ตอนที่ 8 ศึกชิงนาง

แป้งเดินไปที่ลิฟต์เพื่อกดลงไปกินข้าว เสียงสองคนด้านหลังยังคงถกเถียงกันอยู่

"ทำไมไม่คุยกันในห้องให้รู้เรื่องไปเลยนะ รบกวนคนอื่นเขา เมื่อคืนก็นอนด้วยกันแท้ๆ"

ดูก็รู้เพราะในบริษัทเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าณิชาคือคู่นอนประจำของบอสพวกเธอ แม้ว่าจะไม่ใช่แฟนหรือคนสำคัญ แต่เวลาออกงานสำคัญๆ เขาก็มักจะควงณิชาไปด้วยเสมอ

"ค่ะคุณชริณ อ๋อได้ค่ะ ได้ค่ะแป้งกำลังจะลงไปพอดี แวะมารับที่ลอบบี้ก็ได้ค่ะ"

แป้งเดินเลยมาที่ลอบบี้ และเดินมาเจอชริณที่นั่น

"แป้งครับ ทางนี้"

"สวัสดีค่ะคุณชริณ รบกวนเลยค่ะ อุตส่าห์มารับ"

"ผมตื่นเต้นน่ะครับ แต่แป้งยังไม่ได้ทานข้าวเช้าเลย เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมพาไปทานข้างนอก ผมรู้จักร้านอร่อยๆ อยู่"

"ได้ค่ะ รบกวนคุณชริณด้วยนะคะ"

แป้งเดินตามเขาขึ้นรถ วันนี้เขาขับรถส่วนตัวมา ที่จริงเขาไม่ได้บังเอิญผ่านมาอย่างที่บอกเธอไว้ แต่เขาตั้งใจจะมารับเธอไปเองต่างหากและตั้งใจจะพาเธอไปทานอาหารเช้าด้วย

"อาหารพอใช้ได้มั้ยครับ"

"อร่อยค่ะ อร่อยมาก ไม่นึกเลยว่ามีร้านแบบนี้อยู่ที่นี่ด้วย"

"อร่อยก็ทานเยอะๆ ครับอีกเดี๋ยวต้องทำงานหนัก"

"เต็มที่อยู่แล้วค่ะ"

กว่าเตชินท์จะจัดการให้ณิชากลับกรุงเทพไปกับชานนท์ก่อนได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร เธอมาดักรอเขาตั้งแต่เช้าเพราะเขาไม่ได้บอกว่าพักห้องไหน

พอเขาออกจากห้องมาเพื่อจะไปรับแป้งไปโรงแรมของชริณก็ดันเจอกับณิชาก่อนเลยทะเลาะกับเธอเพราะเขาไม่ได้เข้าไปหาณิชาเมื่อคืนนี้

"ทำไมพี่เตชินท์แยกห้องนอนกับณิชาล่ะคะ"

"แล้วทำไมผมต้องนอนห้องเดียวกับคุณ ณิชาคุณควรรู้ฐานะของตัวเองนะ เราเป็นเพื่อนร่วมงานกัน"

"เพื่อนร่วมงานเขานอนด้วยกันเหรอคะ"

"ผมบังคับคุณมั้ยล่ะ แล้วที่สำคัญทุกครั้งผมก็ไม่ได้ชวนคุณ และเมื่อคืนก็ไม่ได้แตะต้องคุณ แค่นี้ก็น่าจะเข้าใจแล้วนะ"

"พี่เตชินท์"

"เอาล่ะ ผมมีงานต้องทำต่อ เดี๋ยวผมจะจัดรถให้คุณกลับกรุงเทพ"

"ณิชาจะกลับพร้อมพี่ค่ะ"

"ไม่ คุณก็รู้ว่าผมไม่นั่งรถร่วมกับใคร"

"แต่ว่าจะให้ณิชากลับแบบนี้เลยเหรอคะ"

"ผมจ่ายค่าจ้างไปแล้วนี่"

"แต่ว่า.."

จังหวะนั้นแป้งก็เดินออกจากห้องมาพอดีเขาเลยต้องรีบจัดการณิชาและเดินตามเธอลงไป แต่เมื่อลงมาก็ไม่เห็นว่าเธออยู่ที่ห้องอาหาร เห็นเพียงเนยที่อยู่กับพนักงานรุ่นน้อง

"คุณเนย แล้วแป้งล่ะครับ"

"บอสคะ คุณไม่ได้บอกให้แป้งไปเคลียร์งานกับลูกค้าเหรอคะ เห็นมีคนมารับแต่เช้า แป้งเลยไปทานข้างนอกกับเขาค่ะแล้วว่าจะเลยไปทำงานเลย"

"อะไรนะ คุณว่าใครมารับนะ"

"คุณชริณ เจ้าของเดอะบีชไงคะ บอสตกใจอะไรคะ หรือว่าแป้งไม่ได้บอกบอส"

"ไม่มีอะไร เดี๋ยวผมขับรถตามไปเอง"

เขาเดินกำหมัดแน่นด้วยความโกรธเมื่อถึงรถและขับออกมาด้วยความเร็วเพราะความโมโห

"เล่นแบบนี้ใช่มั้ยแป้ง เดี๋ยวรู้กัน"

"รถแล่นด้วยความเร็วไปทางโรงแรมที่เป็นจุดหมายปลายทาง เมื่อเขามาถึงกลับพบว่าแป้งกับชริณยังมาไม่ถึงโรงแรม"

"ว่ายังไงนะครับ ยังมาไม่ถึง หมายความว่ายังไง"

เขาไม่ทันถาม เสียงรถสปอตหรูก็เคลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าโรงแรมพร้อมกับคนสองคนที่เดินลงมาพร้อมกัน แป้งเดินเข้ามาที่ลอบบี้โรงแรมพร้อมกับ ชริณที่ยิ้มให้เตชินท์โดยไม่ทันสังเกตว่าหน้าของ     เตชินท์แทบอยากจะชกเขาจะตายอยู่แล้ว

"อ้าวคุณเตชินท์ มาถึงก่อนผมอีกนะครับเนี่ย สงสัยเราจะกินข้าวกันนานไปนะครับแป้ง"

แป้งยิ้มแห้งๆ ส่งไปให้เขาเป็นคำตอบเมื่อเธอมองหน้าบอสของเธอที่พร้อมจะเอาเรื่องเธอ

"เอ่อ เราเริ่มงานกันเลยดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทัน"

แป้งพูดพร้อมกับรีบเดินไปที่ห้องอย่างรวดเร็วและเริ่มงานทันที เตชินท์เดินตามทั้งคู่เข้าไปพร้อมกับเสียงซุบซิบของพนักงานต้อนรับที่ลอบบี้

"คิดว่าจะตีกันซะแล้ว"

"นั่นสิ ศึกชิงนางโดยแท้"

"แต่ดูเหมือนเจ้านายเราจะไม่รู้นะว่าอีกฝ่ายอยากจะกินหัวเขาน่ะ"

"ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปเดี๋ยวก็รู้ เจ้านายเราไม่ได้โง่นี่"

แป้งพยายามทำงานโดยไม่มองหน้าเตชินท์ที่เอาแต่นั่งจ้องเธอตั้งแต่เช้า จนถึงเวลาพักเที่ยง ชริณที่เดินมาเพื่อจะชวนพวกเขาไปทานข้าวก็พบว่าห้องนั้นที่เคยผิดสเปค ตอนนี้ถูกเนรมิตให้เป็นห้องน้ำในสวนอย่างสวยงามตามคอนเซ็ปห้อง

"โอ้โหคุณแป้ง คุณสุดยอดมากเลย สวยมากเลยครับ ผมจะไม่แปลกใจเลยที่ห้องนี้จะเป็นห้องที่ถูกจองกันข้ามปีเพราะห้องน้ำสวย"

"ดีใจที่ชอบนะคะคุณชริณ"

"ชอบอยู่แล้วครับ เอาเป็นว่าเที่ยงนี้ผมขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวคุณกับคุณเตชินท์เป็นการตอบแทนนะครับ"

"คุณชริณครับ พอดีผมกับแป้งต้องรีบกลับไปเคลียร์งานอีกที่หนึ่งน่ะครับ คงต้องไว้โอกาสหน้าแล้วล่ะครับ"

ชริณหน้าเจื่อนไปนิดหน่อยเพราะความเสียดาย แต่เขามีเบอร์แป้งแล้ว เขาก็ไม่ต้องกลัวอะไรมาก กรุงเทพฯกับพัทยาไม่ได้ไกลกันมาก

"น่าเสียดายจังนะครับ ได้เลยครับเอาไว้โอกาสหน้าต้องให้ผมเป็นเจ้ามือนะครับคุณเตชินท์"

"ยินดีเลยครับ ขอบคุณคุณชริณด้วยนะครับ"

"ผมสิต้องขอบคุณ พวกคุณอุตส่าห์มาช่วยแก้ปัญหา ตอนนี้ผมตื่นเต้นมากเลยครับ แล้วผมจะส่งรูป      โปรโมทไปให้ชมนะครับ"

"ขอบคุณครับ พวกเราขอตัวก่อนนะครับ"

"แล้วเจอกันครับคุณเตชินท์ แล้วเจอกันนะแป้งเอาไว้ผมไปกรุงเทพจะชวนคุณไปกินข้าว"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณชริณ"

"ไปได้แล้ว"

เขาจับมือแป้งและพาดึงออกมาจากที่นั่นอย่างรวดเร็วและพาเธอมาที่รถ เปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่งก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูและขับออกไปอย่างรวดเร็ว

"พึ่งเคยเห็นกับตาวันนี้แหละว่าเจ้านายเปิดประตูรถให้ลูกน้อง"

"ว่าอะไรนะ"

"อ้อ บอสคะ ไม่เห็นเหรอคะเมื่อกี้คุณผู้ชายคนนั้นเปิดประตูให้คุณแป้งก่อนแล้วค่อยเดินไปขับรถ"

ชริณมองดูรถหรูสีดำที่พึ่งขับออกไปอย่างนึกสับสน หรือเขาจะเข้าไปยุ่งกับคนที่ไม่ควรยุ่งเข้าเสียแล้ว

รถที่ขับออกมาด้วยความเร็วทำให้เธอเริ่มกลัวทั้งอารมณ์ของคนขับและสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรของเขา หรือว่าเธอไปทำอะไรผิดอีก

"บอสคะ เราจะไปไหนกันเหรอคะ เห็นบอกว่ามีงานต่อ"

"คุณรับงานกินข้าวด้วยเหรอ ผมพึ่งรู้"

แป้งหันมามองเขาด้วยความไม่เข้าใจ

"บอสว่าอะไรนะคะ หมายความว่ายังไงรับงานกินข้าว"

"หมายความตามที่พูด ผมเป็นเจ้านายคุณ แต่คุณกลับออกมากับลูกค้าเอง มันหมายความว่าอะไร"

"คุณชริณแค่บังเอิญผ่านไปที่โรงแรมเลยแวะรับแป้งมา งานจะได้เสร็จเร็วๆ"

"เท่าที่ผมจำได้ ผมไปถึงโรงแรมนั่นก่อนพวกคุณเสียอีก"