ตอนที่ 959 ไพ่สุดท้าย?

หมิงลี่ฮ่าวไม่ตอบยังคงแสร้งทำเฉยต่อไป

ตอนนี้ราชาจื่อฟงค่อยๆผายมือมาทางหญิงงามจูกวง “น้องหญิง! ถ้าข้าได้สะเก็ดศิลาดวงดาวจริงๆ มีหรือที่ข้าจะไม่เอาออกมาสมบัติมากมายเป็นล้านในสายตาข้ายังไม่เลอค่าเท่ากับรอยยิ้มของเจ้า...ตอนแรกข้าได้หีบสมบัตินั้นมาจริง แต่นั่นเป็นกับดักของศัตรู ภายในหีบสมบัติว่างเปล่า  ข้ากลายเป็นแพะรับบาป  น้องหญิง! ถ้าข้าได้สะเก็ดศิลาดวงดาวมาจริงๆ ข้าจะไม่เอาออกมาแบ่งปันกับเจ้าได้อย่างไร!”

“ฝ่าบาท!” หญิงงามจูกวงหลั่งน้ำตาร่ำไห้

หวีเฉาอดีตหัวหน้าองครักษ์ผู้ภักดีอดแค่นเสียงเย็นชามิได้  “เราควรจะเปลี่ยนวิธี  เพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้กับราชาจื่อฟงเช่นตัดมือของแม่หญิงจูกวงสักข้างหนึ่งเผื่อว่าราชาอาจจะจำได้ว่าเก็บสะเก็ดศิลาดวงดาวไว้ที่ไหน”

ราชาจื่อฟงทั้งโกรธและตกใจ  เขาโบกมือห้ามมิให้ทำ  เขาขอร้องอ้อนวอนหวีเฉาอย่างจริงใจ  “หวีเฉา! ข้ามองเห็นเจ้าเหมือนกับเป็นน้องชายข้าแบ่งปันทุกอย่างให้กับเจ้า ไม่เคยติดค้างอะไรเจ้าแม้แต่น้อยเรื่องเหล่านั้นเจ้าลืมไปแล้วหรือ? เราทั้งสองอาบเลือดต่อสู้ด้วนกันหนีด้วยกันจนกระทั่งถึงวันนี้ ข้าไม่เคยทำเรื่องให้เจ้าต้องเสียใจ แม้ว่าข้าจะไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าถึงทำเช่นนี้  แต่ข้าอยากจะขอร้องเจ้า  อย่าดึงจูกวงเข้ามาเกี่ยวข้อง  นางบริสุทธิ์ เจ้ามีอะไรมาลงที่ข้าได้โปรดอย่าทำร้ายนาง นางเป็นเพียงสตรีอ่อนแอคนหนึ่งไม่อาจทนรับการทรมานได้  นอกจากนี้ข้าเองก็ไม่มีสะเก็ดศิลาดวงดาว  ถ้าข้ามีข้าคงใช้แลกเปลี่ยนไปแล้ว เจ้าควรจะรู้จูกวงคือชีวิตของข้า นางสำคัญยิ่งกว่าชีวิตของข้า จะให้ข้านั่งดูนางทุกข์ทรมานได้อย่างไร? ปล่อยนางไปเถอะ ถ้าข้ามีสิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าเองก็ยินดีจะมอบให้”

หวีเฉาหัวเราะ

เขาหัวเราะจนน้ำตาไหล

เขาส่ายหน้าและชี้ราชาจื่อฟงพร้อมกับหัวเราะ  “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าแก่จนสับสนไปหรือเปล่าข้าไม่ใช่น้องหวีเฉาของเจ้า ความเป็นพี่เป็นน้องเป็นเรื่องไร้สาระทั้งนั้น ไม่มีอะไรเกี่ยวกับข้า  ถ้าเจ้าต้องการจะรื้อฟื้นความสัมพันธ์ก็เชิญพูดทักทายสุนัขรับใช้นั่นที่หลังบ้านเจ้าก็ได้  เพราะพี่น้องที่ดีของเจ้ามันทำให้พวกมันอิ่มท้อง...”

ไม่เพียงแต่ราชาจื่อฟงเท่านั้น แต่เย่ว์หยางและคนอื่นที่อยู่ในนั้นเข้าใจแล้วว่าหวีเฉาตัวจริงถูกฆ่าไปแล้ว

เจ้าคนบ้าที่หยิ่งยโสข้างหน้าพวกเขาเป็นแค่ตัวปลอมที่สวมรอยเข้ามาเท่านั้น

ราชาชิงหลางแค่นเสียง  “เจ้าเป็นใคร?”

