ตอนที่ 55 ตัดมือเพื่อช่วยชีวิต(อ่านฟรี05/02/2566)
ตอนที่ 55 ตัดมือเพื่อช่วยชีวิต
เสียงหอบหายใจของทั้งสี่คนดังขึ้นมา หลินและรินดาพยายามพาเด็กสาวทั้งสองคนวิ่งหนีผู้ติดเชื้อไปยังบนดาดฟ้า แต่ว่าพวกเขาต้องพบกับกลุ่มของผู้ติดเชื้อที่มาดักเส้นทางด้านหน้าซะก่อน
หลินที่วิ่งนำหน้าได้ยกมือขึ้นมากันคนด้านหลัง เธอรู้ว่าไม่สามารถผ่านพวกมันไปได้แน่นอน หญิงสาวหันซ้ายมองขวา ก่อนจะตัดสินใจพาทุกคนเข้าไปหลบในห้อง
“เข้าไปในห้อง เร็ว!” หลินพูด ก่อนจะใช้รูนิกปืนพกขึ้นมายิงใส่พวกที่วิ่งเข้ามาหาพวกเขา เพื่อถ่วงเวลาให้คนที่เหลือเข้าไปในห้อง
“เด็ก ๆ ไปเร็ว” รินดารีบพาเด็กทั้งสองคนเข้าไป
เสียงประตูปิดดัง ปัง! สองสาวช่วยกันดันประตูไว้ไม่ให้พวกผู้ติดเชื้อเข้ามาในห้อง ด้านนอกผู้ติดเชื้อพยายามจะพังประตูเข้ามาอย่างสุดกำลัง
“ประตูต้านพวกมันไม่อยู่แน่” หลินเงยหน้ามองดูบานประตูที่โดนผลักจนใกล้พังแล้ว
“ทางนี้ ทางนี้ค่ะ” มิลลี่ เด็กสาวมัธยมปลายตะโกนเรียกทั้งสองคน เธออยู่อีกด้านของประตู มันไม่มีผู้ติดเชื้ออยู่ตรงนี้
หลินและรินดามองหน้ากัน ก่อนที่พวกเธอจะปล่อยออกมาพร้อมกับวิ่งไปทางเด็กสาวทั้งสองคน
โครม!
ประตูพังลงมาในทันที ผู้ติดเชื้อพากันวิ่งเข้ามาให้ห้องอย่างวุ่นวาย บางตัวล้มลงและโดนเหยียบ แต่ตัวที่ไม่ล้มก็หันมองหาเหยื่อของพวกมัน และเห็นหลินกับรินดาที่วิ่งหนีไม่ไกล พวกมันจึงวิ่งตามและกระโจนใส่เธอ
หลินและรินดาพักเก้าอี้และโต๊ะในห้องเข้ามาขวางพวกผู้ติดเชื้อไว้ จนพวกมันนั้นเสียหลักล้มลงไปและมีเวลาให้เธอวิ่งไปที่ประตูอีกฝั่ง
เด็กสาวพากันวิ่งนำออกไปอยู่ก่อนแล้ว พอมาถึงหลินและรินดาก็รีบวิ่งตามไป
ผู้ติดเชื้อที่ตามไปในห้องก็วิ่งไล่ตาม แต่บางตัวก็ตามไม่ทัน
หลินหันกลับไปยิงพวกที่ตามมาจนตาย
ทั้งสองคนวิ่งตามเด็กสาวไป
มิลลี่พามินนาวิ่งไปตามทางเดิน แต่แล้วมีผู้ติดเชื้อโผล่มาขวางหน้าทั้งสองไว้ ด้วยความตกใจ เธอรีบเปิดประตูห้องข้าง ๆ หวังจะเข้าไปหลบตามสัญชาตญาณ แต่ทันทีที่ประตูเปิดออกในห้องกลับเต็มไปด้วยผู้ติดเชื้อเด็กนักเรียน ที่หนีเข้ามาหลบ ก่อนจะพากันติดเชื้อตามทั้งหมดอยู่ในห้อง
ว๊ากกก!!!
ผู้ติดเชื้อเหล่านั้นคำรามพร้อมกับดึงตัวของมิลลี่เข้าไปในห้อง
“อ่า!” มินนาที่โดนมือของมิลลี่จับอยู่ก็กำลังจะโดนดึงไปด้วย เธอกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว โดยเฉพาะเมื่อเห็นผู้ติดเชื้อกำลังกัดกินมิลลี่
ตอนนั้นเองหลินก็โผล่มาดึงตัวของมินนาออกมาจากพวกมันทำให้ทั้งสองนั้นหงายหลังล้มผู้ติดเชื้อพากันถาโถมออกมาจากในห้อง
รินดารีบเข้ามาดึงตัวของมินนาออกไปและกำลังจะช่วยหลิน แต่ก็ไม่ทันผู้ติดเชื้อออกมาก่อน
“หนีไป” หลินรีบกลิ้งตัวหลบผู้ติดเชื้อออกไปอีกฝั่ง ทำให้ระหว่างทั้งสองมีแยกออกจากกันด้วยผู้ติดเชื้อ
“อ่า” รินดาร้องออกมาด้วยความเจ็บ เพราะตอนที่ช่วยมินนานั้นเธอพลาดโดนผู้ติดเชื้อกัด ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่มีเวลามาคิดมาก หญิงสาวอุ้มมินนาและพาวิ่งหนีในทันที
ผู้ติดเชื้อตามมา แต่แล้วในตอนนั้นเองก็มีบางสิ่งพุ่งเข้ามาใส่หน้าต่างจนแตกกระจายพร้อมกับกระแทกไปที่กลุ่มของผู้ติดเชื้อทางด้านหลัง
“เรน” รินดากล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น
เรนที่พุ่งกระโดดลงมาจากดาดฟ้าของอาคารอีกหลังก็ตกลงมาพอดี เขาตั้งตัว ก่อนจะใช้ขวานในมือสังหารพวกผู้ติดเชื้อที่อยู่ตรงนี้ต่อในทันที
ซึ่งทำให้ผู้ติดเชื้อหลายตัวตายลงไปอย่างรวดเร็ว
“หลินอยู่ไหน” เรนถามรินดา
“เธอมาไม่ได้ เธออยู่ด้านหลังพวกผู้ติดเชื้อ” รินดารีบบอกเรน เพื่อให้เขาไปช่วยหลิน
เรนหันไปมองก็พบว่าด้านหลังที่รินดาวิ่งหนีมานั้นมีผู้ติดเชื้อกำลังไล่ตามมาและบางส่วนดูเหมือนจะไล่ตามใครบางคนอยู่
“ไปที่ดาดฟ้า” เรนบอกกับรินดา ก่อนจะวิ่งเข้าไปฆ่าผู้ติดเชื้อเหล่านั้นเพื่อไปช่วยหลิน
รินดาไม่มีเวลา เธอรีบจับมือของมินนาและพากันหนีไปบนดาดฟ้า
พอทั้งสองคนนั้นไปถึงก็พบว่าผู้กองเชนนั้นได้หาบันไดยาวประมาณ 10 เมตรกว่าพาดจากฝั่งตรงข้ามมาอีกฝั่งของอาคารได้สำเร็จแล้ว
“เรนกับหลินอยู่ไหน” ผู้กองเชนถามขณะที่พยายามมองหาทั้งสองคน
“เรนไปช่วยหลิน” รินดาตอบตามตรง
ผู้กองเชนขมวดคิ้วในทันที แต่พอมองไปที่เด็กสาวข้าง ๆ เขาก็รู้ว่าต้องพาทั้งสองหนีไปก่อน
“ข้ามไปฝั่งนั้น”
ผู้กองเชนให้รินดาข้ามไปก่อน ตามมาด้วยเด็กสาว เธอกลัวเป็นอย่างมาก เพราะมันสูงมาก แต่ว่าด้านหน้ามีรินดาคอยเรียกเธออยู่ทำให้หญิงสาวนั้นข้ามมาได้สำเร็จ
ผู้กองเชนเองก็ข้ามตามมาได้สำเร็จ
“แล้วเรนกับอาจารย์หลินละ” ไอราถามด้วยความสับสน เพราะไม่เห็นสองคนนั้นตามมาด้วย
“เดี๋ยวก่อนมือของเธอ” ลุงบุญชี้ไปที่มือของรินดาด้วยความตกใจ
ผู้กองเชน ไอราต่างก็หันกลับไปมองด้วยความตกใจเช่นกัน
รินดายกมือขึ้นมามองดู เธอพึ่งนึกออกมาว่าตัวเองนั้นโดนกัด เพราะมัวแต่ห่วงมินนาจนไม่สนใจตัวเอง หญิงสาวมองมือที่มีเส้นสีดำกำลังกัดกินแผลและเริ่มจะกระจายแล้ว
“เอายังไงดี” ไอราไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ
“ฉันกำลังจะตาย” รินดาพูดด้วยสีหน้าเหม่อลอย ตอนแรกเธอนึกว่าจะกลัว แต่พอเกิดขึ้นจริงเธอกลับไม่ได้รู้สึกกลัว ใจของเธอสงบนิ่งมาก
“จับเธอนอนลง” อยู่ ๆ ผู้กองเชนพูดกับไอรา
ไอรางง ๆ แต่ก็รีบทำตาม
“ฆ่าฉันก่อนที่จะกลายเป็นพวกมัน” รินดากล่าวกับไอรา
“คุณจะไม่ตาย” ผู้กองเชนพูดกับรินดา ซึ่งคนอื่น ๆ ก็ไม่เข้าใจว่าผู้กองเชนจะทำอะไร แต่พอเห็นว่าผู้กองเชนนั้นหยิบขวานของไอราที่วางอยู่ขึ้นมา
ลุงบุญเห็นก็เข้าใจในทันที รีบเข้าไปปิดตาของเด็กสาวไว้
ฉับ!
“อ่า!!!” เสียงร้องของรินดาดังขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดแสนสาหัส
“คุณบ้าไปแล้ว” ไอราถามด้วยความตื่นตกใจ ก่อนจะถามต่อว่า “เธอจะรอดไหม”
“น่าจะ เธอพึ่งโดนกัดเชื้อยังไม่กระจายมากเกินไป หวังว่านะ” ผู้กองเชนรีบเข้าไปใช้เสื้อพันที่แขนของเธออย่างแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อห้ามเลือด
แต่ตอนนั้นเองร่างของรินดาก็เริ่มกระตุกจากอาการเจ็บปวดและการเสียเลือด
“เธอกำลังชัก” ผู้กองเชนรีบหาอะไรมาให้เธอกัดไว้
“บ้าจริง เป็นแบบนี้เธอตายแน่ จริงด้วยรีบพาเธอไปที่ห้องสมุดเร็ว” ไอราเหมือนจะนึกอะไรออกมา เธอรีบบอกให้ผู้กองเชนพารินดาไปที่ห้องสมุด
ผู้กองเชนอุ้มรินดาที่เลือดกำลังไหลหยดลากเป็นทาง
กลิ่นของเลือดเริ่มดึงดูดผู้ติดเชื้อมากขึ้น พวกมันบ้างคลั่งและทุบประตูอาคารเข้ามาได้สำเร็จ
“ซวยแล้วไง” ลุงบุญที่มองดูอยู่บนดาดฟ้ารีบวิ่งตามหลังคนอื่น ๆ ไปพร้อมกับเด็กสาว
“ลีเปิดประตู” เสียงผู้กองเชนดังขึ้นมา เขาตะโกนบอกลีที่รออยู่ในห้องสมุด
ลีรีบเปิดประตูให้ผู้กองเชนเข้ามา
ผู้กองเชนอุ้มรินดาเข้ามา ไอรา มินนาและลุงบุญรีบตามเข้ามาในทันที
“มีพวกมันเข้ามาในอาคารได้แล้ว ช่วยดันตู้พวกนี้มาขวางประตูไว้เร็ว” ลุงบุญบอก ลีที่เจ็บขาก็ต้องฝืนความเจ็บเข้าไปช่วยกันดันตู้มาปิดตายประตูห้องสมุดไว้
“เธอมีความคิดอะไรดี ๆ ก็รีบทำเร็ว” ผู้กองเชนกล่าว เขาพยายามจับแขนข้างที่โดนตัดไว้ เพราะเลือดยังไหลอยู่
ไอราหันไปคว้าเอายาเข็มสุดท้ายมา
“มันคือยาต้านเชื้อไม่ใช่เหรอ” ผู้กองเชนถามอย่างสงสัย
“คนที่ให้มาเคยบอกว่ามันคือยาเร่งภูมิร่างกาย แม้ตอนนี้จะต้านเชื้อไม่ได้ แต่ถ้าอาการบาดเจ็บละก็น่าจะยังช่วยได้ แต่ก็ขึ้นอยู่กับตัวของเธอด้วย” ไอราอธิบายและรีบฉีดเข้าไปที่เส้นเลือดตรงแขนของเธอในทันที
“ได้ผลไหม” ผู้กองเชนถาม
“ไม่รู้” ไอราเองก็กำลังลุ้นเช่นกัน
“มาช่วยกันหน่อยเร็ว พวกมันจะพักประตูเข้ามาแล้ว”
“ผู้กองช่วยพวกเราด้วย”
ลุงบุญและลีเรียกผู้กองเชน ทั้งสองคนช่วยกันดันตู้หนังสือขนาดใหญ่มาดันประตูไว้ เพราะตู้แรกนั้นเล็กไป
“กดแผลเธอไว้” ผู้กองเชนบอกกับไอราก่อนที่จะไปช่วยทั้งสองคน
“คุณรอดมาขนาดนี้แล้วอย่างพึ่งตานะ” ไอรากดแผลที่แขนและพูดกับรินดาที่กำลังชักเกร็งอยู่อย่างไม่มีสติ
...
“ตายซะ! ตาย!”
เรนสังหารผู้ติดเชื้อบนทางเดินอย่างต่อเนื่อง เขาพบว่าพวกผู้ติดเชื้อไล่ตามหลินไปจนถึงห้องหนึ่ง พอเรนเข้าไปในห้องก็พบว่ามีผู้ติดเชื้อมากกว่าตัวด้านใน พวกมันเหมือนจะสูญเสียเป้าหมายไปครู่หนึ่งและพอเห็นเรนเข้ามาก็คำรามใส่และวิ่งเข้ามาจู่โจมชายหนุ่มในทันที
“ย้า!” เรนพุ่งเข้าไปใส่พวกมัน บางตัวโดนเหวี่ยงกระแทกไปทางหน้าต่างและตกลงไปยังชั้นล่าง ส่วนตัวไหนที่ฆ่าได้ก็โดนฆ่า
สุดท้ายในห้องก็ไม่เหลือผู้ติดเชื้อใด ๆ อีก
“หลิน ๆ” เรนหันซ้ายขวาพยายามมองหาหลิน แต่เขาพบว่าในห้องนี้ไม่มีหลินอยู่ สีหน้าของเรนซีดด้วยความกลัวทันทีว่าเธอจะไม่รอด
แต่แล้วตอนนั้นก็มีเสียงเรียกดังขึ้นมาจากทางหน้าต่าง
“ฉันอยู่นี่”
เรนรีบวิ่งไปดูด้วยความร้อนใจ ก่อนจะเห็นว่าหลินนั้นกำลังเกาะหน้าต่างอยู่ เรนรีบจับมือของหญิงสาวและดึงเธอขึ้นมา
“คุณไม่เป็นอะไรนะ” เรนถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นอะไร รินดาและมินนาละ พวกเธอปลอดภัยไหม” หลินรีบถามในทันที เพราะเธอไม่รู้ว่าทั้งสองคนเป็นอย่างไรบ้าง
“น่าจะหนีข้ามไปได้แล้ว เหลือแต่พวกเรานี่แหละ รีบไปกันเถอะ” เรนบอก
“อืม” หลินพยักหน้าตกลง
