บทที่ 240 กอบกู้ชีวิตใหม่
“พวกเจ้าสองคนไปแจ้งอาจารย์จินข้าจะไปดู!”
หลี่ป๋อออกคำสั่ง
จินมู่เจี๋ยแบ่งนักเรียนออกเป็นกลุ่มๆแต่ไม่ได้มอบหมายหัวหน้ากลุ่ม ไม่ใช่ว่านางไม่ได้คิด แต่ว่านางจงใจทำอย่างนั้น ด้วยวิธีนี้นักเรียนบางคนที่มีความสามารถในการเป็นผู้นำจะค่อยๆเปิดเผยความสามารถของพวกเขาในระหว่างการเสี่ยงภัยดังกล่าว
หลี่ป๋อเป็นนักเรียนคนหนึ่งเขาไม่ได้สูงและดูผอมไปหน่อย แต่เมื่อเกิดปัญหาขึ้นเขาก็สงบนิ่งและสามารถรับผิดชอบได้
"ข้าจะไปกับเจ้า!"
นักเรียนสองสามคนจากกลุ่มเดียวกันทั้งหมดยืนขึ้นตามลำดับ
"ไปกันเถอะ!"
หลี่ป๋อเป็นผู้นำกลุ่มนักเรียนไล่ตามถานลู่พวกเขาเพิ่งออกจากที่ตั้งและพบกับ จางเฉียนหลิน
“ได้เวลาอาหารแล้วพวกเจ้าจะไปไหน?”
จางเฉียนหลินขมวดคิ้ว
“อาจารย์จาง ถานลู่ไปที่ค่ายของสถาบันว่านเต้าดูเหมือนว่าเขาจะต้องการท้าทายเฟ่ยถงเพื่อล้างอาย!”
หลี่ป๋อตอบกลับ
"อะไรนะ?"
จางเฉียนหลินขมวดคิ้วก่อนหน้านี้เขาคิดดีเกี่ยวกับถานลู่ แต่หลังจากได้ยินเรื่องนี้เขารู้สึกผิดหวังมาก ถานลู่ไม่มีความสามารถในการตัดสินขั้นพื้นฐานเลยเหรอ? เป็นเรื่องที่ดีสำหรับเด็กหนุ่มที่ไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้อย่างไรก็ตาม เขาไม่ควรทำตัวประมาทเลินเล่อขนาดนี้
"ไปกันเถอะ!"
แม้ว่าจางเฉียนหลินจะไม่ชอบถานลู่แต่เรื่องนี้ก็ยังเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของนักเรียนดังนั้นเขาจึงยังคงรับหน้าที่นี้
...........
กลิ่นหอมของเนื้อลอยมาจากที่ตั้งค่ายสถาบันว่านเต้า
ฟางอู๋อั้นได้นำศิษย์ส่วนตัวของเขาไปล่ากวางสามตัวพวกเขากำลังย่างกวางเพื่อเป็นอาหารมื้อใหญ่
ช่วงเวลาที่ถานลู่เข้ามาใกล้ชุดเครื่องแบบสถาบันจงโจวของเขาก็ดึงดูดความสนใจในทันที
“เฮ้ เจ้าต้องการอะไร?”
เด็กหนุ่มสองคนเข้ามาขวางทางถานลู่
นักเรียนของสถาบันว่านเต้าทุกคนได้เห็นการต่อสู้ระหว่างถานลู่และเฟ่ยถงโดยได้เห็นความพ่ายแพ้ของถานลู่ ดังนั้นนักเรียนสองคนนี้จึงไม่เกรงใจเมื่อพูดคุยกับเขา
ทั้งสองโรงเรียนเป็นศัตรูตัวฉกาจจากเมืองเดียวกันตั้งแต่แรกนอกจากวิธีที่ถานลู่ เป็นผู้แพ้แล้ว นักเรียนของสถาบันว่านเต้ายังรู้สึกถึงความเหนือกว่า
“ตามหาเฟ่ยถง!”
คำตอบของถานลู่นั้นง่ายมากตรงประเด็น
“ทำไมเจ้าถึงมองหาพี่เฟย”
เริ่นก่วงถาม
เมื่อเฟ่ยถงได้มอบความพ่ายแพ้ให้กับถานลู่เมื่อวันก่อนมันทำให้เขาได้รับชื่อเสียงค่อนข้างมากตอนนี้เขาเป็นหนึ่งในคนดังในกลุ่มนักเรียนนี้ด้วย
“เพื่อท้าสู้เขา!”