หวีเฉาผู้นั้นโบกมือเยาะเย้ย  “ขอร้อง! อย่าใช้ศักดิ์ศรีราชากับข้า ใครจะกลัวเจ้ากันเล่า?  ข้าไม่ใช่เด็กสามขวบ ขยะอย่างเจ้าไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร!”

ทันทีที่เขาพูดประโยคนี้จบราชาชิงหลางโกรธจัดราวกับไฟลาม เขาคำรามลั่นแค่นเสียงด้วยความโกรธและอัญเชิญวิญญาณอสูรหมาป่าและผสานร่างด้วยกันพลังของเขาจะเพิ่มขึ้นสูงสุดเป็นพลังปราณฟ้าระดับห้าชั้นภายในสามวินาที

เมื่อราชาชิงหลางยกกรงเล็บคู่มิติอากาศฉีกขาดพังทลายเป็นทาง

อย่างไรก็ตามขณะที่ราชาชิงหลางจะบุกจู่โจมหวีเฉาตัวปลอมอย่างบ้าคลั่งตั้งใจจะฉีกหวีเฉาให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยราชาจื่อฟงเข้ามาขวางอยู่ด้านหน้าราชาชิงหลาง

ที่ด้านตรงข้ามหวีเฉาตัวปลอมใช้นิ้วเดียวปัดกรงเล็บของราชาชิงหลางได้อย่างง่ายดาย

มืออีกข้างหนึ่งของเขาถือมีดคมกริบ

พาดอยู่ที่คอของหญิงงามจูกวง

ถ้าราชาชิงหลางวิ่งบุ่มบ่ามเข้ามาเหมือนเคยเชื่อได้ว่าหญิงงามจูกวงคงต้องอาบเลือดภายในห้าก้าว ราชาชิงฟงห่วงใยถึงความปลอดภัยของหญิงงามจูกวงมากที่สุดไม่ต้องการเห็นโศกนาฏกรรมเกิดขึ้น  เขารั้งตัวราชาชิงหลางไว้ และขวางอยู่หน้าหวีเฉาตัวปลอม  กรงเล็บคู่ของราชาชิงหลางถูกราชาจื่อฟงหยุดไว้แทนที่จะเข้าไปจัดการหวีเฉาตัวปลอมที่อยู่ฝ่ายตรงข้าม

ทันใดนั้นพลังของทั้งสองทั้งของราชาจื่อฟงและราชาชิงหลางปะทะกันจนเกิดแรงระเบิดทำลายโดยตรง  ทั้งสองกระเด็นออกมาสิบเมตร

แม้ว่าจะบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยแต่เป็นเรื่องที่น่าอับอาย

“ฮ่าฮ่าฮ่า งี่เง่าทั้งสองคนสวะอย่างพวกเจ้าอยู่ไปก็เปลืองข้าวสุก!” หวีเฉาตัวปลอมดูถูกพลางถ่มน้ำลาย

“น่าคลั่งใจยิ่งนัก!” ราชาชิงหลางโกรธจนปอดเทพระเบิด

“ข้าขอร้องท่าน อย่าเพิ่งวู่วาม รอให้ข้าช่วยจูกวงเสียก่อน!” ราชาจื่อฟงรั้งราชาชิงหลางไม่ให้วู่วาม

“เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถประนีประนอมแลกเปลี่ยนสตรีของเจ้าคืนมาได้จริงๆหรือ? จื่อฟง และของนั่นเป็นกับดักของคนอื่น เราทุกคนตกเข้าไปในกับดักนี้  ถ้าไม่ต้านทานศัตรูให้เต็มที่จะมีแต่ตายในที่สุด สตรีนั้นจะนับกระไรได้? ถ้าเจ้ามีชีวิตไม่กลัวหาสตรีงามได้หรือ? ถ้าเจ้าตาย เจ้าจะเอาอะไรไปช่วยสตรีนางนี้?  ถ้าเจ้ามีชีวิตเจ้าไม่ควรให้นางมาเป็นอุปสรรคต่อเจ้า ถ้าเจ้าคิดอย่างถี่ถ้วนเขาจะไม่กล้าแตะต้องแม้แต่เส้นผมของนาง เจ้าเข้าใจไหม?  เป็นเพราะเจ้าอ่อนข้อให้มันถึงได้รุกรานเจ้า!” ราชาชิงหลางคำรามใส่ราชาจื่อฟงด้วยความโกรธ

“ฉัวะ!”

หวีเฉาตัวปลอมกดมีดลงที่หน้าอกของหญิงงามจูกวงและกดลึกลงไปเรื่อยๆ

มือของหญิงงามจูกวงขยับเล็กน้อยคนไม่สามารถพูดอะไรได้อีก นางทรุดตัวลงช้าๆ

ราชาจื่อฟงตะลึง

เย่ว์หยางลอบมองดูหมิงลี่ฮ่าวดูว่าหน้าของผู้นี้จะรู้สึกอย่างไร

หมิงลี่ฮ่าวสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยแต่กลับคืนสภาพโดยเร็ว และเมื่อเย่ว์หยางหันกลับไปมองอีกครั้ง สีหน้าเขากลับคืนสู่สภาพเดิมที่เหมือนไม่มีชีวิตชีวาอีกครั้ง

หวีเฉาตัวปลอมสะบัดมีดชุ่มเลือดในมือของเขา“ราชาจื่อฟง ตอนนี้เจ้าควรจะคิดอะไรได้บ้างถ้าไม่อย่างนั้นข้าจะช่วยเตือนความจำเจ้าอีกครั้ง จะแทงมีดนี้ตรงไหนดี?ถ้าใบหน้าที่งดงามไร้ตำหนินี้ถูกเฉือนเจ้าจะมีความสุขบ้างไหม? หรือจะให้ข้าตัดแขนหรือนิ้วของนางดี?”

“ไม่อย่า!” ราชาจื่อฟงส่งเสียงดังไม่หยุด “ข้ารับปากเจ้าทุกอย่าง เจ้าต้องการอะไร ข้าจะให้เจ้าทั้งหมด  ตราบเท่าที่เจ้าไม่ทำร้ายจูกวงอีก!”

“ฝ่าบาท” มือของหญิงงามจูกวงกุมบาดแผลที่หน้าอกนาง นางร้องอย่างอ่อนแรงไม่ช้าก็มีเลือดทะลักออกทางปากนาง ขณะที่นางไอ

“สะเก็ดศิลาดวงดาว”  นี่คือเป้าหมายของหวีเฉาตัวปลอม

“ข้าไม่มีของสิ่งนี้จริงๆ ไม่มีเลย”  ราชาจื่อฟงพูดไม่ทันจบประโยคหวีเฉาตัวปลอมใช้มีดแทงแขนขวาของหญิงงามจูกวงทันที ราชาจื่อฟงถลาไปที่ร่างของหญิงงามจูกวงอย่างสิ้นหวัง หวีเฉาตัวปลอมตวัดมีดแทงใส่ร่างของราชาจื่อฟงเป็นพันแผลในพริบตา  แต่ดูเหมือนราชาจื่อฟงจะไม่รู้สึกเจ็บ และเขาก้มลงอุ้มร่างที่บาดเจ็บของจูกวงด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจ

เลือดและน้ำตาของเขาหยดลงบนร่างของสตรีที่เป็นที่รัก

เทวีเสรีภาพอดกรีดร้องออกมาไม่ได้“หยุดนะ”

หวีเฉาตัวปลอมชักมีดออกมาใช้ลอบสังหารเขาแทงใส่หัวใจราชาจื่อฟงกระทั่งราชาจื่อฟงและหญิงงามจูกวงกอดกันค่อยๆล้มลงกับพื้น เขาเพียงแต่ปรบมือยิ้มเยาะเย้ยและถามเทวีเสรีภาพกลับ  “สะเก็ดศิลาดวงดาวอยู่กับเจ้าหรือ?”

เทวีเสรีภาพส่ายหน้า

หวีเฉาตัวปลอมแค่นเสียง  “ไม่ได้อยู่กับเจ้า แล้วพูดออกมาทำไม?  นางแพศยาเจ้ากล้าสั่งข้าหรือ?”

ร่างของเขากระพริบวาบและมาปรากฏอยู่หน้าเทวีเสรีภาพและใช้มือคว้าคอของเทวีเสรีภาพ และพลิกมือเตรียมทุ่มร่างเทวีเสรีภาพลงกับพื้นราชาชิงหลางบุกเข้ามาโจมตีทันที

ราชาชิงหลางมีความเร็วที่สูงส่ง

เขาเร็วราวกับสายฟ้า

แต่บุรุษชุดทองที่ปลอมเป็นจักรพรรดิฟู่โฉวเร็วกว่ากระบี่รุ้งขาวพุ่งวาบแทงไหล่ของราชาชิงหลาง

ราชาโหลวลั่วไม่ทันได้ช่วยเหลือขณะที่บุรุษชุดทองจักรพรรดิฟู่โฉวตัวปลอมหันกลับมาจ้องมอง  ถ้าไม่ใช่เพราะเย่ว์หยางยืนอยู่ข้างราชาโหลวลั่วคาดว่าราชาโหลวลั่วคงจะป้องกันไม่ได้ โหลวลั่วและราชาว่านเจียวทั้งสองมองหน้ากันและลดมือลงทำตัวเหมือนกับว่าเป็นผู้สังเกตการณ์ที่ดี

“ดีมาก เราต้องการคนฉลาด”  หวีเฉาตัวปลอมหันไปจ้องเย่ว์หยาง  “คุณชาย! แล้วเจ้าล่ะ?”

“ข้าฉลาดอยู่ทุกเมื่อ”  เย่ว์หยางชูมือเหมือนจะบอกว่าเขาเป็นเด็กดี

“ถ้าอย่างนั้นก็หลีกไป  ตอนนี้ข้ากับจื่อฟงชิงหลางทั้งสองคนจะชำระบัญชีกัน ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเจ้า”  หวีเฉาตัวปลอมอึดอัดกับทัศนคติของเย่ว์หยาง  แต่เขาคือคุณชายจากแดนสวรรค์บน ที่สำคัญสถานะของคนและพลังขององครักษ์คุ้มครองก็ยังอยู่  ตราบเท่าที่ทุกคนยังไม่ถูกฆ่าพวกเขาจะต้องถูกแก้แค้นแน่ พวกเขาจะต้องกำหนดวิธีรับมือใหม่ ดังนั้นเขาใช้วิธีเสนอคำแนะนำ ตราบเท่าที่นักสู้ปราณฟ้าอย่างเย่ว์หยางโหลวลั่วและว่านเจียวอยู่เฉยๆ ราชาชิงหลางไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้  ขณะที่ราชาจื่อฟงมีหญิงงามจูกวงอยู่ด้วยพลังของเขาก็เท่ากับเป็นศูนย์!

“ก็ได้” เย่ว์หยางให้สัญญาอย่างอารมณ์ดีคนที่อยู่รอบๆ ตัวเขาไม่อยากเชื่อ คุณชายยอมเชื่อฟังแต่โดยดีได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตามคำพูดต่อมาของเย่ว์หยางทำให้ทุกคนเข้าใจทันที

เจ้าเด็กนี่ไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย

ยังคงเป็นคุณชายจากแดนสวรรค์บนที่หยิ่งยโส!

เพราะเย่ว์หยางพูดเสริมประโยคต่อมา  “ถ้าเจ้าคุกเข่าขอร้อง  ข้าจะรับไว้พิจารณา”

ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนใบหน้าที่ซึมเซาของราชาจื่อฟงและราชาชิงหลางมีชีวิตชีวาทันทีราชาโหลวลั่วและพวกนักสู้ปราณฟ้าเหล่านั้นเข้าใจผิดและจากนั้นพวกเขาเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น คุณชายไตตันเป็นใครยังจะต้องกลัวด้วยหรือ?  เขาเป็นคนที่เกิดมาเพื่อค้นหาสิ่งที่ดียิ่งปั่นป่วนวุ่นวายมากขึ้น ยิ่งเจ็บปวดบ้าคลั่งก็ยิ่งดีคุณชายไตตันชอบทำอย่างนั้น

จะไล่ให้เขาออกไปจากสถานการณ์ตึงเครียดยากยิ่งกว่าปีนป่ายขึ้นสวรรค์

นอกจากปฏิเสธที่จะจากไปแล้วเขายังยืนกรานที่จะยุ่งเกี่ยว

ทำให้สถานการณ์ทั้งหมดซับซ้อนมากยิ่งขึ้น

บางทีนี่อาจเป็นความตื่นเต้นที่บุรุษหนุ่มต้องการสัมผัส!

หวีเฉาตัวปลอมโกรธจัดจนจมูกเต้น  เจ้าทำเกินไปหรือเปล่าถ้าเจ้าหยุดไม่ยุ่งเกี่ยวสักครู่ เจ้าจะตายไหม?

“เมื่อครู่นี้เจ้ายัองครักษ์ที่แข็งแกร่งอย่างมารสัมฤทธิ์ฟ้าอยู่ด้วยข้าจึงยอมทนอยู่ชั่วครู่ ตอนนี้จักรพรรดิฟู่โฉวกำลังจะฆ่าองครักษ์ของเจ้าเจ้ายังจะกล้าหยิ่งยโสอีกหรือ?” หวีเฉาตัวปลอมอดสบถด่าไม่ได้ เพราะคุณชายผู้หยิ่งยโสนี้ไม่อาจทำให้เขาสงบอารมณ์ลงได้จริงๆ

“ใครช่วยข้าฆ่าเจ้าโง่นี่ ข้าจะให้รางวัล”เย่ว์หยางปรายตาให้จงกวน

“อะแฮ่ม, คุณชายเราไม่สามารถเอาชนะเจ้าโง่ผู้นี้ได้” จงกวนพูดไม่ทันจบก็ถูกเย่ว์หยางยันออกไปเสียก่อน

“เสียเวลาพูด สวะอ่อนแอชัดๆการต่อสู้ยังไม่ทันเริ่ม เจ้าก็เอาชนะไม่ได้หรือ?”  เย่ว์หยางเตะต่อยใส่จงกวนด้วยความโมโห  ทุกคนวิ่งหนีกระเจิง

“ถ้าเจ้ามีศักดิ์ศรีคุณชายก็จงมารับความตายซะ” หวีเฉาตัดสินใจทดสอบไพ่ใบสุดท้ายของคุณชายไตตัน

“ไม่มีทางเลือก,เราคุณชายนี้คงต้องลงมือเองเสียแล้ว” เย่ว์หยางถลกแขนเสื้อ “พยัคฆ์แก่ไม่น่ากลัว ส้อมไร้สาระทำอะไรเราคุณชายไม่ได้ เจ้าเป็นแมวแก่หรือว่าไง? ตุลาการหายหัวไปไหนแล้ว? เจ้าตายแล้วหรือ?เจ้าไม่เห็นหรือว่าเจ้าโง่นี่กลั่นแกล้งเราคุณชาย?พลังปัจจุบันของเขาคือปราณฟ้าระดับหก เขาจะโจมตีข้าที่มีพลังแค่ระดับเตรียมปราณฟ้าเป็นอย่างนี้ได้หรือ?”

“เราตุลาการทำหน้าที่วางตัวเป็นกลาง  ถ้าฝ่ายหนึ่งไม่ยินดีทำตัวเป็นกลางก็ไม่มีอะไรที่ข้าจะทำได้” ราชาสองหน้าหันมาตอบอย่างเย็นชา

“....ผู้คนวิจารณ์ได้ นี่หรือเป็นกลาง?เจ้ารู้จักอายบ้างไหม?”

“พูดอย่างนี้ เราคุณชายค่อยโล่งใจ”  เย่ว์หยางไม่โกรธ และหัวเราะเขาตบอกตัวเองและเรียกเสี่ยวเหวินหลีออกมา และจากนั้นซ่อนตัวอยู่หลังหมิงลี่ฮ่าวและชี้นิ้วไปที่หวีเฉาตัวปลอม “ไปจัดการเจ้าโง่นี่ให้ข้าเลาะฟันเขาและเอาเลือดเทพของข้าคืนมา ขวดเลือดเทพหนึ่งหยด และอีกอย่าง ตุลาการที่อยู่ตรงนั้นฟังให้ดีตอนนี้เราไม่ต้องการเป็นกลางแล้ว พวกเจ้าทั้งหมดและกลุ่มขยะจะต้องถูกทิ้งลงน้ำและระบายออกไปยังมหาสมุทร

อสูรเทพ?

ราชาสองหน้าเห็นเช่นนั้นนัยน์ตาเย็นชาเป็นประกาย “คุณชายไตตันผู้นี้มีไพ่ใบสุดท้ายจริงๆ ข้าเกรงว่าเขาจะมีมากกว่านี้!”