142 ศึกตัดสินในป่าปีศาจ (3)

142 ศึกตัดสินในป่าปีศาจ (3)

“ตาย สิ่งมีชีวิตต่ำกว่า” (จินบาระ)

เกือกม้ายักษ์มีเป้าหมายที่จะขยี้เจเน็ต-ซังและผม

[หลบหลีก]!

ผมจับไหล่ของเจเน็ต-ซัง และใช้สกิลเพื่อหลบการโจมตี

เนินเดินรอบหลุมขนาดยักษ์ได้ถูกสร้างในที่ที่เราอยู่ก่อนหน้า

ในทันทีต่อมา ลมมโหฬารได้พัดขี้เถ้าที่ไม้ไป

(โว่ห์!) (มาโกโตะ)

นี่มันแย่แล้ว ถ้านั่นโดน เราจะตายในทันที

“หอกสายฟ้า!” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังยิงแหลนของเวทมนตร์สายฟ้า

หอกที่ความเร็วเท่าสายฟ้าโจมตีจินบาระ…แต่เขาปัดมันออกด้วยแค่มือเขา

“โง่เขลา!” (จินบาระ)

ตัวที่ขนาดยักษ์ของจินบาระได้สั่น และทุกครั้งที่ขาหลังเขาโดนพื้น พื้นสั่นเหมือนแผ่นดินไหวได้เกิดขึ้น

พิษสีดำสนิทได้ปกคลุมตัวของเขา และมานาที่ท่วมท้นได้รวมกัน

ลอร์ดปีศาจที่ปกครองพื้นที่ของทวีปปีศาจ ราชาสัตว์ซากัน

คนที่รับใช้ลอร์ดปีศาจนั้นในฐานะชนชั้นสูง มอนสเตอร์สีดำสนิท จินบาระ

(นี่มันเป็นไปไม่ได้) (มาโกโตะ)

ผมมองไปรอบๆ

พื้นที่ไฟไหม้แต่แพร่กระจายด้วยเวทมนตร์ของโรซาลี-ซัง และในทางปฏิบัติไม่มีสปิริตน้ำเลย

มือที่ผมพึ่งพาได้ใช้ไม่ได้

ถ้ามันจวนตัวจริงๆ…

“เจเน็ต-ซัง ใช้เวทย์ที่ฉูดฉาดที่สุดได้โปรด” (มาโกโตะ)

“เอ๋? อ-อืม…แต่ด้วยเวทย์ของชั้น…” (เจเน็ต)

“ด่วน!” (มาโกโตะ)

“ร-รับทราบ เวทย์สายฟ้า: [สายฟ้าฟาด]!” (เจเน็ต)

เวทย์ระดับเหนือกว่าไม่ร่าย! เวทย์เดียวกันกันเกรา-ซัง หือห์) (มาโกโตะ)

นั่นพี่น้องสำหรับคุณล่ะ

สายฟ้าขนาดยักษ์ได้ตกมาสู่มอนสเตอร์สีดำสนิทจากฟากฟ้า

“ช้า” (จินบาระ)

แต่มันไม่โดน

“...เค้าแม้แต่หลบนั่นได้ หึห์” (มาโกโตะ)

“คู่ต่อสู้เป็นผู้ติดตายใกล้ชิดกับลอร์ดปีศาจ พวกเราไม่พอจริงๆ…” (เจเน็ต)

ยังไงซะ สายฟ้าฟาดไม่โดนเขา

{ผมมันใจว่าพวกเขาได้ดูอยู่}

เราต้องซื้อเวลา

เวทย์น้ำ: [หมอก]

ผมพยายามใช้เวทมนตร์ปิดบังวิสัยทัศน์ แม้ว่ามันจะไร้จุดหมาย

หมอกหนาได้ปกครอบรัศมีประมาน 100 เมตร

“คิดว่านายหนีได้เรอะ?!” (จินบาระ)

ด้วยการตะโกนครั้งเดียวของจินบาระ หมอกหายไป

มันไม่ดีจริงๆ

สัตว์สีดำได้พุ่งมาที่เรา

[หลบหลีก]!

จึ มันจะไม่ทันเวลา

การเฉี่ยวเบาๆจากการพุ่งของเขาส่งให้ผมและเจเน็ตซังบินไป

“กุห์!”

