Chapter 142 ‚2 levels explodes’
‘2级-100爆’
อีกฝั่งหนึ่ง,สองปิศาจรัตติกาล,ไท่และชวนกำลังต่อสู้กันอยู่.
ทักษะของทั้งสองนั้นเป็นทักษะการฆ่าที่ผลัดกันรุกและรับ,เป็นทักษะการลอบโจมตีและการรอบเร้น,ต่างคนต่างก็คอยหาโอกาสเผด็จศึกของกันและกัน.
“ฟิ้ว!”
ด้านหลังของศิลาก้อนใหญ่ปรากฏกงเล็บอินทรีพุ่งออกมา,คว้าไปยังด้านหลังของชวน.
หากกงเล็บอินทรีสามารถคว้าไหล่ทะลวงกระดูกไหปลาร้าด้านหลังได้,พลังต่อสู้อีกฝ่ายก็จะสูญสิ้นไปในทันที.
เหมือนชวนจะรู้มานานแล้วว่าปิศาจรัตติกาลไท่ นั้นเตรียมลอบโจมตีด้านหลัง,จึงหลบไปด้านหลัง,ดาบสั้นที่คมกริบพุ่งสวนออกไป.
ปิศาจรัตติกาลไท่กระโดดหลบออกไป,พร้อมกับดำดิน,วินาทีต่อมาก็ปรากฏที่ด้านหลังหินอีกก้อน,ดาบของชวนที่สะบัดพุ่งใส่หินดังกล่าวทันที.
ร่างของชวนที่ทำนายการปรากฏของอีกฝ่ายพร้อมกับเข้าไปซ่อนที่หลังก้อนหินอีกก้อน,จากนั้นก็ลอบเข้าด้านหลังไท่,ต่างฝ่ายตรงผลัดกันโจมตีและหลบ.
แต่ละฝ่ายไม่มีใครยอมใครเลย,ต่างก็ใช้ก้อนหินใหญ่เพื่อซ่อนเร้นลอบโจมตีกันและกัน,กล่าวได้ว่า พวกเขาทั้งคู่ต่างก็รู้ตำแหน่งของกันและกัน.
การต่อสู้ที่รู้ตำแหน่งของกันและกัน,ค่อนข้างน่าเบื่อเป็นอย่างมาก.
ตอนเริ่มแรกชวนเสียเปรียบเล็กน้อย,ทว่าหลังจากซึมซับทักษะโจมตีของไท่มา,กล่าวได้ว่าการเข้าโจมตีผลักกันรุกผลัดกันรับ,ความเชี่ยวชาญที่เพิ่มขึ้น,แม้แต่ต่างฝ่ายต่างช่วยพัฒนาการและกัน.
นี่คือการต่อสู้ที่ช่วยกันยกระดับของทั้งสองขึ้นพร้อมกัน.
อย่างไรก็ตามไท่นั้นรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย,เห็นชัดเจนว่า เริ่มต้นฝ่ายตรงข้ามเป็นมือใหม่,ไม่อาจเทียบเขาได้เลย,ไม่คาดคิดเลยว่าอีกฝ่ายกับพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วแม้แต่ดูดซับทักษะพิเศษของเขาไปด้วย.
เป็นการลอกเลียนเขาอย่างหน้าไม่อาย.
หลังจากต่อสู้กันไปพักใหญ่,ปิศาจรัตติกาลไท่ก็กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า,ปีกสองข้างที่ผุดออกมา,ทำให้เขาบินขึ้นไป,พร้อมกับเอ่ยคำราม,ด้วยความโกรธ“ถ้าเก่งจริง,ก็มาต่อสู้กันบนอากาศ!”
ชวนที่นำปีกออกมา,กระโดดบินเข้าหาปิศาจรัตติกาลไท่.
จากนั้นก็กระตุ้นเปิด“สายฟ้าระดับสอง”
“เปลี๊ยะ!”
กระแสไฟฟ้าที่แล่นพล่านไปทั่วอากาศ.
ปิศาจรัตติกาลไท่ที่ล่วงหล่นลงบนพื้นทันที.
ทว่าปิศาจรัตติกาลไท่ไม่รอให้ชวนร่อนลงบนพื้น,เขาที่ได้สติ,ร่างกายก็ดำลงไปใต้ดินทันที.
การ์ดกระดูกสายฟ้าขั้นสอง,ของเขาย่อมอ่อนแอกว่าการใช้โดยซูเห่าและหยาซานเป็นธรรมดา.
ต้องไม่ลืมว่าด้วยขนาดการ์ดกระดูกนั้น,ทำให้มีขีดจำกัดของพลังของอักขระอยู่แล้ว.
ชวนเผยยิ้ม,เก็บการ์ดกระดูกสายฟ้าไป,“ดำดินรึ? ได้ที,หมดเวลาเล่น,ควรจะจบได้แล้ว!”
เขายังจำได้ดีก่อนหน้านี้เมื่อพี่ใหญ่เหว่ยใช้ทักษะหนามปฐพีสังหารปิศาจรัตติกาล,เขาอดไม่ได้เลยที่จะได้ลองใช้วิธีดังกล่าวนั่น.
ชวนดำดิน,ไล่ล่าปิศาจรัตติกาลไท่ไปอย่างรวดเร็ว.
ในเวลานั้นสองปิศาจรัตติกาลที่ต่างก็รู้ตำแหน่งของกันและกัน แม้แต่วางแผนที่จะลอบโจมตีกันและกันด้วย.
ทั้งคู่ที่เคลื่อนที่เข้าใกล้กัน.
เห็นชัดเจนว่าปิศาจรัตติกาลไท่นั้นดำดินลงมาเพราะบาดเจ็บ,กำลังหาโอกาสโจมตีชวน.
ชวนที่จับตำแหน่งอีกฝ่ายได้,ในเวลานั้นได้เปิดการใช้งานการ์ดกระดูก หนามปฐพี,ทันที.
“พรึด พรึด พรึด!”
ใต้ดินเกิดเสียงดังทึบด้านจำนวนมากมาจากทั่วสารทิศ.พื้นดินสั่นส่ายไปมาบีบเข้าหาปิศาจรัตติกาลไท่.
ไท่ที่ได้แต่อ้าปากค้าง,หนามปฐพีได้ทะลวงมาจากทุกทิศทาง,โลหิตที่ไหลชุ่มไปทั่ว.
หลังจากนั้นไม่นาน,ทุกอย่างก็เงียบลง.
การต่อสู้ครั้งนี้,ปิศาจรัตติกาลไท่,ได้แต่เอ่ยว่า“อะไรกัน”แล้วตายไปอย่างงง ๆ.
ชวนเก็บการ์ดกระดูกไป,พร้อมกับถอนหายใจ“ข้าร้ายกาจจริง ๆ! แต่ความรุนแรงยังไม่อาจเทียบได้กับพี่ใหญ่เหว่ยและพี่ใหญ่หยาซานเลย.”
......
ซูเห่าลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า,เรดาร์สัมผัสได้ถึงหยาซานและชวนจัดการศัตรูเรียบร้อยแล้ว,เหลือเขาแล้วที่ต้องลงมือจัดการราชาเกราะเหล็กอาบีให้เสร็จสักที.
ทักษะราชาเกราะเหล็กอาบีน่าจะไม่มีอะไรให้เขาได้เห็นแล้ว,ถึงเวลาจบการต่อสู้แล้ว.
บอลกระดูกขนาดเท่าไข่ไก่ปรากฏขึ้น,แม้นว่าจะมีเพียงขนาดเล็ก,ทว่าก็มีกว่ายี่สิบลูก.
นี่คือบอลสายฟ้าที่ซูเห่าเพิ่งพัฒนาขึ้นมาเมื่อไม่กี่วันมานี้นะเอง.
ในเวลาเดียวกัน,เขาได้สร้างระเบิด 200 อักขระขั้นสองขึ้นมาด้วย.
ระเบิดสองร้อยอักขระขั้นสองและระเบิดสองร้อยอักขระ,ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน,พลังของ200 อักขระขั้นสอง นั้นเทียบเท่ากับ 600 อักขระทั่วไปเลย.
หลังจากเตรียมการเสร็จสิ้น,ซูเห่าก็ลดระดับความสูง,เตรียมส่งบอลสายฟ้าโจมตีไปยังราชาเกราะเหล็กอาบี,และกระตุ้นใช้งานระเบิด 200 อักขระขั้นสองด้วย.
ขณะกำลังโฉบลงมาด้วยความเร็วสูง.
แผนการของซูเห่านั้นง่ายมาก,อย่างแรกจำกัดการเคลื่อนไหวของราชาเกราะเหล็กอาบีด้วยบอลสายฟ้า,เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสามารถหลบหลีกได้,จากนั้นก็ปล่อยระเบิด 200 อักขระขั้นสอง,โชคดีอาจสังหารอีกฝ่ายได้,แต่หากเกราะของเขาหนาจนไม่อาจสังหาร,จากนั้นเขาค่อยร่อนลงไป,กุดหัวของอีกฝ่ายซ้ำอีกครั้งก็ได้.
อย่างไรก็ตามตามคาดการของซูเห่า,ระเบิดดังกล่าวไม่น่าจะสังหารอีกฝ่ายได้,ต้องไม่ลืมว่าพลังป้องกันของอีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่งมาก,หากแต่เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายจะต้องได้รับบาดเจ็บอยู่ในสภาพครึ่งเป็นครึ่งตายอย่างแน่นอน,แม้แต่อาจจะสามารถลุกขึ้นมายืนได้ด้วยซ้ำ.
ในเมื่อคิดว่าไม่อาจสังหารอีกฝ่ายได้,ทำไมไม่ใช้ระเบิด 500 อักขระขั้นสอง,เพื่อสังหารจัดการปัญหาทั้งหมดไปเลย,เหตุผลนั้นเพราะซูเห่าต้องการเนื้อฝ่ายตรงข้าม,ไม่ต้องการระเบิดทำลายล้างจนอีกฝ่ายไม่เหลือแม้แต่ซาก.
ราชาเกราะเหล็กอาบีที่ดวงตาหรี่เล็กเมื่อเห็นบอลลูกเล็กถูกโปรยลงมา,ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย,ไม่เข้าใจว่าฝ่ายตรงข้ามต้องการอะไร,ทว่าหลังจากผ่านการต่อสู้กันกับอีกฝ่ายมาก่อนหน้านี้,เขาก็พอบอกได้ว่าไม่อาจใช้สามัญสำนึกทั่วไปตัดสินใจการกระทำของอีกฝ่ายได้,ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องเสียหายอย่างแน่นอน.
จากนี้ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะทำอะไร,ต้องการสิ่งใด,ไม่ปล่อยโอกาสให้มันประสบผลก็เพียงพอแล้ว.
ว่าแต่บอลเล็ก ๆ เหล่านี้คืออะไร? ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร,ก็ต้องป้องกันเอาไว้ก่อน,หรือไม่ก็ทำลายมันทิ้งไปซะ.
“หนามโลหะ!”
หนามโลหะมากมายที่พุ่งออกไป,กระแทกบอลกระดูก,ล่วงหล่นกระจายไปยังพื้นที่รอบ ๆ ,แม้แต่มีบางอันที่ระเบิดสูญเสียประสิทธิภาพไป.
จากนั้นราชาเกราะเหล็กอาบีที่จ้องมองบอลที่มีขนาดใหญ่ที่ลอยกลางอากาศ,เขาที่ยกมือขึ้นช้า ๆ,ขอเพียงเข้ามาในระยะที่เขามั่นใจ,เขาจะปล่อยหนามโลหะทำลายมันทันที.
ขณะที่ราชาเกราะเหล็กอาบีเตรียมที่จะปล่อยหนามโลหะนั้น,เหล่าบอลขนาดเล็กรอบ ๆ ก็เกิดระเบิดปล่อยกระแสฟ้าฟ้ามากมายแล่นพล่าน.
“เปลี๊ยะ ๆ!”
