ตอนที่ 9 อย่ามาเมินผมแบบนี้

"คือว่า คุณชริณชวนไปกินข้าวเช้าที่ร้านริมหาด"

"แล้วคุณก็ไปกับเขา หึ ใจง่ายเสียจริง"

"บอสคะ หากคุณไม่พอใจที่แป้งติดต่อลูกค้าโดยตรงก็ต่อว่าแป้งได้ แต่อย่ามาดูถูกแป้งแบบนี้เมื่อวานคุณก็พูดไปครั้งหนึ่งแล้ว"

"ผมพูดอะไร"

แป้งมองเขาอย่างไม่เชื่อว่าเขาจะลืมที่เขาว่าเธออ่อยชริณด้วยการแจกเบอร์ เธอหันหน้าหนีพร้อมกับนั่งกอดอก

"ช่างเถอะค่ะ"

"อย่ามาเมินผมแบบนี้"

"...."

"แป้ง"

"บอสต้องการอะไรคะ"

"คุณไปไหนกันมา ถึงได้เข้าไปที่โรงแรมช้า"

"บอกไปแล้วว่าไปกินข้าวเช้า"

"คุณพูดกับผมแบบนี้เหรอ"

"..."

"ผมหิวข้าวแล้ว"

"...."

"แวะกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับโรงแรม"

"...."

"เอี๊ยดดดด!!"

"กรี๊ดดด!!"

รถจอดริมทางเบี่ยงสำหรับจอดริมชายหาด แป้งตกใจจนร้องกรี๊ดออกมาเพราะเขาเบรกกะทันหัน

"คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมเบรกกะทันหันแบบนี้ล่ะ"

"ยอมพูดแล้วเหรอ คิดว่าจะนั่งใบ้ไปตลอดทางเสียอีก"

"บอสคะ คุณนี่เป็นพวกเผด็จการมาแต่กำเนิดเหรอคะคนไม่อยากพูดก็บังคับให้พูดไม่อยากคุยก็บังคับให้คุย"

"ผมถามคุณดีๆ"

" หึ ถามดีๆ "

"แป้ง!!"

"บอสหิวข้าวไม่ใช่เหรอคะ จอดที่นี่จะได้กินข้าวมั้ยคะ"

"แป้ง"

เธอหันหน้าไปมองหน้าเขาเพราะรำคาญแต่เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอจนเกือบชิด ปากแทบจะชนกับเธออยู่แล้วขาดอีกไม่ถึงเซนติเมตร

"ผมบอกแล้วว่าให้คาดเข็มขัด"

เขาดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้เธอพร้อมกับหมุนพวงมาลัยเบี่ยงรถออกไปเพื่อขับต่อไปที่ร้านอาหารดังของพัทยา แป้งที่นั่งใจหายใจคว่ำอยู่ปรับอารมณ์ไม่ทัน เดี๋ยวก็ตกใจ เดี๋ยวเขาก็มาทำให้ใจเต้นแรง เธอนั่งมองทางไปเงียบๆ เมื่อเขาไม่ถามอะไรอีก เธอก็ไม่พูดอะไรกับเขา

"ถึงแล้ว"

"ค่ะ"

เธอเดินตามเขาลงไปและเข้าไปในร้าน เขาบอกพนักงานต้อนรับเพื่อให้จัดโต๊ะให้

"สองที่ครับ"

"เชิญทางนี้เลยครับ"

พนักงานพาพวกเขาเดินไปที่โต๊ะเดี๋ยวส่วนตัวริมชายหาด เธอนั่งมองไปยังทะเลอย่างใจลอย

"ชอบทะเลเหรอ"

"ค่ะ"

"สั่งอาหารก่อนสิ"

"บอสสั่งเถอะค่ะ อะไรก็กินได้ทั้งนั้น"

"ผมเป็นบอสคุณนะ สั่งสิ"

แป้งหันมามองเขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าแม้แต่จะสั่งอาหารเขาก็สั่งให้เธอจัดการ นี่มันออกจะเกินไปหน่อย อยากสั่งนักใช่มั้ย ได้เลย

แป้งสั่งอาหารรัวๆ เมนูไหนที่ราคาสูงเธอก็สั่งอันนั้น เอาแพงที่สุด จานใหญ่สุดเพื่อแกล้งบอสสุดโหดที่ใช้งานเธอจนนาทีสุดท้ายของวันเที่ยวบริษัท