(พวกเขามาแล้วไม่ได้เหรอ?) (มาโกโตะ)

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น…

“ฮย่าฮ่าา!!”

เสียงตะโกนที่เหมือนอันธพาลได้ดัง และบางอย่างที่ถูกห่อในออร่าสีแดงสว่าง เตะจินบาระที่ข้างให้ของเขา

ในเวลาเดียวกัน การเตะได้สร้างไฟที่ลุกโชน และส่งตัวขนาดยักษ์ของเซนทอร์บินไป

“กุอ้าาาาาาา!” (จินบาระ)

จินบาระตะโกนเหมือนระเบิดเกิดขึ้นที่จุดปะทะ

โรซาลี-ซังลงมาอย่างทรงพลังบนพื้น

(โอออ้…) (มาโกโตะ)

ผมดีใจที่เธอมาจริงๆ

ผมถอนหายใจในความโล่งใจ

“นายโอเคมั้ย แฟนของลูซี่-คุง และ อัศวินของวาเลนไทน์-จัง?” (โรซาลี)

แม่ของลูซี่ยิ้มอย่างหยอกๆ

“คุณช่วยเราที่นี่นะ โรซาลี-ซัง” (มาโกโตะ)

“เอ๋? เอออ๋?! อ-อ-อืม…” (เจเน็ต)

ผมมอบคำขอบคุณให้แม่ของลูซี่ และเจเน็ต-ซังดูเหมือนจะพูดไม่ได้

“พอมาคิดว่าเธอจะใช้วิธีจูโจมโดยไม่ทันตั้งตัว เธอทำอะไรต่ำช้านะนั่น แม่มดสีแดง” (จินบาระ)

มอนสเตอร์สีดำสนิทออกมาจากไฟที่ลุกโชน

เขาไม่ได้รับความเสียหายมาก แม้แต่ด้วยสิ่งนั้น หือห์

“พวก ชั้นสาย ผู้ใช้ดวงตาสาปให้กลายเป็นหิน-คุง สหายของนายได้มอบปัญหาให้ชั้นหน่อยนึงน่ะ เห็นมั้ย

โรซาลี-ซังหัวเราะอย่างเต็มอกเต็มใจ

เซเตค-ซัง…ได้ถูกกำจัด?

ผมไม่เห็นดวงตาสาปให้กลายเป็นหิน

ไม่ แต่ผมไม่ควรจะมองมันตั้งแต่ทีแรกนะ

“ลูกน้องของราชาอมตะนั้นไร้ประโยชน์จริง… แต่มันดูเหมือนเซเตคได้ทำส่วนของเค้าแล้ว” (จินบาระ)

“...โรซาลี-ซามะ แขนของคุณ!” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังร้อง และเมื่อผมตามสายตาเธอไป…ผมเห็นว่าแขนซ้ายของโรซาลี-ซังได้แข็งด้วยสีขี้เถ้า

…เธอได้ถูกสาปให้กลายเป็นหิน?

“ใชชชช่ ชั้นได้ลดการป้องกันลงน่ะ งั้นนั่นมันดวงตาสาปให้กลายเป็นหินในตำนาน พอมาคิดว่ามันก้าวผ่านการต้านทานที่ชั้นฝึกมาในนรก” (โรซาลี)

เสียงของโรซาลี-ซังไม่มีความสิ้นหวังอยู่ในมัน

แทนสิ่งนั้นเธอดูเหมือนจะพบว่านี่น่าสนุก

“โง่เง่า…แสดงตัวออกมาด้วยกายแบบนั้น แล้วไม่ระวังทั้งหมด” (จินบาระ)

จินบาระแจ้งด้วยตาที่ดูถูกเธอ

“ฮ่า! ถ้านายอยากจะเอาชนะชั้น เตรียมลอร์ดปีศาจมาเหอะอย่างน้อย แขนเดียวชั้นต่อให้น่ะ!” (โรซาลี)

โรซาลี-ซังไม่ทิ้งจุดยืนที่แกร่งของเธอ

“เสียใจกับความหยิ่งนั่นซะ!” (จินบาระ)

จินบาระเปลี่ยนเป็นดำสนิทแล้วเข้าหาโรซาลี-ซัง

โรซาลี-ซังยิ้มอย่างกล้าหาญ และตัวเธอทั้งตัวได้ส่องสว่างสีแดง แล้วเปลี่ยนเป็นลมสีแดง

…*{ปัง}!*

…….*{พิ้ง}!*

*{โคร่ม}!* *{ปัง}!*

แสงได้กระพิบ

การปะทะของสองคนนี้ได้เป็นคลื่นกระแทกที่มันรู้สึกได้ตลอดทางจนถึงตรงนี้

ผมชันเข่าของผมเพื่อที่จะไม่ถูกซัดไปด้วยคลื่นนั้น

การต่อสู้ระหว่าง ผู้ติดตามใกล้ชิดของลอร์ดปีศาจและแม่มดสีแดง

(แต่มันเร็วมากชั้นมองไม่เห็นอะไรเลย!) (มาโกโตะ)

ง-งั้นนี่มันคือมุมมองของหยำฉา*…

TLN ตัวละครในดราก้อนบอลที่เก่งแต่ไม่โหด

ผมมองเจเน็ต-ซังข้างผม

“ว-ว้าว…อ้า ช่างเป็นการเคลื่อนไหวที่น่าทึ่ง!” (เจเน็ต)

ดูเหมือนเธอจะตามด้วยตาเธอได้

อย่างที่คาดกับอัศวินระดับเหนือกว่า

มันเป็นไปไม่ได้สำหรับนักเวทย์ฝึกหัด

มันดูเหมือนว่าผมจะตามการต่อสู้นี้ไม่ได้ ดังนั้นผมได้ดูรอบๆ

ซากของป่าปีศาจได้แพร่ไปไกลและกว้าง แต่ผมเห็นสีเขียวได้ไกลออกไป

นั่นคือป่าที่ยิ่งใหญ่

ดูเหมือนโรซาลี-ซัง เผาแค่ป่าปีศาจ

ช่าง ‘ระวัง’

และมันดูเหมือนบางคนได้มาที่นี่ น่าจะถูกดึงโดยการต่อสู้ของจินบาระและโรซาลี-ซัง

ผมใช้มองไกลเพื่อตรวจดู

มันไม่ใช่มอนสเตอร์หรือปีศาจ

มันเป็นเงาของคนที่คุ้นเคย

(มันซา-ซังและลูซี่!) (มาโกโตะ)

ยังมีเจ้าชายเลนเนิร์ด และฮีโร่ลมไม้ และนักรบของหมู่บ้านคานัน

ช่างโล่งใจ ทุกคนโอเค

แต่พวกเขาไม่ได้มาทันที

พวกเขาเขามาใกล้ๆอย่างระวัง

เหตุผลคือ…

“ฮฮฮฮิ้ห์!” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังข้างผมส่งเสียงกรีดร้องสั้นๆ

ผมมองกลับไป และที่นั่นมีเสาไฟขนาดยักษ์หลายสิบได้ลอยขึ้น และหลายการระเบิดได้เกิดขึ้น

(โรซาลี-ซังฉูดฉาดจัง) (มาโกโตะ)

ผมไม่เห็นอะไรเลยด้วยตาของผมซักนิด แต่เมื่อผมพยายามจะใช้เงี่ยหู ผมได้ยินเสียงของจินบาระได้ ‘กุฮ่า!’ ‘เป็นไปไม่ได้!’ ที่นี่ที่นั่น

แล้วก็ยัง ‘อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า’ จากโรซาลี-ซัง

คนเสพติดการต่อสู้คนนี้ได้เมาจากการต่อสู้เหรอ?

สำหรับตอนนี้ มันดูเหมือนเธออยู่ฝั่งที่เหนือกว่า

“มาโกโตะ!” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

ระหว่างที่นี่เกิดขึ้น ลูซี่และซา-ซังได้เข้ามาใกล้

“ชั้นดีใจที่เธอสองคนโอเคนะ” (มาโกโตะ)

ผมคิดสิ่งนั้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจผม

ลูซี่และซา-ซังก็ได้แสดงรอยยิ้มเหมือนกันบนหน้าพวกเธอ…{ใช่ซะที่ไหน}

“หืมม…อายะ มาโกโตะจับมือกับเจเน็ต-ซัง” (ลูซี่)

“อ่ะฮ่าฮ่า นั่นไม่มีทางที่จะเป็นจริง ลู-จัง เพราะทั้งหมดเจเน็ต-ซังเกลียดทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

ได้ยินการสนทนานั้น เจเน็ต-ซังปล่อยมือผมทันที

“ธ-เธอมองผิดแล้ว! นี่คือ…!” (เจเน็ต)

“ใช่ ใช่ ชั้นได้ใช้หลบหลีก และเจเน็ต-ซังได้เป็นคนที่โจมตี มันการทำงานเป็นทีมน่ะ” (มาโกโตะ)

ผมอธิบายกับพวกเขาจากใจ แต่…

“เฮฮฮ๋…” (ลูซี่)

“หืมมม” (อายะ)

ตาของลูซี่และซา-ซังได้เย็นชา

ทำไมล่ะ?

“อืม มาโกโตะ-นี่ซัง! คนที่สู้อยู่นั่นคือโรซาลี-ซามะและผู้บริหารของกองทัพลอร์ดปีศาจเหรอ?!” (เลโอ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดช่วยผมในการเบี่ยงประเด็นการสนทนาไปในทางที่ถูก

ทำได้ดีมาก!

“คู่ต่อสู้คือผู้ติดตามใกล้ชิดของราชาสัตว์ จินบาระ ดูเหมือนโรซาลี-ซังนั้นเป็นที่นิยม ดังนั้น…อ๊ะ” (มาโกโตะ)

การระเบิดที่ใหญ่กว่าปรกติได้เกิดขึ้น

และจากนั้น ตัวที่ดำเป็นถ่านได้ตกลงสู่พื้น

ตามมาหลังจากนั้น บางคนที่ส่องสว่างเหมือนแมกมาได้ลงมาสู่พื้น

แสงสีแดงบรรเทาลงอย่างช้าๆ

คนสวยผมบลอนด์พร้อมตาสีฟ้าที่ดูเหมือนลูซี่ได้ปรากฏตัว

“ฟฟฟู่ห์ เขาสร้างปัญหาให้ชั้น” (โรซาลี)

โรซาลี-ซังมีหน้าตาที่ทำสำเร็จ และผมไม่เห็นแผลที่โดดเด่นเป็นพิเศษ

นอกจากแขนซ้ายที่ถูกสาปให้กลายเป็นหิน

ว้าว เธอเอาชนะด้วยแขนเดียว

“หม่าม๊า! แขนของม๊า!” (ลูซี่)

“มันโอเค ลูซี่~ ชั้นจะให้ฟลอน่า-จังรักษานั่นทีหลัง” (โรซาลี)

แม่ของลูซี่ยิ้มอย่างใจดีไปที่ลูกที่กังวลของเธอ

“โรซาลี-ซามะ ทำได้ยอดเยี่ยมมาก!” (แมกซ์)

แมกซิมิเลี่ยนได้ชมเธออย่างยิ่งใหญ่

“เด็กชายแมกกี้ นายได้ตัวใหญ่ขึ้นนะ นายนำพวกเขาทั้งหมดนี่เหรอ? เด็กดี เด็กดี” (โรซาลี)

โออ้…เธอปฏิบัติกับฮีโร่เหมือนเด็กชายน้อยๆ

อุ้ปส์ ผมมีบางอย่างสำคัญที่ต้องบอกพวกเขา

“โรซาลี-ซัง แมกซิมิเลี่ยน-ซัง ชั้นได้ยินมาว่าพิธีกรรมเพื่อชุบชีวิตลอร์ดปีศาจได้เสร็จแล้ว” (มาโกโตะ)

“นั่นมันจริงเหรอ มาโกโตะ?!” (ลูซี่)

“นั่นมันแย่!” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซังตอบสนอง

“ใช่ ใช่ ชั้นได้มีความรู้สึกไม่ดี ชั้นเลยได้เผาทุกอย่างลงเผื่อไว้น่ะ” (โรซาลี)

พื้นที่ที่เป็นเถ้าถ่านไกลเท่าที่ตาเห็น

“……”

ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ

นี่แก้ปัญหามันเหรอ?

“หม่าม๊า อย่างน้อยบอกเราไม่ได้เหรอ? โอจี้-จังจะโกรธ” (ลูซี่)

“อ่ะช่าา ชั้นเดาว่าชั้นจะกลับไปหนึ่งปีหลังจากนี้ละกัน” (โรซาลี)

หืมม มันได้แก้ปัญหาแล้วเหรอ?

พลังของแม่ลูซี่นั้นพ่อแล้วจริงๆ

ที่ทำลายบรรยากาศที่ผ่อนคลายนั้นคือเสียงของผู้ชาย

“อ้าา ไม่ดีเลย…พวกมันทุกตัวมันไร้ประโยชน์”

ในเวลาที่ผมสังเกต มีชายยืนอยู่ที่นั่นใกล้ๆ

เขาดูเหมือนมนุษย์

ไม่ใช้คนของประเทศแห่งไม้ และไม่ใช่ปีศาจด้วย

แต่มีจุดที่แปลกไปเกี่ยวกับเขา

“...อันเดด?” (อายะ)

ซา-ซังพึมพำ

ผมก็มีความประทับใจเดียวกัน

คอของชายที่พูด {งอ 90 องศา}

มนุษย์จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ในสภาพนั้น

“นั่นผิด นั่นที่นั่นเป็น ‘หุ่นกระบอก’ มันเพียงแค่ถูกควบคุม คนที่คุยไม่ใช่ชายตรงหน้าเรา” (โรซาลี)

โรซาลี-ซังชีออกมาด้วยเสียงที่ใจเย็น

“แม่มดสีแดง หึห์…ชั้นคิดว่าเธอจะไม่กลับมาจนกว่าจะอีกไม่กี่ปีหน้า ช่างเป็นการละเล่นของชะตาที่โชคร้าย”

ชายที่คอหักพูดอย่างแม่แยแสแต่ด้วยน้ำเสียงที่โกรธ

“อาร์บิชอปโบสถ์งู ไอแซค หือห์” (มาโกโตะ)

ผมยิงไปสุ่มๆ

ไม่มีการตอบสนอง แต่สายตาเขาหันมาที่ผม

“ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศโรเซส หึห์… นายมาขวาทางชั้นทุกเลี้ยวที่ชั้นไปเลยนะ”

ดูเหมือนผมจะถูก

เหมือนเคย ชายที่ไม่แสดงตัวเค้าเองออกมา

ตาของชายว่างเปล่า

เขาไม่แม้แต่จะกระพริบตา และมันเหมือนกับตาเขาไม่ได้เน้นไปที่อะไรเลย

มีแค่ปากของเขาขยับอย่างหุ่นกระบอก

แต่เสียงของเขาซ่อนความโกรธของเขาไม่ได้

“ยังไงซะ…โอเค นายทั้งหมดจะตายอยู่ที่นี่ หรือประเทศแห่งไม้จะล่มสลาย นั่นสรุปแล้ว”

“ชั้นจะไม่ปล่อยนาย” (แมกซ์)

ฮีโร่ลมไม้-ซังปฏิเสธคำของอาร์คบิชอปสั้นๆ

เขาถือดาบใหญ่ที่ส่องแสงด้วยสองมือ

ดาบเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งที่สุดของสปริงล็อก คลาเรนท์

(อ้าา เท่ด้วยการคุยแค่สั้นมันทำให้เท่ขึ้นไปอีก) (มาโกโตะ)

(มาโกโตะ ซีเรียสหน่อย) (โนอาห์)

ระหว่างที่ผมเหม่อลอยคิดเกี่ยวกับเรื่องโง่ๆ โนอาห์ซามะตอบโต้

(แต่เรามีโรซาลี-ซังและฮีโร่แห่งไม้ที่นี่นะ รู้มั้ย?) (มาโกโตะ)

ผมไม่รู้ว่ามันจะมีตาผมหรือเปล่า

(...มาโกะ-คุง ระวังตัว) (เออร์)

(เออร์-ซามะ?) (มาโกโตะ)

เทพธิดาแห่งนี้ที่เล่นตลอดเวลาได้พูดสิ่งนี้ด้วยน้ำเสียงที่ซีเรียส

“นายจะทำให้ประเทศแห่งไม้ล่มสลายได้ยังไงด้วยตัวนายเองน่ะ?” (โรซาลี)

โรซาลี-ถามคำถามทำให้ชายที่ถูกควบคุมโดยอาร์คบิชอปเปิดปากของเขา

แต่ที่ออกมาจากปากเขาไม่ใช่คำที่ตอบคำถามเธอ

“{ผมมอบมันให้ท่าน เทพเจ้างูแห่งสติปัญญา ไทฟอน-ซามะ}”

ทันทีที่เขาพูดนั่น…ชายที่ถูกควบคุมโดยอาร์คบิชอปไอแซคเริ่มหัวเราะ

คอเขายังงออยู่

ในมือขวาของเขา มีงานเงินเล็กๆ ในรูปทรงของแอปเปิ้ล

แอปเปิ้ลสีเงินที่มีงูสองตัวพันรอบมันและกินกันเอง

สิ่งนั่นส่องแสง

“{ฟุฟุ มันเป็นซักพักแล้วนะ ไบฟรอน}”

เสียงของชายคอหักได้เปลี่ยน

เสียงของเด็กชายที่เสียงยังไม่โต

“{แต่การชุบชีวิตนายนั้นเป็นไปไม่ได้ วิญญานนายบาดเจ็บ นั่นทำไมไม่มีทางเลือกนอกจากให้นายเกิดใหม่}

เสียงที่ผมเคยได้ยินมาก่อน

เสียงเด็กที่ผมได้ยินมาก่อน ในเมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ

ถ้าผมจำไม่ผิด เจ้าของเสียงนั้น ที่โนอาห์-ซามะบอกผม คือ…

“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อิบลีส…?” (มาโกโตะ)

“?!”

ทุกคนหันมาที่คำพึมพำของผม

“{มันทำให้ชั้นเศร้าที่นายลืมชั้น}”

“มาโกโตะ-นี่ซัง! มันจริงมั้ยที่ว่าเสียงนี้เป็นของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่?!” (เลโอ)

“[พายุไฟ]!” (โรซาลี)

เวทมนตร์ที่โรซาลี-ซังยิงเผาชายคอหัก

“{แต่มันทำให้ชั้นมีความสุขว่านายจะใกล้การเป็นตัวตนแบบชั้น}”

อย่างไรก็ตาม เสียงไม่หายไป

แม้ว่าระหว่างที่ไหม้ เสียงได้ดัง

“{ตอนนี้ จงเกิดใหม่}

{ก๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!! อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!! อ๊าาาาาาาาาาาาาาา!!}

ในทันทีนั้น เสียงกรีดร้องที่แปลกได้สะท้อนมาในเวลาเดียวกัน

เมื่อผมดูไปรอบๆ หลายสิ่งที่เหมือนไซรัปได้คลานออกมาจากพื้นที่ไหม้เกรียม

แต่ละตัวของมันได้ส่งเสียงกรีดร้องที่เลือดเย็น

ข้างในนั้น มีหนึ่งตัวที่ดึงสายตาผมไปมากที่สุด; มอนสเตอร์ที่เหมือนกับภูเขาเล็กๆ

ตัวของมันมีแขนและขาหลายร้อยยื่นออกจากมัน

ขยับเหมือนหนวดในแบบที่ยุ่งเหยิง

แค่ดูมันทำให้ผมสับสน – สิ่งมีชีวิตที่น่าขยะแขยง

“{อวยพรให้ราชาคนใหม่ที่รุ่งโรจน์ และสัตว์ที่รุ่งโรจน์}”

เสียงของเด็กได้หยุดในเวลาเดียวกันกับที่ประกาศสิ่งนั้นออกมาอย่างดัง

และในทันทีสั้นๆ มอนสเตอร์ที่เหยียบย่ำสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นพันได้ปรากฏขึ้น

ตัวเลือกได้แสดงอยู่ตรงหน้าผม

[{คุณจะท้าทาย เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เทียม ไบฟรอน?}]

ใช่

ไม่

(...เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่? ไม่ใช่ลอร์ดปีศาจ?) (มาโกโตะ)

“จี…ลอร์ดปีศาจของดินแดนที่สูงขึ้น และมอนสเตอร์ต้องห้าม หือห์” (โรซาลี)

มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินความกังวลใจในเสียงของโรซาลี-ซัง

TLN:หยุด 4 วันนะครับ

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord