บทที่ 361 สิ้นสุดรอบที่สอง
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!
ลูกธนูสี่ดอกถูกยิงออกไป
กู้ซิ่วสวินฟันกระบี่ของนางอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่ซุนม่อหายไปจากจุดที่เขายืนราวกับประกายไฟ
“ซุนม่อ หัวหน้าคนนั้นเป็นของข้า!”
กู้ซิ่วสวินเตือน
"อย่าแย่งข้าเรื่องเขา!"
“ข้าจะยกเขาให้กับเจ้า!”
ซุนม่อปรากฏตัวต่อหน้าเฉิงซิ่ว แต่เมื่อเขาได้ยินคำนี้ เขาก็กระโจนเข้าหาโจเหอราวกับประกายไฟอีกครั้ง
"เร็วมาก!"
ริมฝีปากสีแดงที่เย้ายวนใจของกู้ซิ่วสวินกระตุกบ่นทำนอง (นี่มันวิชาท่าร่างอะไรเนี่ย เร็วจัง! ฮึ่ม ข้าหวังว่าเจ้าจะเร็วพอๆ กันบนเตียงนะ!)
"เร็วมาก!"
หัวใจของจี้จิ่นหยวนสั่นสะท้าน พวกเขาเป็นชนพื้นเมืองบนภูเขามาหลายชั่วอายุคน ล่าสัตว์เพื่อหาเลี้ยงชีพ ดังนั้นการยิงธนูและสายตาของพวกเขาจึงค่อนข้างดีเป็นพิเศษ พวกเขาสามารถมองเห็นสิ่งต่างๆ ในความมืดได้ อย่างไรก็ตามพวกเขาได้สูญเสียการติดตามร่องรอยซุนม่อที่อยู่ข้างหน้านี้
เร็วเกินไปไหม?
“หยิ่งอะไรอย่างนี้!”
เฉิงซิ่วโกรธมากจนรู้สึกเหมือนจะระเบิด (พวกเจ้าเห็นข้าเป็นอะไร? จะแย่งประสบการณ์กันเหรอ?)
เขาเป็นผู้ชายและไม่ต้องการต่อสู้กับผู้หญิง อย่างไรก็ตาม ลูกศรของเขาที่เล็งไปที่ ซุนม่อ ตอนนี้เล็งไปที่กู้ซิ่วสวิน
ชู่ว!
ลูกธนูพุ่งแหวกอากาศ
กู้ซิ่วสวินตวัดกระบี่ของนางฟันลูกศรออกเป็นหกส่วน หลังจากนั้นนางก็เริ่มโจมตีเฉิงซิ่วอย่างรวดเร็ว
“ไอ้บ้าเจ้ามาหาข้าทำไม?”
โจวเหออยากจะร้องไห้ การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของซุนม่อต่อหน้าเขาทำให้เขาตกใจมาก มันไม่มีอะไรช่วยได้ เขาทำได้เพียงชักมีดสั้นเพื่อป้องกัน อย่างไรก็ตาม เขายังคงมุ่งเน้นไปที่การป้องกันเป็นหลัก
“สองต่อสี่? มันอันตรายมาก!”
หลี่เฟินกลืนน้ำลาย
“เราควรไปช่วยไหม”
“อย่ากังวล ผู้ชายคนนั้นถึงฆาตแล้ว!”
หลี่จื่อฉีสงบมาก
“อย่าคิดบวกเกินไป!”
จางเหยียนจงเตือนนาง
“มีทั้งหมดสามเป้าหมาย อาจารย์ไม่ได้สุ่มเลือก ในการเผชิญหน้ากันตอนนี้ ความคิดต่อสู้ของผู้ชายคนนี้จะอ่อนแอที่สุด ซึ่งหมายความว่าหลังจากการต่อสู้เริ่มขึ้น เขาจะเน้นไปที่การป้องกันเป็นหลักเพื่อป้องกันตัวเอง”
หลี่จื่อฉีอธิบาย
“พวกเจ้าเคยเห็นความกล้าหาญในการโจมตีของอาจารย์ของเรามาก่อน หากคู่ต่อสู้ของเขาต้องต่อสู้กลับ พวกเขาอาจจะสามารถยืนหยัดอยู่ได้ชั่วขณะหนึ่ง แต่ถ้าพวกเขาต้องป้องกัน…”
“พวกเขาจะถูกบดขยี้ทันที!”
หยิงไป่อู่เสริมเข้ามา
เมื่อคำพูดสุดท้ายของเด็กสาวผู้ดื้อรั้นจบลง โจเหอก็กระเด็นออกไปพร้อมกับกระอักเลือดออกมา กระแทกเข้ากับต้นไม้ใหญ่
แขนขวาและขาซ้ายของเขาบิดผิดปกติ หน้าอกยุบลงไป เห็นได้ชัดว่ากระดูกหัก
“…”
นักเรียนของสถาบันจงโจวไม่รู้ว่าจะพูดอะไร แม้ว่าพวกเขาจะเคยเห็นว่าซุนม่อน่าทึ่งเพียงใดมาก่อน แต่พลังนี้ไม่ได้เกินจริงไปหน่อยหรือ
เขาเป็นคนเดียวจริงๆ!
“ไม่จำเป็นต้องแปลกใจ แค่ตะโกนออกมาอย่างน่าทึ่งก็พอ!”
เด็กสาวมะละกอตบมือดีใจ
อาจารย์ทั้งสามจากซานเยี่ยตกใจมาก ผู้ชายคนนี้เป็นใคร สำหรับโจเหอซึ่งอยู่ในระดับที่สี่ของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิตถึงกับพ่ายแพ้ทันที นี่แข็งแกร่งเกินไปเหรอเปล่า?
เป็นไปได้ไหมว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้เข้าร่วมที่โกงอายุเข้ามาอย่างไม่ถูกต้อง?
อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่มีเวลาที่จะประหลาดใจ เป็นเพราะซุนม่อยังคงโจมตีต่อไป
จี้จิ่นหยวน รู้สึกกังวลในขณะที่พวกเขาปะทะกัน ซุนม่อแข็งแกร่งเกินไป ดวงตาของเขาเบิกกว้างและจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของซุนม่อ อย่างไรก็ตาม แม้จะใช้พลังอย่างเต็มที่ เขาก็ไม่สามารถป้องกันการโจมตีของเขาได้
จี้จิ่นหยวนรู้สึกเหมือนเรือลำเล็กท่ามกลางพายุหนักบ้าคลั่งและอับปาง เขาอาจถูกทำลายจนตายได้ทุกเมื่อ
ปัง ปัง ปัง
ซุนม่อโจมตีอย่างต่อเนื่อง ใช้มหาเวทไวโรจนนิรันดร์อย่างไม่หยุดหย่อนบนหัวของ จี้จิ่นหยวนมีหน้าทองหลายแผ่น
(ผู้ชายคนนี้รู้วิชากระบี่ระดับสวรรค์ที่ชั้นไร้เทียมทาน ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาภูมิใจและชอบการต่อสู้)
“ไอ้บ้า!”
จี้จิ่นหยวนรู้สึกอยากจะร้องไห้ เขารู้สึกเสียใจอย่างมาก ถ้าเพียงแต่เขาไม่ได้ยุยงให้เฉิงซิ่วโจมตีคนเหล่านี้! นี่วิชากระบี่คืนต้นกำเนิด ของเขาเป็นวิทยายุทธ์ระดับสวรรค์ชั้นสวรรค์ปลอมหรือไม่?
มิฉะนั้น ทำไมความสามารถในการโจมตีของเขาถึงอ่อนแอกว่าคู่ต่อสู้มากนัก?
ปัง
จี้จิ่นหยวนกระเด็นออกไป
ครูคนสุดท้ายที่เหลือกระโดดถอยหลังไปไกลกว่า 30 เมตร เขาเล็งธนูยาวไปที่ซุนม่อโดยสัญชาตญาณ อย่างไรก็ตาม เมื่อซุนม่อหันมาจ้องมองเขา เขาก็วางธนูยาวลงอย่างรวดเร็ว บ่งบอกว่าเขาไม่มีท่าทีเป็นศัตรู
(ข้าขอโทษ หัวหน้าเฉิงซิ่วและนักเรียน ไม่ใช่ว่าข้าไม่พยายามอย่างหนัก แต่ข้าเอาชนะไม่ได้จริงๆ!)
ซุนม่อยักไหล่และพูดว่า
"ไปช่วยพวกเขา!"
ครูคนสุดท้ายรู้สึกราวกับว่าเขาได้รับการนิรโทษกรรมครั้งใหญ่
เหลือเพียงเฉิงซิ่ว
“ไม่ต้องระวังตัว ซุนม่อจะไม่เคลื่อนไหว คู่ต่อสู้ของเจ้าคือข้า!”
หลังจากพูดอย่างนั้น กู้ซิ่วสวินก็ออกแรงอีกเล็กน้อย
เฉิงซิ่วต้องการบอกให้พวกเขาโจมตีด้วยกัน อย่างไรก็ตาม เมื่อคำพูดถึงปากเขา เขาก็ยังไม่มั่นใจที่จะพูดออกมา
“ซิ่วสวินเจ้ามีประสบการณ์การต่อสู้ค่อนข้างน้อย!”
ซุนม่อร้องอุทานขณะที่เขาสังเกตสาวมาโซคิสต์ ขายาวของนางดูยั่วยวนมากเมื่อเคลื่อนไหว
“เอ่อ!”
กู้ซิ่วสวินฟุ้งซ่านไปครู่หนึ่งเมื่อนางได้ยินซุนม่อ เรียกชื่อนางต่อหน้านักเรียนทุกคน นางเกือบจะได้รับบาดเจ็บจากสิ่งนี้ จากนั้นนางก็อดไม่ได้ที่จะกลอกตา
“ซุนม่อ รู้จักสถานการณ์หน่อยเถอะ!”
กู้ซิ่วสวินเตือนเขา
“ศิษย์พี่ใหญ่!”
ลู่จื่อรั่วสะกิดแขนของไข่ดาวน้อย
“ทำไมข้ารู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาไม่ถูกต้อง”
“ความรู้สึกของเจ้าไม่ถูกต้อง!”
หลี่จื่อฉีตอบโต้ แต่ภายในรู้สึกประหม่ามาก
“อาจารย์! ท่านตั้งใจจับปลาสองมือหรือไม่?”
เฉิงซิ่วเกือบถูกไล่ต้อนจนตาย (นี่จีบกันจริงหรอคิดว่าข้าไม่มีตัวตนอยู่เหรอ?)
หลังจากนั้นกู้ซิ่วสวินก็เตะหัวของเฉิงซิ่ว!
นั่นเป็นเรื่องจริง มันไม่สำคัญเลย!
…
เส้นชัยในรอบที่สองของการแข่งขันไม่ได้อยู่ที่เมืองไป๋ลู่ แต่อยู่ถัดจากทะเลสาบคลื่นหยก
นี่เป็นสถานที่ที่ค่อนข้างเป็นที่รู้จักในระดับแรกของทวีปทมิฬ เหตุผลที่ประตูเซียน ตั้งตำแหน่งสุดท้ายที่นี่ดูเหมือนจะเป็นเพราะทิวทัศน์ที่สวยงาม แต่เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของการทดสอบการแข่งขันโรงเรียนรวมต่อสาธารณะ
การแข่งขันรอบสองคงมีคนฆ่ากันตายแน่ๆ ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการบาดเจ็บล้มตาย
เมื่อกลุ่มนักเรียนที่เหลือกลับมายังเมืองไป๋ลู่ ประชาชนทั่วไปจะคิดอย่างไรเมื่อเห็นพวกเขา?
โดยไม่คำนึงถึงการประชาสัมพันธ์ ประตูเซียนต้องการที่จะทิ้งภาพลักษณ์ที่ดีที่สุดสำหรับประชาชน พวกเขาต้องการที่จะดูดี และการเป็นนักเรียนของโรงเรียนที่มีชื่อเสียงก็หมายความว่าพวกเขาจะเป็นคนเหนือคน
ยังมีอีกสิ่งหนึ่งครูหรือนักเรียนทุกคนควรเข้มแข็ง ถ้าพวกเขาต้องเปิดเผยด้านที่อ่อนแอและเปราะบางของพวกเขา มันจะทำให้ประชาชนรู้สึกผิดหวัง พวกเขาอาจสูญเสียความเคารพหากเป็นเช่นนั้น
…
ศาลาคลื่นหยกเป็นอาคารที่มีประวัติศาสตร์หลายร้อยปี ประติมากรรมบนนั้นเป็นสัตว์สายพันธุ์ลึกลับแห่งความมืด
บางคนบอกว่าพวกมันมีอยู่จริง ในขณะที่บางคนบอกว่าพวกมันมาจากจินตนาการ
อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนต่างๆ ทะเลาะกันเรื่องนี้เป็นเวลาสองวัน แต่หลังจากนั้น จุดสนใจของการสนทนาก็เปลี่ยนไป พวกเขารอการกลับมาของกลุ่มนักเรียนพร้อมกับใช้โอกาสนี้หารือเกี่ยวกับความร่วมมือต่างๆ
เช่น มีการแลกเปลี่ยน!
เช่น แหล่งซื้อขาย!
อย่างไรก็ตามเมื่อกลุ่มนักเรียนของหมิงเส้ากลับมา การโต้ตอบก็หยุดลง อาจารย์ใหญ่ทุกคนรู้สึกอิจฉาเมื่อเห็นอาจารย์ใหญ่ของหมิงเส้าให้กำลังใจนักเรียนของเขาอย่างใจเย็น
เขามีโอกาสที่จะทำตัวเท่อีกครั้ง
“อาจารย์ใหญ่จาง หมิงเส้าอาจจะคว้าตำแหน่งที่หนึ่งของปีนี้อีกครั้ง!”
อาจารย์ใหญ่เว่ยหม่าของสถาบันเว่ยหม่าหยอกล้อ ในขณะที่มีแรงจูงใจแอบแฝง
ในแง่ของความสามารถ เว่ยหม่าอ่อนแอกว่าหมิงเส้าเล็กน้อย นอกจากนี้ เนื่องจากเป้าหมายของอาจารย์ใหญ่เว่ยคือการก้าวไปสู่กลุ่มที่ดีที่สุดในการแข่งขันนี้ เขาจึงต้องการหว่านความขัดแย้งระหว่างหมิงเส้าและอาจารย์ใหญ่จางของเทียนหลาน
ตราบใดที่เทียนหลานและหมิงเส้าต่อสู้กันอย่างหนัก เว่ยหม่าก็จะสามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากด้านข้างได้
“เจ้าควรบอกเรื่องนี้กับตาเฒ่าเว่ย!”
อาจารย์ใหญ่จางต้องการที่หนึ่ง แต่เขาจะไม่ตกหลุมอุบายนี้
(ฮึ่ม ตาแก่ที่น่ากลัวเหล่านี้ใจดำมาก!)
แน่นอน เหตุผลที่พวกเขาวางแผนเช่นนี้ก็เพราะพวกเขาต้องการให้โรงเรียนของพวกเขาไต่ระดับให้สูงขึ้นไปอีก ท้ายที่สุดตำแหน่งด้านบนได้รับการแก้ไขแล้ว ถ้ามีใครไปต่อก็ต้องมีคนลาออก
แน่นอนว่าพวกเขากำลังเล่นกลอุบายเพื่อให้โรงเรียนไต่ระดับสูงขึ้น ท้ายที่สุด ตำแหน่งบนจะถูกกำหนดไว้และหากมีสถาบันเลื่อนตำแหน่งก็จะมีสถาบันถูกลดระดับ
“บอกอะไรข้าเหรอ?”
อาจารย์ใหญ่เว่ยอารมณ์ร้อน เมื่อได้ยินคนพูดถึงเขา เขาก็ร้องเรียกทันที
“เฒ่าเว่ยบอกว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับไห่โจวในการปราบปรามหมิงเส้า!”
อาจารย์ใหญ่จางหัวเราะเบาๆ
“ฮึ่ม!”
ผู้เฒ่าเว่ยปล่อยเสียงคำรามที่เย่อหยิ่ง (รอก่อน ข้าจะให้พวกเจ้าได้เปิดหูเปิดตาในรอบนี้เว่ยหลู สู้ๆ!)
“ข้าสงสัยว่านักเรียนกลุ่มไหนจะกลับมาเป็นกลุ่มที่สอง”
อาจารย์ใหญ่คนหนึ่งกล่าว
“มันควรจะเป็นเทียนหลาน ท้ายที่สุดพวกเขาแข็งแกร่ง!”
“พวกเจ้าคิดว่ามันน่าจะเป็นสถาบันจงโจวได้ไหม? ผลงานของพวกเขาในรอบที่แล้วถือว่าไม่เลวเลย”
“นั่นอาจเป็นไปได้!”
อาจารย์ใหญ่หารือกันเอง
เมื่ออาจารย์ใหญ่เว่ยได้ยินเช่นนี้ เขารู้สึกไม่พอใจและโต้กลับทันทีว่า
“ลืมมันไปซะ ด้วยความสามารถของสถาบันจงโจว คงจะดีถ้าพวกเขาสามารถกินเกี๊ยวได้เป็นครั้งคราว พวกเขาจะเพลิดเพลินกับอาหารรสเลิศในทุกมื้อได้อย่างไร?
“นั่นเป็นเรื่องจริง ไห่โจวค่อนข้างแข็งแกร่งในปีนี้ กลุ่มต่อไปอาจเป็นกลุ่มนักเรียนของไห่โจว”
มีคนกล่าวด้วยความเคารพ
เมื่ออาจารย์ใหญ่เว่ยได้ยินเช่นนั้น เขาก็หัวเราะออกมาทันทีและพูดอย่างถ่อมตัวว่า
“ข้าไม่กล้าพูดว่าเราจะได้ที่สอง แต่เราจะต้องติดห้าอันดับแรกแน่นอน!”
ทันใดนั้นคนที่เฝ้าระวังก็กลับมารายงานว่ากลุ่มจากซานเยี่ยและสถาบันจงโจวต่อสู้กันห่างจากเป้าหมาย 3 ลี้ก่อนถึงเส้นชัย
“อะไรนะ?”
อาจารย์ใหญ่จางขมวดคิ้ว
"ต้องเป็นสุนัขกัดกันแน่เลย!"
อาจารย์ใหญ่เว่ยหัวเราะเบาๆ พวกเขาดูการแข่งขันมาหลายปีแล้ว ดังนั้นสถานการณ์แบบไหนที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน?
ทั้งซานเยี่ยและสถาบันจงโจวต้องคิดถึงการสงวนพลังงานเอาไว้และกำจัดกลุ่มนักเรียนที่จับสายพันธุ์ลึกลับแห่งความมืดเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ
อย่างไรก็ตามทั้งสองกลุ่มอาจกลัวถูกแทงข้างหลังจึงได้แต่ต่อสู้กัน
“อาจารย์ใหญ่เว่ย เจ้าพูดเกินจริงไปแล้ว จะเป็นอย่างไรถ้าซานเยี่ยหรือสถาบันจงโจว บรรลุภารกิจของพวกเขา”
อาจารย์ใหญ่หมิงขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบชายชราคนนี้
“ถ้าจำไม่ผิดจุดประสงค์ของสองกลุ่มนี้คือปลาคาร์พดอกไม้ ซานเยี่ยเป็นชาวพื้นเมืองบนภูเขา ดังนั้นพวกเขาจะรู้วิธีว่ายน้ำได้อย่างไร?”
ริมฝีปากของอาจารย์ใหญ่เว่ยกระตุก
“ไปถามอาจารย์ใหญ่ของซานเยี่ย เขาคงไม่มีความมั่นใจที่จะจับปลาคาร์พดอกไม้แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่เข้าร่วมก็ตาม!”
“ยังมีสถาบันจงโจว!”
อาจารย์ใหญ่หมิงพ่นน้ำเสียงเย็นชา
"ฮ่า ฮ่า!"
อาจารย์ใหญ่เว่ยมองไปที่เป้าหมาย หากกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งกลับมาหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ ก็จะจุดประทัด
อาจารย์ใหญ่คนอื่นพูดคุยกันและรู้สึกว่าการวิเคราะห์ของอาจารย์ใหญ่เว่ยสมเหตุสมผล พวกเขากำลังพูดถึงปลาคาร์พดอกไม้ ซึ่งเป็นสายพันธุ์ลึกลับแห่งความมืดที่อาศัยอยู่ในน้ำ จับได้ยากมาก
“จะเที่ยงแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ!”
อาจารย์ใหญ่เว่ยเอามือทั้งสองข้างไพล่หลังและตั้งใจจะออกไปขณะที่เสียงปังสองครั้งดังขึ้น ลูกไฟสองลูกที่มีเปลวไฟสีแดงลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า แล้วปะทุขึ้นกลายเป็นดอกไม้ไฟที่เจิดจรัส
กลุ่มนักเรียนกลับมาหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ!
สีหน้าของอาจารย์ใหญ่เว่ยซีดลงทันที นี่หมายความว่าการตัดสินก่อนหน้านี้ของเขาผิดอย่างสิ้นเชิง เมื่อเขาเห็นอาจารย์ใหญ่มองมาที่เขาด้วยสายตาเย้ยหยัน สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมยิ่งขึ้น
นี่มันน่าอายชะมัด!
อาจารย์ใหญ่จางและอาจารย์ใหญ่เว่ยสีหน้าเคร่งขรึม เป็นเพราะโรงเรียนของพวกเขาไม่ได้ที่สอง!
ทุกคนมุ่งตรงไปยังเป้าหมายโดยพร้อมเพรียงกันโดยไม่ต้องการคำเชิญใดๆ โดยต้องการดูว่านักเรียนกลุ่มใดได้อันดับที่สอง
เกี๊ยวมีความสำคัญอย่างยิ่งในวัฒนธรรมจีน ในวันที่อาหารขาดแคลน เกี๊ยวถูกมองว่าเป็นอาหารที่ยอดเยี่ยมและจะทำเฉพาะในโอกาสสำคัญเช่นวันตรุษจีนหรืองานแต่งงานเท่านั้น รูปร่างของมันคล้ายกับโลหะทองหรือเงินโบราณ ดังนั้นจึงเป็นสัญลักษณ์ของความมั่งคั่ง ในบริบทเฉพาะของเรื่องราวนี้ สิ่งเหล่านี้แสดงถึงผลลัพธ์ที่ดีในการแข่งขัน