"พอแล้วเหรอ ไม่สั่งอีกล่ะ"

"พอแล้วค่ะเดี๋ยวกินไม่หมด"

"ไม่หมดก็ห่อกลับบ้าน จะยากอะไร"

"ไม่รู้นี่คะว่าบอสจะใจดี งั้นจะได้สั่งกลับบ้านอีกชุด เอาไปเผื่อเนยด้วย"

"เอาเมนูให้เธอเลือก"

เขาสั่งบริกรของร้านส่งเมนูเล่มใหญ่กลับไปให้แป้งอีกครั้ง

"บอสจะสั่งกลับด้วยเหรอคะ"

"สองวันมานี้ผมใช้งานคุณนอกเหนือหน้าที่แล้วยังเบียดบังเวลาพักผ่อนของคุณด้วย ถือเป็นคำขอบคุณจากผมก็แล้วกัน สั่งให้เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ"

"ขอบคุณค่ะบอส เอากุ้งเผาห้ากิโลค่ะ แล้วก็ปูนึ่ง แล้วก็..."

เตชินท์มองหญิงสาวที่สั่งอาหารตรงหน้าอย่างนึกพอใจ ในที่สุดเธอก็คุยกับเขาเหมือนคนธรรมดาได้เสียที

"แค่นี้ก่อนค่ะ ทุกอย่างห่อกลับบ้านนะคะ"

"ได้เลยครับคุณผู้หญิง รอสักครู่นะครับ"

ไม่นานอาหารก็เริ่มทยอยออกมาเสิร์ฟ แป้งมองอาหารที่จัดจานอย่างพิถีพิถันจึงอดไม่ได้ที่จะถ่ายรูปเอาไว้

"สวยมากกก สวยจนไม่อยากกินเลยค่ะ"

"ทำไมคุณถ่ายแต่อาหารล่ะ แล้วไม่ถ่ายคนเหรอ"

นี่คำถามอะไรเนี่ย ถ่ายคนจะบ้าเหรอ

"บอสหมายความว่าไงคะ บอสอยากให้แป้งถ่ายรูปให้เหรอคะ"

"ผมหมายความว่า..."

เขาลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอและเดินมานั่งข้างๆเธอแทน แป้งนั่งตัวแข็งทื่อเพราะทำอะไรไม่ถูกเธอควรจะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ดี

"ถ่ายสิ เป็นที่ระลึกไง"

"บอสคะ แต่ว่าแบบนี้มันจะไม่ทำให้บอสเสียหายเหรอคะ"

"อ้อ ผมลืมไป มุมนี้คงมองถ่ายไม่ถนัดสินะ น้องครับ ถ่ายรูปให้หน่อย"

เขาเรียกบริกรข้างๆที่คอยอำนวยความสะดวกให้เดินมาถ่ายรูปให้ เขาขยับจนชิดเธอก่อนจะสั่งให้เธอทำหน้าดีๆ

"ยิ้มสิแป้ง คุณนั่งตัวแข็งทื่อแบบนี้เดี๋ยวรูปก็ออกมาไม่สวยหรอก"

แป้งเมื่อถูกบังคับก็ยิ้มแบบประหลาดจนเขานึกขำ แต่ก็อยากให้รูปที่ออกมาดูดี

"หรือว่าเจ้าแม่เซลฟี่อย่างคุณจะสิ้นลาย แค่นั่งใกล้ก็ยิ้มไม่เป็นแล้วงั้นเหรอ"

"ใครว่าล่ะคะ น้องคะ เอาใหม่ รอบนี้รัวชัตเตอร์เลยนะคะ อย่าหยุด"

ว่าอะไรก็ว่าได้ แต่อย่ามาสะกิดต่อมเจ้าแม่เซลฟี่อย่างแป้ง เมื่อถูกท้าทายมีหรือที่แป้งจะทน เธอรัวท่าและยิ้มคู่กับเขาอย่างเป็นธรรมชาติ โดยที่เตชินท์รู้สึกพอใจมากที่เธอทั้งโอบรอบคอเขา และทำท่าป้อนอาหาร ทำท่าแกล้งจูบ และยกปูชนกัน บริกรทำหน้าที่ได้อย่างดี จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้น

"แป้งขอตัวสักครู่นะคะบอส"

"ได้สิ"

เธอเดินไปรับสายเนยที่โทรมาถามและบอกว่าพวกพนักงานคนอื่นกลับกรุงเทพฯหมดแล้วเหลือแค่เธอกับบอสหนุ่มที่ยังไม่ถึงโรงแรม แป้งจึงหันกลับไปถามบอสของเธอ

"บอสคะ เนยบอกว่าพนักงานทุกคนกำลังจะขึ้นรถกลับกรุงเทพแล้ว เราจะ..."

