี่คนที่สอง และหญิงวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือ เฟิงหลาน ภรรยาของ ฉินกั๋วปิน น้องชายของฉินกั๋วตง

พี่น้องสามคนของตระกูลฉินมีความสัมพันธ์ที่ดี ลุงและอาของฉินหยุนยังเคยมายืมเงินเพื่อซื้อบ้าน

อย่างไรก็ตาม ทั้งสามครอบครัวไม่ถือว่าร่ำรวย ฉินกั๋วปินอาของฉินหยุนและน้าสะใภ้ของเขา เฟิงหลาน ต่างก็ทำงานในโรงงานและเงินเดือนต่อเดือนของพวกเขาดูเหมือนจะอยู่ที่ประมาณ 4,000 หยวน

ตระกูลฉินเป็นเช่นนี้มาตลอดในช่วง 2-3 รุ่นที่ผ่านมา ไม่มีใครร่ำรวยและชีวิตของพวกเขาก็ค่อนข้างจะอัตคัด

"เสี่ยวหยุน" เมื่อมองไปที่ฉินหยุน เฟิงหลานพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดว่า "การสอบเข้ามหาลัยกำลังจะเริ่มขึ้น ผลการเรียนของหลานดี ครั้งนี้หลานต้องได้เข้าเรียนในมหาลัยที่ดีแน่"

"ครับน้าสะใภ้ "เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฉินหยุนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

น้าสะใภ้ของเขาพูดเก่งมากซึ่งเป็นที่รู้จักกันทั่วไปว่า "จู้จี้จุกจิก" เมื่อตอนพวกเขาอยู่ในชนบท เฟิงหลานและจ้าวเหมย สามารถพูดคุยกันได้ทั้งวันโดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลย

หลังจากชมไม่กี่คำ เฟิงหลานก็มองไปที่จ้าวเหมย และพูดว่า "พี่สะใภ้รอง พี่ไม่ต้องกังวล ฉันจะถามเรื่องงานที่โรงงานให้ในวันพรุ่งนี้และดูว่ามีใครต้องการคนไหม"

ก่อนหน้านี้จ้าวเหมยกังวลมาก เธอจึงโทรไปหาเฟิงหลานเพื่อดูว่าสามารถช่วยให้เธอไปทำงานที่โรงงานได้หรือไม่

จ้าวเหมยเคยทำงานในโรงงานมาก่อน แต่ก็ทำอยู่ได้ไม่นาน

(จบตอน)