Chapter 23 Search
搜索
สองสามวันหลังจากนั้น,อู่หยุนเทียนได้นำซูเห่าออกจากกำแพงป้อมปราการ.
ลมหนาวที่พัดโกรกเข้ามา,ทำให้ซูเห่าที่กระโดดลงมาจากป้อมถูกพัดออกไปเล็กน้อย,ขณะอู๋หยุนเทียนจะยื่นมือไปคว้าอีกฝ่าย,ซูเห่าก็ก้าวเท้าออกไปร่อนลงไปยืนอยู่บนผืนหิมะได้อย่างมั่นคงแล้ว.
จากนั้นทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังพื้นที่ไกลออกไป.
ซูเห่าที่ถือดาบสั้นที่เคยสังหารหมาป่าตาฟ้า,สวมเกราะโลหะสองชิ้นปิดหน้าหลังที่ดูหยาบโลนอัปลักษณ์มาก,ก้าวตามอู๋หยุนเทียนไปโดยไม่เอ่ยอะไร,แววตาที่จ้องมองระวังภัยพื้นที่รอบ ๆอย่างตั้งใจ.
เกราะโลหะเป็นอู๋หยุนเทียนสร้างขึ้นมาง่าย ๆ,เป็นเพียงแผ่นเหล็กเจาะรูและสอดรู มัดสานเชื่อมรวมกันด้วยเชือก.
ซูเห่าที่มองแผ่นเหล็กสองแผ่น รู้สึกหงุดหงิดจนต้องถามอู๋หยุนเทียน ทำไมต้องสวมเกราะด้วย.
อู๋หยุนเทียนที่กล่าวอย่างจริงจัง,ว่าในป่านั้นอันตรายมาก,การสวมเกราะโลหะนั้น,ไม่เพียงแค่ป้องกันการขีดข่วน,ยังช่วยลดอันตรายถึงชีวิตได้ด้วย,แผ่นเหล็กสองแผ่นแม้ว่าจะดูไม่มีอะไร,แต่ก็นับว่าเป็นอุปกรณ์ที่มีประสิทธิภาพสูง.
ซูเห่าไม่ได้เอ่ยอะไรอีก,เขาที่ตัดสินใจว่าหลังจากนี้จะต้องสร้างเกราะที่เหมาะกับตัวเองในอนาคตให้ได้,ชุดเกราะนี้มันดูน่าเกียจเกินไป,ไม่ต่างจากการนำแผ่นโลหะมาแนบไว้กับตัวเท่านั้น.
ซูเห่าที่ตามหลังอู๋หยุนเทียนไปหนึ่งชั่วโมงอดไม่ได้ต้องถามออกมาในที่สุด“ท่านพ่อ,พวกเราจะไปที่ใหน?”
อู๋หยุนเทียนไม่หันกลับมาเอ่ยเสียงเบา“ในป่าห้ามเอ่ยเสียงดัง,ใกล้จะถึงแล้ว.”
อู๋หยุนเทียนที่นำซูเห่าปีนเนินเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง,มีเงาของต้นมากมายปกคลุมพื้นที่รอบ ๆ,เขาที่ชี้ไปด้านหน้าเอ่ยออกมาว่า“มองออกไป,เห็นพื้นที่ด้านหน้าต้นไม้สูงนั่นไหม?”
“เห็นแล้ว.”
“ตรงนั้นมีกวางเขาบุปผาออกมาหากินเป็นประจำ,เข้าไปใกล้เจ้าจะเห็นชัด”
ซูเห่าที่กล่าวด้วยความสงสัย“เช่นนั้นเป้าหมายของข้าวันนี้คือล่ากวางเขาบุปผาอย่างงั้นรึ?”
“ไม่,กวางเขาบุปผานั้นระมัดระวังตัวมาก,เจ้าไม่อาจเข้าใกล้ตัวมันได้,เป้าหมายของเจ้าคือเสือดาวหิมะที่ชอบล่ากวางเขาบุปผา,เจ้าใช้ดาบสั้นของเจ้าจัดการมันซะ.”
ซูเห่าที่รู้สึกไม่ค่อยดีนัก,เอ่ยด้วยความสงสัย“ข้าไม่อาจเข้าใกล้กวางเขาบุปผาแล้วจะล่าเสือดาวหิมะได้อย่างไรกัน?”
“เสือดาวหิมะนั้นหวงดินแดนของตัวเองมาก,เจ้าไม่ต้องไล่ล่ามัน,ขอเพียงเจ้าเข้าไปในดินแดนของมัน,มันก็ออกมาโจมตีเจ้าแล้ว.”
ซูเห่าที่เอ่ยด้วยความหวั่นเกรง“ท่านพ่อ,ข้าจะได้รับอันตรายหรือไม่?”
อู๋หยุนเทียนที่เอ่ยด้วยความมั่นใจ“ไม่! เสือดาวหิมะนั้นแข็งแกร่งกว่าหมาป่าตาฟ้า,แต่ก็ไม่มากนัก,ขอเพียงเจ้าระวังกงเล็บของมันให้ดี,เจ้าก็จะสามารถรับมือมันได้แล้ว,นอกจากนี้,ข้าจะคอยจับตาอยู่ข้าง ๆ.”
ซูเห่าที่วางใจขึ้นมาทันที,เขากระชับดาบสั้น,ก่อนที่จะวางแผนต่อสู้ในใจ.
เห็นซูเห่าไม่ได้เอ่ยอะไรอีก,จากนั้นเขาก็พาซูเห่าเดินไปใน ทางเดินเล็ก ๆ”พวกเราเข้าใกล้อาณาเขตมันแล้ว.
หลังจากนั้น,อู่หยุนเทียนก็หยุดและเอ่ยออกมาว่า“เอาล่ะ,ถึงแล้ว,ตอนนี้เจ้าต้องออกไปจัดการ!”
ซูเห่าที่สูดหายใจลึก,ย่องไปด้านหน้าช้า ๆ,พร้อมกับเอ่ยให้กำลังใจตัวเอง“อย่าตื่นเต้น,มีท่านพ่อปกป้องอยู่ด้านหลัง,ไม่ชนะก็ไม่ควรเป็นอะไร”
ขณะที่ซูเห่าหันกลับไป,กับไม่เห็นเงาของอู๋หยุนเทียนเลย.
“คนล่ะ???!”ภายในของซูเห่าที่เต้นไปมาโครมคราม,แทบสงบใจไม่ได้! ไม่ได้,จะต้องสงบใจให้มั่นคง!
ซูเห่าที่ก้าวไปด้านหน้าสองสามนาที,ก็ไปถึงพื้นที่เสือดาวหิมะ,ซึ่งเวลานี้เขาเห็นกวงเขาบุปผากำลังหาอาหารอยู่ในพื้นที่หิมะ,กวางเขาบุปผานั้นกำลังคุ้ยหิมะอยู่,หลังจากเห็นหญ้ามันก็กินอย่างรวดเร็ว,นอกจากนี้ยังหันหน้าขึ้นมองเป็นระยะ ๆ ระวังภัยรอบ ๆ อีกด้วย.
เสือดาวหิมะล่ะ? ซูเห่าที่กวาดตามองอย่างระมัดระวัง,เขาที่รวมปราณโลหิตสะสมไปทั่วร่าง,ให้พร้อมเคลื่อนที่ในทันทีได้.
พื้นที่รอบ ๆ ที่เงียบสงบเป็นอย่างมาก,ซูเห่าไม่พบเสือดาวหิมะดังที่อู๋หยุนเทียนเอ่ยเลย,ทว่าเขาก็ไม่กล้าประมาท,ไม่พบร่องรอยอีกฝ่าย,ยิ่งทำให้ดูอันตรายขึ้น,ซึ่งหมายความว่าเสือดาวหิมะนั้นสามารถเฝ้ามองเขาจากที่ซ่อนได้ตลอดเวลา.
ซูเห่าที่โคจรสมองอย่างรวดเร็ว,วิเคราะห์ตำแหน่งของเสือภูขาว,กวาดตามองไปยังพื้นที่รอบ ๆ,ทว่ากับไม่พบร่องรอยเลย.
“หรือว่าจะใช้เสี่ยวกวง”จิตใจของซูเห่าที่วูบไหว,นี่นับเป็นความคิดที่ดีที่สุด,ด้วยตัวเขาไม่อาจหาอีกฝ่ายพบ,ทว่าด้วยปัญญาประดิษฐ์ต้องทำได้แน่.
คิดได้ดังนี้,เขาจึงได้ทำการสั่งการเสี่ยวกวง“แยกแยะทุกพื้นที่ทุกมุมสายตา,ค้นหาสิ่งมีชีวิตในภาพ,อย่าให้พลาดแม้แต่จุดเดียว....”
หลังจากสั่งการเสี่ยวกวงไม่นาน,ก็ได้รับข้อมูลส่งกลับมาอย่างรวดเร็ว.”
ในพื้นที่พินบอลห้องนั่งเล่น,หลังจากเสี่ยวกวงได้วิเคราะห์,จำลองมุมมองพื้นที่ในรัศมี 100 เมตรขึ้นมา.
วงกลมสีแดงขนาดใหญ่และเล็กตามคำแนะนำในมุมมองสายตาของซูเห่าได้ระบุสิ่งมีชีวิต,ซึ่งเป็นภาพของกวางเขาบุปผานั่นเอง,ซูเห่าที่สั่งการ“ระบุชื่อสิ่งมีชีวิต กวางเขาบุปผา.”
“บันทึกชื่อ,เพิ่มข้อมูลสำเร็จแล้ว.”
“ปิดเครื่องหมายกวางเขาบุปฟา.”
ภายใต้คำสั่งที่ถูกส่งออกไป,วงกลมสีแดงใหญ่เล็กก็หายไป.
เวลาต่อมาเหลือวงกลมสีแดงห่างออกไปจากต้นไม้สิบเมตร,ซูเห่าที่จ้องมองไปยังเครื่องหมายของสัญลักษณ์,เขาพบว่า ในจุดดังกล่าวนั้น พบดวงตากลมโตสีน้ำเงินที่จ้องเขม็งมายังตน,สายตาอันเย็นยะเยือบระมัดระวังจ้องเขาไม่วางตา.
เสือดาวหิมะ.
ซูเห่าที่หนังหัวชาหนึบขึ้นมาทันที,เสือดาวหิมะอยู่ห่างจากเขาสิบเมตรเท่านั้น,คาดไม่ถึงว่าเขาจะหาไม่พบก่อนหน้านี้,หากเขายังก้าวออกไปอีกสองสาวก้าว,เป็นไปได้ว่ามันจะโจมตีเข้ามาแน่ ๆ,ด้วยระยะที่ใกล้ขนาดนั้น,เขาอาจจะตอบสนองไม่ทัน.
เสือดาวหิมะที่รับรู้ว่าซูเห่าพบมันแล้ว,ดังนั้นมันจึงกระโดดออกมา,สองสามก้าวยืนประจันหน้ากับซูเห่าทันที.
เสือดาวหิมะที่มีรูปร่างเพรียวบาง,ขนสีขาวหิมะ,มีรอยสีดำเป็นจุด ๆ,ทุกก้าวที่มันก้าวนั้นไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้เลย,หากคลาดสายตา ซูเห่าบอกได้ว่าคงไม่อาจหามันพบได้แน่.
เสือดาวหิมะดูร้ายกาจมาก,ความยาวจากหัวไปสุดหางน่าจะมีความยาวถึงสามเมตร,ซูเห่าแทบไม่เชื่อเลยว่ามันแข็งแกร่งกว่าหมาป่าตาฟ้าเล็กน้อย.
“ท่านพ่อให้ข้ารับมือกับเจ้านี่,ประมาทเกินไปแล้ว! ข้าคิดว่าไม่ใช่คู่มือมันเลยแม้แต่น้อย.”
ซูเห่าได้แต่คร่ำครวญในใจ,ทว่าใบหน้าของเขายังคงสงบ.
“ระบุชื่อ เสือดาวหิมะ.”
“บันทึกชื่อสำเร็จ.”
เสือดาวหิมะที่ยังไม่ได้โจมตี,ทว่ายังรอคล้ายกับว่ารอให้อีกฝ่ายเผยจุดอ่อนแล้วมันจะโจมตีออกไป.
ซูเห่าครุ่นคิด,และตัดสินใจที่จะลองเชิงดูก่อน.
ดังนั้นเขาจึงค่อย ๆ ก้มหยิบก้อนหิมะ,ปั้นเป็นลูกบอล,จากนั้นก็ขว้างมันออกไปสุดกำลัง.
เสือดาวหิมะที่หลบบอลหิมะอย่างง่ายดาย.
ซูเห่าที่หยิบบอลหิมะขึ้นมาอีก,พร้อมกับโจมตีออกไปอีกครั้ง.
เสือดาบที่เคลื่อนไหวหลบอย่างรวดเร็ว,ซูเห่าสูญเสียเป้าหมายของเขาทันที.
......
อู๋หยุนเทียนที่เตรียมป้องกันอยู่ด้านหลังเผยความประหลาดใจออกมา,เขาที่เห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นถึงกับมุมปากกระตุก,เขาต้องการให้ซูเห่าคุ้นเคยกับการต่อสู้,ไม่ใช่ให้เขาใช้บอลหิมะต่อสู้.
บางที นี่อาจจะเป็นการยั่วยุสัตว์ป่าด้วยซ้ำ,กระทั่งทำให้เสือดาวหิมะคลั่งโจมตีซูเห่าอย่างหนักเพราะไปท้าทายศักดิ์ศรีของมัน.
ทำให้ดีที่สุดก็แล้วกัน.
“เร็วมาก!”ดวงตาของซูเห่าที่หดเกร็ง,ร่างกายที่ยืนนิ่ง.
ความเร็วของหมาป่าตาฟ้าและเสือดาวหิมะนั้นแตกต่างกันมาก,หมาป่าตาฟ้าชอบพุ่งด้วยความเร็วกัดคอคู่ต่อสู้จากบนลงล่าง,ส่วนเสือดาวหิมะที่มีจุดศูนย์ถ่วงของร่างกายต่ำ,มันจะโจมตีจากล่างขึ้นบน,นอกจากนี้ยังสามารถปรับเปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็วในขณะเคลื่อนไหวด้วย.
ซูเห่าที่รู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก,เวลานี้เสือดาวหิมะได้พุ่งเข้ามาหาเขาแล้วเพียงแค่เสี้ยวลมหายใจเท่านั้น.
