บทที่ 298 ชีเซิ่งเจี่ย เจ้าแพ้แน่นอน!

ข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับการเป็นมหาคุรุคือการเข้าใจรัศมี 'การเรียนรู้ด้วยตนเอง' แต่สำหรับบางคน แม้จะเข้าใจรัศมีนี้แล้ว พวกเขาก็ไม่มีความตั้งใจที่จะพัฒนาไปเป็นเป็นครู

ตัวอย่างคือหลี่จื่อฉี นางไม่ได้คิดว่านางอยากจะเป็นอะไรในอนาคต แต่จะไม่มีการผิดพลาดในการสังเกตนักเรียนมากขึ้น การสังเกตผู้อื่นก็เป็นการฝึกเช่นกัน

การต่อสู้ยังดำเนินต่อไป!

หลี่จื่อฉีวิเคราะห์และตัดสิน หลังจากนั้นนางคุยกับซุนม่อด้วยเสียงที่นุ่มนวล ลู่จื่อรั่วยังรู้สึกว่านางได้รับประโยชน์จากการฟังจากด้านข้าง

นักเรียนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ มารวมตัวกันรอบๆ ซุนม่อ ขณะที่พวกเขาฟังอย่างจดจ่อ

ในที่สุดก็ถึงตาของชีเซิ่งเจี่ย

“ดูเร็วๆ นะ เด็กคนนี้ซื่อสัตย์!”

หลี่จื่อฉีเต็มไปด้วยความอยากรู้ต่อการต่อสู้ครั้งนี้ นางอยากรู้จริงๆ ว่าชีเซิ่งเจี่ยที่แข็งแกร่งกว่าใครที่ไม่มีความสามารถ จะได้รับคำแนะนำจากอาจารย์ของนาง

"เป็นเจ้านั่นเองเหรอ?"

เมื่อเห็นคู่ต่อสู้ของเขาบนเวที ชีเซิ่งเจี่ยประหลาดใจ เขาคือเผิงว่านหลี่จริงหรือ? นักเรียนคนนี้เคยเป็นสมาชิกของโถงประลอง อย่างไรก็ตาม หลังจากที่พ่ายแพ้ให้กับชีเซิ่งเจี่ย เขาได้สูญเสียคุณสมบัติในการเป็นสมาชิก สำหรับการทดสอบครั้งสุดท้าย เขาได้จับสลากและได้ฟางเหยียนเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเพราะโชคไม่ดี เขาโกรธมากจนแทบกระอักเลือด

“ฮ่าฮ่า นั่นเป็นเจ้าจริงๆเหรอ?”

เผิงว่านลี่เต็มไปด้วยความสุข สายตาของเขาเต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟันเมื่อเขามองไปที่ชีเซิ่งเจี่ย (สวรรค์เมตตาต่อข้าอย่างแท้จริงและรู้ว่าข้าต้องการแก้แค้นเจ้าผู้นี้!)

ไช่ถานเคยพูดแบบนี้มาก่อน – ถ้าใครล้มลงควรลุกขึ้นที่เดิมที่ล้มลง

เผิงว่านลี่เชื่อเรื่องนี้อย่างลึกซึ้ง (วันนี้ข้าจะใช้เลือดของเจ้าผู้นี้ฉลองการกลับมาที่โถงประลอง)

“หยุดเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ไม่อนุญาตให้จงใจทำร้ายคู่ต่อสู้ของเจ้าต่อไปเนื่องจากความอาฆาตพยาบาท ถ้าไม่มีปัญหาทั้งสองฝ่าย ได้โปรดทักทายกันด้วย!”

จูถิ่งเตือน

เขายังจำสองคนนี้ได้!

พูดตามตรงจูถิ่งไม่ชอบคนอย่างชีเซิ่งเจี่ยที่ไม่มีพรสวรรค์ เขารู้สึกว่าชีเซิ่งเจี่ยอยู่ในโถงประลอง เหมือนกับการสูญเสียที่นั่งสมาชิก อย่างไรก็ตาม เขายังไม่อนุญาตให้เผิงว่านลี่ทำอันตรายชีเซิ่งเจี่ยอย่างมุ่งร้าย ท้ายที่สุดแล้วชีวิตของนักเรียนนั้นมีค่ามาก เขาต้องให้แน่ใจอย่างน้อยที่สุด

เนื่องจากเผิงว่านลี่เคยเข้าร่วมเป็นสมาชิกโถงประลองมาก่อน จูถิ่งรู้ว่าชีเซิ่งเจี่ย จะแพ้อย่างแน่นอน

“เผิงว่านลี่ ระดับที่เจ็ดของขอบเขตปรับสภาพกาย โปรดชี้แนะ!”

หลังจากรายงานฐานการฝึกปรือของเขา เผิงว่านลี่ก็ภาคภูมิใจอย่างมาก เขาฝึกฝนอย่างหนักโดยไม่หยุดพักตลอดครึ่งปีที่ผ่านมาและในที่สุดก็ทะลวงด่านยกระดับพลังใหม่ได้ ส่งผลให้ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของเขาเพิ่มขึ้น

นี่คือที่มาของความมั่นใจของเขา

“ชีเซิ่งเจี่ย ระดับเจ็ด ขอบเขตปรับสภาพกาย โปรดชี้แนะ!”

ชีเซิ่งเจี่ยกำหมัดของเขา

"อะไรนะ?"

หลังจากได้ยินคำนี้ บรรดาผู้ที่ไม่คุ้นเคยกับชีเซิ่งเจี่ย ก็ยังคงเฉยเมย แต่เผิงว่านลี่ตกใจมาก

ถ้าเขาจำไม่ผิด สหายผู้นี้อยู่ที่ระดับห้าระหว่างการต่อสู้ครั้งก่อน เขาเพิ่งก้าวหน้าถึงสองระดับเชียวหรือ?

“ข้าจะตัดสินอย่างผิดๆ ได้เหรอ? คนผู้นี้ไม่ใช่ขยะเหรอ?”

สีหน้าของเผิงว่านลี่เริ่มหนักใจขึ้น และเขาละทิ้งความรู้สึกดูถูกดั้งเดิมของเขาต่อชีเซิ่งเจี่ยทันที เขาเคยคิดที่จะใช้การโจมตีที่สวยงามเพื่อกำจัดเจ้าผู้นี้ แต่ตอนนี้เขาตัดสินใจที่จะระมัดระวังให้มากขึ้น

กลุ่มของหวังฮ่าวตกใจยิ่งกว่าเผิงว่านลี่ ในฐานะเพื่อนร่วมหอพักของชีเซิ่งเจี่ย พวกเขารู้ระดับของฐานการฝึกปรือของเขาเป็นธรรมดา

ครึ่งปีที่แล้วชีเซิ่งเจี่ยเป็นเพียงปลาเค็มที่ระดับสี่และถือว่าต่ำกว่าค่าเฉลี่ยทั่วไป แต่ตอนนี้เขาพัฒนาไปถึงระดับเจ็ดอย่างเงียบๆ…

“อาจารย์ซุนทำอะไรกับเขากันแน่?”

เสียงของโจวชี่เต็มไปด้วยความสงสัยและภาวะซึมเศร้า (ครั้งหนึ่งเคยมีโอกาสกราบซุนม่อเป็นอาจารย์ส่วนตัวของข้า แต่ข้าไม่ชอบมัน…)

“พอได้แล้ว รีบดูการต่อสู้!”

เหล่าโจวคำราม สีหน้าของเขาประหม่าอย่างหาที่เปรียบไม่ได้เพราะเมื่อการต่อสู้เริ่มต้น ทั้งสองฝ่ายโจมตีด้วยพลังระเบิด

อรหันต์ปราบพยัคฆ์!

ปัง! ปัง! ปัง!

ฝ่ามือของเผิงว่านลี่ยังคงระเบิด ทุบ ตัด หรือแทงอย่างต่อเนื่อง เขาโจมตีจากทุกมุม เล็งไปที่ชีเซิ่งเจี่ย แนวโน้มพลังของเขารุนแรง

เด็กหนุ่มผู้ซื่อสัตย์ตั้งท่าม้าของเขาลง เขาเริ่มป้องกันการโจมตีของเผิงว่านลี่แบบตัวต่อตัวด้วยกำปั้นและฝ่ามือ

หลี่จื่อฉีอยากดุใครซักคนเมื่อนางเห็นสิ่งนี้ (การฝึกฝนครั้งก่อนทั้งหมดของเจ้าสูญเปล่าหรือ? อาจารย์สอนท่าเท้าราชันย์วายุให้เจ้า เจ้าไปลืมไว้ที่ไหน นั่นเป็นวิชาชั้นเซียนระดับไร้เทียมทาน แต่เจ้าไม่ได้ใช้มันและเลือกที่จะต่อสู้กับคู่ต่อสู้ของเจ้าโดยตรงใช่หรือไม่ เจ้าเป็นคนปัญญาอ่อนเหรอ?)

ซุนม่อรู้สึกปวดฟัน ไหวพริบการต่อสู้ของเด็กหนุ่มผู้ซื่อสัตย์คนนี้ต่ำกว่าค่าทั่วไปมาก วิธีการต่อสู้ของเขาคล้ายกับคนที่เล่นหมากรุกตามคู่มือหมากรุก เขาไม่รู้ว่าจะปรับตัวเข้ากับสถานการณ์อย่างไรและไม่รู้วิธีสร้างสรรค์

อย่างไรก็ตามชีเซิ่งเจี่ยไม่แพ้

เพราะเขาซื่อสัตย์และไม่รู้ว่าจะเกียจคร้านอย่างไร ฐานรากของเขาจึงแข็งแกร่งมาก

ฝ่ามือสิบแปดอรหันต์ของเผิงว่านลี่ไม่เลว และฝ่ามือสองสามฝ่ามือกระแทกเข้าที่หน้าอกของชีเซิ่งเจี่ย ทำให้ชีเซิ่งเจี่ยสั่นสะท้าน อย่างไรก็ตามชีเซิ่งเจี่ยไม่ได้ถูกผลักกลับเลย

การโจมตีรอบนี้กินเวลาสามนาทีจนกระทั่งเผิงว่านลี่เริ่มหอบอย่างหนัก การโคจรของพลังปราณวิญญาณของเขาไม่สามารถตามทันกับปราณที่ใช้ออกไป เขาอดไม่ได้ที่จะถอยและจัดระเบียบท่าใหม่ สำหรับชีเซิ่งเจี่ยใบหน้าของเขาไม่แดงและเขาไม่หอบ แม้แต่ความเจ็บปวดจากร่างกายก็ไม่ทำให้เขาขมวดคิ้ว ดวงตาของเขาเบิกกว้างจ้องมองตรงไปที่เผิงว่านลี่กลัวว่าเผิงว่านลี่อาจโจมตีอย่างกะทันหัน

“เฮ้ย!”

เผิงว่านลี่สาปแช่งพุ่งออกไปเหมือนลูกศรที่ถูกยิง เขาจะไม่เปิดการโจมตีอีก แต่กลับใช้วิชาการเคลื่อนไหวของเขาเพื่อหลอกล่อชีเซิ่งเจี่ย และโจมตีจากมุมต่างๆ

จากสถานการณ์การต่อสู้ก่อนหน้านี้ เขาสามารถบอกได้ว่าความแข็งแกร่งของชีเซิ่งเจี่ยไม่ได้อยู่ที่ความเร็ว ถ้าไม่เช่นนั้นชีเซิ่งเจี่ยจะไม่โง่เขลายืนอยู่กับที่และป้องกันการโจมตีของเขาโดยตรง

แต่ไม่นานต่อมาเผิงว่านลี่พบว่าเขาคิดผิด

เมื่อเผิงว่านลี่เคลื่อนไหว ชีเซิ่งเจี่ยก็เคลื่อนไหวเช่นกันและรักษาตำแหน่งเดิมของเขาที่จ้องมองเผิงว่านลี่

"นี่…"

เผิงว่านลี่ตกตะลึง เขาค้นพบว่าความเร็วของชีเซิ่งเจี่ยนั้นเร็วมาก ไม่เลย ความเร็วของชีเซิ่งเจี่ยนั้นเหนือกว่าเขาอย่างมากมาย มิฉะนั้นชีเซิ่งเจี่ย จะไม่สามารถปรับตำแหน่งตัวเองและจ้องมองเขาตรงๆ ทุกครั้ง

นี่คือความเก่งกาจของวิทยายุทธ์ชั้นเซียนระดับไร้เทียมทาน

แม้ว่าชีเซิ่งเจี่ยยังไม่เชี่ยวชาญในท่าเท้าราชันย์วายุ แต่ก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาที่จะจัดการกับคู่ต่อสู้เช่นเผิงว่านลี่

ดังนั้น พวกเขาทั้งสองจึงเริ่มพัวพันกับการต่อสู้กันอีกครั้ง

นักเรียนชั้นปีที่ต่ำกว่าทุกคนต่างตื่นเต้นเมื่อดู สำหรับนักศึกษาชั้นปีที่สูงกว่านั้น ทุกคนมีสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ได้แสดงถึงความสง่างามเลย มันเป็นการต่อยทื่อๆ โดยตรง ไม่มีเทคนิคใดๆ เลย

จูถิ่งในฐานะผู้ตัดสินคนหนึ่ง ไม่ควรเพ่งสายตาไปทางขวา แต่เขาทนไม่ไหวจึงหันศีรษะไปนวดหน้าผาก

ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ การต่อสู้ที่น่าเบื่อเช่นนี้ช่างน่าปวดหัวจริงๆ

“รูปแบบการต่อสู้ของเด็กหนุ่มผู้ซื่อสัตย์นั้นง่ายเกินไปหรือเปล่า?”

หลี่จื่อฉีถอนหายใจ บางทีชีเซิ่งเจี่ยไม่เคยคิดเกี่ยวกับรูปแบบการต่อสู้ เขาเพียงแค่ตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ และเขาไม่มีความคิดสร้างสรรค์ เขาเลือกที่จะใช้วิธีพื้นฐานที่สุดในการตอบโต้

อย่างไรก็ตาม รากฐานของเขานั้นแข็งแกร่งอย่างยิ่ง

อีกสามนาทีผ่านไป เผิงว่านลี่เหนื่อยมากจนหอบอย่างหนัก เขาอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปสองสามก้าว ดังนั้นเขาจึงมีโอกาสได้พักผ่อน ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดอย่างยิ่ง

เพื่อนคนนี้ใช้หมัดหมาป่าฟ้า ซึ่งเป็นวิชาหมัดชั้นขยะที่หาซื้อได้จากแผงขายริมถนนทุกแห่ง ทว่าเหตุใดเผิงว่านลี่จึงไม่สามารถเอาชนะเขาได้

ตอนนี้ เผิงว่านลี่รู้สึกว่าชีเซิ่งเจี่ยเป็นเหมือนเต่าโลหะ และเขาไม่รู้ว่าจะทำลายเปลือกของชีเซิ่งเจี่ยได้อย่างไร นอกจากนี้เขายังประกาศตัวเองอยู่เสมอว่าเป็นอัจฉริยะและต้องการเอาชนะชีเซิ่งเจี่ยอย่างหมดจด ตอนนี้เขาไม่สามารถทำเช่นนี้ได้ เขาเริ่มวิตกกังวลในใจ

สำหรับชีเซิ่งเจี่ย หัวใจของเขาไม่มีระลอกคลื่นเลย

นับว่าอยู่ในระดับเดียวกันแม้ว่าฐานการฝึกปรือของเขาจะสูงกว่าเผิงว่านลี่ หนึ่งระดับ เขาก็มักจะต่อสู้ด้วยความคิดของผู้ท้าชิง ดังนั้นการเคลื่อนไหวแต่ละครั้งของเขาจึงถูกคิดอย่างรอบคอบ และเขาจะใช้กำลังทั้งหมดที่มี

เมื่อการต่อสู้ผ่านไปสิบนาที จู่ๆ ความคิดก็ปรากฏขึ้นในหัวของชีเซิ่งเจี่ย

“สหายคนนี้ไม่แข็งแกร่งเท่าน้องไป่อู่”

ตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา ชีเซิ่งเจี่ยได้ฝึกฝนในโถงประลอง บางครั้งเขาก็จะเข้าต่อสู้และต่อสู้กับพวกเขา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมานี้ เขาได้เข้าไปในตำหนักราชันย์วายุ เพื่อฝึกฝนและได้รับคำแนะนำจากซุนม่อ เขาจะซ้อมกับหยิงไปอู่บ่อยครั้ง ส่งผลให้ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว หากเขาไม่พึ่งพาฐานการฝึกปรือที่สูงขึ้นของเขา และหากพวกเขาใช้แค่การเคลื่อนไหวของพวกเขาเท่านั้น ชีเซิ่งเจี่ยจะไม่สามารถเอาชนะหยิงไป่อู่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะสภาพจิตใจของเขาที่วาดภาพตัวเองว่าเป็นผู้ท้าชิง เขาคงถูกทุบตีหลายครั้งจนเงาอาจปรากฏขึ้นในหัวใจของเขา

แต่ตอนนี้เมื่อเขาต่อสู้กับเผิงว่านลี่ เขาก็ตระหนักว่ารู้สึกผ่อนคลายมาก ดังนั้นเขาจึงมั่นใจขึ้นเล็กน้อย!

“บางที…ข้าสามารถชนะได้?”

ชีเซิ่งเจี่ยไม่กล้าที่จะแน่ใจ

อย่างไรก็ตามมหาคุรุระดับ 3 ดาวทั้งสองก็เห็นผลแล้ว

“พรสวรรค์ของเขาด้อยกว่าเล็กน้อย และเขาก็โง่เขลาเล็กน้อย แต่เขาพากเพียรหนักมาก!”

ทังจี้ถอนหายใจด้วยความชื่นชม เขารักเด็กที่ขยันขันแข็ง

“ใช่ พื้นฐานของเขาแข็งแกร่งมาก ภาระการฝึกของเขาไม่น้อยกว่าแปดชั่วโมงต่อวันอย่างแน่นอน!”

จินมู่เจี๋ยถอนหายใจ

หากเป็นนักเรียนธรรมดา พวกเขาจะรับไม่ได้อย่างแน่นอนและอาจทำร้ายร่างกายได้ อย่างไรก็ตามจินมู่เจี๋ยจำได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้ดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับ ซุนม่อ ดังนั้นซุนม่อจะใช้หัตถ์เทวะเพื่อรักษาสภาพของเขาอย่างแน่นอน

“น่าเสียดาย!”

ทังจี้ส่ายหัว

"จริง!"

จินมู่เจี๋ยถอนหายใจ ในที่สุดพรสวรรค์ก็เป็นปัจจัยที่กำหนดขีดจำกัดบนของบุคคล และสำหรับการพากเพียรหนัก มันกำหนดขีดจำกัดล่างของบุคคล ชีเซิ่งเจี่ยถูกจำกัดด้วยความสามารถของเขา แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่และพยายามอย่างเต็มกำลังแต่ความสำเร็จในอนาคตของเขาก็ไม่สูงนัก

ไม่ว่ารากฐานของเจ้าจะดีแค่ไหน มันก็ยังคงเป็นพื้นฐาน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเพิ่มปัญญาในการต่อสู้เพื่อทำเช่นนั้น ถ้าเป็นคนอื่นด้วยการเคลื่อนไหวและพลังของเขา พวกเขาคงจะบดขยี้เผิงว่านลี่ไปนานแล้ว

ยี่สิบนาทีผ่านไป เผิงว่านลี่เหนื่อยเหมือนสุนัขที่ตายแล้ว ปากของเขาอ้ากว้างในขณะที่เขาหอบอย่างหนัก สำหรับชีเซิ่งเจี่ยการหายใจของเขาคงที่

“ก็แค่โจมตี!”

หลี่จื่อฉีทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ (คู่ต่อสู้ของเจ้าอยู่ในสภาพเช่นนี้แล้ว แต่เจ้ายังคงระมัดระวังอยู่ เจ้ามีสมองหรือไม่?)

ชีเซิ่งเจี่ยกังวลว่านี่เป็นกับดักทางจิตวิทยาที่เผิงว่านลี่ใช้ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าวิตกกังวลและต่อสู้ต่อไปอย่างเข้มแข็ง หลังจากนั้น การหยุดชะงักยังคงดำเนินต่อไปอีกสิบนาที

“พวกเจ้าทำบ้าอะไร? รีบตัดสินว่าใครเป็นผู้ชนะสักที!”

“สวรรค์ของข้า พวกเจ้าช่วยลงจากเวทีให้เร็วได้หรือไม่?”

“เจ้าจะยอมง่ายๆ กับเขาเหรอ? เขาเหนื่อยมามากแล้ว ทำไมเจ้าไม่โจมตีล่ะ?”

นักเรียนที่รับชมเริ่มดุ ระดับความน่าดึงดูดใจของการต่อสู้ครั้งนี้ธรรมดาอยู่แล้วในตอนเริ่มต้น แต่มันลากยาวต่อไปอีกสามสิบนาที? ใครจะทนดูไหว

สีหน้าของเผิงว่านลี่แข็งทื่อ และเขาเริ่มรู้สึกอาย ดังนั้นหมัดของเขาจึงไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่อ่อนลงเนื่องจากความกระวนกระวายและความเร่งรีบของเขา

สำหรับชีเซิ่งเจี่ย เขาเคยชินกับการดูถูกและการดุด่าของผู้อื่น ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจ ดวงตาของเขาจ้องมองตรงไปที่เผิงว่านลี่ในขณะที่เขาต่อสู้อย่างมั่นคงและแน่นอน

“สวรรค์ของข้า!”

เมื่อเห็นฉากนี้ นักเรียนหลายคนร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก (พวกเจ้าจะใช้เวลาต่อสู้ทั้งวันเหรอ?)

จูถิ่งเหลือบมองไปที่คณะกรรมการตัดสิน ความหมายของเขาง่ายๆ พวกเขาควรจะประกาศสิ่งนี้เป็นการเสมอกันหรือไม่? หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ชื่อเสียงของโถงประลองจะเสียหาย

แต่ในขณะนั้นเผิงว่านลี่ทำผิดพลาด ท้ายที่สุดเขาเหนื่อยมากหลังจากต่อสู้มานาน

“โอ้ ไม่นะ!”

เผิงว่านลี่เริ่มกังวล

"โอกาส?"

ดวงตาของชีเซิ่งเจี่ยสว่างขึ้น แต่เนื่องจากความระมัดระวังของเขา เขาไม่ได้ดำเนินการในทันที

ปั้ก!

ซุนม่อปิดตาด้วยมือของเขา เขาต้องการที่จะจากไปแล้ว

“คนนี้เป็นคนขี้งกหรือเปล่า”

เผิงว่านลี่ตกตะลึง (เจ้าไม่ต้องการที่จะคว้าโอกาสที่จะชนะหรือ?) อย่างไรก็ตาม เขาชื่นชมยินดีในครู่ต่อมาและเตือนตัวเองว่าอย่าทำผิดพลาดอีก

อย่างไรก็ตาม ความเหนื่อยล้าไม่ใช่สิ่งที่ความมุ่งมั่นจะสลายไป เผิงว่านลี่ผู้เหนื่อยล้าทำผิดอีกครั้งและเปิดเผยช่องเปิดครั้งใหญ่

คราวนี้ชีเซิ่งเจี่ยปะทุพลังออกมาพร้อมกับตะโกนและต่อยออกไป

บูม! บูม! บูม!

ลมกระโชกแรงเกิดจากหมัด พลังปราณท่วมพื้นที่และกลายเป็นหมาป่าฟ้ามากกว่าสิบตัว หมาป่าหอนขณะที่พวกมันพุ่งเข้าหาเผิงว่านลี่

หมัดหมาป่าฟ้า!

ปัง ปัง ปัง

เผิงว่านลี่พยายามอย่างเต็มที่และป้องกันหมัดทั้งสาม อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเขาก็ถูกหมาป่าตัวอื่นกลืนกิน ด้วยพลังโจมตีราวกับพายุ