์NH-ตอนที่ 26 อัปเกรดเดียโบล
<เดียโบล>
ความคืบหน้า : (35/100)
_____
“ดังนั้น ฉันต้องการอีก 65 แต้มสกิล เพื่ออัปเกรดเดียโบลอีกครั้งหนึ่ง” ลุกซ์ พึมพัมขณะที่เขาตรวจสอบความคืบหน้าของเขาในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ที่อยู่ในเอลิเซียม
ฮาล์ฟเอลฟ์ ไม่ได้ละสายตาและใช้แต้มสกิลที่จำเป็นเพื่ออัปเกรดคู่หูของเขาซึ่งมันสามารถช่วยให้อีกฝ่ายต่อสู้เคียงข้างเขาในฐานะปาร์ตี้ของเขาได้
_____
<เดียโบล>
“ยามเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อ การต่อสู้ของเราจะกลายเป็นตำนาน!”
- โครงกระดูกมีชื่อ
- ระดับ : E
- พลังงาน : 10
- ความคืบหน้า : (35/100)
พลังชีวิต : 55/55
มานา : 60/60
พลังโจมตี : 8-15 (+20 ค่าความเสียหาย)
ประเภทการโจมตี : ความเสียหายเจาะเกราะ
ความแข็งแกร่ง : 13
สติปัญญา : 12
ความอดทน : 11
ความเร็ว : 12
ความคล่องตัว : 12
หัวข้อ : เฟิร์สบอร์น
หมายเหตุ : ขอแสดงความยินดี! สิ่งมีชีวิตที่มีชื่อของคุณตอนนี้สามารถสวมใส่ไอเทมได้แล้ว! โปรดทราบว่ามันสามารถสวมใส่เฉพาะรายการที่ตรงกับค่าสถานะในปัจจุบันเท่านั้น
_____
“อุปกรณ์สวมใส่?” ลุกซ์ กระพริบตาขณะที่เขาจ้องมองไปที่คั่นหน้าใหม่ที่ปรากฏขึ้นในโปรไฟล์ของ เดียโปล
หลังจากคลิกหน้าอุปกรณ์ ความคิดก็ปรากฏขึ้นในหัวของลุกซ์
“จงออกมา เดียโบล!” ลุกซ์สั่งการ
ทันใดนั้นวงเวทย์ก็ปรากฏขึ้นบนพื้นต่อหน้าเขา และ คู่หูที่ไว้ใจได้ก็โผล่ออกมาจากวงเวทย์นี้
“นายสวมใส่สิ่งนี้ได้ไหม?” ลุกซ์ กล่าวถาม ขณะที่เขามอบความเงียบสงบให้กับ เดียโบล ซึ่งดูไม่ต่างจากสถานะก่อนอัปเกรดของเขาเลย
โครงกระดูกขาวได้วางดาบกระดูกของมันและคว้าจับความเงียบสงบพร้อมกับแกว่งเล็กน้อย
ลุกซ์ จ้องมองไปที่หน้าอุปกรณ์ของ เดียโบล และ พบว่า ความเงียบสงบ ได้ปรากฏขึ้นในช่องอาวุธมือขวา
“เอาล่ะ ลองพวกนี้ด้วย” ลุกซ์ ได้สั่งและยื่นโล่ดอว์นให้กับเขา รวมถึงชุดเกราะหนังหมาป่าของเขาให้กับ เดียโบล ซึ่งทำให้เดียโบลดูเหมือนกับนักรบโครงกระดูก
จากนั้นฮาล์ฟเอลฟ์ก็หัวเราะเบา ๆ เมื่อเขามองดูฉากที่ตลกนี้ ด้วยความประหลาดใจ เดียโบลก็หัวเราะด้วยกรามของมันอย่างไม่หยุด
“รู้สึกยังไงบ้าง?” ลุกซ์กล่าวถาม “ตอนนี้นายรู้สึกแข็งแกร่งขึ้นบ้างไหม”
โครงกระดูกขาวผงกหัวเพื่อยืนยันคำตอบผู้เป็นนายของมัน
จากนั้นชายหนุ่มผมแดงก็ยิ้มและจ้องมองไปที่แต้มสถานะที่เหลืออยู่ของเขา
_____
<เดียโบล>
“ยามเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อ การต่อสู้ของเราจะกลายเป็นตำนาน!”
