ตอนที่ 24 เลิกกัน
เนื่องจากไม่มีดนตรีคลาสสิกที่เขาคุ้นเคย ฉินเทียนจึงรู้สึกหดหู่ใจ
แต่อีกด้านหนึ่ง ชายชราแห่งตระกูลซูกลับหดหู่ยิ่งกว่า
เพราะเขาเพิ่งรู้ว่าลูกชายของเขาเป็นลมเพราะหลินเฟิง?
สถานการณ์นี้คืออะไร?
ศิษย์ของคนคนนั้นจะทำไปทำไม?
นี่เป็นเรื่องแปลก
ต้องมีบางอย่างไม่ถูกต้อง...
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ชายชราก็รีบบอกคนขับรถให้มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่ซูเจิ้งหยางอยู่
พอเจอลูกชายก็ซักถามอย่างละเอียด
“แกกำลังบอกว่าฉินเทียนตกลงตามคำขอของแก?”
"ครับ!"
ซูเจิ้งหยางซึ่งกำลังพักผ่อนอยู่บนเตียงค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก “หลังจากการประชุมครั้งนี้ ผมพบว่าฉินเทียนเป็นคนที่คุยด้วยง่ายจริงๆ ครับ”
“แต่ผมไม่คิดว่าเด็กคนนั้นที่ชื่อหลินเฟิงจะสารเลวถึงขนาดนี้”
“เขาด่าลูกชายฉินเทียนต่อหน้าฉินเทียน?”
“พ่อคิดว่าตอนนั้นฉินเทียนจะคิดยังไง?”
“ให้ตาย ใครจะไปคิดว่าเด็กนั่น...?”
ซูเจิ้งหยางพูดพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ กลัวว่าความโกรธของเขาจะเพิ่มขึ้นอีกครั้งหากพูดต่อ
เขาสาบานว่าเขาจะไม่โกรธขนาดนั้นอีก
"โอ้?"
ชายชราซูพยักหน้าอย่างใช้ความคิดขณะฟัง “จากสิ่งที่แกพูด หลินเฟิงคนนี้มีพฤติกรรมค่อนข้างคล้ายกับอาจารย์ของเขา”
“พ่อหมายความว่ายังไง?”
“เป็นเรื่องปกติที่คนมีความสามารถสูงจะมีบุคลิกที่แตกต่าง” ชายชราซูพูดเสียงทุ้มว่า “ความจริงที่เขาเต็มใจต่อสู้เพื่อคนที่เขาไม่รู้จักแสดงว่าเขาเป็นคนที่มีความยุติธรรมในใจ”
“ความจริงที่ว่าเขากล้าดุลูกชายต่อหน้าฉินเทียน แสดงว่าเขาเป็นคนที่ไม่กลัวอำนาจ” ชายชราซูกล่าวต่อว่า “บุคคลที่มีอุปนิสัยดีเช่นนี้คู่ควรกับหยานหรานของเรา”
"พ่อ? พ่อพูดอะไร?” ซูเจิ้งหยางมองพ่อของเขาด้วยความตกใจ
เด็กสารเลวที่ไม่รู้ว่าจะหยุดเมื่อไหร่และอวดดีจนถึงขีดสุด
เขาไม่เพียงด่าลูกชายของฉินเทียนเท่านั้น แต่ยังไม่ไว้หน้าฉันด้วย
คนแบบนี้คู่ควรกับลูกสาวของฉันและมีนิสัยดีงั้นหรอ?
ตาแก่บ้าไปแล้วใช่ไหม?
.........
ในโลกนี้อาจกล่าวได้ว่าเมื่อคนคนหนึ่งเข้าข้างใคร ไม่ว่าคนนั้นจะทำผิดมากเพียงใดก็สามารถเถียงว่าถูกได้
และเมื่อคุณเกลียดคนคนหนึ่ง ไม่ว่าคนคนนั้นจะทำดีมากแค่ไหน คุณก็ยังรู้สึกว่าเขาเป็นคนน่าสงสาร
เหมือนชายชราซูตอนนี้เลย
ในความคิดของเขา หลินเฟิงคือศิษย์ของคนคนนั้น ดังนั้นไม่ว่าหลินเฟิงจะทำอะไร เขารู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่อภัยได้
เขามองเห็นศักยภาพที่แท้จริงของหลินเฟิง
สำหรับคนอื่น มันเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจ แต่สำหรับเขา มันไม่ใช่
อย่างไรก็ตาม หากฉินเทียนได้ยินคำพูดของชายชราซู แน่นอนว่าเขาจะไม่คิดว่ามันแปลก
เพราะอย่างที่ทราบกันดีว่าตัวเอกล้วนมีรัศมีของพระเอก
รัศมีนี้มาพร้อมกับฟังก์ชั่นลดระดับสติปัญญา และนี่คือข้อเท็จจริงที่แฟนนิยายทุกคนรู้
จึงไม่แปลกที่ชายชราซูจะคิดแบบนี้
.........
หลังจากส่งมู่เตี๋ยกลับบ้านแล้ว ฉินเทียนก็กลับไปที่บ้านพักของเขาเช่นกัน
เมื่อพิจารณาแต้มของเขา เขาก็อาบน้ำแล้วไปที่เตียง
เตียงขนาดคิงไซส์คุณภาพสูงและสวยงามในบ้านช่วยให้ฉินเทียนนอนหลับสบายเป็นพิเศษ
เช้าวันต่อมา ฉินเทียนมาที่บริษัทแต่เช้า
เขานั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน มือซ้ายเท้าคาง ส่วนมือขวาจับปากกาเคาะโต๊ะ
เขามองตึกระฟ้านอกหน้าต่างผ่านกระจก
ในขณะนี้ในใจฉินเทียนมีความรู้สึกเกินจริง
ฉันข้ามมายังโลกนี้และกลายเป็นมหาเศรษฐี?
ถึงกระนั้นฉันก็ต้องคิดว่าจะจัดการกับพระเอกยังไง และก็ไม่ได้สนุกอะไรเท่าไหร่
บางทีในขณะที่หลินเฟิงไม่อยู่ ฉันควรจะสนุกกับชีวิตบ้าง?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฉินเทียนก็ค่อยๆ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
โทรศัพท์มือถือของเขาคือ Hua P30
เนื่องจากเขารู้ว่าโลกนี้แตกต่างจากชีวิตก่อนหน้านี้เล็กน้อย เมื่อคืนเขาจึงตรวจสอบข้อมูลต่างๆ
โลกนี้มี Dounian, Wanda และ Goose Factory
QQ Wechat และแพลตฟอร์มถ่ายทอดสดก็อยู่ในนั่น
แต่มีอีกหลายอย่างที่ไม่มี
ในความทรงจำ เขาดาวน์โหลดซอฟต์แวร์ถ่ายทอดสด แต่ฉินเทียนไม่ได้ลงทะเบียนบัญชีและเปิดไปรอบๆ
“แน่นอนว่าแอพต่างๆ ที่เขารู้จักหายไปหมด แม้แต่ League of Legends ก็หายไป?”
รายการแบ่งออกเป็นความบันเทิง เกม อาหาร กลางแจ้ง ฯลฯ
แต่ในชีวิตที่แล้วฉินเทียนชอบดูสตรีมเกม
เพราะการดู เขาไม่ต้องเสียเงินสักบาทแต่ยังได้ฆ่าเวลาอย่างมากอีกด้วย
การได้เห็นสาวๆ เต้นหรืออะไรก็ตาม สำหรับคนจนอย่างฉินเทียนนั้นเป็นการเสียเวลาเปล่า
ในชีวิตนี้ เกมที่มีชื่อเสียงหลายเกมไม่มีอีกต่อไป ดังนั้นความบันเทิงของฉินเทียนจึงน้อยลงมาก
แน่นอนว่าฉินเทียนก็ไม่รู้ว่าจะพัฒนาเกมเหล่านี้อย่างไร
เขารวยขนาดนี้ เขาจะมัวไปพัฒนาเกมได้ยังไง?
การมีความสุขกับชีวิตนี้อย่างเต็มที่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
“ที่รัก คุณอยู่ไหน ฉันลงจากเครื่องแล้ว ฉันไปหาคุณได้ไหม?”
ฉินเทียนรู้สึกเบื่อที่จะเล่นโทรศัพท์ เขาจึงคิดแผนต่อไป
จู่ๆ WeChat ก็เด้งข้อความขึ้นมา
"ที่รัก? โอ้!"
ตอนแรกฉินเทียนตะลึง จากนั้นส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
กดส่งวอยซ์: “ไม่ต้องมาเจอกันอีก ส่งเลขบัญชีมาก็พอ”
ข้อความเสียงถูกส่งออกไป และอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาในไม่กี่วินาที
“ที่รัก คุณจะเลิกกับฉันหรอคะ?”
"ทำไมล่ะ? ที่รัก! ฉันทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า?”
“ฮือออ ขอโทษนะที่รัก ฉันทำอะไรผิดหรอคะ?”
“ฉันไม่น่าส่งข้อความไปหาคุณก่อน มันทำให้คุณโกรธใช่ไหม? คุณไม่เลิกกับฉันได้ไหมคะ?”
“ที่รัก ฉันผิดไปแล้ว.......”
เมื่อเห็นข้อความเหล่านี้ ฉินเทียนก็เห็นว่าคนประจบเอาใจของจริงคืออะไร
ในชีวิตที่แล้วฉินเทียนได้เห็นผู้ชายเป็นฝ่ายง้อผู้หญิง
ตอนนี้เขาได้เห็นผู้หญิงง้อ