บอลกระดูกที่เหมือนกับเกิดปฏิกิริยาลูกโซ่มันเชื่อมต่อกันและกันเป็นเครือข่ายกระจายไปทั่วร่างของราชาเกราะเหล็กอาบี.
“ซี่ ๆ ~”
สายฟ้าที่แล่นพล่านไปทั่วร่างของราชาเกราะเหล็กอาบี,ทำให้เขาสูญเสียการควบคุมร่างกายไป,กลายเป็นอมพาตไปชั่วขณะ,ร่างกายที่สั่นกระตุกไม่หยุด
ในเวลาเดียวกันขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมองบอลกระดูกขนาดใหญ่อีกครั้ง,อาบีก็ได้แต่อุทานออกมาว่า“แย่แล้ว!”
เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร,บางทีอาจจะเหมือนกับบอลขนาดเล็กก่อนหน้านี้,ทว่าประสิทธิภาพของมันต้องไม่เล็กอย่างแน่นอน.
อย่างไรก็ตาม เวลานี้ราชาเกราะเหล็กอาบีทำได้แค่จ้องมองบอลกระดูกขนาดใหญ่หล่นมาอยู่ด้านหน้าตัวเองแล้ว,เวลานั้นร่างกายของเขาที่กลับมาควบคุมได้อีกครั้ง,ทว่า ขณะจะใช้หนามโลหะ,โจมตีกระแทกให้มันลอยออกไป,แต่เขาจะมีเวลาพอได้อย่างไร?
“ตูมมมมม-”
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ทั่วทั้งโลกหยุดนิ่งลง
คลื่นพลังที่หนังหน่วงรุนแรง,ได้กวาดม้วนออกไปทั่วทุกสารทิศ,ทุกสิ่งทุกอย่างที่กลายเป็นสีขาวโพลนไปหมด.
พื้นดินกลายเป็นหลุมบุบลึกลงไป,ระเหิดหายไปไม่มีเหลือ.
คลื่นกระแทกที่กวาดม้วนไปทั่วทุกหนแห่ง,เศษหินดินทรายต้นไม้ใบหญ้าที่ปลิวกระเด็น,ชวนที่อยู่ห่างออกมาเวลานี้ยังลอยกระเด็นไปเช่นกัน,เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น,ทว่าเผ้าผมของเขาที่กลายเป็นกระเซอะกระเซิงตั้งตรงชี้ชันไปแล้ว.
ความตกใจทำให้เขาเร่งรีบดำดินลงไปทันที.
เสียงดังหวิ่ง ๆ ที่ดังอยู่ในรูหูยังคงกังวานไม่หยุดหย่อน.
“ซูมมมมม-”
ไม่ว่าจะเป็นใครที่อยู่ใกล้ ล้วนแต่สูญเสียการได้ยินชั่วคราวไปในทันที.
หยาซานที่ยกมือขึ้นป้องกัน,จ้องมองการระเบิดที่อยู่ไกลออกไป,เอ่ยพึมพำ“ทักษะพี่ใหญ่เหว่ยทรงพลังไร้เทียมทานไปแล้ว! เห็นแต่ละครั้งไม่เคยไม่ตกใจ! ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร?”
นับตั้งแต่การระเบิดครั้งก่อน,หยาซานก็เชื่อมั่นมาตลอด,นี่คือพลังที่แท้จริง,สำหรับหนามกระดูกของเขาแล้ว,ไม่มีอะไรควรค่าให้พูดถึงเลย.
เสียงระเบิดในครั้งนี้ดังกึกก้องไปจนถึงเมืองซือหลิน.
ผู้คนมากมายเกือบทั้งเมืองได้ออกมาจากบ้านเรือนเฝ้ามองพื้นที่รอบ ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่.
ผ่านไปไม่นานทุกอย่างกลับเป็นปรกติ,ซูเห่าก็ร่อนลงพื้นช้า ๆ,เรดาร์สัมผัสของเขาที่ตรวจสอบตำแหน่งของราชาเกราะเหล็กอาบี,แทบไม่อยากเชื่อ“ตายไปแล้วรึ? ไม่มั้ง,ราชาเกราะเหล็กอะไรจะอ่อนแอปานนั้น”
