นักเรียนเหล่านี้เป็นนักเรียนดีเด่นของกลุ่มนี้หากไม่มีอุบัติเหตุ พวกเขาทั้งหมดจะสามารถได้รับความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตถ้าเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขา มันจะเป็นประโยชน์สำหรับอนาคตของเขาเช่นกัน

พูดตามความจริงโจวซานอี้ไม่ต้องการที่จะยอมสูญเสียโอกาสนี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขามองไปที่ซุนม่อเขากลัวว่าหากเขาปฏิเสธ เขาจะทำให้ซุนม่อขุ่นเคือง ดังนั้นเขาทำได้เพียงตกลงเท่านั้น

มือของซุนม่อวางอยู่บนหน้าอกของนักเรียนจากนั้นเขาก็เริ่มใช้เคล็ดกระตุ้นโลหิต

โจวซานอี้พูดไม่ออกเมื่อเห็นสิ่งนี้(ข้ารู้ว่าหัตถ์เทวะของเจ้าน่าทึ่งมาก แต่มันสามารถแก้พิษได้ด้วยเหรอในสถานการณ์แบบนี้ เราควรหาพืชสมุนไพรที่ต้านพิษของหญ้าชาปลาก่อนดีไหมแล้วเตรียมยาให้นักเรียนล่ะ?

“ตอนนี้ซุนม่อรู้รัศมีกี่รัศมีแล้ว”

จางหลานผู้ซึ่งเคยเป็นคนพูดน้อยจู่ๆ ก็ถามกู้ซิ่วสวินที่อยู่ข้างๆ นาง

"สาม? ไม่ ข้าคิดว่าสี่?”

กู้ซิ่วสวินเล่าถึงรัศมีของมหาคุรุที่แม้แต่จินมู่เจี๋ยและอันซินฮุ่ยก็ไม่สามารถตั้งชื่อได้

“เขาน่าทึ่งเหมือนกันนะ!”

จางหลานยกย่อง

“มันวิเศษไปหน่อยไหม?”

ริมฝีปากของเกาเปินกระตุกเมื่อเขามองไปที่ซุนม่อรู้สึกหมดหนทางและไม่มีความสุข (คนอื่นควรอยู่อย่างไรในเมื่อเจ้าโดดเด่นมาก?)

มีนักเรียนจำนวนมากมารวมตัวกันแล้วพวกเขารวมตัวกันดูและมองดูหยิงไป่อู่ และกลุ่มด้วยความรู้สึกอิจฉาพวกเขา

“ตามคาดของอาจารย์เขาน่าทึ่งมาก!”

ลู่จื่อรั่วยิ้มออกมา

“รัศมีนักเรียนโดนลวงจุ๊ จุ๊ เป้าหมายเฉพาะสำหรับครู!”

หลี่จื่อฉีรู้สึกอิจฉา

นี่เป็นรัศมีลงโทษครูที่ถูกโจมตีจะไม่สามารถโคจรพลังปราณวิญญาณได้ชั่วขณะหนึ่ง ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็ไม่สามารถโยนรัศมีมหาคุรุออกไปได้เช่นกันพวกเขาจะลืมข้อมูลทั้งหมดที่พวกเขามีในสมอง

ครูที่โดนรัศมีนี้สามารถขยับปากได้แต่ไม่ส่งเสียง พวกเขาสามารถทนต่อการวิพากษ์วิจารณ์เท่านั้น ดังนั้นนักเรียนที่โดนหลอกลวงจึงมีชื่อเล่นว่า'รัศมีหุบปาก'

ไอแดงออกมาจากร่างนักเรียนเมื่อพิษในเลือดของเขาถูกขับออก สภาพจิตใจของเขาก็ดีขึ้นด้วย

“ตอนนี้ก็ดีแล้วกินอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการให้มากขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”

ซุนม่อปลอบโยนเขา

“ขอบคุณอาจารย์ซุน!”

นักเรียนหลั่งน้ำตาด้วยความซาบซึ้ง

ติง!