สายตาของถานลู่มองผ่านเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขาและมองไปยังเด็กหนุ่มที่อยู่ห่างไกลซึ่งกำลังพูดคุยกับผู้หญิงอย่างมีความสุขขณะย่างเนื้อเขาคือเฟ่ยถง
นักเรียนในบริเวณใกล้เคียงตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วก็หัวเราะออกมามีอะไรผิดปกติกับหัวของผู้ชายคนนี้หรือไม่? ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์นับตั้งแต่เขาแพ้การต่อสู้แต่เขากลับมาท้าทายอีกครั้ง เขายังรู้สึกอับอายไม่พอหรือ?
โดยปกติเราต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองสามเดือนในการฝึกฝนอย่างหนักเพื่อที่จะสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้
หากเป็นเช่นนี้ในอดีตถานลู่อาจโกรธอย่างไรก็ตามหลังจากที่ได้ยินคำพูดของซุนม่อแล้ว สภาพจิตใจของเขาก็สงบมากในขณะนี้
การต่อสู้ในวันนี้ไม่ได้เป็นเพียงการต่อสู้เพื่อเกียรติยศเท่านั้นเป็นการพิสูจน์ว่าความสามารถของเขาในการใช้ดาบนั้นสูงกว่าความสามารถด้านหอก
ถานลู่ยิ้มแล้วเดินผ่านผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเขา
“เอ่อ!”
เริ่นก่วงอยากจะเอื้อมมือไปหยุดถานลู่แต่หลังจากเห็นรอยยิ้มที่มั่นใจบนใบหน้าของถานลู่ หัวใจของเริ่นก่วงก็เต้นแรงด้วยเหตุผลบางอย่างเขารู้สึกว่าด้วยแก่นแท้ พลังและจิตวิญญาณของเด็กหนุ่มผู้นี้อาจเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะท้าทายเฟ่ยถงอีกครั้ง
“เฮ้ หยุดตรงนั้น!”
นักเรียนหยุดเขา
“ลืมมันไปเถอะปล่อยให้เขาไปท้าทายพี่เฟ่ย ไม่ใช่ว่าพี่เฟ่ยจะพ่ายแพ้”
เริ่นก่วงห้ามนักเรียนคนนั้น
กลุ่มนักเรียนของสถาบันว่านเต้าติดตามถานลู่เพื่อเข้าร่วมดูความสนุก
ถานลู่ ไม่สนใจพวกเขาและดูเหมือนไม่กังวลเลยเขาเดินไปหาเฟ่ยถงและประสานหมัดเข้าด้วยกัน
“นักเรียนเฟ่ยข้าชื่อถานลู่ และข้ามาที่นี่เพื่อท้าสู้กับเจ้า!”
เฟ่ยถงเล่นกับไม้เสียบไม้ไผ่ในมือขณะประเมินถานลู่เขาส่ายหัว
“ข้าจะไม่เอาด้วยมันไม่มีความหมาย”
"ถูกต้อง. พี่เฟ่ยเอาชนะชายคนนี้เมื่อวันก่อนแม้ว่าพวกเขาจะต่อสู้อีกครั้ง เขาก็ไม่สามารถสะสมประสบการณ์การต่อสู้ได้”
“มีอะไรผิดปกติกับหัวของเด็กหนุ่มคนนี้?เขามาอีกทำไม เมื่อวันก่อนเขาได้รับความอัปยศอดสูไม่พอหรือ?”
“สุนัขของสถาบันจงโจวหมดแล้วไม่มีใครคอยตรวจสอบหรือ?”
เหล่าศิษย์ของสถาบันว่านเต้ามากมายเยาะเย้ย
ถานลู่มองไปที่เฟ่ยถงโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆในการแสดงออกของเขา เขาพูดขึ้นอีกครั้ง
“ได้โปรดชี้แนะข้าด้วย!”
เฟ่ยถงเลิกดูถูกและขมวดคิ้วเล็กน้อยพยายามตรวจสอบคำพูดของเขา
“ดูเหมือนว่าเจ้าก้าวหน้าขึ้นเล็กน้อยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาไม่น่าแปลกใจเลยที่เจ้ากล้ามาท้าทายข้า”
“ต้องขอบคุณคำแนะนำของอาจารย์ซุนข้าได้อะไรมากมาย!”
ถานลู่ไม่ได้ปิดบังอะไร
“อาจารย์ซุน?”
นักเรียนพบว่าเรื่องนี้แปลกแต่พวกเขาไม่กล้าเยาะเย้ยถานลู่อีกต่อไป เป็นเพราะ ถานลู่ไม่ได้โกรธและดูสงบมากนิสัยที่เขาแสดงนั้นบ่งบอกถึงความมีไหวพริบที่นักสู้พึงมี
“เอาล่ะ เราจะประลองอีกรอบอย่างไรก็ตาม คราวนี้เราต้องวางเดิมพัน!”
เฟ่ยถงใช้แรงกดดันเขาจะไม่ทำสิ่งที่ไร้ความหมาย
"ไม่เป็นไร!"
ถานลู่พยักหน้าและหยิบกล่องไม้ขนาดเล็กที่มีขนาดเท่ากับไข่ออกมา
“ข้ามียาบำรุงที่มีต้นกำเนิดชั้นสวรรค์ระดับปานกลางถ้าข้าแพ้มันจะเป็นของเจ้า”
ดวงตาของเฟ่ยถงสว่างขึ้นทันที
โอวววว!
เมื่อได้ยินคำพูดของถานลู่นักเรียนที่รับชมก็เพ่งสายตาไปที่กล่องไม้ทันที คิดว่าเป็นสมบัติชั้นสวรรค์ระดับกลางเหรอ?ยาบำรุงต้นกำเนิดของระดับดังกล่าวมีราคาแพงมากนอกจากนี้ยังสามารถก่อให้เกิดประโยชน์มากมายต่อร่างกายเหมาะสมที่สุดสำหรับผู้ฝึกฝนในขอบเขตการปรับสภาพกาย
“พี่เฟ่ยจะได้รับกำไรใหญ่ในครั้งนี้!”
ไม่ว่าพวกเขาจะเห็นมันอย่างไรเฟ่ยถงจะชนะได้สิ่งนี้อย่างแน่นอน
เริ่นก่วงพยักหน้าแต่รู้สึกกังวลเล็กน้อยในใจ
"เกิดอะไรขึ้น?"
เมื่อได้ยินความโกลาหลที่นี่อาเหมินอาจารย์จากสถาบันว่านเต้า ก็รีบไปทันที ตามด้วยครูคนอื่นๆหลังจากได้ยินเรื่องราวจากนักเรียน เขาก็แค่นหายใจเย็นชาทันที
“เฟ่ยถง เห็นด้วย!”
“ทำไมไม่กินยา”
ฟางอู๋จี๋ถาม
ฟางอู๋จี๋รู้สึกสงสัยจากการพิจารณาของเขา เขาสามารถบอกได้ว่านักเรียนคนนี้ไม่ได้ยกระดับอย่างถูกต้องถ้าถานลู่มาท้าทายเฟ่ยถงเพื่อล้างความอับอาย เขาควรยกระดับขึ้นก่อน ก่อนที่เขาจะมั่นใจได้ถึงชัยชนะของเขา
“ข้าต้องการแต่หลังจากได้ยินสิ่งที่อาจารย์ซุนพูด ข้ารู้สึกว่าไม่จำเป็น”
ถานลู่มาจากตระกูลใหญ่แม้ว่าเขาจะรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้เขาก็จะไม่ขาดทุน
“ยิ่งไปกว่านั้นข้ารู้สึกว่าต้องมีการเดิมพันบางอย่างเพื่อดึงดูดนักเรียนเฟ่ยให้ยอมรับคำท้าของข้า!”
"โอหัง!"
ฟางอู๋อั้นหน้ามุ่ย
“เฟ่ยถงสอนบทเรียนดีๆ ให้เขาสิ!”
ฟางอู๋จี๋พยักหน้ารู้สึกชื่นชมกับคำตอบนี้ เขาต้องการบอกเฟ่ยถงให้ทุ่มเทความสามารถทั้งหมดและไม่ประมาทคู่ต่อสู้ของเขาแต่กลับไม่ทำเช่นนั้น เนื่องจากชัยชนะของเขาเมื่อวันก่อน ทำให้เฟยถงหยิ่งนี่ไม่ใช่สิ่งที่ดี ดังนั้นเขาจึงต้องผ่านความพ่ายแพ้และเรียนรู้บทเรียน
“ข้า… ข้า…”
เฟ่ยถงรู้สึกขัดแย้งเขาไม่สามารถนำเงินเดิมพันที่มีมูลค่าเท่ากันออกมาได้ ในวัยหนุ่ม เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความภาคภูมิใจของเขาและไม่ต้องการให้คนอื่นรู้สึกว่าการเดิมพันไม่ยุติธรรม
ถานลู่คาดเดาสิ่งนี้ได้อย่างชัดเจนและเขาก็ยักไหล่
“ถ้าเจ้าจะแพ้เจ้าก็ให้ดาบของเจ้ามา!”
“ถ้าเฟ่ยถงแพ้ข้าจะให้ยาบำรุงต้นกำเนิดระดับสวรรค์ระดับปานกลางแก่เจ้านอกเหนือจากดาบของเขา!”
ฟางอู๋จี๋พูดขึ้นเขาเป็นคนที่ชอบความเป็นธรรม
เมื่อได้ยินเช่นนี้นักเรียนที่อยู่รอบๆ ก็จ้องไปที่เฟ่ยถงด้วยความอิจฉาทันทีผู้ชายคนนี้มีค่าอย่างสูงจากอาจารย์ฟาง!คิดว่าอาจารย์ฟางกำลังจะเอายาบำรุงต้นกำเนิดระดับสูงสุดออกมาให้เขา
“อาจารย์ ข้าไม่แพ้!”
เฟ่ยถงมั่นใจ
ที่ตั้งค่ายนั้นใหญ่มากและฝูงชนก็สร้างพื้นที่ในทันที เผยให้เห็นพื้นที่ว่างที่มีขนาดครึ่งสนามฟุตบอลทำให้พวกเขามีพื้นที่สำหรับการต่อสู้
“ถานลู่ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่”
จางเฉียนหลินรีบวิ่งเข้ามา
“กลับไปกับข้า!”
“ท่านอาจารย์ข้าต้องการประลองกับเขา!”
ถานลู่อธิบาย
“หยุดดื้อดึงได้แล้ว!”
จางเฉียนหลินคิดในใจ(เจ้าเพิ่งแพ้เขามาไม่กี่วัน เจ้าลืมมันไปหรือยัง แม้ว่าเจ้าจะต้องการท้าทายเขาเจ้าควรจะฝึกฝนอีกสักสองสามเดือนก่อน!)
“ถานลู่ ไปกันเถอะ!”
หลี่ป๋อชักชวน
“อาจารย์จาง การประลองได้รับตัดสินใจแล้วได้โปรดอย่ามาสร้างปัญหา จะคอยดูข้างๆ หรือจะออกไป!”
ฟางอู๋อั้นจ้องจางเฉียนหลินด้วยความเกลียดชังอย่างมาก
"อะไร? เจ้าต้องการที่จะต่อสู้กับข้า?
ในฐานะอัจฉริยะจางเฉียนหลินมีความเย่อหยิ่งของเขา
“ถ้าอาจารย์จางสนใจข้าจะสู้กับเจ้าหลังจากการต่อสู้จบลงก็ได้!”
ฟางอู๋จี๋มองจางเฉียนหลินเขาเคยได้ยินเกี่ยวกับคนผู้นี้มาก่อน เขาเป็นลูกชายที่สนใจมากที่สุดของจางฮั่นฟู และค่อนข้างมีความสามารถ
“อาจารย์ฟางนอกจากการต่อสู้แล้ว อาจารย์และนักเรียนจากสถาบันว่านเต้าไม่รู้อะไรเลยเหรอ?”
จางเฉียนหลินเยาะเย้ยในช่วงเวลาเช่นนี้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในฐานของศัตรูแต่ยังคงไม่มีใครเทียบได้เขาต้องการให้ทุกคนเหล่านี้ฟาดฟันจริงๆ
“อย่าเสียเวลาเนื้อย่างจะไหม้เกรียม เฟ่ยถง, ถานลู่ พวกเจ้าเริ่มได้!”
ฟางอู๋จี๋กระตุ้น
“ถานลู่ ระดับสี่ของขอบเขตการปรับสภาพกายโปรดชี้แนะข้าด้วย!”
“เฟ่ยถงระดับสี่ของขอบเขตการปรับสภาพกาย โปรดชี้แนะข้าด้วย!”
หลังจากพูดอย่างนั้นทั้งสองคนกำลังจะกระโจนเข้าหากัน แต่จางเฉียนหลินห้ามไว้
"เดี๋ยวก่อน!"
จางเฉียนหลินไม่เข้าใจ
“ถานลู่ หอกเงินของเจ้าอยู่ที่ไหนทำไมถึงเปลี่ยนเป็นดาบสั้น?”
ก่อนหน้านี้จางเฉียนหลินต้องการรับถานลู่เป็นศิษย์ของเขาและได้ไปหาข้อมูลเกี่ยวกับเขาวิชาหอกที่สืบทอดมาจากตระกูลของถานลู่ นั้นน่าทึ่งมาก
“อาจารย์จาง จากนี้ไปข้าจะใช้ดาบ!”
ถานลู่ยิ้มแล้วโจมตีเฟ่ยถง
"เจ้า…"
จางเฉียนหลินตกตะลึง
ว้าว!
เฟ่ยถงและถานลู่ประชิดตัวกันทันทีทั้งสองชักดาบพร้อมกันและฟันเข้าหากัน
เสียงดังลั่น!
ดาบทั้งสองปะทะกันปล่อยเสียงโลหะที่คมกริบมากระแทกกัน
"หืม?"
เฟ่ยถงรู้สึกประหลาดใจเมื่อเขาชักดาบและฟันออกอีกครั้ง เขาก็สามารถเคลื่อนที่ได้เร็วขึ้น อย่างไรก็ตามคราวนี้เขาถูกคู่ต่อสู้ข่มไว้ได้!
แคร้ง แคร้ง แคร้ง!
ดาบทั้งสองยังคงปะทะกันไม่หยุดหย่อนปล่อยประกายไฟออกมา ทั้งสองต่อสู้กันอย่างรวดเร็วและความเร็วของพวกเขาก็พุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุดในทันที
นักเรียนที่รับชมสามารถเห็นเพียงภาพตามหลังที่พุ่งไปรอบๆและเงาดาบที่เลือนลาง
"หา?"
แม้แต่หลี่ป๋อก็ยังแปลกใจคิดว่าถานลู่ไม่ถูกข่มปราบเหมือนเมื่อก่อนแต่เขากลับต่อสู้ได้ดี เกิดอะไรขึ้น?
การสนทนาเกิดขึ้นทันทีจากสิ่งรอบข้างคิ้วของฟางอู๋อั้นขมวดเข้าหากันแน่น
“เขาแค่เปลี่ยนอาวุธแต่เขามีพัฒนาการที่ยอดเยี่ยมมากเหรอ?”
“เขาได้แก้ปมในใจของเขาดูการแสดงออกของเขา เขาสนุกกับการต่อสู้เขาอาจจะไม่ได้พิจารณาถึงชัยชนะหรือความพ่ายแพ้”
ฟางอู๋จี๋อธิบาย
ตอนนี้เมื่อถือดาบสั้นในมือถานลู่รู้สึกราวกับว่าเขากำลังจับมือคนรักของเขา มันรู้สึกเบิกบานใจไม่ว่าเขาจะเคลื่อนไหวอย่างไร เขาก็สามารถทำได้อย่างสมบูรณ์แบบ
เมื่อเขาใช้หอกยาวในอดีตเขารู้สึกประหม่าอยู่เสมอ มันไม่เคยรู้สึกดี แม้ว่าเขาจะทุ่มเทพลังไปทั้งหมดแต่บางสิ่งก็ยังผิดพลาด แต่ตอนนี้เขาสามารถทำการเคลื่อนไหวทั้งหมดที่เขารู้สึกว่าต้องการได้อย่างง่ายดาย
“ข้ายังจะได้เร็วกว่านี้!”
ความมั่นใจของถานลู่เพิ่มขึ้นและการเคลื่อนไหวของเขาราบรื่นยิ่งขึ้นแม้ว่าการเคลื่อนไหวของเขาจะไม่ได้เก่งขนาดนั้นแต่ทำไมต้องใช้ทักษะระดับสูงในระหว่างการต่อสู้ระหว่างนักเรียนสองคนที่ระดับ 4ของขอบเขตการปรับสภาพกาย?
ความแข็งแกร่งความตั้งใจ และอารมณ์คงจะเป็น 80% ของชัยชนะ หากพวกเขาสามารถปลดปล่อยทุกสิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้และใช้ร่างกายของพวกเขาจนถึงขีดสุด
“เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะแพ้ให้กับคนที่ข้าพ่ายแพ้มาก่อน!”
เฟ่ยถงส่งเสียงระเบิดออกมาและปล่อยไม้ตายท่าสุดท้ายของเขา!
