บทที่ 362 เปิดรางวัล

เมื่ออาจารย์ใหญ่รีบไปที่จุดเป้าหมาย พวกเขาเห็นว่ากลุ่มนักเรียนของสถาบันจงโจวมาถึงแล้ว

จำนวนนักเรียนไม่ได้ลดลง แต่มีครูเพียงสามคน ยิ่งกว่านั้น หนึ่งในนั้นสูญเสียแขนและถูกนำออกไปโดยทีมแพทย์ของประตูเซียนพร้อมเปลหาม

“พวกเจ้าจับสายพันธุ์แห่งความมืดได้หรือเปล่า?”

คณะผู้ตัดสินที่จัดตั้งขึ้นโดยถงอี้หมิงผู้ตัดสินหลักและรองผู้ตัดสินทั้งสี่คนต้องทำการตรวจสอบของที่ริบมาได้ซึ่งกลุ่มของซุนม่อนำกลับมา

ไม่ว่าของที่ริบมาจะถูกฉกหรือจับได้ก็ไม่เป็นไรตราบใดที่พวกมันมีอยู่

“ซานเยี่ยได้รับบาดเจ็บจำนวนมากและพวกเขาอาจต้องออกจากการแข่งขัน พวกท่านควรส่งกลุ่มแพทย์ไปช่วยพวกเขา!”

ซุนม่อกล่าวถึงเรื่องนี้ด้วยความปรารถนาดี

"เจ้าว่าอะไรนะ?"

สีหน้าของอาจารย์ใหญ่ของซานเยี่ยเปลี่ยนไปอย่างมากหลังจากได้ยินคำนี้ เขารู้สึกว่าโรงเรียนของพวกเขาถูกทำให้ขายหน้า

ซุนม่อยักไหล่ไม่พูดอะไรอีก

“กลุ่มอื่นไม่เกี่ยวกับเจ้า”

ถงอี้หมิงมองไปที่ซุนม่อ

“สถาบันจงโจว รายชื่อประเภท 'ก' เป้าหมายคือปลาคาร์พดอกไม้ โปรดแสดงสัตว์สายพันธุ์แห่งความมืดของเจ้า!”

ตุ้บ!

ปลาคาร์พดอกไม้ถูกโยนลงกับพื้น เกล็ดที่มีสีสันของมันตอนนี้กลายเป็นสีทึมๆ

ผู้ตัดสินขึ้นไปตรวจสอบทันที

“มันคือปลาคาร์พดอกไม้! ไม่มีข้อผิดพลาดในเรื่องนี้!”

“น่าทึ่งมาก!”

“ดูเหมือนจะไม่ถูกต้อง พิจารณาจากสภาพของปลาคาร์พดอกไม้นี้ ดูเหมือนว่ามันจะถูกกัดตายโดยศัตรูตามธรรมชาติของมัน พวกเขาคงไม่โชคดีขนาดนี้ที่ได้เก็บปลาคาร์พดอกไม้ที่ถูกนกกระยางกัดตายได้ใช่ไหม?”

ผู้ตัดสินพูดคุยกันเอง โดยรู้สึกสงสัยว่ากลุ่มนักเรียนของสถาบันจงโจวใช้วิธีใด

“ฮึ่ม พวกเขาแค่โชคดี!”

หลังจากได้ยินการให้คะแนนของกรรมการ สีหน้าของอาจารย์ใหญ่เว่ยก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม นั่นหมายความว่าสถาบันจงโจวได้อันดับสองโดยปราบปรามไห่โจวอีกครั้ง

รู้สึกแย่จริงๆ!

“ข้าพูดมานานแล้ว ใครบ้างที่จะไม่กินเกี๊ยวสักครั้ง”

อาจารย์ใหญ่เว่ยเหวี่ยงมือของเขาและกำลังวางแผนที่จะจากไป

“ถูกต้อง ไม่เพียงแต่เราจะได้กินเกี๊ยวเท่านั้น แต่เรายังได้กินมันถึงสองครั้งด้วย!”

หลังจากได้ยินคำพูดของอาจารย์ใหญ่เว่ย หลี่จื่อฉียิ้มหวานและพูดเสียงดังอย่างจงใจ

“อะไรนะ สองครั้ง?”

ในขณะที่อาจารย์ใหญ่กำลังงงงวย พวกเขาเห็นนักเรียนของสถาบันจงโจวนำปลาคาร์พดอกไม้อีกตัวออกมาโดยไม่เต็มใจ

“หนึ่งตัวก็เพียงพอแล้ว ข้าเก็บมันไว้กินเองไม่ได้เหรอ?”