คะแนนความประทับใจจากถังเซิง+30 เป็นกลาง (60/100)

เมื่อได้ยินการแจ้งเตือนของระบบซุนโมรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยนี่คือนักเรียนที่ได้สร้างความสัมพันธ์อันทรงเกียรติกับเขาแล้ว

อย่างไรก็ตามในไม่ช้าเขาก็เข้าใจ นับตั้งแต่เขาขับไล่โจวหย่ง จำนวนนักเรียนในสถาบันจงโจวที่ไม่ได้ให้คะแนนความประทับใจใดๆแก่เขาอาจถูกนับด้วยมือเดียว

รัศมีนักเรียนโดนลวงของซุนม่ออยู่ที่ระดับเบื้องต้นเท่านั้นดังนั้นภายในเวลาเพียงห้านาที โซ่บนร่างอี้เจียหมินก็หายไป และเขาก็ได้รับอิสรภาพกลับคืนมา

“ซุนม่อข้าต้องการต่อสู้กับเจ้า!”

อี้เจียหมินจ้องไปที่ซุนม่อสีหน้าของเขาเคร่งขรึม เขามีความต้องการอย่างแรงกล้าที่จะจู่โจมและกัดซุนม่อจนตายทันที

เขาเสียหน้าไปหมดแล้วหลังจากโดนรัศมีนักเรียนโดนลวง

“เจ้าคิดว่าจะเอาชนะข้าได้รึ!

ซุนม่อถาม

“เอ่อ…”

อี้เจียหมินพูดติดอ่างทันทีเขานึกถึงฉากนั้นเมื่อวันก่อนที่ซุนม่อทำให้อู๋เจ๋อพ่ายแพ้อย่างยับเยิน พูดตามตรง ถ้าเขาต่อสู้กับอู๋เจ๋อเขาคงไม่กล้ารับประกันว่าเขาจะสามารถทำได้ดีเหมือนที่ซุนม่อเคยทำ

“เฮอะ!”

ซุนม่อหัวเราะเบาๆ

(แม่ง..เอ๊ย!)

เมื่อเห็นการเหยียดหยามในการแสดงออกของซุนม่ออี้เจียหมินก็กำหมัดแน่น อย่างไรก็ตาม เขาแค่สบถด่าในใจและไม่กล้าที่จะพูดถึงการต่อสู้ต่อไป

ก็ช่วยอะไรไม่ได้เขาไม่สามารถเอาชนะซุนม่อได้ ถ้าเขาแพ้อีกครั้ง เขาจะเสียหน้าไปอย่างสิ้นเชิงโดยไม่มีอะไรเหลือยังคงสงสัยซุนม่อต่อไป?

หยุดพูดเล่น อี้เจียหมินกลัวจริงๆว่าซุนม่อจะโยนนักเรียนโดนลวงใส่อีก ความรู้สึกนั้นช่างน่ากลัวจริงๆ

อี้เจียหมินที่ทำอะไรไม่ถูกมองไปทางจินมู่เจี๋ยโดยหวังว่านางจะรักษาความยุติธรรม ท้ายที่สุดในโลกของมหาคุรุ การสุ่มโยนนักเรียนโดนลวงไปที่เพื่อนร่วมงานถือเป็นความผิดครั้งใหญ่

มีคำกล่าวไว้ว่าเวลาตีใครต้องตีหน้า แต่การโยนนักเรียนโดนลวงออกไปไม่ใช่แค่การตีหน้าพวกเขามันกำลังหักกระดูกสันหลังของพวกเขาเช่นกัน

“อาจารย์อี้ เจ้าคงเหนื่อยเจ้ากลับไปพักผ่อนได้แล้ว!”

จินมู่เจี๋ยพูดขึ้น

เมื่อได้ยินคำพูดของจินมู่เจี๋ยที่เห็นได้ชัดว่ามีอคติต่อซุนม่อหมัดของอี้เจียหมิน ก็กำแน่นขึ้นและเขารู้สึกโกรธจัด อย่างไรก็ตามเขาไม่กล้าบ่นและรู้สึกเสียใจเท่านั้น

นั่นก็ถูกต้องความสัมพันธ์ของจินมู่เจี๋ยกับอันซินฮุ่ยนั้นดีมาก และนางก็จะเข้าข้างซุนม่ออย่างแน่นอน แม้ว่าซุนม่อจะไม่มีหัตถ์เทวะ แต่ศักยภาพที่เขาแสดงก็คู่ควรที่จินมู่เจี๋ยยังคงรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา

พูดตรงๆ อี้เจียหมินไม่ได้มีน้ำหนักมากเท่ากับซุนม่อ

อี้เจียหมินมองไปที่จางเฉียนหลิน(ข้าเป็นครูจากฝ่ายพ่อเจ้า เจ้าควรพูดจาให้ความยุติธรรมกับข้าหน่อยไหม)

จางเฉียนหลินหันเหสายตาของเขาแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่เห็นอะไรเลยเขาไม่ได้เป็นคนโง่ หลังจากความขัดแย้งนี้ เขามั่นใจว่าอี้เจียหมินไม่ได้มีเหตุผลถ้าเขาจริงจังกับเรื่องนี้เกินไปก็รังแต่หาเรื่องให้ตัวเองลำบากไม่ใช่หรือ?

"ฮ่า ฮ่า!"

อี้เจียหมินยิ้มเยาะตัวเองและหันหลังกลับ

“อาจารย์อี้!”

ซุนม่อเรียก

อี้เจียหมินสั่นและความกลัวก็เพิ่มขึ้นในหัวใจของเขา(เขาจะไม่มองหาปัญหากับข้าใช่ไหม)

“ในการสาธิตเจ้ากินไข่ดาวชิ้นใหญ่ต่อหน้าข้า เหตุผลที่เจ้ายังสบายดีอยู่ตอนนี้ก็เพราะว่าร่างกายของเจ้านั้นดีอย่างไรก็ตามมีโอกาสสูงที่เจ้าจะวิ่งได้เช่นกัน ถ้ามันร้ายแรงเจ้าอาจมีเลือดในอุจจาระของเจ้า เจ้าต้องการให้ข้าล้างพิษให้เจ้าไหม?”

ซุนม่อถาม

“เลือด…เลือดในอุจจาระของข้า?”

ก้นของอี้เจียหมิน ขมิบแน่นขึ้นและเขามองไปยังนักเรียนที่โชคร้ายโดยไม่รู้ตัวกางเกงและผ้าห่มของเขาเต็มไปด้วยเลือด

“ข้า…”

อี้เจียหมินกลืนน้ำลายหนึ่งคำคำพูดเพิ่งมาถึงปากของเขาเมื่อเขาเปลี่ยนใจ

"ไม่จำเป็น.ข้าจะไปหาสมุนไพรเพื่อทำการรักษา!”

หลังจากพูดอย่างนั้น อี้เจียหมินก็จากไปอย่างกังวลใจนี่เป็นความภาคภูมิใจครั้งสุดท้ายของเขา เขาจะต้องไม่สูญเสียมันในทุกกรณี

“อาจารย์อี้ไม่จำเป็นต้องรู้สึกเขินอาย ความริษยาเป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับทุกคนมันจะดีถ้าเจ้าเปลี่ยนมุมมอง!”

ซุนม่อปลอบใจจากนั้นเขาก็ให้คำแนะนำแก่นักเรียนที่กำลังดูอยู่

“เจ้าเห็นนั่นไหม?ความริษยาไม่เพียงแต่จะทำให้คนขี้เหร่เท่านั้นแต่ยังทำให้คนดูเหมือนสุนัขบ้าอีกด้วย ทำให้พวกเขาอยากกัดทุกคนที่พวกเขาสามารถเจอได้!พวกเจ้าต้องระงับอารมณ์ดังกล่าว!”

ว้าว!

คำแนะนำอันล้ำค่าปะทุขึ้นและแสงสีทองก็ปรากฏขึ้นบนร่างของซุนม่อกระจายออกไป

“เข้าใจแล้วครับอาจารย์!”

นักเรียนที่เข้าชมตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน

“เดี๋ยวก่อน นี่คือลิ้นที่ชั่วร้ายของหมาดำซุน!”

กู้ซิ่วสวินหัวเราะ(เจ้ากลัวว่าอี้เจียหมินจะไม่ตายจากความโกรธ? พวกเขายังเป็นรุ่นพี่ในที่ทำงานก่อนเจ้า3 ปี เจ้าควรเหลือเกียรติให้เขาบ้างได้ไหม?)

เมื่อได้ยินเช่นนี้อี้เจียหมินก็อดกลั้นไว้ไม่ได้อีกต่อไปรสหวานลอยขึ้นมาในลำคอและเขากระอักโลหิตออกมาเต็มปาก

“อาจารย์ ข้าไม่อยากถ่ายออกมาเป็นเลือด!ช่วยข้าด้วย!”

หูหมิงขอร้อง

“อาจารย์ช่วยข้าก่อน! ข้าวิ่งมาทั้งคืนแล้ว!”

จ้าวฟงร้องไห้อย่างหนักจนสภาพเด็กหนุ่มที่มีความสูง1.8 เมตร ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เมื่อคนถ่ายอุจจาระเป็นเลือด ไม่เพียงแต่จะเจ็บเท่านั้นแต่ยังน่าอายอีกด้วย

หากคำพูดรั่วไหลออกมาเขาอาจจะลืมเรื่องการมีคนรักในโรงเรียนไปเจ็ดปี

เมื่อได้ยินเสียงจากข้างหลังเขาอี้เจียหมิน ผู้ซึ่งกลืนเลือดเข้าไปในปากของเขารู้สึกสิ้นหวังอย่างมากทันใดนั้นเขาก็เริ่มเสียใจ (ทำไมข้าถึงพยายามหาเรื่องยั่วโมโหซุนม่อ?)

ตอนนี้ไม่เพียงแต่เขาล้มเหลวในการเข้าถึงหนังสือดีๆของจางเฉียนหลิน แต่ความภาคภูมิใจของเขายังถูกเหยียบย่ำอีกด้วย

..................

นักเรียน10 คนที่กินไข่เจียวหญ้าชาปลาทั้งหมดมีอาการท้องร่วง และ 3 คนมีอาการรุนแรงกว่าโดยไม่มีข้อยกเว้นพวกเขาทั้งหมดเป็นนักเรียนที่มีอาการแพ้แรงดันวิญญาณระดับรุนแรง

เมื่อเห็นเช่นนั้นจินมู่เจี๋ยก็ประกาศว่าพวกเขาจะพักผ่อนและจัดกลุ่มใหม่ที่น้ำตกเชียนฉื่อ

“นักเรียนมาถึงที่นี่ก็เพียงพอแล้วผู้ที่สามารถไปต่อได้ถือเป็นอัจฉริยะทั้งหมด”

จินมู่เจี๋ยรวบรวมครูทั้งหมดและเริ่มมอบหมายบทบาทให้พวกเขา

ยิ่งพวกเขาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีความผันผวนของปราณวิญญาณรุนแรงยิ่งอยู่นานเท่าใดภาระในร่างกายก็ยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น คงมีนักเรียนที่อดกลั้นไม่ไหวแน่ๆ แม้ว่าพวกเขาไม่ต้องการที่จะยอมแพ้แต่จินมู่เจี๋ยก็ไม่ยอมให้พวกเขาไปต่อไป

โดยปกติหลังจากมาถึงที่นี่แล้วครูควรเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังในขณะที่มหาคุรุจะเป็นผู้นำกลุ่มต่อไป อย่างไรก็ตามมีข้อยกเว้นในปีนี้

นอกจากนักเรียนของเกาเปินสองคนที่รู้สึกไม่สบายซุนม่อ กู้ซิ่วสวิน และศิษย์ส่วนตัวของจางหลานก็สบายดี มันน่าทึ่งมาก

ถ้าศิษย์ส่วนตัวก้าวไปข้างหน้าครูก็ต้องไปด้วยเป็นธรรมดา ดังนั้นครูที่รั้งอยู่ข้างหลังคือตู้เสี่ยว อี้เจียหมินและต้วนเหมิง

