ตอนที่ 10 เจ้าแพนด้าน้อยกินดิน!
ตอนที่ 10 เจ้าแพนด้าน้อยกินดิน!
เฉินเหวินชี้ไปที่ลูกกลมๆ บนกิ่งไม้ แล้วถามด้วยความประหลาดใจ “นี่เหรอที่คุณจะมอบให้ผม”
จูหวู่คิดว่า เฉินเหวินจะไม่ชอบมัน ดังนั้นเขาจึงรีบพูดว่า: "แม้ว่าสัตว์อสูรชนิดนี้จะชอบกินเหล็ก และค่อนข้างเชื่องช้า
แต่ศักยภาพของพวกมันนั้นไม่ธรรมดา หลังจากการทดสอบทางวิทยาศาสตร์ ระดับศักยภาพของพวกมันคือ ยอดเยี่ยมและโดดเด่นทีเดียว”
คำพูดของจูหวู่ทำให้ เฉินเหวินกลับมาประหลาดใจอีกครั้ง......พร้อมกับทำหน้าฉงน.....
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบสัตว์อสูรที่จูหวู่มอบให้เขาในตอนนี้ แต่ทว่าเขาแค่แปลกใจเท่านั้น....
ลูกหมีแพนด้าสีดำสีขาวนวลนอนหลับสนิทอยู่บนกิ่งไม้?
ก่อนการข้ามสายพันธุ์ แพนด้าถูกลดระดับจาก "ใกล้สูญพันธุ์" เป็น "ระดับอ่อนแอ" เขายังหารือด้วยว่าเมื่อใดที่ประเทศจะสามารถจัดสรรแพนด้ายักษ์ให้แต่ละคนได้
โดยไม่คาดคิด หลังจากการเดินทางข้ามเวลา ประเทศได้จัดสรรหมีแพนด้าให้กับเขาจริง ๆ หลังจากความล้มเหลวในพันธสัญญาฟรีสามครั้งที่ผ่านมา
ดังนั้นตอนนี้เขารู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง.....
เฉินเหวิน: "ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ชอบ แต่ผมแค่แปลกใจเล็กน้อย ผมจำได้ว่าแพนด้าหายากมาก"
“คุณรู้จักศักยภาพของพวกสัตว์อสูรที่กินเหล็กจริงๆ เหรอครับ?”
จูหวู่ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและกล่าวว่า: "สัตว์อสูรที่กินเหล็กนั้นหายากมาก แต่หลังจากการถือกำเนิดของดินแดนลี้ลับ พวกมันจะไม่เลือกกินอีกต่อไปและแม้แต่กินดิน"
เฉินเหวินพูดด้วยความประหลาดใจ: "กินดิน?..."
เขานึกไม่ถึงว่าแพนด้ายักษ์ล้ำค่าในตำนาน แล้วจะกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร!
ความทรงจำแวบเข้ามาในหัวของเขา และทันใดนั้นเฉินเหวินก็เข้าใจว่าทำไมแพนด้าถึงถูกลดระดับจากสมบัติของชาติ ก็เพราะพวกมันกินดินนั่นเอง!
หากกล่าวถึงดินแดนลี้ลับ ผู้คนให้ความสนใจกับความแข็งแกร่งของสัตว์อสูรมากกว่ารูปลักษณ์!
แล้วแพนด้าซึ่งเป็นสปีชีส์ธรรมดาจะเทียบได้กับนางฟ้าในเรื่องความงามและความน่ารัก มังกรกับนกฟีนิกซ์ที่มีความสง่างามและเวทมนตร์ได้ยังไงกัน?
แม้ความแข็งแกร่งไม่ดีเท่าสัตว์อสูรชนิดอื่น ๆ และไม่มีประโยชน์ในด้านรูปลักษณ์ ทำไมต้องเป็นสมบัติของชาติ?
หรือเพราะมันมีหน้าตาที่น่ารัก?
สัตว์อสูรหลายตัวยังมีดีและมีหน้าตาน่ารักและผ่านกทรทดสอบศักยภาพ!
ในความเป็นจริงไม่มีสิ่งที่เรียกว่าสมบัติของชาติในเวลานี้!
ท้ายที่สุดแล้ว สมบัติของชาติคือความภาคภูมิใจ และสัญลักษณ์ของประเทศต่างหาก ประเทศจะปล่อยให้สิ่งมีชีวิตที่รู้จักตนเองกลายเป็นสมบัติของชาติได้อย่างไร?
เฉินเหวิน กำลังพลิกดูความทรงจำของเขา จูหวู่ คิดว่าเฉินเหวินไม่พอใจกับพรสวรรค์ของสัตว์อสูรกินเหล็ก และโน้มน้าวเขาว่า:
"พรสวรรค์ของสัตว์อสูรกินเหล็ก [กินดิน] ฟังดูน่าเกลียด แต่พวกมันสามารถดูดซับจิตวิญญาณได้ พลังงานจากดิน ทำให้โตไว!
ดังนั้น แม้ว่ามันจะไม่ได้พัฒนาความแข็งแกร่งผ่านการต่อสู้และการฝึกฝน แต่อัตราการเติบโตก็ไม่ช้ากว่าสัตว์อสูรชนิดอื่น ๆ "
เฉินเหวินดูแปลก ๆ "กินดิน" เป็นพรสวรรค์จริงหรือ?
เขาย้ำคำพูดของ จูหวู่ นิดหน่อย แต่ก็อาจเป็นไปได้ว่าสัตว์อสูรกินเหล็กไม่มีพลังในการต่อสู้ ดังนั้นพวกมันจึงไม่จำเป็นต้องฝึกฝน ไม่ต้องพยายามปรับปรุงมันผ่านการต่อสู้ ดังนั้นวิธีเดียวที่จะทำให้มันเติบโตอย่างรวดเร็วคือ ขุดดินเลี้ยงมันดูงั้นหรือ?
เมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของเฉินเหวิน จูหวู่ก็พูดอย่างจริงจังว่า: "ความสามารถพิเศษส่วนใหญ่จำเป็นต้องสั่งสมเป็นระยะเวลานาน เมื่อพวกมันโตขึ้นเท่านั้นถึงจะสามารถมีศักยภาพที่โดดเด่นขึ้นได้ ดังนั้น ผมขอแนะนำว่าความต้องการสัตว์อสูรในช่วงแรกๆ ของคุณ
พันธสัญญาไม่ควรสูงเกินไปซึ่งจะช่วยให้คุณเติบโตได้อย่างรวดเร็ว ...
เมื่อคุณกลายเป็นบีสมาสเตอร์ชั้นเยี่ยมเมื่อไหร่สัตว์อสูรที่คุณสามารถทำพันธสัญญาได้ก็จะกว้างขึ้น และจากนั้นก็ถึงเวลาที่คุณจะต้องแสดงความสามารถของคุณเอง.
หากแต่การแข่งขันไม่ได้เพื่อเป็นที่หนึ่ง แต่การแข่งขันนั้นไม่มีที่สิ้นสุดต่างหาก! "
จูหวู่คิดจริงๆ ว่าสัตว์อสูรกินเหล็กนั้นเหมาะสมกับ เฉินเหวินมากกว่า และจะสามารถช่วยเขาพัฒนาศักยภาพของสัตว์อสูรที่มีพรสวรรค์พิเศษได้ในช่วงแรก....
แน่นอนว่าเขามั่นใจว่าเลือกสัตว์อสูรให้แก่เฉินเหวินไม่ผิดแน่นอน....
เมื่อครั้งที่จูหวู่ติดตามอาจารย์ไปทำวิชา ก็เลือกวิชาที่เกี่ยวกับสัตว์อสูรพื้นเมือง หลังจากเข้าไปในหมู่บ้านสัตว์อสูรชิงเหอ แล้ว เขายังปลูกฝังสัตว์อสูรพื้นเมืองหลายตัวให้มีศักยภาพที่ดีขึ้น............
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากข้อบกพร่องของสัตว์อสูรพื้นเมือง จึงไม่มีใครสนใจที่จะทำพันธสัญญากับพวกมัน และสัตว์อสูรสองสามตัวที่เขาเลี้ยง ดังนั้นพวกมันจึงต้องกลายเป็น "สัตว์อสูรพันธุ์ผสม"
หากไม่มีพันธสัญญา เพื่อเป็นการผูกมัด พวกมันก็จะเป็นเพียงทฤษฎีที่อยู่บนกระดาษเท่านั้น
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าจูหวู่ใช้ความอดทน และพยายามมากในการค้นหาคนที่เหมาะสมกับสัตว์อสูรกินเหล็กของเขามานานขนาดไหน ......................
หรือเฉินเหวินกำลังจะติดกับดักเขา!
ถ้าเขาไม่เคยประสบกับความล้มเหลวมาก่อน เฉินเหวินคงไม่เลือกสัตว์อสูรกินดินชนิดนี้ .......
แต่ ณ เวลานี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นใดเลย
หรืออาจเป็นเพราะโชคชะตาของเขาก็เป็นได้ .......
หรืออาจเพราะที่บ้านเขาไม่ได้มีฐานะร่ำรวยมาก ที่จะเลือกทำพันธสัญญากับสัตว์อสูรที่ตัวเองต้องการได้ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ แม้ว่า
จูหวู่จะบังคับให้เขาเลือกวิหคเพลิงตัวน้อย เขาก็จะยอมรับมัน!
แม้ว่าพรสวรรค์ของสัตว์อสูรกินเหล็กที่ได้รับมอบหมายในวันนี้จะค่อนข้าง...แปลก แต่ก็น่าจะเลี้ยงได้ง่าย และอย่างน้อยศักยภาพของมันอาจจะดีก็เป็นได้
ที่สำคัญนี่คือแพนด้ายักษ์!......
เฉินเหวิน: "ใช่แล้ว!ฉันต้องการมัน!"......
เมื่อเห็นว่าเฉินเหวินไม่ได้เสแสร้ง จูหวู่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า "ดีมาก!"
ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถเจาะลึกเรื่องของสัตว์อสูรพื้นเมืองต่อไปได้
เฉินเหวินชี้ไปที่สัตว์อสูรกินเหล็กบนกิ่งไม้แล้วถามว่า "นายต้องการทำพันธสัญญาตอนนี้หรือไม่? นายต้องการปลุกจิตวิญญาณหรือไม่?"
ลูกหมีแพนด้าบนต้นไม้นอนหลับสนิท โดยมันไม่รู้ว่าผู้เพาะพันธุ์ที่เลี้ยงมันได้ขายมันไปแล้ว!
จูหวู่ พยักหน้า ปีนขึ้นไปบนกิ่งไม้อย่างง่ายดาย และอุ้มลูกแพนด้าน้อยลงจากต้นไม้....
หลังจากทำพันธสัญญากับสัตว์อสูร แม้ว่ามันจะไม่มีพรสวรรค์เช่น "พันธนาการ"
พลังของสัตว์อสูรจะถูกป้อนกลับไปยังเจ้าของมัน ดังนั้นศักยภาพทางกายของมันจึงไม่เลวทีเดียว....
จูหวู่ ไม่ใช่แค่ผู้เพาะพันธุ์สัตว์อสูรเท่านั้น แต่ยังเป็นบีสมาสเตอร์อีกด้วย
และแล้วชะตากรรมก็ถูกแขวนที่คอของเฉินเหวินและไม่นานเจ้าลูกแพนด้าก็ตื่นขึ้นด้วยความเกรี้ยวกราดอย่างมาก
ดวงตาสีดำขนาดเล็กจ้องมองที่เฉินเหวิน เจ้าลูกแพนด้าอ้าปากโชว์ฟันน้ำนม ขาสั้นและมือของมันก็กระเสือกกระสนอยู่ในอากาศ ราวกับว่ามันต้องการต่อสู้กับเฉินเหวินอย่างสุดฤทธิ์
มันไม่กล้าที่จะแสดงฟันและกรงเล็บของมันต่อจูหวู่ที่เลี้ยงมัน แต่มันหยิ่งมากสำหรับ เฉินเหวินคนแปลกหน้า
จากนั้นจูหวู่ก็อุ้มมันไว้ในอ้อมแขน แล้วลูบขนบนหัวของมัน จูหวู่พูดพร้อมกับยิ้มให้ เฉินเหวินว่า "มันโกรธเล็กน้อยเมื่อมันตื่นขึ้น ผมจะปลอบมันก่อนที่จะทำพันธสัญญา"
ขณะที่พูดจูหวู่พลิกตัวเจ้าแพนด้าน้อยและเริ่มลูบหลังเป็นจังหวะ
อืม~อา~
เพียงแค่สามหรือสองจังหวะ มันหลับคาแขน และหลับตาลงอย่างสบายอารมณ์
เมื่อได้ยินเสียงที่นุ่มนวลและน่ารักของแพนด้าน้อย เฉินเหวินขยับนิ้วเล็กน้อย... จูหวู่ยิ้มและพูดว่า: "อย่าเลย! เทคนิคของฉันได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ไม่ต้องห่วงมันจะงี่เง่าถ้าถูกปลุก และมันจะยากที่จะทำพันธสัญญาในตอนนี้"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินเหวินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องระงับหัวใจที่กระวนกระวายของเขาและปล่อยมือออกไป
หลังพันธสัญญาเสร็จก็แล้วแต่คุณ....
.
หลังจากใช้เทคนิคชุดหนึ่งแล้ว จูหวู่ ก็หยุดมือของเขา และแล้วเจ้าแพนด้าน้อยก็กรีดร้องอย่างกะทันหัน จากนั้นมันชำเลืองมองไปที่จูหวู่ ด้วยสายตาที่เศร้าโศก .....และมันก็พยายามจะส่งเสียงอีกครั้ง
จู่หวู่ยอม ใจแข็งเลือกที่จะปฏิเสธมัน จากนั้นวางมันลงบนพื้น.......
เฉินเหวินพยักหน้า นั่งลงและมองดูเจ้าแพนด้าน้อยตรงหน้าเขาอย่างอ่อนโยน
ในขณะนี้ มันได้ตื่นแล้ว และมันก็ไม่สนใจ เฉินเหวินคนแปลกหน้า มันชำเลืองมองอย่างสงสัยแล้วก็เตรียมหาที่นอนต่อไป
ทันทีที่เขายืนขึ้น เจ้าแพนด้าน้อยก็หยุดเคลื่อนไหว....
จากนั้นเฉินเหวินหยิบน้ำผึ้งร้อยดอกไม้ออกมาจากกระเป๋านักเรียนที่อยู่ข้างหลังเขา จากนั้นจึงเปิดฝา
จมูกสีดำของมันกระตุกเล็กน้อย และดวงตาเล็กๆ ของมันก็มีแสงสว่างขึ้น
แม้ว่าจูหวู่เคยกล่าวว่าสัตว์อสูรพื้นเมืองนั้นง่ายต่อการหลอกล่อ
แต่ทว่า....เฉินเหวินไม่ต้องการให้พันธสัญญาของเขาล้มเหลวอีก ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องใช้น้ำผึ้งร้อยดอกไม้อันน้อยนิดของเขาให้เป็นประโยชน์
หมีแพนด้าก็เป็นหมีเช่นกัน พวกมันชื่นชอบกลิ่นหอมหวานของน้ำผึ้งทุกชนิด
แน่นอนว่า.....เจ้าแพนด้าน้อยจอมตะกละค่อยไปยื่นมือสั้นๆ ของมันออกมาและกอดขวดน้ำผึ้งร้อยดอกไม้ ที่เปิดอยู่ทันที แลบลิ้นออกมาแล้วเลียเบาๆ
ทันใดนั้น กลิ่นหอมของดอกไม้และพืชพรรณและความหวานของน้ำผึ้งกระทบต่อมรับรสของมัน และมันก็ค่อยๆหรี่ตาลงอย่างว่าง่าย......
เมื่อเห็นสิ่งนี้ เฉินเหวินไม่ลังเลมากนัก และระดมพลังทางจิตวิญญาณของเขาโดยตรงผ่านการทำสมาธิ....
“พันธสัญญากับเจ้า ชีวิตและความตายร่วมกัน!”
หลังจากเสียงตะโกนเบาๆของเฉินเหวิน จากนั้นลำแสงสีขาวจางๆ ก็ถูกส่งไปที่เจ้าแพนด้าน้อย....
อย่างราบรื่น!
เนียนเกินคาด!
เดิมที เฉินเหวินต้องการพยายามอย่างเต็มที่ในการหาขนมเค้กให้กับเจ้าแพนด้าน้อย แต่ทว่ามันมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการเลียน้ำผึ้งอยู่ จนไม่รู้ตัวว่าเฉินเหวินกำลังทำพันธสัญญากับมัน!
เมื่อเห็นสิ่งนี้ เฉินเหวินก็วางใจและและเพิ่มการพลังจิตวิญญาณของเขาโดยตรง....
และแล้ว…
การทำพันธสัญญาก็ได้เริ่มขึ้น..............
เมื่อลำแสงของพันธสัญญาจางหายเปลี่ยนเป็นอักขระพิเศษ และกลืนเข้ากับหัวของเจ้าแพนด้าน้อย เฉินเหวินถึงกับตกตะลึง......
แล้วพันธสัญญาจะสำเร็จไหม?
เมื่อมองไปเจ้าแพนด้าน้อยที่ยังคงค่อยๆบรรจงเลียน้ำผึ้งร้อยดอกไม้ที่อยู่ในขวด เฉินเหวินถึงกับหัวเราะและร้องไม่ออก
สัตว์อสูร ตัวแรกของเขาทำไมถึงได้น่ารักเช่นนี้!