จ้าวจื้อดมกลิ่น นี่คือสายพันธุ์แห่งความมืด อาจมีประโยชน์ต่อร่างกายหากรับประทานเข้าไป

“มีอีกเหรอ?”

ผู้ตัดสินตะลึง ตอนนี้พวกเขามั่นใจมากขึ้นว่านักเรียนของสถาบันจงโจวนั้นโชคดี มิฉะนั้นพวกเขาจะจับปลาคาร์ปดอกไม้สองตัวในช่วงเวลาสั้นๆ ได้อย่างไร?

อาจารย์ใหญ่ที่กำลังเฝ้าดูสิ่งนี้ล้วนตกตะลึง จากนั้นพวกเขาก็มองไปที่อาจารย์ใหญ่ เว่ยด้วยท่าทางเยาะเย้ย

(เจ้าบอกว่าพวกเขาโชคดี แต่พวกเขาเอาปลาคาร์พออกมาสองตัว การตบหน้านี่มันดังมากจริงๆ!)

สีหน้าของอาจารย์ใหญ่เว่ย น่ากลัวยิ่งขึ้น

“เกี๊ยวกับเหล้า ชีวิตดี๊ดี! แต่เรายังเด็ก เราจะไม่ดื่มเหล้า เราจะเพิ่มกับข้าว!”

จางเหยียนจงหัวเราะและโยนนกช้อนหอยหงอนลงบนพื้น จากนั้นเขาก็ถามถงอี้หมิง

“หัวหน้าผู้ตัดสิน นกตัวนี้ขอเพิ่มอีกห้าคะแนนได้ไหม”

"ตรวจสอบ!"

ถงอี้หมิงไม่ได้ถามจางเหยียนจงว่าได้นกช้อนหอยหงอนมาจากไหน ผู้สังเกตการณ์จะมีบันทึกรายละเอียดอยู่แล้ว

อาจารย์ใหญ่สงบใจไม่ได้อีกต่อไป สถาบันจงโจวคงไม่มีเวลามากพอที่จะจับสามสัตว์สายพันธุ์แห่งความมืดได้ พวกเขาต้องเข้าร่วมการต่อสู้รอบหนึ่งและได้รับชัยชนะ

นักเรียนกลุ่มใดที่โชคร้ายพ่ายแพ้?

“อย่ากังวล เราไม่ได้ฉกนกช้อนหอยหงอนนี้ไปจากกลุ่มนักเรียนของท่าน!”

หลี่จื่อฉีมองไปที่อาจารย์ใหญ่เว่ยและพูดอย่างสุภาพ

"แน่นอน เจ้าคิดว่าพวกเจ้าจะเอาชนะกลุ่มของเราได้หรือ?”

อาจารย์ใหญ่เว่ยหัวเราะเยาะ

กลุ่มของหลี่จื่อฉียิ้มให้กัน (ถ้าโดนจับได้ว่ากลุ่มนักเรียนโดนเรารุม จะร้องไห้ไหม?)

“ยิ้มอะไรของพวกเจ้า”

อาจารย์ใหญ่เว่ยตำหนิพวกเขา รู้สึกว่าเขาถูกดูถูก

"ข้า…"

ฉวีเจียเหลียงต้องการพูด แต่ถูกหลี่จื่อฉีห้ามไว้

“ขอโทษ ที่เราเคยหยาบคาย”

หลี่จื่อฉีขอโทษ

“ฮึ่ม!”

อาจารย์ใหญ่เว่ยไม่ตอบ

“อาจารย์ซุน พวกเราได้ตรวจสอบของที่ริบมา ไม่มีปัญหาใดๆ การแข่งขันของเจ้าสิ้นสุดลงแล้ว และตอนนี้เจ้าสามารถออกไปพักผ่อนและจัดกลุ่มใหม่ได้”

ถงอี้หมิงประกาศ

“ไป ไปล้างตัวและทานอาหารดีๆ กันเถอะ!”

ซุนม่อตะโกนบอกนักเรียน

“สถาบันจงโจวกำลังจะขึ้นชั้นในปีนี้!”

“พ่อหนุ่มคนนี้เป็นใคร?”

“ไปสอบสวนดู!”

กลุ่มของซุนม่อออกไปในขณะที่อาจารย์ใหญ่ยังคงพูดคุยกันต่อไป ขณะที่พวกเขากำลังวางแผนที่จะจากไป พวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องลนลาน

"ช่วยด้วย! มาช่วยเร็วเข้า!”

ครูจากซานเยี่ยซึ่งซุนม่อไว้ชีวิตได้ปฐมพยาบาลเบื้องต้นอย่างง่ายๆ ให้กับทุกคนแล้วรีบไปขอความช่วยเหลือ

"เกิดอะไรขึ้น?"

อาจารย์ใหญ่ของซานเยี่ยตกใจและรีบออกไป แต่ถงอี้หมิงห้ามไว้

“อาจารย์ใหญ่ ข้าขอโทษ กลุ่มของเราถูกกำจัดหมดแล้ว!”

ครูคุกเข่าลงบนพื้น ดูละอายใจมาก

อาจารย์ใหญ่ตกใจกันหมด พวกเขานึกถึงข้อมูลที่ได้ยินมาก่อนหน้านี้ว่าซานเยี่ยและ สถาบันจงโจวต่อสู้กัน

อาจารย์ใหญ่ของซานเยี่ยเห็นว่าสถาบันจงโจวสูญเสียครูไปเพียงสองคน และเขารู้สึกว่าทั้งสองฝ่ายต้องช่วยกันหยุดอย่างเหมาะสม เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าพวกเขาจะถูกกวาดล้าง!

อันที่จริงแม้แต่สองคนนี้ก็ไม่ใช่ฝีมือของอาจารย์จากซานเยี่ย

"ขยะ!"

อาจารย์ใหญ่เว่ยเยาะเย้ย แต่เขาไม่มีอารมณ์ที่จะเดินโดยเอามือไพล่หลังแสร้งทำเป็นสงบ เป็นเพราะพวกเขาถูกข่มโดยสถาบันจงโจวอีกครั้ง นี่เป็นสิ่งที่เลวร้าย

(เมื่อเว่ยหลูกลับมา ข้าจะต้องดุเขา)

หลังจากเอะอะกัน อาจารย์ใหญ่ก็กลับไปที่ศาลาคลื่นหยก อย่างไรก็ตาม อาจารย์ใหญ่จาง และอาจารย์ใหญ่เว่ย สูญเสียตำแหน่งที่สองก็ไม่มีอารมณ์ที่จะพูดคุย

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ดอกไม้ไฟก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“กลุ่มที่สามกลับมาแล้ว!”

อาจารย์ใหญ่เดินไปที่เป้าหมายอีกครั้ง พวกเขาเห็นว่ากลุ่มที่มาถึงคือกลุ่มนักเรียนของไห่โจว

“ขอแสดงความยินดี อาจารย์ใหญ่เว่ย!”

อาจารย์ใหญ่กล่าวแสดงความยินดี

“เป็นแค่อันดับสาม ไม่มีอะไรควรค่าแก่การเฉลิมฉลอง!”

อาจารย์ใหญ่เว่ยแสร้งทำเป็นโกรธ

"พวกไร้ประโยชน์เหล่านี้ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ!"

“น่าอายจริงๆ  รอยย่นบนใบหน้าของเจ้าเหมือนก้อนดอกเก็กฮวยจากรอยยิ้ม แต่เจ้ากำลังบอกว่าเจ้าไม่มีความสุข?”

อาจารย์ใหญ่จางกล่าวอย่างดูถูก

“ตัวร้ายก็ยังทำได้สำเร็จ!”

อาจารย์ใหญ่เว่ยยังสาปแช่ง

“เหยียนหลิน ทำได้ดีมาก!”

อาจารย์ใหญ่เว่ยตบไหล่ของหวันเหยียนหลินแล้วมองไปรอบ ๆ

“ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ? เว่ยหลูและอีกสองคนอยู่ที่ไหน?”

“อาจารย์ใหญ่ พวกเขาถูกกำจัดไปแล้ว! กลุ่มถูกกำจัดออกไปแล้ว!”

หวันเหยียนหลินไม่อาจอดกลั้นไว้ได้อีกต่อไป นางทรุดตัวลงบนพื้น จากนั้นนางก็ปิดหน้าและร่ำไห้

"ว่ายังไงนะ?"

อาจารย์ใหญ่เว่ยรู้สึกราวกับว่าเขาถูกฟ้าผ่า เขาแทบจะลุกขึ้นยืนไม่ถูก

อาจารย์ใหญ่อีกสองสามคนเดินไปมา อยากจะแสดงความยินดีกับอาจารย์ใหญ่เว่ย แต่ชะงักเมื่อได้ยินเช่นนั้น

บัดซบ!

อาจารย์ใหญ่เว่ยคว้าแขนของหวันเหยียนหลิน และฉุดดึงนางขึ้น ตะโกนใส่อย่างดุเดือดในขณะที่มีสีหน้าอำมหิต

“บอกข้าเร็วๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น?”

“ซุนม่อฆ่าเว่ยหลู”

หวันเหยียนหลินร้องไห้

"อะไร? เว่ยหลูตายแล้วเหรอ?”

ขมับของอาจารย์ใหญ่เว่ยเต้นตุบๆ และเขารู้สึกราวกับว่าเส้นเลือดของเขากำลังจะปะทุ นี่… ผลกระทบครั้งนี้รุนแรงเกินไป อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแย่กว่านั้นคือคำเยาะเย้ยจากคนรอบข้าง

“ซุนม่อ? ซุนไหน?”

อาจารย์ใหญ่เว่ยยังคงถามต่อไป

“จะเป็นใครไปได้? มันต้องมาจากสถาบันจงโจว!”

อาจารย์ใหญ่จางหัวเราะเยาะ

“ผู้เฒ่าเว่ยอาจจะถูกไล่ต้อนจนตาย เพราะกลุ่มของเขาถูกกวาดล้างด้วยขยะที่เขาดูถูก!”

“ถ้าข้าจำไม่ผิด เว่ยหลูกำลังได้รับการเลี้ยงดูให้เป็นอาจารย์ใหญ่ในอนาคตของไห่โจวใช่ไหม?”

“ดูเหมือนว่าเราต้องให้ความสำคัญกับซุนม่อนั่นมากขึ้น!”

อาจารย์ใหญ่กำลังพูดคุยและเยาะเย้ยไปพร้อมๆ กัน เหตุผลหลักคือผู้เฒ่าเว่ยคนนี้หยิ่งยโสและดูถูกโรงเรียนอื่นเสมอ ตอนนี้พอเห็นเขาอารมณ์เสียทุกคนก็มีความสุขมาก

“นั่นไม่ถูกต้อง ต้องมีปัญหาที่นี่ เว่ยหลูตายได้อย่างไร? เขาอยู่ในระดับที่เจ็ดของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต! เขาจะถูกฆ่าโดยซุนม่อคนนั้นได้อย่างไร?”

อาจารย์ใหญ่เว่ยตะโกนว่า

“ซุนม่อคนนั้นโกงอายุของเขา ใช่ ต้องเป็นอย่างนั้น!”

“อาจารย์ใหญ่เว่ย!”

ถงอี้หมิงตวาดออกมา

“กรุณาอย่าพูดพล่อยๆ ถ้าเจ้าไม่มีหลักฐาน!”

“เว่ยหลูอยู่ในระดับที่เจ็ดของขอบเขตจุดอัคคผลาญโลหิต ยังไม่พออีกเหรอ?”

อาจารย์ใหญ่เว่ยส่งเสียงคำรามอย่างเย็นชา

“จะเป็นอย่างไรถ้าซุนม่ออยู่ในระดับที่เจ็ดของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต?”

ถงอี้หมิงถาม

“เจ้ากำลังฝันอยู่หรือเปล่า? เจ้ารู้หรือไม่ว่า เว่ยหลูสูญเสียทรัพยากรไปมากเพียงใด และเขาใช้ความพยายามไปมากเพียงใดก่อนที่เขาจะไปถึงขอบเขตนี้ได้”

อาจารย์ใหญ่เว่ยตะโกน

“ข้าเสนอให้ทำการตรวจสอบซุนม่ออย่างละเอียด เขาต้องโกงอายุของเขา”

“ไป ไปหาซุนม่อและเผชิญหน้ากับเขาในเรื่องนี้กันเถอะ!”

อาจารย์ใหญ่เว่ยออกไปอย่างกระวนกระวาย ตอนนี้เขามีความต้องการที่จะฆ่าซุนม่อในทันที

ตำหนิอาจารย์ใหญ่เว่ยไม่ได้ เพราะการเสียชีวิตของเว่ยหลู ความหวังของสถาบันไห่โจว ที่จะเลื่อนระดับขึ้นหนึ่งระดับก็พังทลาย อันดับของพวกเขาอาจลดลงด้วยซ้ำ

…

หลังจากอาบน้ำ ซุนม่อก็ทานอาหารไปพร้อมกับฟังการแจ้งเตือนของระบบ

ติง!

“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับคะแนนความประทับใจมากกว่า 1,000 คะแนนจากครูและนักเรียนของโรงเรียนอื่น บรรลุผลสำเร็จ 'การได้รับความเคารพจากโรงเรียนอื่น' รับรางวัลเป็นหีบสมบัติเงินหนึ่งใบ!”

“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้เป็นผู้นำกลุ่มนักเรียนของเจ้าและได้รับผลการแข่งขันที่น่าทึ่งเป็นอันดับสองในรอบที่สองของการแข่งขัน รับรางวัลเป็นหีบสมบัติทองแดงหนึ่งใบ!”

ซุนม่อลูบหัวเด็กหญิงมะละกอ

“เปิดทั้งหมด!”

หีบสมบัติทั้งสองเปิดออก สัญลักษณ์เวลาและหนังสือลอยอยู่หน้าซุนม่ออย่างเงียบ งัน

ติง!

“ขอแสดงความยินดีที่เจ้าได้รับส่วนหนึ่งของสารานุกรมพืชอันยิ่งใหญ่  100 ชนิดจากทวีปทมิฬ”

"เรียนรู้เลย!"

เมื่อสิ้นเสียงของซุนม่อ หนังสือทักษะก็แตกเป็นละอองแสงและพุ่งเข้าใส่หน้าผากของเขา ข้อมูลโดยละเอียดของพืช 100 ชนิดก็งอกขึ้นในใจของเขาทันที

ซุนม่อเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ด้วยหัวใจในทันที ทำให้ดัชนีความสามารถของเขาอยู่ในระดับปรมาจารย์

สัญลักษณ์เวลาอยู่ถัดไป ซุนม่อครุ่นคิดและตัดสินใจที่จะใช้มันเพื่อพัฒนาวิชาร่างแยกจักรวาลไร้ลักษณ์ของเขา เขาต้องบอกว่าร่างแยกนั้นมีประโยชน์จริงๆ

ติง!

“ขอแสดงความยินดี จำนวนร่างแยกของเจ้าเพิ่มขึ้นเป็นสี่!”

ซุนม่อยิ้มด้วยความพอใจ รู้สึกว่าเขาแข็งแกร่งขึ้นอีกครั้ง เนื่องจากได้รับวิชาฝึกปรือระดับสวรรค์มาสองสามอย่างในการแข่งขันนี้ เขาควรซื้อตราสัญลักษณ์สักครั้งเพื่อเพิ่มดัชนีความสามารถของพวกมันหรือไม่?

“โอ้ ใช่แล้ว ระบบ ตอนนี้ข้ามีแต้มความประทับใจกี่แต้มแล้ว?”

ซุนม่อถาม

“52,100”

"ฮะ? มันอยู่ที่ 50,000 แล้วเหรอ?”

ซุนม่อรู้สึกมีความสุขกับเรื่องนี้ นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถซื้อรัศมีสมาธิบริบูรณ์ได้เหรอ? เขาควรซื้อตอนนี้หรือไม่? หรือทำพิธีกรรมบางอย่างหลังจากอาบน้ำและจุดธูป?

ขณะที่ซุนม่อรู้สึกไม่แน่ใจ เขาก็เข้าไปในโรงแรมว่านฟง จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว หลายคนมารวมตัวกันที่ห้องโถง และพวกเขาทั้งหมดเป็นระดับอาจารย์ใหญ่

“ซุนม่อ เจ้าจะสารภาพหรือไม่?”

อาจารย์ใหญ่เว่ยตะโกน

"ท่านคือใคร?"

ซุนม่อโต้กลับ

“ระวังคำพูดของท่าน  ท่านกำลังพ่นน้ำลายใส่หน้าข้า!”

มันเป็นบรรยากาศที่เคร่งขรึมมาก แต่หลังจากที่ซุนม่อพูดเช่นนี้ อาจารย์ใหญ่ทุกคนก็รู้สึกอยากจะหัวเราะ จากนั้นพวกเขาก็รู้ว่าเขาเป็นคนหัวแข็ง อาจารย์ใหญ่เว่ยจะไม่ประสบความสำเร็จได้อย่างแน่นอน หากเขาคิดจะพึ่งพาสถานะของเขาเพื่อข่มปราบเขา

“โอหังนัก!”

อาจารย์ใหญ่เว่ยโกรธจัด รัศมีสีทองปะทุออกมาจากร่างกายของเขาโดยสัญชาตญาณ เป็นรัศมีครูหนึ่งวันเท่ากับพ่อทั้งชีวิต

“นี่ไม่ข่มเหงกันเกินไปเหรอ?”

ริมฝีปากของอาจารย์ใหญ่จางกระตุก เฒ่าเว่ยคนนี้ไม่ต้องการรักษาหน้าของเขาอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม ทุกคนสังเกตเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าซุนม่อยังคงยืนอยู่ที่นั่นอย่างเดิมและไม่ได้คุกเข่าลงบนพื้น

“นั่นไม่มีทางเป็นไปได้”

ตาและปากของอาจารย์ใหญ่ทั้งหมดอ้าปากค้าง ซุนม่อคนนี้น่าทึ่งมาก!