141 ศึกตัดสินในป่าปีศาจ (2)

141 ศึกตัดสินในป่าปีศาจ (2)

“อ-เอ๋…?” (มาโกโตะ)

คนที่ผมดึงมือคืออัศวินผู้หญิงเกราะสีทองผมสีบลอนด์

กัปตันของกองทหารอัศวินเพกาซัส เจเน็ต-ซัง

วินาทีที่ผมสังเกตสิ่งนี้ เลือดได้ถูกระบายออกไปจากหน้าผม

(แล้วลูซี่ล่ะ?!) (มาโกโตะ)

ใจเย็น

ผมใส่โล่งจิตไปที่เต็มอัตรา

ลูซี่นั่นมาจากประเทศแห่งไม้

เธอรู้จักป่าที่ยิ่งใหญ่และป่าแห่งการหลง

เธอยังรู้ถึงอันตรายของป่าปีศาจและวิธีซ่อนตัวเธอเอง

แล้วก็ มีพี่น้องลูซี่หลายคนอยู่ที่นี่

ถ้าพวกเขาทำร่วมกัน พวกเขานาจะสามารถวิ่งหนีได้

(ที่น่ากังวลอีกอย่างคือซา-ซังและเจ้าชายเลนเนิร์ด) (มาโกโตะ)

ซา-ซังมีประวัติของการสามารถจะรอดชีวิตในลาเบรินทอส และมีสกิลที่ทรงพลัง

ผมได้ปล่อยเจ้าชายเลนเนิร์ดไว้ให้ซา-ซัง

พวกเข้าทั้งหมดควรจะโอเค…ส่วนใหญ่น่าจะอย่างนั้น

โอเค ผมได้เรียบเรียงความคิดของผมแล้ว

หัวของผมเย็นลงเล็กน้อยแล้วตอนนี้

“ฮีโร่ของโรเซส มาโกโตะ ตอนนี้มาถึงนี่แล้ว เราไม่มีทางเลือก มากลับกันก่อนเถอะตอนน—” (เจเน็ต)

“มุ่งหน้าไปที่หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“...นายพูดอะไรน่ะ?” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังส่งสายตาของความสงสัยมาที่ผม

“ฮีโร่มาโกโตะ มีแค่เราสองคนที่นี่นะ รู้มั้ย?” (เจเน็ต)

“แมกซิมิเลียน-ซังพูดว่าให้กระจายตัว แต่เค้าไม่ได้พูดว่าถอย” (มาโกโตะ)

ตราบใดที่ผมไม่ได้ฟังผิด นั่นอย่างนั้น

นั่นทำไมพวกเขาควรจะยังอยู่ในป่าปีศาจ

“แต่มันจะใช้หลายชั่วโมงสำหรับกำลังเสริมจะมาจากหมู่บ้านนะ! นายคิดว่าเราจะทำอะไรได้แค่เราสองคนน่ะ?!” (เจเน็ต)

เธอคงจะกังวลเกี่ยวกับแม่เธอและเคลื่อนไหวไปข้างหน้า -ผมมั่นใจ

เธอเป็นพวกที่แต่ก้าวไปข้างหน้าในใจเธอเมื่อเธอติดไฟ

“แล้วก็ เจ้าชายเลนเนิร์ดมีความรู้สึกถึงความรับผิดชอบที่ทรงพลัง เขาจะไม่วิ่งหนีด้วยตัวเค้าเอง” (มาโกโตะ)

“...นั่น…ชั้นเข้าใจนั่นได้บ้าง แต่ไม่ใช่ว่าพวกของนาย ซาซากิ อายะ จะเสนอให้ถอยเหรอ…?” (เจเน็ต)

“ไม่ ชั้นไม่คิดว่านั่นจะเกิดขึ้นด้วย” (มาโกโตะ)

ซา-ซังจะคิดว่า ‘นี่คือที่ชั้นจะทำ’ และทำตามนั้น

พวกเราได้อยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว ดังนั้นเธอค่อนข้างเดาว่าผมจะทำอะไรได้

นั่นทำไม…ถ้าผมได้หันกลับที่นี่ เราจะไปรวมกลุ่มกันอีกไม่ได้

“แต่นั่นความเห็นแก่ตัวของชั้น เธอกลับไปได้ถ้าเธอต้องการ เจเน็ต-ซัง” (มาโกโตะ)