ต้วนเหมิงเป็นหัวหน้ากลุ่มชั่วคราว

ขณะที่จินมู่เจี๋ยกำลังประชุมกับอาจารย์กลุ่มของสถาบันว่านเต้าก็มาถึงน้ำตกเชียนฉื่อและเริ่มตั้งค่ายของพวกเขา

เมื่อหูหมิงกำลังจับปลาที่ริมแม่น้ำเขาเห็นนักเรียนสองคนจากสถาบันว่านเต้า กำลังเก็บหญ้าปลาอยู่ ปากของเขาฉีกยิ้มถึงหูทันทีเวลาเย็นมาถึงและวันหนึ่งผ่านไป

ถานลู่นั่งอยู่ในกระโจมขยับข้อเท้าขณะเล่นดาบสั้นในมือ เขารู้สึกไม่แน่ใจ!

เขาควรจะไปท้าทายเฟ่ยถงนั้นหรือไม่?

“ถานลู่! ออกไปกินข้าวกันเถอะ!”

มีคนเรียกเขา

"ไม่เป็นไร!"

ถานลู่ตอบและเดินออกจากกระโจมตั้งแต่วินาทีแรก เขาได้มองไปยังกระโจมของซุนม่อแล้ว

ซุนม่อกำลังให้คำแนะนำซวนหยวนพ่ออยู่หน้ากองไฟซ้อมมือกับเขา มีนักเรียนมากกว่าสิบคนอยู่แถวนั้น

ถานลู่รู้สึกยินดีและต้องการไปดูอย่างไรก็ตาม เขาหยุดหลังจากก้าวไปสองสามก้าว

(ถานลู่ เจ้ายินดีที่จะเป็นผู้ชมตลอดชีวิตของเจ้าหรือ?ถ้าเจ้าต้องเอาชนะเฟ่ยถง ตอนนี้ อาจารย์ซุนจะเห็นเจ้าในมุมที่ต่างออกไปถ้าเขาจะเป็นครูของเจ้า อัตราความสำเร็จจะสูงกว่ามาก)

ถานลู่ตัดสินใจเขาต้องการได้รับความชื่นชมจากอาจารย์ซุน เขาอยากนั่งข้างอาจารย์ซุนและสามารถฟังคำสอนของเขาได้ทุกวัน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ถานลู่ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันเดินไปยังที่ตั้งค่ายของสถาบันว่านเต้า

"หืม? ถานลู่ เราจะเริ่มกินอาหารกันเร็วๆ นี้ เจ้าจะไปไหน?"

นักเรียนจากกลุ่มเดียวเรียก

“นั่งสมาธิ!”

ถานลู่หาข้อแก้ตัว

“ตั้งแต่ถานลู่แพ้นักเรียนจากสถาบันว่านเต้าคนนั้นเขาฝึกปรือหนักมาก!”

นักเรียนคนหนึ่งกำลังกวนข้าวต้มบนกองไฟและอดไม่ได้ที่จะชื่นชม

“ข้าคิดว่าเขาจะไม่สามารถกลับมาได้ไม่คิดว่าเขาจะฟื้นเร็วขนาดนี้”

“เดี๋ยวก่อน ทำไมเจ้านั่นถึงไปที่ค่ายของสถาบันว่านเต้า?เขาจะหาทางแก้แค้นหรือไม่?”

“หาทางแก้แค้นอะไร?เจ้าคิดว่าถานลู่โง่เหรอ?”

นักเรียนพูดคุยกันเองถานลู่พ่ายแพ้อย่างรวดเร็วในคราวที่แล้วและผ่านไปได้เพียงไม่กี่วันนับตั้งแต่การต่อสู้ของพวกเขาแม้ว่าเขาจะฝึกฝนทั้งกลางวันและกลางคืนแต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่เขาจะพัฒนาได้มากนัก ดังนั้นเขาจึงไม่ควรไปท้าทายเฟ่ยถง

“ไม่เขากำลังมุ่งหน้าไปยังค่ายของสถาบันว่านเต้าจริงๆ เราควรทำอย่างไร? เราควรไปแจ้งอาจารย์ดีไหม?”

นักเรียนในกลุ่มเดียวกับถานลู่ต่างตกตะลึงถานลู่กำลังจะหาที่ตายเหรอ?

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด