บทที่ 358 สู้เสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย
เมื่อเห็นซวนหยวนพ่อต้องการต่อสู้หนึ่งต่อห้า หลี่เฟินก็รู้สึกปวดหัว การกระทำนี้มันบ้าระห่ำมาก
“ข้าควรช่วยหรือไม่?”
แม้ว่านางจะคิดเรื่องนี้ แต่ร่างกายของหลี่เฟินก็ถอยกลับ นางไม่ต้องการที่จะได้รับบาดเจ็บ
ระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายห่างกันเพียงสิบเมตร และทั้งคู่ก็เร่งความเร็วเข้าหากัน ดังนั้นพวกเขาจึงปะทะกันหลังจากไม่กี่อึดใจ นักเรียนจากไห่โจวแทงกระบี่ของเขาออกมาเล็งเป้าหมายไปที่ดวงตาของซวนหยวนพ่อ นักเรียนอีกคนใช้ดาบที่รวดเร็วและสับที่แขนของเขา
ซวนหยวนพ่อไม่กลัวเลย เขาคำรามและควงหอกเงินของเขา
ปัง ปัง
ก่อนที่หลี่เฟินจะมองเห็นได้ชัดเจน เด็กหนุ่มสองคนก็กระเด็นออกไปแล้ว
“เป็นไปไม่ได้ใช่ไหม?”
หลี่เฟินตกตะลึง นางรู้ว่าซวนหยวนพ่อแข็งแกร่งมาก แต่นางไม่คิดว่าเขาจะแข็งแกร่งถึงขนาดนี้ สิ่งนี้ทำให้ความเข้าใจของนางพังทลายลง
“อย่ากลัว บุกเข้าไปพร้อมกัน!”
เริ่นกวงคำราม
ซวนหยวนพ่อเข้าสู่สถานะการต่อสู้ ทั้งร่างของเขาเริ่มเปล่งรัศมีกดขี่อย่างท่วมท้น ราวกับดาบคมที่ออกจากฝักจะไม่กลับคืนสู่ฝักเว้นแต่มันจะทำลายล้างศัตรูจนหมดสิ้น
“ไฟลุกโชนเผาผลาญทุ่งหญ้า หอกเงินอยู่ยงคงกระพัน”
ปัง ปัง ปัง
นักเรียนห้าคนจากไห่โจวไม่สามารถสกัดกั้นการโจมตีของซวนหยวนพ่อได้ นับประสาอะไรกับตอบโต้ พวกเขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อขัดขวางหอกเงินของเขา
นักเรียนที่จะคัดเลือกได้ต้องมีฝีมือและวิสัยทัศน์ที่ดี ดังนั้นสีหน้าของพวกเขาจึงเปลี่ยนไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเริ่นกวง เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี เขาก็หันกลับและวิ่งทันที
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาจะไม่สามารถชนะการต่อสู้ครั้งนี้ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องปกป้องนกช้อนหอยหงอนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
"อา? ซวนหยวน เขาต้องการหนี!”
หลี่เฟินตะโกน
ซวนหยวนพ่อหมุนตัวและยืมแรงเหวี่ยงพุ่งหอกเงินออกไป
วิ้ววว~
หอกสีเงินนั้นเหมือนกับลูกธนูที่ยิงออกจากหน้าไม้ ความเร็วของมันเร็วมากในขณะที่เสียงหวีดหวิวดังในอากาศ แทงเข้าที่ต้นขาของเริ่นกวงโดยตรง
อ๊าก!
เริ่นกวงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดในขณะที่เขาล้มลงบนพื้นหญ้า
"โอกาส!"
เมื่อเห็นซวนหยวนพ่อไม่มีอาวุธของเขาอีกต่อไป จ้างจิ้งก็มีความสุข เขาฟันดาบออกทันที เล็งไปที่หัวของซวนหยวนพ่อ แต่ทันใด สายตาของเขาก็พร่ามัวเมื่อกำปั้นเหล็กชกเข้าใส่
ปัง
จางจิ้งกลิ้งไปในอากาศ ตอนนี้จมูกของเขาหักและเลือดสดๆ ไหลออกมาราวกับทำนบแตก
ซวนหยวนพ่อยืนอยู่ที่ตำแหน่งเดิมของเขาและกวาดสายตาไปรอบๆ นอกจาก เริ่นกวงที่กำลังกรีดร้อง นักเรียนอีกสี่คนจากไห่โจวเป็นลมกันหมด
“คือ…มันไม่รุนแรงไปหน่อยเหรอ?”
หลี่เฟินตกตะลึง
"ไปกันเถอะ!"
ซวนหยวนพ่อทำตัวเหมือนเพิ่งทำเรื่องเล็กน้อย เขาหยิบหอกเงินและนกช้อนหอยหงอนแล้วกลับไปที่ค่าย
…
“ปลาคาร์พดอกไม้ตัวนี้ถูกเจ้าจับจริงๆ เหรอ?”
จ้าวจื้อมองไปที่ปลาคาร์พดอกไม้ในมือของเขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
“เจ้าถามเป็นครั้งที่ห้าแล้ว”
ถานไถอวี่ถังกลอกตา
“โชคของเจ้าไม่ดีไปหน่อยเหรอ?”
จ้าวจื้อพูดไม่ออก
“พูดถึงเรื่องนี้ ทำไมจู่ๆ ข้าถึงหลับไป? เห็ดที่เจ้าให้ข้ามีปัญหาหรือเปล่า”
“ข้าก็กินมันด้วยนะ!”
ถานไถอวี่ถังอธิบายว่า
“อันที่จริง ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าหลับ ข้าก็คงไม่รู้สึกเบื่อมากเท่ากับการไปตกปลา และเราคงไม่สามารถจับปลาคาร์พดอกไม้ตัวนี้ได้”
“หมายความว่าข้ามีความดีความชอบด้วยเหรอ?”
ดวงตาของจ้าวจื้อเป็นประกาย เขาเริ่มไตร่ตรองว่าเขาควรจะโอ้อวดเกี่ยวกับความสำเร็จนี้อย่างไรในอนาคต ดังนั้นย่างเท้าของเขาจึงเริ่มมีความรู้สึกเหมือนล่องลอย
ในช่วงพลบค่ำ กลุ่มของจ้าวจื้อกลับไปที่ค่าย
“ดูเร็ว เราจับปลาคาร์พดอกไม้ได้!”
จ้าวจื้อร้องเรียก
"อะไร?"
"ที่ไหน?"
“นี่ของจริงหรือของปลอม?”
ทุกคนขมวดคิ้วและล้อมรอบพวกเขาทันที หลังจากยืนยันว่าเป็นปลาคาร์พดอกไม้จริงๆ ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"ทำได้ดี!"
ฟ่านเหยากล่าวชื่นชม
“พวกเจ้าจับมันได้อย่างไร?”
“แค่โชคดี!”
จ้าวจื้อพูดในขณะที่ลอบมองถานไถอวี่ถัง เมื่อตระหนักว่าถานไถอวี่ถังไม่มีความตั้งใจที่จะเปิดเผยเขา เขาจึงผ่อนคลายและเริ่มโอ้อวด เพิ่มฉากที่น่าทึ่งมากมายเพื่อให้ได้รับความดีความชอบและทำให้ผู้อื่นประทับใจ
“ตอนนี้ เราเสร็จสิ้นภารกิจด้วยคะแนนที่เกินมา!”
“แต้มเกิน?”
ถานไถอวี่ถังได้ยินการยืนยันโดยปริยาย
“ซวนหยวนพ่อคว้านกช้อนหอยหงอนของไห่โจวมา ตามกฎแล้วสามารถนับเป็นห้าคะแนนได้!”
จางเหยียนจงอธิบาย
"โอ้!"
ถานไถอวี่ถังมองไปรอบๆ
“แล้วอาจารย์ของข้าล่ะ?”
“พวกเขายังไม่กลับมา”
มันดึกมากแล้ว แต่ซุนม่อและสามสาวก็ยังไม่กลับมา สิ่งนี้ทำให้พวกเขารู้สึกกังวลในใจ
“พวกเขาอาจประสบอุบัติเหตุ?”
ฟ่านเหยารู้สึกกระวนกระวายเป็นพิเศษเพราะเขารู้ว่าซุนม่อคือแกนหลักของนักเรียนกลุ่มนี้ เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา นับประสาอะไรกับการรักษาอันดับปัจจุบัน เป็นไปได้สูงที่อันดับอาจตก
“เราควรส่งคนออกไปตามหาพวกเขาดีไหม?”
ซ่งเหรินแนะนำ
“มันอันตรายเกินไปที่จะเดินไปมาในป่าทึบตอนกลางคืน”
ฟ่านเหยาส่ายหัว
“ถ้ามีคนต้องค้นหาจริงๆ ก็ควรเป็นเราสามคน”
“แล้วเราจะรออะไรอีกล่ะ?”
กู้ซิ่วสวินกระตุ้น
เมื่อฟ่านเหยาต้องการสั่งจางเหยียนจง ในเรื่องการจัดการบางอย่างสำหรับกลุ่ม สื่อเจียวที่ทำหน้าที่เฝ้ายามก็เรียกออกมา
“อาจารย์กลับมาแล้ว!”
คนกลุ่มหนึ่งรีบออกไปทันที เมื่อพวกเขาเห็นว่าซุนม่อสบายดีและไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“อา มันคือปลาคาร์พดอกไม้!”
หลี่เฟินรู้สึกประหลาดใจ ภายใต้แสงจันทร์นางมองเห็นปลาสีรุ้งที่หยิงไป่อู่ถืออยู่
ริมฝีปากของถานไถอวี่ถังกระตุก ตามที่คาดไว้อาจารย์ของเขาไม่ทำให้เขาผิดหวัง!
“จากการแสดงออกทั้งหมดของเจ้า ดูเหมือนว่าเจ้าไม่ตื่นเต้นเกินไป มีคนจับมันสำเร็จด้วยเหรอ?”
หลี่จื่อฉีถาม
“ถานไถอวี่ถังและจ้าวจื้อตกปลาได้”
ฟ่านเหยาสงสัย
“แล้วพวกเจ้าล่ะ? อย่าบอกนะว่าพวกเจ้าก็ตกปลาได้เหมือนกัน?”
“เป็นฝีมือของจื่อรั่ว!”
หลี่จื่อฉียกความดีความชอบให้เด็กสาวมะละกอ
“เอาล่ะทุกคน วันนี้พักกันเร็วหน่อย เราจะเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้!”
ซุนม่อบอกให้ทุกคนไปนอน
“เฮ้!”
กู้ซิ่วสวินเข้ามาและยกนิ้วให้ แม้ว่าหลี่จื่อฉีจะบอกว่ามันเป็นความดีความชอบของลู่จื่อรั่ว แต่สาวมาโซคิสต์ก็รู้ดีว่าต้องเป็นซุนม่อที่วางกลยุทธ์นี้
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ นักเรียนของซุนม่อล้วนน่าประทับใจมาก ปลาคาร์พดอกไม้สองตัวและนกช้อนหอยหงอนหนึ่งตัวถูกนักเรียนของเขาจับไปทั้งหมด
…
รุ่งอรุณสว่างแล้วและนักเรียนตื่นขึ้น พวกเขาหมดความอดทนแล้วและต้องการกลับ
“ด้วยความเร็วของเรา เราน่าจะเข้าห้าอันดับแรกได้ใช่ไหม?”
จางเหยียนจงมีความสุขเมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ หากพวกเขาสามารถเข้าห้าอันดับแรกได้ ก็หมายความว่าโรงเรียนของพวกเขาสามารถขึ้นชั้นต่อไปได้อย่างแน่นอน
กลุ่มนักศึกษาเก็บข้าวของกำลังจะเดินทางกลับ แต่ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา เส้นทางของพวกเขาถูกปิดกั้น
“ในที่สุดเราก็พบเจ้า!”
ดวงตาของเว่ยหลูแดงก่ำ เขาจ้องซุนม่อ เขาใช้พลังทั้งหมดเพื่อค้นหาพวกเขา
“ส่งปลาคาร์พดอกไม้มาให้เรา!”
“ไอ้สารเลว!”
“ไอ้พวกนั้น!”
นักเรียนของไห่โจวคำรามราวกับว่านักเรียนของสถาบันจงโจวเป็นหัวขโมยที่น่ารังเกียจ
“กฎการแข่งขันระบุว่าอนุญาตให้แย่งชิงจากทีมอื่นได้!”
“พวกเจ้ามันขยะชัดๆ จับปลาคาร์พดอกไม้ไม่ได้!”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็ไอ้สารเลว!”
นักเรียนของสถาบันจงโจวไม่เต็มใจที่จะเฉยเมยและดุด่ากลับ
“จะเสียเวลาพูดเรื่องไร้สาระทำไม”
เว่ยหลูชักกระบี่ของเขาออกมา
“ลุยเข้าไป ฆ่าพวกมันให้หมด!”
การต่อสู้แบบกลุ่มปะทุขึ้นทันที
“ปล่อยซุนม่อไว้กับข้า!”
เว่ยหลูคำราม
“ว่านเหยียนหลิน เจ้าควรเป็นผู้นำในการต่อสู้เป็นกลุ่ม!”
ในขณะที่เว่ยหลูกำลังพูด ลูกไฟขนาดลูกมะพร้าวก็ระเบิดออกมา
“อะไรวะ?”
เว่ยหลูหลบโดยสัญชาตญาณ แต่เขาตระหนักว่าเขาเพิ่งทำผิดพลาด ตามที่คาดไว้ ในพริบตาถัดมา เขาได้ยินเสียงนักเรียนกรีดร้อง
ปัง
ลูกไฟพุ่งเข้าใส่ร่างของนักเรียนและปลิดวิญญาณที่น่าสงสารไปในอากาศโดยตรง ร่างกายของนักเรียนเปลี่ยนเป็นสีดำ
“อุ๊ย!”
หลี่จื่อฉีไม่ได้มีเจตนาที่จะฆ่า เมื่อนางเห็นภาพนี้ นางเริ่มงอตัวและอาเจียน