“อย่ามาดูถูกชั้นนะ! เหมือนว่าชั้นจะทิ้งนายแล้ววิ่งหนีไปด้วยตัวเองได้ เจ้าหญิงโซเฟียได้ร้องขอให้ชั้นปกป้องฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ” (เจเน็ต)

เธอได้โมโห

พูดจากใจแล้ว มันจะช่วยผมได้ถ้าเธอมาด้วย

เจเน็ต-ซังคืออัศวินที่มีวิชาหอกระดับบนสุด และตรวจจับที่ระยะกว้าง

เธอเป็นสหายที่พึ่งพาได้

“ยังไงซะ งั้น ไปกันเถอะ ชั้นจะใช้ซ่อน ดังนั้นจับชั้นไว้ได้โปรด” (มาโกโตะ)

“ชั้นคิดว่านายเป็นชายที่ระวังตัวมากกว่านี้ซะอีก นายเป็นเหมือนกันกับพี่ชายชั้นเลย ส่วนที่นายจะพุ่งเข้าไปในอันตรายน่ะ” (เจเน็ต)

เธอพูดการบ่นของเธอออกมาในเสียงที่เบา

เกรา-ซัง น้องสาวของนายพูดไม่ดีเกี่ยวกับนายน่ะ รู้มั้ย?

(นายมันเป็นเหมือนกันเหอะ มาโกโตะ) (โนอาห์)

(มาโกะ-คุง ไฟต์โตะ~☆) (เออร์)

จำนวนของเทพที่ดาที่ตอบโต้ในใจผมได้เพิ่มขึ้น?

มันเสียงดัง

เจเน็ต-ซังและพวกได้เดินหน้าไปอย่างช้าๆภายในหมอกหนา

“...แต่เซเตคแห่งดวงตาสาปให้กลายเป็นหินนั่น พอมาคิดว่าดวงตาเวทย์เค้ากลับมาแล้ว” (เจเน็ต)

เจเน็ตซั่งพูดอย่างขมขื่นขณะที่เธอกัดฟัน

“คนที่ถูกสาปให้กลายเป็นหินโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

มีพี่ชายของลูซี่อยู่ในกลุ่มของคนพวกนั้น…

พวกเขากลับมาจากนั่นได้…ใช่มั้ย?

โดยการใช้ไอเท็มหรือเวทมนตร์

“ถ้ามันเป็นคำสาปสาปให้กลายเป็นหิน ฟลอน่า-ซามะคนที่เป็นออราเคิลของเทพธิดาควรจะสามารถแก้มันได้” (เจเน็ต)

“ออราเคิลแห่งเทพธิดา…” (มาโกโตะ)

ฟูเรีย-ซังก็ด้วยถ้าอย่างนั้น

มากกว่านั้น คำสาปคือความเชี่ยวชาญพิเศษของเธอ

การที่เธออยู่ต่อในหมู่บ้านคานั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดเหรอ?

ไม่ เราต้องการคนที่แก้คำสาปได้ให้อยู่อย่างปลอดภัย เพื่อที่ว่าพวกเธอจะสามารถแก้คำสาปในตอนที่การต่อสู้ได้จบลง

นั่นทำไม่ มันไม่ควรเป็นความผิดพลาดที่ให้พวกเธออยู่ต่อในหมู่บ้าน

พวกเราเดินหน้าผ่านป่าปีศาจอย่างเงียบๆ

(หืมม มันเงียบ) (มาโกโตะ)

“พูดถึงแล้ว ผู้คนในหน่วยของเธอโอเคมั้ย เจเน็ต-ซัง” (มาโกโตะ)

ครึ่งของอัศวินผู้หญิง ของกองหทารอัศวินเพกาซัสอยู่ต่อในหมู่บ้าน และอีกครึ่งได้มาด้วย

แต่ทุกอย่างได้หลงทิศหลงทางนะ

“ไม่ม่ปัญหา คณะอัศวินอากาศทิศเหนือได้พร้อมกับการมอบชีวิตของพวกเธอ เพื่อการกำจัดลอร์ดปีศาจ” (เจเน็ต)

“...ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

แต่ผมไม่ได้ถามสิ่งนั้นนะ

เจเน็ต-ซังซีเรียสมาก

เธอคล้ายกับเจ้าหญิงโซเฟียนิดหน่อย

เจ้าหญิงโซเฟียสบายดีมั้ย?

“จุดที่มันกวนใจชั้นคือปีศาจได้รอซุ่มโจมตีอยู่ มันดูเหมือนพวกมันได้รู้การกระทำของเรา เป็นไปได้มั้ยว่ามีสายลับอยู่ในประเทศแห่งไม้? นายคิดยังไง ฮีโร่ของโรเซส?” (เจเน็ต)

นั่นแน่นอนว่าเป็นจุดที่กวนใจผมด้วย

“เราได้ถูกปล่อยไปค่อนข้างง่ายด้วย” (มาโกโตะ)

แม้แต่ฮีโร่ลมไม้ก็อยู่ที่นั่น

พวกเขาสามารถต้อนเราจนมุมอย่างทั่วถึง เพื่อที่เราจะไม่สามารถหนีได้

“เราไม่อาจจะเข้าใจความคิดของปีศาจได้หรอก…ได้โปรดหยุด ฮีโร่มาโกโตะ” (เจเน็ต)

สกิลตรวจจับตอบสนอง

คนที่เจอมันก่อนคือเจเน็ต-ซัง

“ฮีโร่มาโกโตะ มีกลุ่มของมอนสเตอร์อยู่ข้างหน้า” (เจเน็ต)

“สกิลของชั้นยังไม่ตอบสนองเลย…ไม่ มันอยู่นั่น มันมีเยอะ พวกมันน่าจะเป็นมอนสเตอน์ของลูกน้องราชาสัตว์…” (มาโกโตะ)

ถ้าเป็นอย่างนั้น ผู้ติดตามใกล้ชิดของราชาสัตว์ จินบาระแห่งสิบกรงเล็บอาจจะอยู่ที่นั่น

ซ่อนใช้งานไม่ได้กับชายคนนั้น

มอนสเตอร์หลายพัน

น่าจะใช่มอนสเตอร์ที่ใช้ชีวิตมามากกว่า 1,000 ปี และได้มาจากทวีปปีศาจ

(งั้นตอนนี้…มันจะยากที่จะเดินหน้าต่อไปไกลกว่านี้) (มาโกโตะ)

เรามีแค่ 2 ที่นี่

อัศวินระดับเหนือกว่าและนักเวทย์ฝึกหัด

“...ฮีโร่มาโตะ ชั้นเห็นด้วยกับการพุ่งเข้าไปในนั้นไม่ได้นะ” (เจเน็ต)

“ได้โปรดอย่าพูดเหมือนกับชั้นเป็นพวกหาเรื่องตายสิ ชั้นจะไม่สู้” (มาโกโตะ)

งั้นตอนนี้ ทำอะไรดี

[เงี่ยหู]

เมื่ออยู่ในปัญหา รวบรวมข้อมูล

เสียงของสัตว์มันหนวกหู แต่ผมหาเพื่อที่จะดูว่ามีใครที่ผมจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูดได้มั้ย

ยิ่งปีศาจอยู่ในระดับที่สู่งมากเท่าไหร่ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาจะมีการคุยที่มีปัญญามากเท่านั้น

“ขอบคุณสำหรับก่อนหน้านี้ เซเตค-ซามะ สำหรับการขับไล่ฮีโร่ไป”

“อย่างโชคร้าย แต่แม่มดที่เป็นวัตถุประสงค์ของเราไม่อยู่ที่นั่นนะ”

ผมได้ยินบางอย่างที่เหมาะสม

แจ็คพอต

“พิธีกรรมที่จะฟื้นคืนชีพไบฟรอน-ซามะได้เสร็จไปอย่างปลอดภัย แต่พอมาคิดว่าเวทมนตร์แห่งความมืด ทำได้ในกลางวันแสกๆ ความคืบหน้าของเวทมนตร์นั่นโดดเด่นหลังจาก 1,000 ปี หือห์”

เจ้าของของเสียงที่ผมคุ้นเคยกับมันคือเซเตค

เขาอยู่ที่นี่จริงๆ

แต่เนื้อหาของการสนทนามันกวนใจผม

〈เจเน็ต-ซัง มันดูเหมือนพิธีกรรมเพื่อฟื้นคืนชีพลอร์ดปีศาจได้สำเร็จไปแล้ว〉 (มาโกโตะ)

〈ม-ไม่มีทางน่า! ไม่มีทางที่ราชาอมตะ จะฟื้นคืนชีพได้ในเวลาที่พระอาทิตย์ยังขึ้นอยู่…〉 (เจเน็ต)

หัวหน้าหมู่บ้านพูดบางอย่างคล้ายๆอย่างนั้น

ว่าการชุบชีวิตลอร์ดปีศาจจะทำกันตอนกลางคืนเมือนพลังของปีศาจแข็งแกร่งกว่า

“มันใช้เวลาสำหรับพิธีชุบชีวิตจะใช้งานได้ ชั้นหวังพึงนายในการปกป้องที่นี่นะ จินบาระ-ซามะ เซเตค-ซามะ”

“พอมาคิดว่าพวกเธอจะท้าทายทหารของชั้น แม่มดสีแดงช่างเป็นคนโง่เง่า”

ผมได้ยินเสียงนั่นด้วย

หนึ่งในพวกเขาคือลูกน้องของราชาสัตว์ ที่ผมเจอเมื่อวันก่อน จินบาระ

อีกคนคือ…น่าจะใช่ที่สุดคืออาร์คบิชอปไอแซค?

“แต่มันน่าตกใจที่นายเป็นผู้ใช้เวทมนตร์โชคชะตา นายมีความสามารถเดียวกันกับท่านผู้ยิ่งใหญ่คนนั้น ไอแซค-โดโนะ” (เซเตค)

“ไม่ ไม่ เซเตค-ซามะ การถูกเทียบกับผู้ปกครองผู้ยิ่งใหญ่-ซามะจะเป็นการอวดดี” (ไอแซค)

(เข้าใจแล้ว) (มาโกโตะ)

คนพวกนี้พูดเยอะ

“เจเน็ต-ซัง ถ้าเป็นแบบนี้ ลอร์ดปีศาจจะกลับมา น่าจะก่อนกลางคืนจะมาถึง” (มาโกโตะ)

“เป็นอย่างนี้ได้ยังไง…” (เจเน็ต)

“แล้วก็ เหตุผลที่พวกเขาสามารถจะซุ่มโจมตีเราได้นั้น ต้องขอบคุณเวทย์โชคชะตาของอาร์คบิชอปไอแซค” (มาโกโตะ)

พลังเดียวกันกับฟูเรีย-ซัง

“ไม่มีสายลับถ้างั้น…?” (เจเน็ต)

“แต่อาจจะมีนะ โบสถ์งูนั้นชอบทำเรื่องหลบๆซ่อนๆ” (มาโกโตะ)

“...เราควรจะทำอะไรต่อจากนี้ดีล่ะ…?” (เจเน็ต)

“หืมมม…” (มาโกโตะ)

นั่นคือประเด็น

มีปีศาจระดับสูงและมอนสเตอร์มากมายรอบหลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจ

ผมรู้สึกเหมือนลูซี่และซา-ซังจะไม่อยู่ที่นั่น

ส่วนตัวแล้วผมไม่มีเจตนาจะอยู่ที่นี่นานถ้าลูซี่และซา-ซังไม่อยู่ที่นี่

“มากลับกันตอนนี้เถอะ แล้วไปกลับเข้ากลุ่มกับผู้คนของประเทศแห่งไม้ บางทีนะ?” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกว่า ถ้าแย่ที่สุดถึงแย่ที่สุด มันจะดีกว่าที่จะเรียกซากุไร-คุงมาเมื่อลอร์ดปีศาจได้ฟื้นคืนชีพ

หรือบางทีเกรา-ซังจะทำมันอย่างมีความสุข?

เมื่อผมได้คิดอย่างนั้น บางอย่างได้ผ่านไปบนหัวเรา

“?!”

เจเน็ต-ซังและผมพร้อมตัวเราเอง แต่สิ่งนั้นได้มาในความเร็วที่มองไม่เห็น กระแทกเข้าไปในกลุ่มของมอนสเตอร์

และจากนั้นระเบิดและไฟที่ลุกโชนได้ขึ้นมา

มันไม่ใช่แค่ทีเดียว

เมื่อผมมองใกล้ๆ ลูกบอลไฟยักษ์ได้ถูกโยนทีละลูกทีละลูก

(อุกกาบาตตกของลูซี่? ไม่ นี่มันคือเวทย์ไฟ…) (มาโกโตะ)

“เธออยู่ที่นี่! แม่มดสีแดง!”