- โครงกระดูกมีชื่อ
- ระดับ : E+
- พลังงาน : 10
- ความคืบหน้า : (0/100)
พลังชีวิต : 110/110
มานา : 110/110
พลังโจมตี : 16-25 (+20 ค่าความเสียหายจากความเงียบสงบ)
ประเภทการโจมตี : ความเสียหายเจาะเกราะ
ความแข็งแกร่ง : 23
สติปัญญา : 22
ความอดทน : 21
ความเร็ว : 22
ความคล่องตัว : 22
หัวข้อ : เฟิร์สบอร์น
หมายเหตุ : ขอแสดงความยินดีโครงกระดูกมีชื่อของคุณแข็งแกร่งกว่าตัวละครขยะทั่วไปแล้ว จุดเริ่มต้นที่ดีมาจากรากฐานที่ดี ในการอัปเกรดครั้งต่อไปของสิ่งมีชีวิตที่มีชื่อของคุณ สิ่งมีชีวิตนี้จะได้รับการเสริมความแข็งแกร่งและประสิทธิภาพโดยรวมในเชิงคุณภาพแบบก้าวกระโดด ดังนั้นตั้งหน้าตั้งตารอได้เลย!
_____
แต้มสถานฟรี : 10
แต้มสกิลฟรี : 35
_____
“เยี่ยม!” ลุกซ์ ไม่สามารถซ่อนความชื่นชมในขณะที่เขาดูค่าสถานะในปัจจุบันของ เดียโบล เช่นเดียวกับข้อความท้ายโปรไฟล์ตัวละครที่มีชื่อ ดูเหมือนว่าเดียโบลจะแข็งแกร่งขึ้นเป็นอย่างมาก
หากดูเพียงแค่ค่าสถานะเพียงอย่างเดียว โครงกระดูกขาว ยังแข็งแกร่งกว่า ลุกซ์ เจ้านายของมันด้วยซ้ำ
อีกอย่างที่ทำให้ ลุกซ์ มีความสุขก็คือ เดียโบล จะได้รับการอัปเกรดเชิงคุณภาพแบบก้าวกระโดดในการอัปเกรดครั้งต่อไป!
“คู่หู ได้โปรดช่วยดูแลฉันหลังจากนี้ด้วย” ลุกซ์ พูดพร้อมกับยื่นมือออกมา
“เคะเคะเคะ” เดียโบล หัวเราะเบา ๆ พร้อมกับยื่นมือไปจับมือผู้เป็นนายของมัน
ลุกซ์ รู้สึกประหลาดใจ แม้ว่าเดียโบล จะแสดงสัญญาณว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มันพยายามพูดคุยกับเขา
ไม่เพียงเท่านั้น ความคิดของ โครงกระดูกขาว ก็ชัดเจนขึ้นกว่าเมื่อก่อน ตอนนี้ ฮาล์ฟเอลฟ์ เข้าใจได้แล้ว แม้ว่ามันจะไม่สามารถพูดออกมาได้ในตอนนี้ แต่มันก็พอจะสื่อสารกับเขาได้
“นายน่าทึ่งมาก เดียโบล!”
“เคะเคะเคะ”
ไม่กี่นาทีต่อมา ลุกซ์ ก็เรียกเดียโบลกลับไปและจ้องมองไปที่แกนมอนสเตอร์สีน้ำเงิน 3 อันที่อยู่ตรงหน้าของเขา
เขาลังเลว่าควรจะใช้มันเพื่ออัปเกรด เดียโบล ดีหรือไม่ หรือใช้มันเพื่ออัปเกรดค่าสถานะของเขาเอง หลังจากใคร่ครวญอยู่นาน ชายหนุ่มผมแดงก็ตัดสินใจใช้มันกับตัวเอง
การระบาดของมอนสเตอร์ทำให้ชายหนุ่มเห็นว่าเขายังคงขาดความสามารถในการต่อสู้มากแค่ไหน อีกทั้งมานาสำรองของเขาก็ค่อนข้างต่ำ และมันสามารถหมดอย่างง่ายดายหลังจากใช้สกิลฟาดฟัน รวมถึงเรียกเดียโบลและหมาป่าพงไพรออกมาสนับสนุนเขา
“ตอนนี้เดียโบลก็มีความเงียบสงบแล้ว เขาสามารถเรียกหมาป่าพงไพรออกมาได้ด้วยตัวเอง” ลุกซ์พึมพัมขณะที่เขาเล่นกับ คอร์มอนสเตอร์อันหนึ่งบนฝ่ามือของเขา “นอกจากนี้เขายังเรียนสกิลฟาดฟันอีกด้วย ดังนั้นเขาจึงสามารถสร้างความเสียหายให้กับศัตรูของเราได้มากกว่าเดิม แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังอ่อนแอกว่าดรักเกอร์แต่เขาจะไม่ตายหลังจากโดนการโจมตีเพียงครั้งเดียวอีกแล้ว”
หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ลุกซ์ ก็นำคอร์มอนสเตอร์กลับไปที่แหวนเก็บของ ของเขาและไปคุยกับคุณย่าแอนนี่
“เธอจะไปแล้ว?” แอนนี่กล่าวถามขณะที่เธอมองมาที่ลุกซ์ ด้วยความเป็นห่วง
ลุกซ์ พยักหน้า “ครับคุณย่าแอนนี่ ผมจะกลับบ้านสักพัก”
แอนนี่ยิ้มหลังจากรู้เหตุผลการจากไปของชายหนุ่มผมแดง
“ดีแล้ว” แอนนี่ตอบกลับ “อย่างน้อยก็ต้องบอกคนที่เธอรักว่าเธอปลอดภัย เธอสามารถกลับมาที่นี่ได้ทุกเมื่อที่เธอต้องการ บ้านของฉันต้อนรับเธอเสมอ”
“ขอบคุณ คุณย่าแอนนี่สำหรับการต้อนรับที่อบอุ่นของคุณ เช่นนั้นผมขอตัวก่อน”
“เดินทางปลอดภัย”
_____
ขณะที่ลุกซ์เดินไปตามถนนของหมู่บ้านลีฟ เขาก็รู้สึกถึงความเศร้าของผู้คนที่อาศัยอยู่ภายในนั้นอย่างแท้จริง เหมือนกับที่เอลิออนพูดไว้ไม่มีผิด พวกเขาไม่ใช่ NPC ทุกคนในเอลิเซียม นั้นมีชีวิตไม่ต่างไปจากเขา
พวกเขาทั้งหมดมีความรู้สึกและอารมณ์ไม่ว่าจะเป็น ความสุข เศร้า โกรธ และ ทำอะไรไม่ถูก
แต่นอกเหนือไปจากความเศร้าเสียใจแล้ว ลุกซ์ ยังสังเกตุเห็นบางสิ่งที่เปลี่ยนไปในใจของผู้คนรอบตัวของเขาด้วย
พวกเขาไม่ได้มองมาที่เขาด้วยท่าทางที่อึดอัดอีกต่อไป บางคนถึงกับออกนอกลู่นอกทางและพยักหน้ารับรู้สั้น ๆ เมื่อเขาเดินผ่านไป
ชาวบ้านเหล่านี้ ได้เห็น ฮาล์ฟเอลฟ์ ต่อสู้เพื่อปกป้องหมู่บ้านของพวกเขาจากการระบาดของมอนสเตอร์
ดังนั้นพวกเขาจะไม่ปฏิบัติต่อเขาราวกับคนนอกอีกต่อไป และ จะยอมรับการมีอยู่ของเขาท่ามกลางพวกเขา
ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันทำให้ลุกซ์รู้สึกอบอุ่นใจเป็นอย่างมากจนทำให้ดวงตาของเขามีคราบน้ำตาเล็กน้อย
แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการ การยอมรับ แต่ลึกๆ เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาต้องการ การยอมรับจากผู้คนเหล่านี้
โดยเฉพาะคนจากฐานที่มั่นวิลการ์ด
การยอมรับจากคุณย่าเวร่าของเขา
และการยอมรับจากโลกที่เขาอาศัยอยู่
ตอนนี้เขาได้ก้าวเข้าสู่โลกแห่งเอลิเซียมแล้ว เขาจึงเข้าใจมากขึ้นกว่าเดิมว่าชีวิตของเขามีค่ามากเพียงใด
ด้วยเหตุนี้เขาจึงอยากจะกลับไปที่บ้านไปหาคุณย่าของเขาเพื่อระลึกถึงความอบอุ่นของครอบครัวอีกครั้ง