"บอกพวกเขากลับไปก่อนเลย เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง"

"เอ่อ...ค่ะ"

เธอเดินไปคุยโทรศัพท์ เขาหยิบแบงค์สีเทาออกมาและยื่นให้กับบริกรหนุ่มที่พึ่งถ่ายรูปให้พวกเขาเมื่อครู่ เขาดีใจมากที่ได้รับทิปมากขนาดนี้

"คุณช่วยอะไรผมหน่อยสิ"

เขาสั่งบางอย่างกับบริกร ชายหนุ่มพยักหน้าตามคำสั่งและรีบเดินไปจัดการที่เขาสั่งทันที แป้งเดินกลับมาแล้ว เธอมานั่งที่เดิมซึ่งตอนนี้เหมือนว่าบอส ของเธอจะไม่ย้ายที่กลับไปแล้ว

"กินข้าวได้แล้ว"

"ค่ะ บอสทานข้าวสวยหรือรับเป็นข้าวผัดปูคะ"

"ขอข้าวสวยดีกว่า"

เธอจัดการตักให้เขา อาหารมื้อนั้นผ่านไป เมื่อทั้งคู่อิ่มแล้วก็เกือบค่ำพอดี ด้านหลังตอนนี้เป็นวิวพระอาทิตย์ที่ใกล้จะตกดิน

"วิวพระอาทิตย์ตกดินที่นี่สวยจังเลย"

"ไปเดินย่อยอาหารกัน"

"ไปได้เหรอคะ"

"ไปได้สิ ผมจัดการค่าอาหารหมดแล้ว ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันได้รูปสวยๆนะ"

เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างนึกตื่นเต้น เพราะนานๆทีจะได้เห็นภาพแบบนี้ แป้งทยอยเก็บรูปและเซลฟี่รูปตัวเองรัวๆ

จนเธอหันไปมองที่บอสสุดหล่อที่เดินริมชายหาด วิวด้านหลังเป็นพระอาทิตย์ตก ทำให้เขายิ่งดูหล่อมากขึ้นไปอีก จนเธออดไม่ได้ที่จะเก็บภาพของเขาลงในเมมเมอร์รี่ในครั้งนี้ด้วยอย่างลืมตัว

"หล่อจริงๆด้วย"

"อืม หล่อมาก คุณถ่ายได้ดีนี่"

"บอสสส ตกใจหมด"

เธอหันไปเมื่อเตชินท์มายืนอยู่ข้างหลังโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว และตอนนี้เขาเริ่มจับมือถือเธอและโอบเอวเธอเข้ามาเพื่อจะถ่ายรูปคู่

"หันมาสิ เจ้าแม่เซลฟี่"

คำนี้ทำให้แป้งตื่นเพราะเธอบ้ากล้อง แป้งทำหน้าที่เจ้าแม่เซลฟี่ได้อย่างสมบูรณ์แบบจนเขาพอใจ ชัตเตอร์ของกล้องมือถือรุ่นดังรัวจนคนที่ตั้งท่าถ่ายเริ่มเหนื่อย และตอนนี้ พระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปแล้วจนพวกเขาเดินกลับมาที่รถ

"แล้วอาหารที่เราสั่งละคะบอส แป้งลืมไปเลย"

"ผมให้เขาส่งกลับไปให้ที่โรงแรมแล้ว ป่านนี้พวกเขาคงกินอยู่บนรถแล้วล่ะ"

"อ้าว!!"

"อ้าวอะไร คุณไม่ได้จะสั่งให้พวกคุณเนยกับทีมงานหรอกเหรอ"

"ก็ใช่ค่ะ สั่งก็คิดว่า..." ( จะไปกินกับเหล้าที่เหลือไงล่ะ )