“นักเวทย์ที่ไม่ได้ขัดเกลาได้ก้าวเข้ามาในเขตศักดิ์สิทธิ์ของอันเดด”

“ตำนานของมนุษย์ ชั้นจะจัดการเธอ”

งั้นโรซาลี-ซังก็ยังไม่ได้โจมตี

เธออาจจะฟังการสนทนาของพวกเขาอยู่อย่างคาดไม่ถึง

ทุกครั้งที่ลูกบอลไฟยักษ์ได้ลงสู่พื้นแล้วระเบิด ไฟที่ลุกโชนได้แพร่กระจาย

ผมไม่เห็นนักเวทย์จากที่นี่

เธอโจมตีจากที่ที่ค่อนข้างไกลออกไป

พวกผมตรวจดูพื้นที่ ไฟที่มากขึ้นและมากขึ้นได้ขึ้นมา และมันได้เผาป่าปีศาจ

สัตว์ปีศาจได้เริ่มส่งเสียง ตกใจจากไฟ

แต่อย่างที่คาดกับมอนสเตอร์ของกองทัพลอร์ดปีศาจ

พวกมันไม่ได้อาละวาดหรือวิ่งหนีเหมือนสัตว์ป่า

กลิ่นของต้นไม้เวทมนตร์ที่ถูกเผาได้มาตลอดทางจนถึงเรา

ไฟได้แพร่กระจายอย่างรวดเร็ว

“ฮีโร่มาโกโตะ! ถ้าเป็นแบบนี้ เราจะติดอยู่ในไฟ” (เจเน็ต)

“ใช่ มาเดินกลับกันเถอะ” (มาโกโตะ)

ถ้าคนที่ใช้เวทมนตร์นี้คือโรซาลี-ซัง มันจะไม่ตลกถ้าไปติดในมัน

“โจมตีจากที่ไกลๆมันฉลาดมาก ชั้นจะไปแล้วขยี้เธอ”

ผมได้ยินเสียงนั่น

ลมสีดำได้พัด

ในเวลาเดียวกันกับที่สิ่งนั้นเกิดขึ้น การหมุนวนของมานาที่ท่วมท้นได้เกิดขึ้น

เจ้าของของมานานั่นน่าจะใช่ที่สุดคือจินบาระ

มานาที่ก้าวข้ามคนสนิทของลอร์ดปีศาจ ชูริ

โรซาลี-ซังจะโอเคมั้ย?

“จินบาระ-โดโนะ มันอาจเป็นการอวดดีสำหรับชั้น แต่ชั้นอยากจะช่วยนาย—โอ้? นั่นอะไร?” (เซเตค)

ในเวลาเดียวกันกับที่เสียงของเซเตคดังขึ้น แสงที่ทรงพลังได้ส่องสว่างรอบข้าง และความร้อนที่น่าสะพรึงกลัวได้ปกครองพื้นที่

(แสงของพระอาทิตย์…? ไม่ มันไม่ใช่) (มาโกโตะ)

หมอกได้หายไปโดยแสงนั้น

“ฮ-ฮีโร่มาโกโตะ?!” (เจเน็ต)

เจเน็ตซังตะโกนอย่างลนลาน

“นี่มันแย่แล้ว…เราต้องวิ่งหนี” (มาโกโตะ)

อะไรที่มันได้แสดงออกมาหลังจากหมอกได้หายไปคือท้องฟ้าสีแดง

ข้างบนป่าปีศาจ มีแสงสีแดงปกคลุมท้องฟ้าดั่งมันพยายามจะเผามัน

ตัวตนของแสงสีแดงนั้น…คือยักษ์ไฟ

ยักษ์ไฟหลายร้อยได้ล้อมรอบเรา

น่าใจใจที่สุดคือ แต่ละตัวแต่พวกมันทุกตัวคือ {เวทมนตร์ระดับกษัตริย์}

เวทมนตร์กษัตริย์ที่ผมสามารถจะสร้างหลังจากทำจังหวะเดียวกันกับอันไดน์

เธอสร้างพวกมันหลายร้อยในเวลาเดียวกัน

(ไม่ ไม่ ไม่ เธอต้องล่อเล่นแน่ๆ ใช่มั้ย…?) (มาโกโตะ)

ถ้ามันเป็นลูกบอลไฟ นั่นจะเข้าใจได้ แต่…เวทมนตร์กษัตริย์ที่มันต้องการมานาจำนวนมหาศาล สำหรับแต่ละตัวของมัน…เธอสามารถที่จะใช้งานพวกมันหลายร้อย

นั่นเป็นบางอย่างที่มนุษย์ควบคุมได้จริงๆเหรอ?

(เธอน่าจะขอมานาของสปิริต… นั่นทำมันเธอใช้เวลา แต่แม้อย่างนั้น เวทมนตร์กษัตรที่ปกคลุมทั้งป่าปีศาจได้…) (มาโกโตะ)

มันบอกผมจริงๆ ว่าเธอเป็นนักเวทย์ที่อุกอาจขนาดไหน ที่เป็นแม่ของลูซี่

เดี๋ยว นี่ไม่ใช่เวลามาเหม่อลอย!

“วิ่งหนีกันเถอะ เจเน็ต-ซัง” (มาโกโตะ)

“เราจะทำไม่ทันเวลา! [หอกสายฟ้า]!” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังยิงหอกเวทมนตร์ไปที่พื้น

รูใหญ่ที่ 2 คนเข้าไปได้ได้ถูกสร้าง

“เข้าไป!” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังดึงมือของผมและเราเข้าไปหลบในรู

ข้างในรูนั้นแคบ และมันแค่ตอนที่ทำท่าเหมือนกอดเจเน็ตซัง เราถึงจะเข้าไปได้อย่างสมบูรณ์ข้างในรู

“{เวทย์ไฟกษัตริย์: [ยักษ์เดินแถว]}” (โรซาลี)

ผมได้ยินเสียงของโรซาลี-ซังด้วยเงี่ยหู

ในทันทีนั้น…

*ดรึ่ดดดดดดด*

ผมได้ยินเสียงแบบนั้น

!!

!!

พื้นดินได้สั่น พายุได้พัดเนื่องจากความร้อน

ถ้าเราได้ยืนอยู่บนพื้นผิว เราจะไม่ออกมาโดยไร้รอยข่วน

ระเบิดที่สามารถทำลายแก้วหู และไฟที่เผาผิวได้ผ่านรูไป

(ชั้นหวังว่าลูซี่และซา-ซังไม่อยู่ใกล้) (มาโกโตะ)

ติดอยู่ในนี้จะไม่ตลกเลย

ผมอยากจะเชื่อว่าเธอจะไม่ระเบิดลูกสาวเธอด้วยเวทมนตร์โดยอุบัติเหตุ

“แม่มดแดง…ช่างเป็นเวทย์ที่ไม่น่าเชื่อ…” (เจเน็ต)

เมื่อเจเน็ต-ซังพูดสิ่งนี้ ลมหายใจเธอมาถึงหน้าผมเบาๆ

“ดูเหมือนมันจะดีที่สุดที่จะไม่เคลื่อนไหวซักพัก” (มาโกโตะ)

“ฮีโร่มาโกโตะ หน้านายใกล้…ช่วยไม่ได้” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังหน้าแดงและมองผม

โล่งจิต โล่งจิต

นั่นมันทั้งคู่

เพื่อที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของตัวผมเอง ผมใช้เงี่ยหูเพื่อตรวจสภาพของข้านนอก

ผมได้ยินเสียงของการทำลายล้างอย่างเต็มที่ โดยไม่มีจุดจบ

ไม่มีประโยชน์ในการเงี่ยหู

ในทันทีนั้น หนึ่งในยักษ์ไฟสังเกตเราและมองเรา

“เก่ะห์!”

“ฮฮฮิ้ห์!”

เจเน็ต-ซังและผมส่งเสียงของเราออกมาโดยปฏิกิริยาตอบสนอง

“…”

ยักษ์และเราได้มองกัน

แค่ประมาน 10 วินาทีผ่านไป แต่แรกกดจากความร้อนทำให้มันหายใจยาก

แต่ตอนนี้ผมมาดูใกล้ๆแล้ว ไม่มีความไม่เป็นมิตรจากตายักษ์นั่น

(...มันแยกความแตกต่างระห่างศัตรูกับพวก?) (มาโกโตะ)

ยักษ์ไฟจากไป

ช่างโล่งใจ

เราไม่ได้ถูกมองผิดเป็นมอนสเตอร์

พวกเราได้ยินเสียงระเบิดข้างนอกต่อ

“เวทย์ของโรซาลี-ซังดูเหมือนจะแยกความแตกต่าง ระหว่างศัตรูและพวก ดูเหมือนว่าไม่มีความกลัวที่ลูซี่และซา-ซังจะติดอยู่ในมัน อย่างที่คาดกับหนึ่งในขุมพลังของทวีป แม่มดสีแดง” (มาโกโตะ)

คือที่ผมพูดเมื่อผมมองเจเน็ต-ซัง แต่…

“...”

เจเน็ต-ซังกระพือปาก

หายใจผ่านปากของเธอเหรอ?

“เจเน็ต-ซัง?” (มาโกโตะ)

ผมจิ้มแก้มของเธอหลายครั้ง

“! ชั้นโอเค… หยุดจิ้มแก้มชั้งได้แล้ว ฮ่าาห์…จากใจเลย ชั้นได้เตรียมตัวชั้นที่จะตายแล้วนั่นน่ะ” (เจเน็ต)

เธอส่งสีหน้าที่เหนื่อยมาให้ผม

“นั่นเป็นแรงกดดันที่น่าประทับใจ ไม่ใช่เหรอ? ยังไงก็ตาม มันค่อนข้างร้อน” (มาโกโตะ)

ผมโบกมือของผมใส่หน้า แต่มันไม่ทำให้ผมเย็นลงเลยซักนิด

“...ทำไมนายใจเย็นมาก?” (เจเน็ต)

“ชั้นลนอยู่ข้างในนะ รู้มั้ย” (มาโกโตะ)

“มันไม่ดูเป็นอย่างนั้นเลยซักนิด…” (เจเน็ต)

หลังจากนั้น เราได้คุยกันซักพัก และรอเสียงของเวทมนตร์ให้หยุด

หลังจากมากกว่า 30 นาทีผ่านไป

“มันได้เงียบแล้ว ชั้นจะตรวจดูข้างนอก” (มาโกโตะ)

“ระวังตัวด้วย” (เจเน็ต)

ผมได้แอบดูข้างนอกรูอย่างระวัง

{ป่าปีศาจได้หายไป}

ไม่มีป่าเวทมนตร์

ไม่มีมอนสเตอร์

ทุกอย่างได้ถูกเผาลงพื้น

(ช่างเป็นอานุภาพการทำลายที่ไม่น่าเชื่อ… ข้างนอกดูไม่เหมือนว่าจะอันตรายอีกแล้ว…?) (มาโกโตะ)

ผมพยายามจะออกมา

“อุว้า! ร้อนมาก!” (มาโกโตะ)

พื้นดินของป่าปีศาจนั้นร้อนเหมือนผิวของเตาอบ

ป่าเวทมนตร์ได้ถูกเผาลงไป มันได้กลายเป็นเถ้าถ่าน

ผมดึงเจเน็ต-ซังออกมาข้างนอก

…ห-หนัก (เกราะของเธอ)

ผมได้สามารถดึงเธอขึ้นมาได้อย่างไรก็ไม่รู้

เจเน็ต-ซังดูสภาพข้างนอกในควาไม่เชื่อ

(วิสัยทัศน์มันดีเกินไป เราอยู่ในทิวทัศน์ที่ราบแล้ว เราต้องออกไปจากที่นี่) (มาโกโตะ)

เมื่อผมได้คิดอย่างนั้น…

“...ไอเวร…แกไม่ใช่คนของประเทศแห่งไม้… เกราะนั้น แกต้องเป็นลูกหลานจากฮีโร่ที่น่ารำคาญ ประเทศของอาเบล หือห์”

“?!”

เสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดเทมาจากข้างหลังเรา

เซนทอร์ดำสนิทขนาดยักษ์ได้อยู่ที่นั่น

นี่มันแย่แล้ว มันคือจินบาระ

เขารอดจากเวทมนตร์ของโรซาลี-ซัง?!

“กองกำลังของชั้นได้ถูกมอบความไว้วางใจให้ชั้นโดยซากัน…เป็นอย่างนี่ไปได้ยังไง…” (จินบาระ)

เข้าใจแล้ว ลูกน้องของจินบาระได้ถูกกวาดล้าง หือห์

แต่คนที่ทำนั่นคือโรซาลี-ซัง

ดูเหมือนเป่าของความเกลี่ยดของเขาไม่สำคัญ

“ตาย สิ่งมีชีวิตที่ต่ำกว่า” (จินบาระ)

เกือกม้ายักษ์มีเป้าหมายที่จะขยี้เจเน็ต-ซังและผม

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord